[Płatnerze hiszpańscy]
Kategoria: SZABLE POLSKIE KUTE I HARTOWANE
historyczny: Historia szabli w wojsku polskim sięga
drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za
pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z
Turkami. Początkowo była...
Pełen opis produktu 'Szabla polska husarska z paluchem i z pochwą lekki trening stal 1060 PS-04' »
PS-04
Dokładna kopia modelu historycznego.
UWAGA. Model kuty i hartowany do lekkiego treningu siły cięcia.
Model posiada tępą klingę ale nadaje się do ostrzenia.
KLINGA: STAL WYSOKOWĘGLOWA 1060 KUTA I HARTOWANA RĘCZNIE (wymaga
konserwacji) HARTOWANIE DO POZIOMU: 52-54 HRC
POCHWA: STAL WĘGLOWA POLEROWANA (wymaga konserwacji). Pochwa
wykładana w środku skórą. Można trzymać szablę w pochwie bez obaw o
korozję.
WYSOKA ELASTYCZNOŚĆ KLINGI
Wymiary:
Długość klingi: 78 cm
Grubość ostrza przy rękojeści: 6 mm
Szerokość ostrza przy rękojeści: 3,5 cm
Długość pochwy: 85 cm
Długość całkowita w pochwie: 98 cm
Waga z pochwą: 1,75 kg
Waga bez pochwy: 1,15 kg
Waga pochwy: 0,65 kg
Głownia zakrzywiona kołowo w dolnej części (ostrze), środek
ciężkości posiadała na 20-25 cm wysokości. Górna (znajdująca się
przy rękojeści), tępa część głowni zwana zastawą służyła do
odbijania cięć przeciwnika. Dolna część głowni (sztych) zakończona
była piórem - podwójnym ostrzem pozwalającym zadawanie pchnięć.
Obie strony ostrza są gładkie.
Szabla ta posiada lekko zakrzywioną rękojeść. Zamknięty kabłąk
(nachylony pod kątem 105 do jelca) chronił dłoń i zapewniał
odpowiednie wyważenie broni. Mosiężny kaptur, pokrywający tylną
część rękojeści wzmacniał uchwyt. Mosiężny jelec z wąsami wzmacniał
broń w jej najsłabszym punkcie – w miejscu złączenia ostrza z
rękojeścią oraz dodatkowo chronił dłoń. Znajdujący się pośrodku
jelca paluch wykonany z mosiądzu pozwalał na lepszą kontrolę nad
szablą podczas ataku.
Trzon rękojeści drewniany, poprzecznie karbowany, obciągnięty
czarną skórą, z oplotem z podwójnego skręconego mosiężnego
filigranu. Głownia stalowa polerowana, o dużej krzywiźnie,
szlifowana obustronnie w pojedyncze zbrocze.
W zestawie znajduje się również stalowa pochwa z jednym okuciem w
postaci stalowej ryfki z kolczykiem.
Rys historyczny:
Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku.
Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących
kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,
lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem,
chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych
świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez
zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią
popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt
nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.
Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi
Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska,
uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim
bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach
nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia
polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych
czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były
szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633.
Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe
Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku,
które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w
1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione
zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy
zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny)
ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy
linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W
drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i
artylerii.
Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku
przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze),
szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny),
husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku
liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie
koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich
i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90.
XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze
uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach
jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605),
bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa
pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.