Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Aleksandra Frenkel-Czarniecka, lekarz pulmonolog, urodziła się w 1923 roku w Kaliszu. Spokojne i szczęśliwe dzieciństwo skończyło sie z dniem wybuchu II wojny światowej. Wielu członków dużej rodziny zginęło w czasie niemieckiej okupacji. Losu tego udało się uniknąć autorce, jej rodzicom i bratu dzięki mądrości i trafnym decyzjom jej ojca, Stefana Frenkla, który zdecydował, że jedyną drogą ratunku jest ucieczka na Wschód, i konsekwentnie realizował przedsięwzięty plan. Były to ciężkie i traumatyczne przeżycia, dramatyczne, wieloetapowe wędrówki, zakończone pobytem w egzotycznej Turkmenii w sercu Azji Środkowej. Tam autorce udało się rozpocząć studia lekarskie, kontynuowane po wojnie i po szczęśliwym powrocie do Polski Warszawie. Również pierwsze lata w powojennej Warszawie, studia medyczne, a także początki pracy lekarskiej w warunkach, jakie teraz trudno sobie wyobrazić, zasługują na uwagę jako przyczynek do historii tamtych czasów. Wszystko to, mimo wielu groźnych sytuacji, opisane jest bez nastroju martyrologii, barwnie, nie bez akcentów humorystycznych.Czytelnika zainteresują zapewne także niecodzienne przeżycia młodej pani doktor w czasie rocznego pobytu w Korei Północnej, w Polskim Szpitalu Czerwonego Krzyża, co stanowi przedmiot oddzielnej opowieści (w przygotowaniu do druku).Obecnie Autorka mieszka wraz z mężem w Warszawie, nadal pracuje zawodowo, czynnie uczestniczy w życiu społecznym i kulturalnym. Jest szczęśliwą mamą i babcią.

?Po wyjściu partyzantów moja babcia powiedziała do syna, że jeżeli ma zamiar iść do lasu, do partyzantki ukraińskiej, to musi najpierw zabić ją, a potem resztę członków swojej rodziny. Bohdan postanowił więc uciec. Po zabraniu niezbędnej odzieży i jedzenia uciekł z domu i w efekcie wylądował w armii Andersa. W wyznaczony czas w domu mojej babci zjawili się wieczorem partyzanci. Ponieważ nie zastali Bohdana, z zemsty podpalili budynki inwentarskie wraz ze znajdującymi się tam zwierzętami, a moją babcię za nogi powiesili na belce pod sufitem.?fragment powieści

„Po wyjściu partyzantów moja babcia powiedziała do syna, że jeżeli ma zamiar iść do lasu, do partyzantki ukraińskiej, to musi najpierw zabić ją, a potem resztę członków swojej rodziny. Bohdan postanowił więc uciec. Po zabraniu niezbędnej odzieży i jedzenia uciekł z domu i w efekcie wylądował w armii Andersa. W wyznaczony czas w domu mojej babci zjawili się wieczorem partyzanci. Ponieważ nie zastali Bohdana, z zemsty podpalili budynki inwentarskie wraz ze znajdującymi się tam zwierzętami, a moją babcię za nogi powiesili na belce pod sufitem.”fragment powieści...

Wielcy i znani aktorzy może mają ciekawsze życie, ale zwyczajni, jak ja? Też chyba zwyczajne, choć tylko do pewnego momentu i nie byłoby o czym pisać, gdyby nie „napoleonka”, zaoferowana w teatrze Szajny pewnej przystojnej Japonce. Bo właśnie od te