[Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikolaja Kopernik]
Kategoria: Wydawnictwa naukowe i popularno-naukoweWysyłka: od ręki
Obowiązkiem konserwatorów wobec zabytków, podobnie jak
lekarzy wobec ludzi i zwierząt, jest ochrona przed
atakującymi je chorobami, prowadzącymi do ich zniszczenia.
Najskuteczniej...
Pełen opis produktu 'Zabytki kamienne i metalowe, ich niszczenie i konserwacja profilaktyczna' »
Obowiązkiem konserwatorów wobec zabytków, podobnie jak lekarzy
wobec ludzi i zwierząt, jest ochrona przed atakującymi je
chorobami, prowadzącymi do ich zniszczenia. Najskuteczniej można to
zrealizować, stosując zabiegi profilaktyczne, a więc
uniemożliwiając działanie procesów destrukcyjnych na obiekty
narażone na bezpośrednie wpływy czynników atmosferycznych i
agresywnego środowiska, w jakim się znajdują. Należy więc je
chronić, zapobiegając chorobom, czyli eliminując czynniki niszczące
(chorobotwórcze), i natychmiast likwidować przyczyny niszczenia
(chorób), jeśli obiekt już został zaatakowany. Niestety, tak jak w
medycynie, także w przypadku zabytków służba konserwatorska nie
realizuje tych podstawowych obowiązków, reaguje zaś wówczas, gdy
obiekt jest bardzo chory, gdy uległ dużemu, widocznemu zniszczeniu,
gdy jego stan zagraża istnieniu, gdy wykazuje objawy zniszczenia,
tzn. kiedy kamień osypuje się, złuszcza i rozwarstwia, gdy powstały
jego duże ubytki. Bardzo często chore zabytki reanimuje się, a
nawet wskrzesza lub zamienia na kopię. Przyczyn takiego stanu
rzeczy należy szukać przede wszystkim w braku funduszów na
działalność profilaktyczną - jedynie tragiczny stan obiektu zmusza
decydentów do wysupłania odpowiedniej kwoty na jego ratunek.
Oczywiście, w takim przypadku koszt konserwacji jest zwykle wysoki,
znacznie przekraczający koszty wynikające z działań
profilaktycznych. Do tego dochodzi częściowa, nieodwracalna utrata
autentyczności obiektu, wynikająca z konieczności rekonstrukcji
zniszczonych mniejszych lub większych fragmentów.Aby uniknąć tego
rodzaju sytuacji, profilaktyka musi zdobyć sobie czołowe miejsce w
praktycznej działalności konserwatora. Osiągnięcia służby
konserwatorskiej należy mierzyć nie liczbą wskrzeszonych zabytków,
lecz liczbą zabytków nieulegających zmianom i niszczeniu. Tylko w
ten sposób pojęta konserwacja może przyczynić się do zachowania
spuścizny artystycznej, historycznej czy kulturalnej w stanie
nieskażonym, w postaci najwartościowszej - autentyku. Radykalne
zabiegi konserwatorskie i remonty generalne przyczyniają się do
utraty tych wartości i w rezultacie jakże często pozostaje mniej
lub bardziej udana kopiaobiektu.