Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Ludzie bogaci nie mają dobrej prasy. Niechęć do nich ma swoje źródło w zawistnym przekonaniu, że gospodarka jest grą o sumie zero; to co jedni zarabiają, drudzy muszą stracić. Tymczasem jest to pogląd słuszny z punktu widzenia ideologii socjalistycznej, gdzie jedni otrzymują to, co państwo zabrało innym. W systemie wolnorynkowym kapitał produkuje wzrost gospodarczy, a wzrost to dobrobyt. Stąd w kapitalizmie zwalczanie ludzi bogatych - od których pochodzi gros kapitału, a więc dostatek dla wszystkich - jest strzelaniem sobie w stopę....

Kolejny bestseller wybitnego socjologa amerykańskiego specjalizującego się w zachowaniach i zwyczajach ludzi bogatych. Podobnie jak pierwsza książka Stanleya, „Sekrety amerykańskich milionerów”, również ta przedstawia zaskakujące konkluzje, obalając lewicowe mity nt. ludzi zamożnych. Jest to nie tylko lektura pasjonująca, ciekawa, ale i wyjątkowo pożyteczna. Czytając poznajemy obyczaje liderów, a nic tak nie sprzyja osiągnięciom sukcesu, jak podążanie drogą, która jest sprawdzona i skuteczna. Jako nastolatek mój ojciec dostarczał gazety do domów wzdłuż jednej z dwóch tras: niebieskiej i białej. Większość jego „niebieskich” klientów znajdowała się w dzielnicach położonych na wschód i południe od jego rodzinnego domu, zamieszkanych przez robotników lub niższą klasę średnią. „Biała” trasa, prowadząca na zachód i północ, obejmowała klientów z klasy średniej i wyższej średniej, mieszkających w większości w ładnych domach jednorodzinnych. Na obu trasach było mniej więcej tyle samo subskrybentów. W przeciwieństwie do tego, co można by sądzić, „niebieska” trasa okazała się dla mojego ojca finansowo korzystniejsza. Klienci byli znacznie bardziej skłonni płacić na czas, dać napiwek i bożonarodzeniową premię. Dlaczego? Mój ojciec doszedł do wniosku, że klientom z „białej” trasy ciągle brakuje gotówki ze względu na koszty utrzymania domu i wszystkiego, co się z tym wiąże. Odnosił wrażenie, że wielu z jego klientów z „niebieskiej” trasy wydawało mniej, niż mogli i w rezultacie zawsze mieli pod ręką gotówkę. Zdaniem mojego ojca historia ta pokazywała, że istnieje różnica między wyglądaniem na bogacza a byciem nim i że większość ludzi mających taki wygląd nie była nimi w istocie – żyli ponad stan i w rezultacie mieli mało pieniędzy na okazywanie hojności. Z grubsza rzecz biorąc, mój ojciec miał rację, choć przekonałem się, że istnieją ludzie – chociaż jest ich niewielu – których zewnętrzne bogactwo jest autentyczne. Jeśli czytaliście Państwo The Millionaire Mind, albo słuchali moich wykładów na temat ludzi bogatych, zapewne pamiętają Państwo opowieść o zdarzeniu, które miało miejsce w czasie Halloween. Gdy miałem 9 lat: zamiast obchodzić nasze sąsiedztwo z prośbami o podarki, udałem się wraz z innymi dziećmi do Fieldston, jednej z najzamożniejszych dzielnic Nowego Jorku. Dostaliśmy tam podarunki pieniężne od takich osób jak James Mason, wybitny brytyjski aktor i sporo pieniędzy od chorego mieszkańca, który pozostawił dla dzieci monety w opakowaniu po mleku. Dumnie pokazałem nasz łup ojcu jako dowód, że ludzie, którzy mieszkają w pięknych domach, są bogaci. Stwierdził, że mieliśmy szczęście i przypadkowo trafiliśmy na kilka bogatych w gotówkę domostw, które rzeczywiście istnieją. Moje kolejne doświadczenia oraz badania pokazały, że mój ojciec rzeczywiście miał rację w odniesieniu do różnicy między jedynie łudzącym wyglądem bogacza a byciem nim naprawdę. Większość ludzi wygląda na bogatszych niż jest w istocie, a naprawdę bogaci często sprawiają zupełnie inne wrażenie, niż można by się spodziewać. (fragment książki)

Ludzie bogaci nie mają dobrej prasy. Niechęć do nich ma swoje źródło w zawistnym przekonaniu, że gospodarka jest grą o sumie zero; to co jedni zarabiają, drudzy muszą stracić. Tymczasem jest to pogląd słuszny z punktu widzenia ideologii socjalistycznej, gdzie jedni otrzymują to, co państwo zabrało innym. W systemie wolnorynkowym kapitał produkuje wzrost gospodarczy, a wzrost to dobrobyt. Stąd w kapitalizmie zwalczanie ludzi bogatych - od których pochodzi gros kapitału, a więc dostatek dla wszystkich - jest strzelaniem sobie w stopę.

Ludzie bogaci nie mają dobrej prasy. Niechęć do nich ma swoje źródło w zawistnym przekonaniu, że gospodarka jest grą o sumie zero; to co jedni zarabiają, drudzy muszą stracić. Tymczasem jest to pogląd słuszny z punktu widzenia ideologii socjalistycznej, gdzie jedni otrzymują to, co państwo zabrało innym. W systemie wolnorynkowym kapitał produkuje wzrost gospodarczy, a wzrost to dobrobyt. Stąd w kapitalizmie zwalczanie ludzi bogatych - od których pochodzi gros kapitału, a więc dostatek dla wszystkich - jest strzelaniem sobie w stopę....

Ludzie bogaci nie mają dobrej prasy. Niechęć do nich ma swoje źródło w zawistnym przekonaniu, że gospodarka jest grą o sumie zero; to co jedni zarabiają, drudzy muszą stracić. Tymczasem jest to pogląd słuszny z punktu widzenia ideologii socjalistycznej, gdzie jedni otrzymują to, co państwo zabrało innym. W systemie wolnorynkowym kapitał produkuje wzrost gospodarczy, a wzrost to dobrobyt. Stąd w kapitalizmie zwalczanie ludzi bogatych - od których pochodzi gros kapitału, a więc dostatek dla wszystkich - jest strzelaniem sobie w stopę....

Ludzie bogaci nie mają dobrej prasy. Niechęć do nich ma swoje źródło w zawistnym przekonaniu, że gospodarka jest grą o sumie zero; to co jedni zarabiają, drudzy muszą stracić. Tymczasem jest to pogląd słuszny z punktu widzenia ideologii socjalistycznej, gdzie jedni otrzymują to, co państwo zabrało innym. W systemie wolnorynkowym kapitał produkuje wzrost gospodarczy, a wzrost to dobrobyt. Stąd w kapitalizmie zwalczanie ludzi bogatych - od których pochodzi gros kapitału, a więc dostatek dla wszystkich - jest strzelaniem sobie w stopę.

Kolejny bestseller wybitnego socjologa amerykańskiego specjalizującego się w zachowaniach i zwyczajach ludzi bogatych. Podobnie jak pierwsza książka Stanleya, Sekrety amerykańskich milionerów, również ta przedstawia zaskakujące konkluzje, obalając lewicowe mity nt. ludzi zamożnych. Jest to nie tylko lektura pasjonująca, ciekawa, ale i wyjątkowo pożyteczna. Czytając poznajemy obyczaje liderów, a nic tak nie sprzyja osiągnięciom sukcesu, jak podążanie drogą, która jest sprawdzona i skuteczna.Jako nastolatek mój ojciec dostarczał gazety do domów wzdłuż jednej z dwóch tras: niebieskiej i białej. Większość jego niebieskich klientów znajdowała się w dzielnicach położonych na wschód i południe od jego rodzinnego domu, zamieszkanych przez robotników lub niższą klasę średnią. Biała trasa, prowadząca na zachód i północ, obejmowała klientów z klasy średniej i wyższej średniej, mieszkających w większości w ładnych domach jednorodzinnych. Na obu trasach było mniej więcej tyle samo subskrybentów. W przeciwieństwie do tego, co można by sądzić, niebieska trasa okazała się dla mojego ojca finansowo korzystniejsza. Klienci byli znacznie bardziej skłonni płacić na czas, dać napiwek i bożonarodzeniową premię.

Ludzie bogaci nie mają dobrej prasy. Niechęć do nich ma swoje źródło w zawistnym przekonaniu, że gospodarka jest grą o sumie zero; to co jedni zarabiają, drudzy muszą stracić. Tymczasem jest to pogląd słuszny z punktu widzenia ideologii socjalistycznej, gdzie jedni otrzymują to, co państwo zabrało innym. W systemie wolnorynkowym kapitał produkuje wzrost gospodarczy, a wzrost to dobrobyt. Stąd w kapitalizmie zwalczanie ludzi bogatych - od których pochodzi gros kapitału, a więc dostatek dla wszystkich - jest strzelaniem sobie w stopę.