Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Najbardziej widocznym rysem poezji Macierzyńskiego, nieomal jej znakiem rozpoznawczym, jest anarchistyczny humor, graniczący ze stylizowaną błazenadą, upodobanie do karykatury i makabreski, żonglowanie elementami skatologicznymi i obscenami.Ta karnawałowa warstwa jego wierszy kryje w sobie jednak zaproszenie do konfrontacji z prowokacyjnie odmiennym doświadczeniem lekturowym. Pojawia się w nich bowiem, wsparty na celnej obserwacji i zmyśle krytycznym, namysł nad wyjałowieniem dotychczasowych form kultury, nad degradacją dawnych wzorców i punktów odniesienia, nad dwuznaczną rolą sztuki, a zwłaszcza poezji, w nastawionym na natychmiastową gratyfikację świecie, a także ? co dla poezji Macierzyńskiego bardzo charakterystyczne ? nad nieodwracalnym zanikiem świadomości tego, co moda i przyrodzona intelektualistom nieśmiałość kazały kiedyś nazywać "sacrum".Wyczulony na językowe dwuznaczności i niedopowiedzenia, na najdrobniejsze przesunięcia rejestru, od potocznego do urzędowego, od liryzmu po dyskurs pseudonaukowy, Macierzyński tworzy wiersze na pozór łatwo przyswajalne i bezpośrednie, w rzeczywistości zaś pięknie nieprawomyślne: operujące przewrotną erudycją, komplikujące zastane prawdy i nicujące myślowe schematy.

Metafizyka docieka własności świata. W ich poszukiwaniu wychodzi od faktów, które mówią coś ważnego o świecie jako całości. Nie jest ona pod tym względem czymś unikalnym: w podobny sposób postępuje choćby fizyka teoretyczna. O specyfice metafizyki decyduje natomiast rodzaj owych faktów i poszukiwanych własności. Podstawowym faktem metafizycznym jest istnienie w świecie istot zdolnych do racjonalnego poznania i działania, istnienie rozumu. Dlaczego jest to fakt metafizycznie znaczący, co ważnego mówi on o świecie jako całości? Otóż fakt ten pokazuje maksimum tego, na co stać świat, w tej mierze, w jakiej jest on nam znany, rozumność bowiem to najbardziej złożony i subtelny z fenomenów, o których istnieniu wiemy. Sformułowanie to wskazuje zarazem na istotną granicę poznania metafizycznego (podobnie jak każdego innego): może ono wychodzić jedynie od takich faktów, które znamy, a ponieważ znamy zawsze tylko ich znikomy wycinek, jest co najmniej prawdopodobne, że wśród nieprzebranej ich mnogości wypełniającej wszystkie obszary przestrzeni i czasu znajdują się takie, które pod względem swej złożoności i subtelności znacznie przewyższają te, które znamy. Innymi słowy: być może istnieje w świecie coś bardziej znaczącego metafizycznie niż rozum. Takie przypuszczenie to jednak zdecydowanie zbyt mało, by posłużyć mogło za punkt wyjścia jakichś obiecujących dociekań. Metafizyka - w tej mierze, w jakiej chce być przedsięwzięciem racjonalnym - musi trzymać się faktów.

Dla tych, którzy nie potrafią jeździć na snowboardzie, albo grać na skrzypcach, czynności te wydają się być jakąś abstrakcją. Identycznie rzecz ma się z uprawianiem filozofii, a w szczególności tej, którą Arystoteles określił jako ?metafizyka? (gr. ta metá ta physiká). I jak wyczyny sportowe czy artystyczne jednych pociągają innych do nauki i naśladowania, dokładnie to samo dzieje się w przypadku uprawiania metafizyki. Podobnie jak w sporcie i sztuce, polem uprawnym metafizyki jest zastany świat realny: osób, zwierząt, roślin oraz rzeczy, a nie, jak by się komuś mogło wydawać, jedynie kartki papieru, czy ekran komputera. Toteż znajdujący się przed Państwem zbiór esejów filozoficznych ma wymiar praktyczny, ponieważ są to refleksje odnoszące się bezpośrednio do życia realnego człowieka w realnym świecie, nawiązujące nierzadko do jego aktualnej współczesnej kondycji. Refleksje te są próbą ukazania w bardziej prosty i przystępny sposób nieraz trudnych i złożonych filozoficznych problemów. Z reguły są to krótkie teksty, ale trafiające w sedno sprawy.

Autor ukazuje oryginalną teorię metafizyki św. Tomasza z Akwinu dowodzącą, że transcendentalia są własnościami ukonstytuowanymi na przejawach aktu istnienia bytu realnego.