Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Rano, w dniu przyjazdu do Tulonu Bonaparte zrobił przegląd oddziałów, z którymi rozstał się przed ośmiu miesiącami, a które zachowały dla niego gorące uwielbienie. Łatwo sobie wyobrazić, z jakimi entuzjastycznymi okrzykami przyjęli przemówienie, w którym przypomniał obietnice, czynione im w chwili, gdy pozbawieni wszystkiego, pozostawali na wybrzeżu genueńskim; na zakończenie dodał: „Czyż nie dotrzymałem wam słowa?”. Armia odpowiedziała jednogłośnym okrzykiem. „Otóż pamiętajcie, że jeszcze nie wypełniliście wszystkich obowiązków względem ojczyzny, i ona jeszcze wszystkiego wam nie dała... Obiecuję wszystkim żołnierzom, że po powrocie z tej nowej wyprawy każdy będzie miał tyle pieniędzy, aby mógł kupić 3 hektary ziemi”. Zapał sięgnął szczytu, okrzyk „Ruszajmy! Ruszajmy!” było słychać we wszystkich szeregach. Bonaparte tego tylko pragnął. Liczył, że będzie mógł wyruszyć nazajutrz, ale wiatr przeciwny zatrzymał go. Gdy niebo się wypogodziło, wyznaczył 19 maja na dzień wypłynięcia i tego dnia ogłosił sławną odezwę, w której oznajmiał, że wyprawa jest rozpoczęta, lecz nie wskazał jeszcze jej celu. Odezwa zwrócona była do lądowych i morskich oddziałów armii śródziemnomorskiej:„Żołnierze! Jesteście jednym skrzydłem Armii Anglii, staczaliście już zwycięskie walki wśród gór, na nizinach w otwartym polu i przy obleganiu miast; teraz musicie jeszcze stoczyć walkę morską. Legiony rzymskie, które niejednokrotnie naśladowaliście, lecz którym jeszcze nie dorównujecie, zwalczały Kartagińczyków zarówno na morzu jak i na obszernej płaszczyźnie pod Zamą. Zwycięstwo nie opuszczało ich nigdy, bo zawsze byli odważni, cierpliwi w znoszeniu trudów, karni i zgodni w działaniu. Żołnierze! Oczy Europy są na Was zwrócone, macie wielkie zadanie do spełnienia: staczanie bitew, zwyciężanie trudów i niebezpieczeństw; macie zrobić więcej, niż dotąd uczyniliście dla dobra ojczyzny, szczęścia ludzi i własnej sławy. Żołnierze: marynarze, kanonierzy, piechurzy, kawalerzyści – działajcie razem; pamiętajcie, że w dniu walki jedni drugim będą niezbędni. Marynarze, dotąd zaniedbywani, dziś Republika otacza Was największymi staraniami. Bądźcie godni armii, której część stanowicie! Idea wolności, która uczyniła Republikę panem Europy, chcę, aby rozciągnąć jej panowanie na morza i ludy najodleglejsze!”....

Cesarz polecił Neyowi zająć wyniosłości Elchingen, bronione przez 15 000 żołnierzy i 40 armat. Niezadowolony z tego, że w ciągu poprzednich dni niektóre jego rozkazy powtórzo­ne zostały bez zrozumienia i wykonane bez energii, chciał nadzorować wszystkiego osobiście.Jak tylko most na Dunaju został zdobyty, Napoleon utorował sobie drogę poprzez nadchodzące ze wszystkich stron posiłki, wśród umierających i rannych.Ranni przestali jęczeć i powitali go okrzykiem. Napoleon za­trzymał się. Obok niego leżał artylerzysta, któremu kula urwała no­gę. Cesarz zbliżył się do niego, zdjął z siebie krzyż honorowy, dał mu go, mówiąc: „Weź go, należy do ciebie, tak samo jak Pałac Inwa­lidów, uspokój się, będziesz tam jeszcze żył długo i szczęśliwie”. „Nie, nie”, odrzekł żołnierz, „zbyt dużo straciłem krwi, ale to wszystko jedno, niech żyje cesarz”.Dalej poznał dawnego grenadiera z Armii Wschodu. Leżał na wznak, deszcz strumieniami padał mu na twarz. W bitewnym podnieceniu wołał do swych towarzyszy: „Naprzód”. Napoleon zdjął z siebie płaszcz, nakrył nim leżącego i rzekł do niego: „Staraj się oddać mi ten płaszcz, otrzymasz w zamian odznaczenie i pensję, na ja­kie zasługujesz”. W chwili najgorętszej walki stanął na wzgórzu, aby lepiej widzieć, lecz tak blisko nieprzyjaciela, że oficerowie z jego otoczenia musieli ciągle strzelać z pistoletów do dragonów austriackich, aby odsunąć ich od jego osoby. Dopiero po zapadnięciu nocy, kiedy upewnił się dostatecznie pod każdym względem, przeszedł na prawy brzeg, do małego miasteczka Oberfalheim. Zatrzymał się tam u pro­boszcza, gdzie generał Thiard posłał mu łóżko a jeden z adiutantów przygotował omlet, i gdzie mógł wreszcie zmienić przemoczone od deszczu ubranie. W liczbie tych, którzy odznaczyli się najbardziej pod Elchingen, pułkownik August Colbert, dowódca lekkiej kawalerii VI korpusu, wymienia w raporcie do marszałka Neya „mło­dego Louvat, jedynego potomka rycerza Bayarda, wzoru mężnych”. Czyż nie był to piękny widok, kiedy w armii nowej Francji przedsta­wiciel rodziny wielkiego ministra Ludwika XIV polecał synowi bednarza z Sarrelouis potomka bohatera spod Marignano i Mézieres?...

Seria: "Wielcy wodzowie" "Great military leaders"series Emitent:NiueIsland Stanzachowania monety: I(menniczy) Nominał: 1 dolar (1 dollar) Srebro: Ag 925/1000 Techniki dodatkowe:tampodruk Stempel:lustrzany(proof) Średnica: 38,61 mm Waga: 28,28 g Wielkość emisji: 10.000 szt. ! Data emisji: 30.09.2010 r. Projektant monety:Witold Nazarkiewicz W zestawie: dwiesrebrnemonety kolekcjonerskie w kapsułach ochronnych, dwa certyfikatyautentycznościMennicy Polskiej Napoleon Bonaparte orazMichaił Kutuzow -dwie niskonakładowe monetykolekcjonerskie z ciekawej serii"Wielcy wodzowie". Emitowana w ramachprogramu międzynarodowego seria dokumentuje czasywielkich wodzów,którychczyny i triumfy przeszły do historii. Po monetach Czyngis Chan i Attyla - wódz Hunów - na trzeciej moneciez serii został uwieczniony NapoleonBonaparte - genialny strateg, wybitny mążstanu i ulubieniec kobiet, który do dziś budzi fascynację iuwielbienie - szczególnie wśródPolaków. Rewers:z lewej strony monety wizerunek Napoleona Bonaparte, w tlefragmentyinscenizacji bitwy pod Borodino - wizerunki: żołnierzy maszerujących zbronią oraz 2 armat. Z prawej strony, wzdłuż krawędzi monety napisy:NAPOLEON BONAPARTE (1769-1821). Awers:w centralnejczęścimonety wizerunek Kościoła Inwalidów w Paryżu, wktórym spoczywaNapoleon Bonaparte. Na górze, z prawej strony wizerunekgłowy KrólowejElżbiety II; z lewej strony - 1 dollar (nominał). Pod głowąkrólowej -znak menniczy (M/W) oraz rok emisji 2010. Wzdłuż krawędzi - napisy:ELIZABETH II, NIUE ISLAND, DOLLAR. Natomiast na czwartejmonecie z serii przedstawiony został Michaił Kutuzow - wybitnydowódca rosyjski, który powszechnie uważany jest za architekta klęski kampaniirosyjskiej Napoleona Bonaparte. Rewers:z prawej strony monety wizerunek Michała Kutuzowa, w tlefragmentyinscenizacji bitwy pod Borodino - wizerunki żołnierzy na koniach, zkarabinami oraz przy armacie. Z lewej strony, na obrzeżu napisy:MIKHAIL KUTUZOV (1745-1813). Awers:w centralnej częścimonety wizerunek Soboru Kazańskiego w Petersburgu, wktórym spoczywaMichał Kutuzow. Na górze, z prawej strony wizerunekKrólowej ElżbietyII; z lewej strony - 1 dolar (nominał). Pod wizerunkiem Elżbiety II -znak menniczy (M/W) oraz rok emisji 2010. Na obrzeżu - napisy:ELIZABETH II, NIUE ISLAND, DOLLAR. W dniach 5-7 września1812 roku spotkali się naprzeciwko siebie dwaj wielcy wodzowie - NapoleonBonaparte i Michaił Kutuzow. W wyniku bitwy, jaka zostałastoczona pod Borodino,cesarz Francuzów pokonał armię rosyjską. Jednakstraty obu stron były niesłychanie wysokie. Rosjanie stracili około 50tysięcy żołnierzy, Francuzi około 35 tysięcy. Mimo, że nie udało sięrozgromić armii rosyjskiej w walnej bitwie, Napoleon zdołał zająćMoskwę 14 września 1812roku. W obliczu zbliżającej się zimy musiał jednakzarządzić odwrót, w trakcie którego znaczna częśćjego armii została zniszczona. Wówczas Michaił Kutuzow został ogłoszony architektem klęskikampanii Napoleona. Stosując tak zwaną taktykę spalonej ziemipokazał do czego prowadzi strategicznadefensywa, manewr i kontrofensywa. NapoleonBonaparte i Michał Kutuzow - ci wybitnidowódcy blisko200 lat temu stanęlinaprzeciwko siebie w pamiętnej Bitwiepod Borodino. Dziś ichwizerunki możemy podziwiać na 2 srebrnych monetachkolekcjonerskich upamiętniających zaciętą walkę pomiędzywojskami francuskimi i rosyjskimi. Na rewersach monet z serii "Wielcy Wodzowie" znajdują siępostacidwóch wielkichdowódców - NapoleonaBonaparte i Michała Kutuzowa,których wojska 198 lat temu starły się zesobą w walce, w wyniku której Napoleon zajął Moskwę. Rewersy monet wykonane są w wielobarwnejtechnice tampondruku. Na awersie monety uwieczniającej N. Bonaparte - wizerunek paryskiegoKościoła Inwalidów, w którymspoczywa Bonaparte. Na awersie monety uwieczniającej M. Kutuzowa -wizerunek SoboruKazańskiego w Petersburgu - miejsca spoczynkudowódcy. Monety doskonale wpisują się wniezwykle popularną w numizmatyce tematykęhistoryczną. Doskonałyupominek dla każdego miłośnika historii, a dlakolekcjonera monetwyjątkowa okazja do wzbogacenia zbiorów. Do każdej monety dołączony jest certyfikatautentyczności Mennicy Polskiej. Napoleon przekraczającyAlpy - obraz pędzlaJacques-Louis Davida Już oddawien dawna odwaga,waleczność, heroizm i charyzma nie tylkowzbudzała ludzki podziw i szacunek, lecz także posłuszeństwo, a nawetstrach. Zwłaszcza, gdy cechom tym towarzyszył niezwykły talentstrategiczny i taktyczny wraz z surowością, władczością i despotyzmem. Lecz gdybyCzyngis-Chan, Aleksander Macedoński, czyTamerlan nieposiadali takich cech, zapewne nigdy nie usłyszelibyśmy o nich, jak oWielkich Wodzach. Co więcej, nie usłyszelibyśmy o ich niezwykłymwpływie na rozwój i postęp cywilizacyjny krajów,którymi władali. By przypomnieć czasywielkichwodzów, którychczyny i triumfy przeszły do historii oraz by wyjść naprzeciwoczekiwaniom kolekcjonerów, Mennica Polska rozpoczęła serięsrebrnych monet "Wielcy Wodzowie" w ramach programu międzynarodowego. Monety z tej serii dedykowane będą wielkim wodzom,którzy zapisali się na kartach historii, takim jak: Czyngis Chan, Attila The Hun, Napoleon Bonaparte, Michaił Kutuzow, Siedzący Byk,Gajusz JuliuszCezar, Karol Wielki, AleksanderMacedoński,Timur (Tamerlan), Sulejman Wspaniały, PiotrWielki. Rok 1814,Jean-Louis-Ernest Meissonier 1864 ***** Napoleon Bonaparte(1769-1821) -pierwszy konsul Republiki Francuskiej 1799-1804, cesarzFrancuzów wlatach 1804-1814 oraz 1815, prezydent (1802-1805) i królWłoch w latach1805-1814. Jest uważany z jednej strony za jednego znajwybitniejszych mężów stanu,przywódców, strategów wojny,reformatorów ustroju państwowego i prawa (Kodeks Napoleona,Codepénal), a z drugiej strony - za egotystę, tyrana i agresora. Napoleon Bonaparte Byłmonarchą najpotężniejszego mocarstwa Europy i jednym z największychzdobywców w dziejach. Prowadził prawie bez przerwy w latach 1800 - 1815kilkanaście wojen, w których brał czynny udział. Fronty wojenrozciągały się od Lizbony po Moskwę i od Anglii i Szwecji po Italię.Napoleon walczył w Austrii, Hiszpanii oraz w Niemczech, odnoszącwielkie zwycięstwa pod Marengo, Ulm, Austerlitz, Frydlandem,Somosierrą, Wagram, ponosząc jednak klęski na morzu pod Abu Kirem orazTrafalgarem. Pokonał Prusy w bitwach pod Jeną i Auerstedt oraz Rosję wbitwach pod Frydlandem. Stoczył tu dwie zwycięskie bitwy - podSmoleńskiem i Borodino. W wyniku podbojów i aneksji Francja do 1812 r. powiększyłaswe terytorium do 750tys. km². Przyłączonezostały do niej: Belgia, Holandia, prowincje niemieckie nad MorzemPółnocnym, Prowincje Iliryjskie na Bałkanach oraz znacznaczęść terenówwłoskich wzdłuż zachodnich wybrzeży Morza Śródziemnego, poRzymwłącznie. Ponadto w bezpośredniej zależności od Francji znajdowały siękrólestwa Hiszpanii, Włoch i Neapolu, niemiecki ZwiązekReński,szwajcarska Republika Helwecka i Księstwo Warszawskie. Poniósł olbrzymią klęskę wwielkiej Bitwie Narodów pod Lipskiem rozegranejw dniach 16-19października 1813 roku. Powrócił do Francji z zesłania z wyspy Elby 1 marca 1815 roku. Po „stu dniach Napoleona” po licznych zdradachnajbliższych żołnierzy ostatecznie odniósł klęskę 18 czerwca 1815 w bitwie podWaterloo. Następnie został internowany na Wyspie Świętej Heleny.Przebywał tam 6 lat,trzy razy próbując dokonać samobójstwa. Zmarł 5 maja 1821 r.w wieku 52 lat. ***** Michaił Kutuzow(1745-1813) Michaił IłłarionowiczGoleniszczew-Kutuzow (1745-1813) -rosyjski dowódca, od roku 1812 książę smoleński, a 31sierpnia 1812 generał feldmarszałek. Powszechnie uznawany zaarchitekta klęski kampanii rosyjskiej Napoleona. Wlipcu 1774 roku, dowodząc batalionem w bitwie pod wsią Szumy straciłprawe oko. W 1811 roku odniósł ogromne zwycięstwo - wziął doniewoli pod Slobozjącałą armię turecką. Będąc doświadczonym dyplomatą wynegocjował ipodpisał 12 maja 1812 roku korzystny dla Rosji Bukareszteński Traktat Pokojowy. Wdniu 17 sierpnia 1812 roku, w trakcie inwazji Napoleona na Rosję,przejął dowództwo armii rosyjskiej z rąk Barclaya de Tolly ipodjąłdecyzję o rozpoczęciu bitwy pod Borodino w dniu 26 sierpnia. W bitwieponiósł klęskę. Podjął decyzję o wycofaniu, kontynuując jednakstrategię Barclaya de Tolly wciągnięcia Francuzów w głąbRosji,wyczerpania sił i przygotowania kontrataku. Wojska napoleońskiezdołały dotrzeć pod Moskwę, ta jednak, w okolicy Tarutino pod Moskwą,czekały na niego wojska pod dowództwem Kutuzova uzupełnionew nowesiły. W dniu 6 października Kutuzov odniósł pod Tarutinemzwycięstwo nad korpusem francuskim i zmusił Napoleona do przyspieszeniawycofania wojsk z Moskwy. Następnie odniósł kilka kolejnych zwycięstw nad wycofującymisię wojskami Napoleona m. in. podWiaźmą i Krasnym, oraz w bitwie nad rzeka Berezyną,która przesądziła o porażce Napoleona. Zakampanię 1812 roku - w dniu 6 grudnia 1812 roku otrzymał tytułksięciasmoleńskiego i został nagrodzony najwyższym odznaczeniem rosyjskim -orderem św. Jerzego pierwszego stopnia. Zmarł w 1813 rokuw Bolesławcu. Pochowany został wSoborze Kazańskim w Sankt Petersburgu. źródło:Mennica Polska S.A. / Wikipedia

Szymon Wrzesiński i Eugeniusz Braniewski, znani badacze dziejów Dolnego Śląska opisują wydarzenia z pól bitew kampanii napoleońskiej 1813 roku nad Bobrem i Kwisą. Poszczególne rozdziały tej publikacji poświęcone są m.in. pobytowi Napoleona w Bolesławcu, Lubaniu oraz Lwówku Ślaskim; zaciętej batalii o Wleń zakończonej pożarem miasta; tragicznym wydarzeniom dotyczącym bitwy pod Lwówkiem Śląskim; kwaterom dowódców w pałacach nad Bobrem; grabieżom dokonywanym w pobliskich miastach i wsiach; zaginionym skarbom z omawianego okresu; odważnemu adiutantowi hrabiemu von Nostitzowi; krwawym walkom w Dębowym Gaju, Niwnicach i Skale; pomnikom wojennym wzniesionym nad Bobrem i Kwisą; lwóweckim obchodom na cześć zwycięstwa nad Napoleonem czy też współczesnym tradycjom napoleońskim pielęgnowanym w Mojeszu.

Rano, w dniu przyjazdu do Tulonu Bonaparte zrobił przegląd oddziałów, z którymi rozstał się przed ośmiu miesiącami, a które zachowały dla niego gorące uwielbienie. Łatwo sobie wyobrazić, z jakimi entuzjastycznymi okrzykami przyjęli przemówienie, w którym przypomniał obietnice, czynione im w chwili, gdy pozbawieni wszystkiego, pozostawali na wybrzeżu genueńskim; na zakończenie dodał: „Czyż nie dotrzymałem wam słowa?”. Armia odpowiedziała jednogłośnym okrzykiem. „Otóż pamiętajcie, że jeszcze nie wypełniliście wszystkich obowiązków względem ojczyzny, i ona jeszcze wszystkiego wam nie dała... Obiecuję wszystkim żołnierzom, że po powrocie z tej nowej wyprawy każdy będzie miał tyle pieniędzy, aby mógł kupić 3 hektary ziemi”. Zapał sięgnął szczytu, okrzyk „Ruszajmy! Ruszajmy!” było słychać we wszystkich szeregach. Bonaparte tego tylko pragnął. Liczył, że będzie mógł wyruszyć nazajutrz, ale wiatr przeciwny zatrzymał go. Gdy niebo się wypogodziło, wyznaczył 19 maja na dzień wypłynięcia i tego dnia ogłosił sławną odezwę, w której oznajmiał, że wyprawa jest rozpoczęta, lecz nie wskazał jeszcze jej celu. Odezwa zwrócona była do lądowych i morskich oddziałów armii śródziemnomorskiej: „Żołnierze! Jesteście jednym skrzydłem Armii Anglii, staczaliście już zwycięskie walki wśród gór, na nizinach w otwartym polu i przy obleganiu miast; teraz musicie jeszcze stoczyć walkę morską. Legiony rzymskie, które niejednokrotnie naśladowaliście, lecz którym jeszcze nie dorównujecie, zwalczały Kartagińczyków zarówno na morzu jak i na obszernej płaszczyźnie pod Zamą. Zwycięstwo nie opuszczało ich nigdy, bo zawsze byli odważni, cierpliwi w znoszeniu trudów, karni i zgodni w działaniu. Żołnierze! Oczy Europy są na Was zwrócone, macie wielkie zadanie do spełnienia: staczanie bitew, zwyciężanie trudów i niebezpieczeństw; macie zrobić więcej, niż dotąd uczyniliście dla dobra ojczyzny, szczęścia ludzi i własnej sławy. Żołnierze: marynarze, kanonierzy, piechurzy, kawalerzyści – działajcie razem; pamiętajcie, że w dniu walki jedni drugim będą niezbędni. Marynarze, dotąd zaniedbywani, dziś Republika otacza Was największymi staraniami. Bądźcie godni armii, której część stanowicie! Idea wolności, która uczyniła Republikę panem Europy, chcę, aby rozciągnąć jej panowanie na morza i ludy najodleglejsze!”.

Rano, w dniu przyjazdu do Tulonu Bonaparte zrobil przeglad oddzialow, z ktorymi rozstal sie przed osmiu miesiacami, a ktore zachowaly dla niego gorace uwielbienie. Latwo sobie wyobrazic, z jakimi entuzjastycznymi okrzykami przyjeli przemowienie, w ktorym przypomnial obietnice, czynione im w chwili, gdy pozbawieni wszystkiego, pozostawali na wybrzezu genuenskim; na zakonczenie dodal: "Czyz nie dotrzymalem wam slowa?". Armia odpowiedziala jednoglosnym okrzykiem. "Otoz pamietajcie, ze jeszcze nie wypelniliscie wszystkich obowiazkow wzgledem ojczyzny, i ona jeszcze wszystkiego wam nie dala... Obiecuje wszystkim zolnierzom, ze po powrocie z tej nowej wyprawy kazdy bedzie mial tyle pieniedzy, aby mogl kupic 3 hektary ziemi". Zapal siegnal szczytu, okrzyk "Ruszajmy! Ruszajmy!" bylo slychac we wszystkich szeregach. Bonaparte tego tylko pragnal. Liczyl, ze bedzie mogl wyruszyc nazajutrz, ale wiatr przeciwny zatrzymal go. Gdy niebo sie wypogodzilo, wyznaczyl 19 maja na dzien wyplyniecia i tego dnia oglosil slawna odezwe, w ktorej oznajmial, ze wyprawa jest rozpoczeta, lecz nie wskazal jeszcze jej celu. Odezwa zwrocona byla do ladowych i morskich oddzialow armii srodziemnomorskiej: "Zolnierze! Jestescie jednym skrzydlem Armii Anglii, staczaliscie juz zwycieskie walki wsrod gor, na nizinach w otwartym polu i przy obleganiu miast; teraz musicie jeszcze stoczyc walke morska. Legiony rzymskie, ktore niejednokrotnie nasladowaliscie, lecz ktorym jeszcze nie dorownujecie, zwalczaly Kartaginczykow zarowno na morzu jak i na obszernej plaszczyznie pod Zama. Zwyciestwo nie opuszczalo ich nigdy, bo zawsze byli odwazni, cierpliwi w znoszeniu trudow, karni i zgodni w dzialaniu. Zolnierze! Oczy Europy sa na Was zwrocone, macie wielkie zadanie do spelnienia: staczanie bitew, zwyciezanie trudow i niebezpieczenstw; macie zrobic wiecej, niz dotad uczyni.

Fryderyk M. Kircheisen cieszy się zasłużoną sławą najlepszego bodaj w naszym czasie znawcy Napoleona I i jego epoki. Poświęcił on całe życie studiom nad tą niezwykłą osobistością dziejową, nad tym jedynym w swoim rodzaju zjawiskiem, które przez długie jeszcze pokolenia pobudzać będzie wyobraźnię poetów, przykuwać uwagę historyków i socjologów, niepokoić psychologów i filozofów swoją zagadkowością i tajemniczością. Owocem studiów Kircheisena był wpierw szereg cennych wydawnictw natury przygotowawczej, w których gromadził i porządkował różnego rodzaju materiały. Tu wymienić należy: Bibliografia epoki napoleońskiej (dwa tomy); Napoleon I i okres wojen wyzwoleńczych w obrazach; Listy Napoleona (trzy tomy); Rozmowy Napoleona (trzy tomy); Listy panujących do Napoleona (dwa tomy); Pamiętniki Napoleona. Potem nastąpiły dzieła syntetyczne: Upadek Napoleona, 1812-1815 (cztery tomy), Napoleon I, jego życie i czasy (zamierzone na dziesięć tomów, na ukończeniu) i Napoleon I, obraz życia (dwa tomy).

Z zamiarem napisania książki o wojnie 1812 roku nosiłem się od bardzo dawna, uważając to za szczególnego rodzaju obowiązek, jako że jeden z moich przodków był polskim oficerem w służbie Napoleona. Zdarzyło się także, iż – z wielu powodów – od dziecięcych lat wychowywałem się w duchu kultury francuskiej, nigdy przy tym nie zapominając o kraju, w którym przyszło mi dorastać i zdobywać wykształcenie. Innymi słowy, zarówno Rosja, Francja i Polska zawsze były i nadal są mi bliskie. Stąd opisanie wojny, w której walczyli przeciw sobie Rosjanie, Francuzi i Polacy, wydaje mi się konieczne choćby dlatego, że – czując się związanym z każdą z tych kultur – mogę stworzyć obraz bardziej od innych obiektywny i wieloaspektowy. Zwłaszcza zaś ukazać przyczyny tego konfliktu. A bez szczegółowej analizy przyczyn niepodobna wprost zrozumieć wojny.

Księga motywacji, inspiracji i magii Napoleona Hilla - Napoleon Hill oprawa miękka książka używana stan okładki na skanie kolory prezentowane na skanie, mogą odbiegać od kolorów rzeczywistych stan dobry + , drobne zagięcia okładki Wydawca                Gliwice : Wydawnictwo Helion Format                   180 s. ; 24 cm. Data publikacji         cop. 2011 Temat                    Samorealizacja                              Sukces                              Poradniki

Autor książki zaprasza w pasjonujący świat życia XVII-wiecznych żołnierzy. Obraz życia ówczesnego żołnierza jawi się jako niezwykle bogaty i różnorodny. Obok splendorów i wspaniałego wyglądu czy fantazji bohaterów staropolskiego oręża widnieją nędzne losy wojskowej zbiorowości, prowadzące do ekstremalnych sytuacji, np. kanibalizmu, żebraczego kija i rozsypanych kości w dalekich krajach. Życie pojedynczego żołnierza także charakteryzowało się zmiennością bytowania i pełne było przypadków. Nie jest to bynajmniej koniec młodzieńczych wyobrażeń o żołnierzach XVII-wiecznych, kształtowanych na podstawie losów Sienkiewiczowskich rycerzy, ponieważ jest coś pociągającego w tej epoce. W dalszym ciągu przewijają się przed nami barwne obrazy, nadal fascynuje husaria w czasie szarży pod Kircholmem lub Wiedniem, bohaterskie obrony twierdz, postacie słynnych zagończyków, dalekie rajdy lisowczyków etc. Jednak konfrontacja wyobrażeń ze źródłami historycznymi i literaturą przedmiotu spowodowała, że wojskowość staropolska nabrała nowych, pełniejszych wymiarów. Problematyka życia codziennego armii koronnej i litewskiej nie jest wcale mniej fascynująca, gdyż w ten zakres wchodzą zarówno zagadnienia kultury materialnej, jak i pojawiają się wcale nierzadko wątki kawalerskiej fantazji.

"Królestwo szachów. Słonie Hannibala i Napoleon w żółtym kabriolecie" powstały dla przybliżenia bogactwa i wielowymiarowości królewskiej gry. Szachy są barwnym światem, mieniącym się wieloma kolorami. Światem magicznym, w którym każdy może znaleźć wszystko, czego zapragnie. Są sportem - z całym arsenałem elementów rywalizacji, emocji, stresu, woli zwycięstwa i walki z przeciwnikiem oraz własnymi słabościami. Są też sztuką - wygrywającą na 64 polach złożoną symfonię. Dzieło nasycone akordami najbardziej zdumiewających, szachowych etiud. A w końcu są nauką - potrafiącą przeliczyć ziarna zboża ustawione na szachownicy przez mędrca Sisse. Przewodnikami po Szachowej Krainie są Arcymistrzyni Monika Krupa z mężem Krzysztofem.

Uhonorowane Nagrodą Pulitzera opracowanie przedstawia dramatyczne wzloty i upadki japońskiego imperium w okresie II wojny światowej, od inwazji na Mandżurię i Chiny do zrzucenia bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki. Według słów samego autora, prezentujące japońską perspektywę Wschodzące słońce to oparta na faktach saga ludzi uwikłanych w potop najbardziej totalnej wojny w dziejach ludzkości, opowiedziana tak, jak przebiegała mętna, uszlachetniająca, haniebna, przygnębiająca, pełna paradoksów. Splatając wzajemnie fakty historyczne i ludzkie dramaty, prowadzące do wojny na Pacyfiku i znajdujące w niej kulminację, Toland wykuwa z nich fascynującą i pozbawioną uprzedzeń narrację historyczną. W przedmowie autor stwierdza, że jeśli ze Wschodzącego słońca należałoby wyciągnąć jakiś wniosek, to taki, że historia nie udziela prostych nauk i że to natura ludzka wciąż się powtarza, a nie historia.

Cyrus, zwany powszechnie Młodszym, był irańskim księciem z rodu Achemenidów, synem Wielkiego Króla Dariusza II (424/423-404 r. przed Chr.) i jego żony Parysatis. Przyszedł na świat w roku 424/423 przed Chr., krótko po objęciu przez jego ojca władzy w imperium Achemenidów. Zmarł w roku 401 przed Chr., w bratobójczej bitwie stoczonej pod Kunaksą, nieopodal Babilonu, gdzie jego wojska starły się z wojskami Wielkiego Króla Artakserksesa II (404-359 r. przed Chr.), jego starszego brata, a zarazem następcy Dariusza II na achemenidzkim tronie. Bezpośrednim następstwem bitwy pod Kunaksą był tzw. odwrót Dziesięciu Tysięcy, czyli słynny marsz greckich najemników Cyrusa, którzy wyszli cało z bitwy, wiodący z Babilonii do północnych wybrzeży Azji Mniejszej. Przeważnie ukazuje się Cyrusa Młodszego w kontekście tych dwóch głośnych wydarzeń bitwy pod Kunaksą i odwrotu Dziesięciu Tysięcy. Niniejsza książka przedstawia dzieje Cyrusa poprzedzające te dwa wydarzenia, koncentrując się przede wszystkim na latach 408-404 przed Chr. Był to czas jego pierwszego pobytu i aktywności w Azji Mniejszej, gdzie sprawował władzę jako karanos (stp. *krana-) regionu. Głównym celem jego ówczesnej aktywności w tej części imperium Achemenidów było rozbicie tzw. Ateńskiego Związku Morskiego, od dekad zagrażającego zachodnim granicom imperium. Dokonał tego przy współpracy ze Spartą, walczącą wówczas z Atenami w ramach tzw. wojny jońskiej (413-404 r. przed Chr.), ostatniej fazy tzw. wielkiej wojny peloponeskiej (431-404 r. przed Chr.). Obecność Cyrusa w Azji Mniejszej i zaangażowanie się w wojnę jońską skutkowało jego licznymi kontaktami z Grekami. Analiza tych kontaktów pozwoliła na ukazanie także innej strony irańsko-greckich relacji aniżeli często podkreślany wzajemny konflikt.