Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Ludzie bogaci nie mają dobrej prasy. Niechęć do nich ma swoje źródło w zawistnym przekonaniu, że gospodarka jest grą o sumie zero; to co jedni zarabiają, drudzy muszą stracić. Tymczasem jest to pogląd słuszny z punktu widzenia ideologii socjalistycznej, gdzie jedni otrzymują to, co państwo zabrało innym. W systemie wolnorynkowym kapitał produkuje wzrost gospodarczy, a wzrost to dobrobyt. Stąd w kapitalizmie zwalczanie ludzi bogatych - od których pochodzi gros kapitału, a więc dostatek dla wszystkich - jest strzelaniem sobie w stopę.

Książka z użyciem ciekawej fabuły i narracji, a także współczesnego języka docieka - i jak się zdaje - dociera do zdolności i kompetencji przedsiębiorczych, które mogły być udziałem Karola Goduli, Górnoślązaka, pioniera przedsiębiorczości przemysłowca europejskiego formatu. Prof. zw dr hab. Andrzej Klasik 

Kolejny bestseller wybitnego socjologa amerykańskiego specjalizującego się w zachowaniach i zwyczajach ludzi bogatych. Podobnie jak pierwsza książka Stanleya, Sekrety amerykańskich milionerów, również ta przedstawia zaskakujące konkluzje, obalając lewicowe mity nt. ludzi zamożnych. Jest to nie tylko lektura pasjonująca, ciekawa, ale i wyjątkowo pożyteczna. Czytając poznajemy obyczaje liderów, a nic tak nie sprzyja osiągnięciom sukcesu, jak podążanie drogą, która jest sprawdzona i skuteczna.Jako nastolatek mój ojciec dostarczał gazety do domów wzdłuż jednej z dwóch tras: niebieskiej i białej. Większość jego niebieskich klientów znajdowała się w dzielnicach położonych na wschód i południe od jego rodzinnego domu, zamieszkanych przez robotników lub niższą klasę średnią. Biała trasa, prowadząca na zachód i północ, obejmowała klientów z klasy średniej i wyższej średniej, mieszkających w większości w ładnych domach jednorodzinnych. Na obu trasach było mniej więcej tyle samo subskrybentów. W przeciwieństwie do tego, co można by sądzić, niebieska trasa okazała się dla mojego ojca finansowo korzystniejsza. Klienci byli znacznie bardziej skłonni płacić na czas, dać napiwek i bożonarodzeniową premię.

Ludzie bogaci nie mają dobrej prasy. Niechęć do nich ma swoje źródło w zawistnym przekonaniu, że gospodarka jest grą o sumie zero; to co jedni zarabiają, drudzy muszą stracić. Tymczasem jest to pogląd słuszny z punktu widzenia ideologii socjalistycznej, gdzie jedni otrzymują to, co państwo zabrało innym. W systemie wolnorynkowym kapitał produkuje wzrost gospodarczy, a wzrost to dobrobyt. Stąd w kapitalizmie zwalczanie ludzi bogatych - od których pochodzi gros kapitału, a więc dostatek dla wszystkich - jest strzelaniem sobie w stopę.

Zaczepiłem się na chwilę, jako barman w „polskiej” tawernie, której współwłaścicielem był mój kumpel ze studiów. Niestety, od czasu wspólnego „waletowania” w akademiku, kolega zmienił się nie do poznania, praca u niego była koszmarem, tym bardziej, że płacił grosze – 2 dol. na godzinę. Barman żyje co prawda z napiwków, ale tam akurat napiwków nie było. Na szczęście, mniej więcej po miesiącu, w pojawił się w tawernie Richard, Polak, który właśnie otworzył restaurację w chicagowskim downtown i poszukiwał barmana. Po kilku słowach rozmowy, uznał, że znalazł go we mnie. Równocześnie z posadą barmana w eleganckiej restauracji „Pelican’s catch”, dostałem pracę korektora w Dzienniku Związkowym, jednym z najstarszych pism polonijnych. Za namową szwagra, a także pod wpływem p. Sheldona Gooda, właściciela agencji pośrednictwa nieruchomości, którą w weekendy sprzątałem, zapisałem się na kurs pośredników od nieruchomości.Wstawałem więc o 4 nad ranem, jechałem do redakcji Związkowego, kończyłem pracę o 12,30 i biegłem na kurs. We wtorek, piątek i w sobotę od 17.00 do rana pracowałem jako barman. Dzięki intensywnemu wydzielaniu adrenaliny, wywołanemu strachem przed śmiercią głodową, udawało mi się taki rozkład zajęć dość płynnie realizować. Człowiek wiele potrafi, zwłaszcza jeśli musi. Myślę, że gdyby w Polsce – w miejsce zasiłków dla bezrobotnych – wprowadzono kary za pozostawanie bez pracy, albo jakiś inny ostry, lecz naturalny przymus, mielibyśmy dwucyfrowy wzrost PKB i znacznie niższe bezrobocie. Do podobnych rezultatów doprowadziłaby likwidacja ZUS, funduszy socjalnych, zup regeneracyjnych i innych absurdalnych pomysłów lewicy, na które nieświadomy lud pracy daje się nabierać./Fragment książki/