[onepress]
Kategoria: Podstawy obsługi komputeraWysyłka: od ręki
dwudziestego wieku. Cała opowieść o pokoleniach osnuta
jest wokół jej osoby, bo życie Janki upływa w najbardziej burzliwym
okresie naszych najnowszych dziejów. Czas wojny i to, co po niej,
mocno...
Pełen opis produktu 'Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca' »
Nad Narwią
W małym domku nad brzegami cichej czasem, innym zaś razem
niespokojnej rzeki, zapomniany przez mieszkańców, stoi Wiluś. Wiluś
jest zdobioną szafką z czasów cesarza Wilhelma — stąd nazwa.
Odsunięty w kąt, skrywa rodzinne papiery: zdjęcia, notatki,
dokumenty. Pamiątki po ludziach, którzy byli, żyli, a teraz już ich
nie ma. Jednak Wiluś wiernie przechowuje w swym wnętrzu świadectwo
istnienia. Sięga po nie Katarzyna Droga, by spełnić dawne marzenie:
opisać historię swojej rodziny i urodę Podlasia…
Wszystko zaczyna się od pamiętnika Janki, dziewczyny zaledwie
pięć lat młodszej od odzyskanej, niepodległej Polski. Janka rodzi
się i mieszka w niewielkiej wiosce Stokowo nad Narwią. Wiedziona
potrzebą zachowania dla przyszłych pokoleń wiedzy o tym, co było,
spisuje losy swych bliskich od początku dwudziestego wieku. Cała
opowieść o pokoleniach osnuta jest wokół jej osoby, bo życie Janki
upływa w najbardziej burzliwym okresie naszych najnowszych dziejów.
Czas wojny i to, co po niej, mocno odbił się na losach rodziny, raz
na zawsze odmieniając stabilny dotąd świat.
Pokolenia to książka o pewnej polskiej rodzinie i jej
historii w dwudziestym wieku. Równocześnie jest to opowieść o wielu
rodzinach. Niejeden Czytelnik znajdzie tu bowiem ślady własnych
przodków. W końcu wielu z nas wywodzi się z takich maleńkich wiosek
przycupniętych nad spokojnymi wodami przyjaznych rzek…
Katarzyna Droga - absolwentka
Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, urodziła
się na Podlasiu, w Zambrowie, w roku 1965. Jej przodkowie pochodzą
z małej wsi nad Narwią i tu, w podlaskich miejscowościach, upłynęło
jej dzieciństwo. Po ukończeniu studiów pracowała jako nauczycielka
języka polskiego, potem jako dziennikarz i redaktor w prasie
edukacyjnej i kobiecej, była także wydawcą czasopism młodzieżowych.
Obecnie jest redaktor naczelną magazynu „SENS. Rozwój zdrowie
piękno” Wydawnictwa Zwierciadło. Mieszka z rodziną w Warszawie, ma
dwa psy, wielki sentyment do Pragi Południe i Krakowskiego
Przedmieścia, które są jej codziennością, ale w każdej wolnej
chwili powraca do rodzinnego domu nad Narwią.
Patroni medialni:
Książka Katarzyny Drogiej sprawiła, że zapomniałam o
obiedzie, pracy, wieczornym filmie. To mój ulubiony gatunek —
wspomnienia, w dodatku napisane prostym, ładnym językiem, bez tak
modnych dzisiaj udziwnień. Zaplecione wątki dawniejsze i nowsze
rzucone są na szerokie tło Podlasia i Mazur. Ciekawe postacie,
ciepłe, wielowymiarowe, sprawiają, że podczas czytania wsiąkamy w
ich dzieje i chcemy być z nimi, nie bacząc na odłożone obowiązki.
Taki czar mają wspomnienia! Może dlatego, że dzisiejszy świat
pędzi, media szaleją, a tu, w opowieści Katarzyny-Marianny, świat
zatrzymał się i możemy w nim tkwić, ciekawi dalszych losów
bohaterów… choć dotarliśmy do ostatniej strony i wiemy, że to już
koniec!
Bardzo serdecznie polecam, świetna lektura!
Małgorzata Kalicińska,
autorka sagi rodzinnej Dom nad rozlewiskiem
Są książki, które czytam jednym tchem - często szybko o nich
zapominając - i takie, których lekturę przeciągam, nie chcąc się z
nimi rozstać. Pokolenia to książka, którą chce się żyć jak
najdłużej - bogactwem jej postaci, ich charakterów i losów.
Historia Janki i jej rodziny, choć bardzo osobista, jest niezwykle
uniwersalna. Polecam!
Katarzyna Montgomery,
Zwierciadło, Mała Czarna
„Pragnę, aby czytelnicy pokochali bohaterów mojej książki” —
powiedziała mi Katarzyna. Trudno ich nie kochać! Żyją pełnią życia
w niełatwym świecie, z siłą i odwagą mierzą się z losem. To książka
pisana każdą komórką ciała, w rytmie serca. Sprawdźcie!
Renata Arendt-Dziurdzikowska,
dziennikarka „Zwierciadła”, trenerka rozwoju osobistego, coach,
Mistrz NLP, autorka książek
Tym, którzy mają dość krzykliwego miasta, pragną na chwilę
uciec od współczesności w nastrojowy początek minionego stulecia,
nad rozległe łąki i brzeg cichej Narwi, polecam wyprawę w Wiek
deszczu, wiek słońca Kasi Drogiej. Chwila ucieczki może się
przedłużyć, bo opowieść rodzinna o miłości, przyjaźni, tajemnicach
i dramatach kilku pokoleń nie jest krótka, lecz zajmująca i zmienna
jak burzliwy wiek XX. Wzrusza i bawi, czasem przeraża, ale losy
bohaterów dowodzą, że po smutku jednak nadchodzi szczęście. Jak
słońce po deszczu.
Edyta Jungowska,
aktorka
Książkę Katarzyny Drogiej Pokolenia. Wiek deszczu, wiek
słońca czyta się jak powieść, bo też jest w niej wszystko, co
potrzebne dobrej powieści: bohaterka, która budzi sympatię,
uwikłana w zdarzenia ważne dla całej epoki, wzloty i upadki, nagłe
zwroty akcji, dramaty i cudowne spełnienie. Autorka chwyta
szczegóły, w których rozpoznajemy skrawki własnych rodzinnych
wspomnień i dzięki którym widzimy wielką przemianę świata,
zachodzącą w ciągu jednego życia. I jeśli wziąć pod uwagę, że jest
to historia prawdziwych osób, których życiorys podobny jest w
zarysach do innych życiorysów, lecz zachowuje pewne znaki
szczególne, to już wiadomo, że to książka niezwykła. Lekka,
chwilami żartobliwa, ciepła opowieść rodzinna, w której — jak przy
wigilijnym stole — pozostawiono miejsce na uczucia czytelników. Bo
jeśli tak wygląda zwyczajne życie, to naprawdę warto je
przeżyć.
Hanna Samson,
psycholożka, pisarka, dziennikarka
Ładnie napisane Pokolenia wpisują się w nurt literatury
zawsze chętnie czytanej. Można ją nazwać „zwierciadłem czasu”.
Opisuje najciekawsze ludzkie historie — bo prawdziwe.
Katarzyna Miller,
psychoterapeutka, filozofka, poetka, pisarka
Pokolenia to jedna z tych książek, które tworzą korzenie
polskiego lasu. Korzenie rodzinne. A bez takich korzeni jesteśmy
ułomnym społeczeństwem i narodem. Ta książka zręcznie i wdzięcznie
łączy dokument, relację, pamiętniki z fabularyzowana narracją. Jak
na dłoni widać tu polski dramat na przestrzeni XX wieku, odzyskanie
niepodległości, dwie światowe wojny, opresję nowego ustroju. W
wędrówce przez pokolenia widzimy okrucieństwa okupacji, tragedie
żydowskich sąsiadów, nawet dramat wysiedlanych po wojnie Niemców. I
w końcu zwykłe życie. To świadectwo rodzinne z mocną wkładką
społeczną i moralną, czasami poetycka opowieść o przeszłości,
opowieść sprawiedliwa — co niełatwe tam, gdzie było tyle
zła.
Tomasz Jastrun,
poeta, pisarz, publicysta