Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Tytuł Sztuka wojenna w XVI wieku Tom 2 Podtytuł Operacyjny poziom sztuki wojennej – studium przypadku Autor Charles Oman Język polski Wydawnictwo Napoleon V ISBN 978-83-7889-408-7 Rok

Jedna z najważniejszych prac dotyczących polskiej wojskowości. Do dziś pozostaje jedynym kompletnym kompendium wiedzy na temat wojen, bitew, taktyki i strategii okresu pierwszych Piastów. Praca wzbogacona jest o 13 szkiców i map. Niniejsza praca to wznowienie wydanej w 2015 roku Polskiej sztuki wojennej w okresie wczesnofeudalnym.

Zagadnienie jeniectwa jest ściśle powiązane z dziejami konfliktów militarnych, nieustannie obecnych w dziejach ludzkości. Nie sposób wyobrazić sobie jakiegokolwiek starcia między przeciwnikami, w którym nie dochodziłoby (przynajmniej potencjalnie) do popadnięcia części walczących w niewolę, stąd istotne wydaje się podjęcie tematu zogniskowanego na postaci jeńca jego kondycji egzystencjalnej, statusie prawnym, możliwościach odzyskiwania wolności itd. Zadanie to jawi się jako trudne i ryzykowne, ponieważ już w punkcie wyjścia uruchamia lawinę kontekstów porównawczych związanych nie tylko z faktami stricte militarnymi, ale także z ewokowaną przez osobę jeńca problematyką antropologiczną, aksjologiczną (moralną) i społeczno-obyczajową, w tym etyczną. Taka rozmaitość wątków oferuje możliwość czerpania z bogactwa asocjacji i poruszania się w wielu wymiarach współczesnej humanistyki, której badania historyczne są integralną częścią. Z drugiej strony rozmaitość ta przytłacza i zawsze pozostawia badaczowi nieuchronny niedosyt, uwarunkowany ograniczoną możliwością wykorzystania wszystkich zauważonych faktów, które znalazły odzwierciedlenie w źródłach.

Szczególnym zainteresowaniem tak czytelników, jak i badaczy, cieszy się w Polsce wczesne średniowiecze, szczególnie X w., okres kształtowania się naszej państwowości. Jednym z wiodących kierunków studiów nad początkami Polski są badania sił zbrojnych pierwszych Piastów, zarówno w aspekcie podejmowanych działań wojennych, jak również uzbrojenia, sposobów walki, wreszcie organizacji. Niestety pewne aspekty wojskowości polskiej tamtej epoki będą znane słabiej po prostu istnieje niesłychanie szczupła, a na dodatek swoista baza źródeł pisanych. Na szczęście wobec zdawkowych informacji o działaniach wojennych, taktyce i strategii, organizacji sił zbrojnych, coraz więcej danych uzyskujemy dzięki badaniom archeologicznym, które naświetlają problematykę sieci grodowej, fortyfikacji, uzbrojenia, a czasem nawet pozwalają snuć przypuszczenia odnośnie składu etnicznego sił zbrojnych i statusu społecznego drużynników.

Jak długo przyjdzie nam jeszcze czekać na prawdziwą historię husytyzmu, która ukaże wszystkie straty poniesione przez ziemie czeskie w kontraście do wielkości osiągniętej w czasie panowania Karola IV? Pytanie to padło w czasie dyskusji po wykładzie otwartym i brzmiało prawie jak groźba. Quo usque tandem! Nawet ruch husycki nie jest już tym czym dawniej. W końcu przez cały czas uważano go za okres, kiedy według słów Frantika Palackiego Czechy znalazły się u szczytu swojej potęgi i możliwości? Wręcz przeciwnie, a nawet dziś nie jest inaczej. () Nie tylko na stronach tych rozdziałów, lecz również w interpretacji struktury administracyjnej i ideologii reformacyjnej pamiętam o czytelnikach, dla których wcześniej powszechne pojęcia, terminy i realia są same w sobie trudnym orzechem do zgryzienia. Mimo to, wysiłki zmierzające do większej przystępności pracy nie mogły zostać zrealizowane kosztem dokładności. () Celem tej pracy nie są dzieje ziem czeskich w wieku husyckim, lecz dzieje rewolucji husyckiej powstałe w oparciu o określoną analizę krytyczną świadectw wszelkiego typu. () Dla mnie husytyzm był przede wszystkim częścią ówczesnej historii, przez co powstrzymałem się od poszukiwania jego znaczenia dla historii Czech.

Niniejsza praca przedstawia działania wojenne toczone w północnej części frontu wschodniego I wojny światowej jesienią 1915 r. We wrześniu dowództwo niemieckie podjęło natarcie na północ od Wilna w lukę powstałą między rosyjskimi 5. i 10. Armią, wysyłając przodem silny korpus kawalerii, który przełamał rosyjski front w kierunku na Święciany. Autor przedstawia środki podjęte przez siły Rosjan w celu przeciwdziałania przełamaniu i kończy opis wydarzeń na ustabilizowaniu się frontu z początkiem października.

Rozporządzenia wojenne batalionu w szczegółowych bitwach. Ułożone na zasadach i doświadczeniu Marszałka de Saxe - reprint wydania z 1819 roku

Autor, wybitny brytyjski historyk żyjący w latach 1860-1946 opisał w tej książce z niezwykłą dokładnością rozwój sztuki wojennej w XVI wieku - stuleciu wielkich wojen. Praca podzielona jest na cztery części. Pierwsza zawiera dane wstępne. Omówiono tu m.in. geografię militarną wojen włoskich oraz strategię i taktykę stosowaną w czasie ich trwania. Sporo miejsca poświecono też armiom: francuskiej, hiszpańskiej, niemieckiej i państw włoskich. Druga część publikacji prezentuje wielkie bitwy wojen włoskich i ich taktyczne znaczenie. Opisano tu starcia pod Fornovo, Garigliano, Rawenną, Nowarą, Marignano, Bicoccą i Pawią. Część trzecia dotyczy późniejszego okresu wielkich wojen (1527-1599). Tutaj opisano m.in. zmiany, jakie zaszły w taktyce, fortyfikacjach i uzbrojeniu, niemieckie wojny domowe czy upadek Calais. Czwarta część z kolei pozwala czytelnikowi zapoznać się z militarną historią Anglii w czasach Tudorów, ze szczególnym uwzględnieniem wojen prowadzonych przez Henryka VIII.

Niniejsza praca w istotnym stopniu odbiega od innych dzieł Clausewitza. Nie jest to bowiem typowe dla tego wybitnego teoretyka wojskowości zwarte opracowanie poświęcone określonemu zagadnieniu. Analiza strategii to zbiór notatek Clausewitza, udostępnionych po jego śmierci przez żonę Carlowi von der Grbenowi i przygotowanych przez tegoż do wydania drukiem. Ten zaprzyjaźniony z autorem generał, podobnie jak on uczestnik wojen z napoleońską Francją, był później długoletnim adiutantem króla Prus Fryderyka Wilhelma IV oraz dowódcą różnych ugrupowań wyższego szczebla pruskiej armii. Przygotowując do druku spuściznę po Clausewitzu, von der Grben ograniczył się do jej uporządkowania i tylko w nielicznych wypadkach uzupełnił ją własnymi uwagami. Notatki te, które miały służyć Clausewitzowi do dalszych badań poświęconych historii wojskowości, są bardzo zróżnicowane pod względem dogłębności prezentowania danej kampanii: od zwięzłego, pozbawionego tła historycznego kalendarium wydarzeń aż po szczegółową analizę działań wojennych.

Kolejna książka Marusza Borowiaka i Tadeusza Kasperskiego przedstawia całościowy obraz działań bojowych okrętów Polskiej Marynarki Wojennej na Morzu Śródziemnym podczas II wojny światowej. Na tym obszarze dynamiczne zmagania silnych flot i lotnictwa obu walczących stron miały znaczący wpływ na losy całej wojny.Polscy marynarze zasłynęli najbardziej dzięki akcjom bojowym w obronie ważnej strategicznie Malty, zaciekłym bojom z lotnictwem i flotą nawodną oraz podwodną państw Osi, w obronie alianckich konwojów, a także skutecznym zwalczaniu żeglugi nieprzyjaciela. Właśnie na różnych obszarach Morza Śródziemnego odnieśli największe sukcesy wojenne. Godny uwagi jest także udział najsłynniejszych polskich okrętów w najważniejszych operacjach desantowych Aliantów (np. w lądowaniu w Afryce Północnej, na Sycylii czy pod Salerno). Polacy byli również mocno zaangażowani w działalność wywiadowczo-dywersyjną. Często cytowane relacje uczestników opisywanych wojennych zmagań przybliżają czytelnikom najważniejszych bohaterów i czynią książkę barwniejszą i ciekawszą. Ponadto autorzy w wielu miejscach podają informacje i opisy zdarzeń, które dotąd nigdzie nie były prezentowane. Książka jest bogato ilustrowana.

Niniejsza praca przedstawia strukturę cesarskiej floty na poziomie strategicznym oraz jej zmiany w latach 1941-1945 oraz odnosi się również do japońskiej nomenklatury morskiej, zwracając uwagę na etymologię wielu pojęć. Pozwoli to w kilku przypadkach ?naprostować? mało precyzyjne, a bywa że całkowicie nieadekwatne nazewnictwo poszczególnych jednostek organizacyjnych stosowane w polskiej literaturze naukowej i marynistycznej, a będące mechaniczną kalką przeniesioną z języka angielskiego.Praca powinna stanowić przydatną pomoc naukową dla wszystkich uczonych i pasjonatów zajmujących się dziejami wojny na Pacyfiku oraz historią Japońskiej marynarki Wojennej.

Oddajemy w Państwa ręce kolejny, trzeci już tom „Studiów nad Staropolską Sztuką Wojenną”. Z dumą stwierdzamy, że przedsięwzięcie zapoczątkowane w roku ubiegłym doczekało się kontynuacji, co pokazuje, że staropolska wojskowość jest nadal atrakcyjnym – i wciąż stawiającym nowe wyzwania – przedmiotem badawczym.Niniejszy tom powstał dzięki pracy grupy jedenastu – młodych badaczy, reprezentujących ośrodki krajowe (Warszawa, Kraków, Częstochowa), jak również jeden zagraniczny (Kijów). Podobnie jak w poprzedniej części naszej serii, zebrane materiały pogrupowaliśmy w dwóch działach – „Rozprawy” oraz „Materiały”. Czytelnik znajdzie w nich artykuły oraz edycje źródłowe, poświęcone szeroko rozumianej historii wojskowości Rzeczypospolitej XVI-XVIII w....

[…] monografia zasługuje na uwagę przede wszystkim ze względu na pionierski charakter i rozległość nowych ustaleń […]. Po raz pierwszy w takim zakresie, w sposób kompetentny i odpowiedzialny została w niej zaprezentowana Polska Marynarka Wojenna i kwestie bezpieczeństwa morskiego w ścisłym powiązaniu z potencjałem społeczno-gospodarczym i polityką morską państwa. Autor podważa wiele dotychczasowych ustaleń dotyczących rozwoju morskiego komponentu sił zbrojnych RP i prowokuje do dyskusji, którą ludzie morza proponowali już w 1925 roku, a zawierała się ona w pytaniach: jaka flota jest Polsce potrzebna oraz czy Polskę stać na flotę wojenną? Upływ kilku dziesięcioleci, i tu należy zgodzić się z autorem, wcale nie umniejszył wagi i powagi problemu.Z recenzji prof. dra hab. Mariana Mroczki[…] Autor nie prezentuje tytułowej problematyki wyłącznie jako procesu historycznego. Ukazuje sposób postrzegania bezpieczeństwa morskiego państwa i roli morza w prowadzonej polityce przez establishment polityczny Rzeczpospolitej, rolę tego rodzaju sił zbrojnych jako współkreatora i najważniejszego realizatora polityki morskiej państwa polskiego ukierunkowanej na zapewnienie bezpieczeństwa morskiego […]. Niezaprzeczalną zaletą ocenianej monografii są autorskie oceny polityki państwa polskiego w omawianych okresach historycznych oraz założeń doktryn i koncepcji bezpieczeństwa […]. Publikacja jest jednym z najlepszych opracowań dotyczących historii Marynarki Wojennej RP, z jaką autor recenzji się spotkał.Z recenzji prof. dra hab. Piotra Mickiewicza...

Jako zastępca dowódcy tego Obozu przyglądałem się pilnie nowym szeregom. Szkoliłem ochotników na przyszłych towarzyszów pancernych. Przywodzili mi oni na pamięć innych żołnierzy, tamtych z Polski. Często myślałem, czy ci znad jeziora kanadyjskiego też będą tak dzielni, jak tamci znad Warty, znad Wisły, znad Niemna. A tamci byli nie tylko dzielni, byli bohaterscy, byli oddani Polsce na życie i śmierć.Coraz częściej wracałem do wspomnień, do minionych wydarzeń, do naszej jesieni owianej dymem pożarów i kurzem krwi. Przesuwały mi się w oczach obrazy z pól bitewnych, widziałem moich żołnierzy w najstraszliwszym wysiłku, do jakiego zdolny jest człowiek. I pomyślałem, że wysiłek ten nie powinien pójść w niepamięć. Zapadło postanowienie, zacząłem pisać.Są to dzieje 11. dywizjonu pancernego, z którym poszedłem na wojnę. Powstał on w czasie mobilizacji z oddziałów Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Modlinie, a ściśle biorąc z dowodzonego przeze mnie batalionu doświadczalnego. Dywizjon tworzyli żołnierze przeważnie z czynnej służby i kadra zawodowa; zgrani i wyszkoleni wzorowo, wchłonęli nielicznych zresztą żołnierzy rezerwy. Po paru dniach walk wszyscy stali się jedną rodziną pancerną, niedającą się prześcignąć w ciężkiej i ofiarnej pracy....

Jedna z najwybitniejszych prac jaka powstała na temat XVI-wiecznej wojskowości.Charles William Chadwick Oman (1860-1946) – brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa Historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitew z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu. Poglądy Omana stanowiły często podstawę dyskusji naukowców, rozwijających stan wiedzy na dany temat (np. przyczyn wyższości wojsk brytyjskich nad napoleońskimi)....

Jedna z najwybitniejszych prac jaka powstała na temat XVI-wiecznej wojskowości.Charles William Chadwick Oman (1860-1946) – brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa Historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitew z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu. Poglądy Omana stanowiły często podstawę dyskusji naukowców, rozwijających stan wiedzy na dany temat (np. przyczyn wyższości wojsk brytyjskich nad napoleońskimi)....

Ekspert od historii morskiej Angus Konstam bada rozwój raczkującej floty Tudorów od jej początków w charakterze tymczasowo mobilizowanej floty statków handlowych w XV wieku do stałej marynarki pod panowaniem Henryka VIII. Zarysowane zostało innowacyjne użycie przez Henryka okrętów jako platform artyleryjskich w latach przed bitwą pod Portsmouth w 1545 roku, w której jego flota pokonała znacznie większą francuską armadę. Nieszczęsna „Mary Rose” była zaledwie jednym z wielu potężnych okrętów, które wytyczyły drogę do późniejszej angielskiej morskiej dominacji. Ta książka ożywia te ogromne drewniane okręty wraz z ewolucją ich konstrukcji za pomocą kolorowych rysunków i historycznych źródeł ikonograficznych....

Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882-1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbücher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów „cios w plecy” (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie....