Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Otrzymujemy książkę, która jest wyjątkowym darem humanisty [?]należy tę książkę wydać, by można było zachwycać się genialnymi wręcz sugestiami, inspiracjami, pomysłami i/lub nie zgadzać się ze stawianymi w niej przez Autora tezami czy hipotezami. [?] Żaden z pedagogów nie byłby w stanie właśnie w taki sposób, jak uczynił to Witkowski, odsłonić innych wymiarów rozumienia autorytetu [?] książka wyznacza niewątpliwie kolejny przełom w humanistycznej debacie naukowej i oby pedagodzy [?] chcieli się choć trochę otworzyć na siebie przez pryzmat często bolesnych o nich i dla nich myśli czy opinii [?]. prof. zw. dr hab. Bogusław Śliwerski

Otrzymujemy książkę, która jest wyjątkowym darem humanisty […]należy tę książkę wydać, by można było zachwycać się genialnymi wręcz sugestiami, inspiracjami, pomysłami i/lub nie zgadzać się ze stawianymi w niej przez Autora tezami czy hipotezami. […] Żaden z pedagogów nie byłby w stanie właśnie w taki sposób, jak uczynił to Witkowski, odsłonić innych wymiarów rozumienia autorytetu […] książka wyznacza niewątpliwie kolejny przełom w humanistycznej debacie naukowej i oby pedagodzy […] chcieli się choć trochę otworzyć na siebie przez pryzmat często bolesnych o nich i dla nich myśli czy opinii […]. prof. zw. dr hab. Bogusław Śliwerski...

Kraków 2009, wyd. 1, format 145 x 205, objętość 522 str., oprawa twardaOtrzymujemy książkę, która jest wyjątkowym darem humanisty […]należy tę książkę wydać, by można było zachwycać się genialnymi wręcz sugestiami, inspiracjami, pomysłami i/lub nie zgadzać się ze stawianymi w niej przez Autora tezami czy hipotezami. […] Żaden z pedagogów nie byłby w stanie właśnie w taki sposób, jak uczynił to Witkowski, odsłonić innych wymiarów rozumienia autorytetu […] książka wyznacza niewątpliwie kolejny przełom w humanistycznej debacie naukowej i oby pedagodzy […] chcieli się choć trochę otworzyć na siebie przez pryzmat często bolesnych o nich i dla nich myśli czy opinii […]. prof. zw. dr hab. Bogusław ŚliwerskiLech Witkowski w swej nowej książce udowadnia, że pożegnanie z autorytetem (zjawiskiem i pojęciem) jest chyba przedwczesne. We wstępie do Wyzwań autorytetu... zapowiada co prawda, że czas zapotrzebowania na autorytety skończył się, jednak faktycznie – jeśli dobrze odczytuję tę zapowiedź, to nie chodzi o zerwanie z tym problemem, lecz raczej zależy mu na nowym jego odczytaniu, i to w dwóch możliwych warstwach: realnej i semantycznej.Pierwszy zabieg L. Witkowskiego polega na wyrwaniu autorytetu naukom behawioralnym, a więc odcięciu go od sił żywotnych oferowanych przez ten kierunek uprawiania psychologii, który polega na redukowaniu wszystkiego do konkretnych zachowań ludzi i prowadzenia precyzyjnych badań empirycznych (najlepiej eksperymentalnych).Propozycja L. Witkowskiego polega na wprowadzeniu autorytetu w obszar nauk humanistycznych, czyli uznaniu, że zjawisko to ma genezę kulturową, a tym samym jest bardziej płynne, bardziej uwarunkowane tradycją historyczną, bardziej wysycone wartościami, niż chcieliby to zaakceptować przedstawiciele nauk behawioralnych.Drugi zabieg na autorytecie polega na nadaniu temu pojęciu nowego znaczenia. Mówiąc krotko i konkretnie, chodzi o potraktowanie autorytetu jako soczewki, która pozwala ludziom lepiej orientować się w otoczeniu społecznym, pewne rzeczy wyodrębniać z niego wyraziście, a inne ignorować, przetwarzać informacje o świecie zgodnie z tym, co widzimy w tym „szkle powiększającym” autorytetu. Chcąc jak najlepiej oddać to oryginalne podejście: autorytet jest generatorem znaczeń społecznych, który pozwala z nieograniczonej liczby sensów możliwych do wydobycia z rzeczywistości uznać za własne tylko niektóre z nich.Spis treściPrzedmowa Podziękowania WstępPerspektywa ujęciaOgniwa metodologiczneWyznanie Rozdział IAutorytet i „autorytety” jako problem kulturowy i społecznyoraz jego obecność w dyskursie publicznym transformacji w Polsce WstępAutorytet w kulturze (według) Leszka KołakowskiegoAutorytet między degradacją i uwzniośleniemInteligencja w Polsce – bez autorytetu czy skazana na igranie nim?Pułapka „systemu” i „sieci” autorytetów – trudności analizJacka Żakowskiego i nastawienia Adama MichnikaPrzykład pułapki myślenia lewicowego o autorytetachAutorytet jako człowiek-tworca etycznie wyniesiony niezależnością – poza sporem o władzęAutorytet moralny w wersji salonowej z cudzysłowem – u Rafała Ziemkiewicza Rozdział IITropy historyczne, socjologiczne i pytanie o wpływ w psychologii społecznej WstępKryzys autorytetu jako kryzys kolejności w pułapcemimetycznego pragnienia (geniusz Williama Szekspiraw oczach Rene Girarda)Lunatycy i „zacofańcy” – dwa bieguny autorytetu w historii naukiwedług Artura KoestleraAutorytet jako problem socjologii kultury, filozofii nauki i socjologii wiedzyWyzwanie „refleksyjności” wobec autorytetów w „posttradycyjnym”społeczeństwie: przypadek iluzji „aktywnego zaufania”u Anthony’ego Giddensa; w stronę autorytetu globalizacji proceduralnejMiędzy oznakami autorytetu jako źródła wpływua autorytetem oznak – badania Stanleya Milgrama Rozdział IIISzkoła frankfurcka, czyli o niemożności zniesienia autorytetu,a nawet o jego nieautorytarnej potrzebie w nowoczesności WstępEricha Fromma postulat „autorytetu racjonalnego”poza konformizmem i anonimowością wpływuTestament Maxa Horkheimera (kryzys autorytetu ojca i pułapka rozumu)Theodora W. Adorna problemy z autorytetem w filozofii, sztucei życiu społecznym: przeciw autorytetowi realnej siły pozoru Rozdział IVĆwiczenia filozoficzne z myśli o autorytecie – przypadek Hannah Arendt WstępAutorytet w edukacji: poza posłuszeństwoPrzeciw abdykacji i absolutyzacji autorytetuMiędzy liberalizmem i konserwatyzmemWalka o tradycję przeciw jej rzecznikom – casus reformacjiOd absolutyzacji do formalizacjiSpory o źródła autorytetuAutorytet cytatu jako źródłaModalności pozycji autorytetu w kulturze Rozdział VProblem autorytetu a hermeneutyka Hansa-Georga Gadamera WstępW stronę krytyki czystego autorytetuWyzwolenie spod autorytetu przyrodoznawstwa: przeżycieAutorytet i oświecenie – spor Hansa-Georga Gadamera z Jurgenem HabermasemBłąd oświecenia a oświeceniowy błąd Hansa-Georga GadameraOświecenie i romantyzm – autorytet w walce na dwa frontyPochwała wpływu fragmentu: autorytet jako śladKlasyk jako autorytet: warunki realnego spotkaniaProblem normatywności autorytetu Rozdział VIZ programu badań nad autorytetem u Richarda Sennetta (zapiski z lektury) WstępPoza ujęcia Maxa Webera i Zygmunta Freuda: autorytet jako dwoistość respektu i lękuMechanizm więzi (z) odrzuceniaTrzy przypadki: autorytet z odrzucenia, autorytet jako substytucjaideału, autorytet jako fantazmat zniknięciaAutorytet z ducha negacjiAutorytet ewoluującego paternalizmuAutorytet relacji beznamiętnej jako perwersyjnej autonomiiW stronę autorytetu racjonalnego: poprzez cztery kryzysyO wspólnictwie autorytetów i ich ofiarAutorytet jako ślad wyższego świataO trudnościach „czytania” autorytetu i o presji jego iluzjiO groźbie niskiego autorytetu Rozdział VII(Po)nowoczesna aura dla autorytetu – impulsy myśli Zygmunta Baumana WstępŚlady autorytetu w zarysie socjologicznym z 1962 rokuEtyczne fiasko autorytetu nowoczesnościAutorytet: między parweniuszem, idolem i spożywcą a życiem w rojuAutorytet z lęku i niepewności Rozdział VIIIPułapy i pułapki słownikowe WstępBezradność słownikowa – odsłona pierwszaSłowniki filozoficzne i ich ograniczeniaAutorytet w nauce – ujęcie Janusza GoćkowskiegoCasus popularnego marksizmuWariant katolicki: afirmacja ideałuPrzewrotność Roberta Nisbeta Rozdział IXPrzymiarki pedagogiczne, mielizny i inne przeszkody psychologiczne WstępTrudności w problematyzowaniu autorytetuFunkcjonalność autorytetu i jego ambiwalencjaPierwszeństwo autorytaryzmu?Słowniki psychologiczneProfile autorytetu w perspektywie rozwojowej – Erik Eriksoni Lawrence Kohlberg oraz ich niedoczytania pedagogiczneAutorytet jako „specyfika i indywidualność” –źródło „partycypacji mistycznej” według Carla Gustava Junga Rozdział XAutorytet w perspektywie komunikacyjnej WstępPrzypadek Jurgena HabermasaMiędzy narcyzmem i CieniemPytanie o style bycia autorytetem: poza Hermanna HessegoEstetyki oddziaływaniaW stronę autorytetu symbolicznego Rozdział XIAutorytet w świetle Slavoja Žižka wykładni psychoanalizy Jacques’a Lacana WstępW kwestii autorytetu dyskursu naukowegoTypy dyskursu i pozycje autorytetuPatologia autorytetu – pytania w kontekście groźby przemocyAutorytet ojca (Imienia-Ojca) wobec dzieckaWolność woli i perswazja (sugestia) autorytetuZmienne losy recepcji autorytetu: przypadki Hannah Arendti Zygmunta FreudaAutorytet wobec innych i ich dziełAutorytet jako efekt performacji: między emanacją i namiastką mądrościPozor autorytetu w wariancie totalitarnymAutorytet wobec roszczeń ofiary i wyzwania cierpieniaPrzeciw autorytetowi Nikogo Rozdział XIINauczyciel jako autorytet – o błędach opisów i projektów normatywnych WstępPrzeciw ideałowi niekwestionowania u Mieczysława ŁobockiegoPozorny prymat ufnościPrzestrogi w pracach Henryki KwiatkowskiejPrzeciw integralnej sentymentalnościW stronę autoryzacji – współmyślenie na marginesie rozważańMarii Dudzikowej o autorytecie nauczycielaMarzenie Johna Holta o autorytecie „naturalnym” nauczyciela –z namawianiem do forteli w grze „w Szkołę”w pułapce formalizmu edukacyjnego Rozdział XIIIBłąd sentymentalizmu, dydaktyzmu i psychologizmu – pytanie o ukryty autorytaryzm i bezradność wobec słabości autorytetu pedagogicznego nauczycieli WstępStefana Baleya elementy psychologii wychowawczej a autorytetPrzeciw dydaktyzmowi Bolesława NiemierkiPsychologizm Jolanty Miluskiej i innychO braku „fazowego” myślenia o autorytecie nauczyciela –z ograniczoną wizją „poziomu” autonomii i słabością badańnad aspektem stabilizującym komfort zamiast stymulacji rozwoju Rozdział XIVAutorytet pedagogiczny jako medium „obiektów niemych kulturowo” – o filozofii wychowania Zygmunta Mysłakowskiego WstępPrzeciw sentymentalizacji autorytetuW stronę autorytetu post-konwencjonalnegoAutorytet przeciw Erosowi? (pytanie o pedagogiczne minimum wpływu)Autorytet w kontekście dydaktyki przeżycia, podniet i sprzężeniaAutorytet między napięciem i rozproszeniem Rozdział XVAutorytet przeciw dominacji. Radykalna wizja autorytetu w pedagogice amerykańskiej (Larry Grossberg, Henry A. Giroux i Peter McLaren) WstępCztery typy elitaryzmu i autorytetu w edukacjiŹródła walki o autorytet (w) edukacjiAutorytet między dominacją a hierarchiąZadanie pracy wobec autorytetuAutorytet i intelektualiściJak bronić autorytetu przed konserwatyzmem i liberalizmem?Autorytet w perspektywie trójwymiarowej niewspółobecnościW stronę głosu jako przejawu autorytetuTrzy sposoby widzenia kryzysu autorytetuOd zysku z krytyki autorytetu do odzysku autorytetu (dla) krytykiPeter McLaren o językowym i etycznym upełnomocnieniu do walki o autorytetEdukacja jako walka o nowe oblicze autorytetuZamiast zakończenia – czyżby mission impossible? Bibliografia Posłowie Słowo od autoraMaria Dudzikowa – Na marginesie maszynopisuStanisław Zbigniew Kowalik – Opinia o książceZbigniew Kwieciński – Recenzja wydawnicza (fragmenty)Bogusław Śliwerski – Rekomendacja lektury Indeks nazwisk...

Tytuł Wyzwania autorytetu w praktyce społecznej i kulturze symbolicznej Podtytuł (przechadzki krytyczne w poszukiwaniu dyskursu dla teorii) Autor Witkowski Lech Język polski Wydawnictwo Impuls ISBN 978-83-7587-246-0 Rok

Otrzymujemy książkę, która jest wyjątkowym darem humanisty […]należy tę książkę wydać, by można było zachwycać się genialnymi wręcz sugestiami, inspiracjami, pomysłami i/lub nie zgadzać się ze stawianymi w niej przez Autora tezami czy hipotezami. […] Żaden z pedagogów nie byłby w stanie właśnie w taki sposób, jak uczynił to Witkowski, odsłonić innych wymiarów rozumienia autorytetu […] książka wyznacza niewątpliwie kolejny przełom w humanistycznej debacie naukowej i oby pedagodzy […] chcieli się choć trochę otworzyć na siebie przez pryzmat często bolesnych o nich i dla nich myśli czy opinii […]. prof. zw. dr hab. Bogusław Śliwerski...

Otrzymujemy książkę, która jest wyjątkowym darem humanisty […] należy tę książkę wydać, by można było zachwycać się genialnymi wręcz sugestiami, inspiracjami, pomysłami i/lub nie zgadzać się ze stawianymi w niej przez Autora tezami czy hipotezami. […] Żaden z pedagogów nie byłby w stanie właśnie w taki sposób, jak uczynił to Witkowski, odsłonić innych wymiarów rozumienia autorytetu […] książka wyznacza niewątpliwie kolejny przełom w humanistycznej debacie naukowej i oby pedagodzy […] chcieli się choć trochę otworzyć na siebie przez pryzmat często bolesnych o nich i dla nich myśli czy opinii […]. prof. zw. dr hab. Bogusław Śliwerski

Otrzymujemy książkę, która jest wyjątkowym darem humanisty [?]należy tę książkę wydać, by można było zachwycać się genialnymi wręcz sugestiami, inspiracjami, pomysłami i/lub nie zgadzać się ze stawianymi w niej przez Autora tezami czy hipotezami. [?] Żaden z pedagogów nie byłby w stanie właśnie w taki sposób, jak uczynił to Witkowski, odsłonić innych wymiarów rozumienia autorytetu [?] książka wyznacza niewątpliwie kolejny przełom w humanistycznej debacie naukowej i oby pedagodzy [?] chcieli się choć trochę otworzyć na siebie przez pryzmat często bolesnych o nich i dla nich myśli czy opinii [?]. prof. zw. dr hab. Bogusław Śliwerski Lech Witkowski w swej nowej książce udowadnia, że pożegnanie z autorytetem (zjawiskiem i pojęciem) jest chyba przedwczesne. We wstępie do Wyzwań autorytetu... zapowiada co prawda, że czas zapotrzebowania na autorytety skończył się, jednak faktycznie ? jeśli dobrze odczytuję tę zapowiedź, to nie chodzi o zerwanie z tym problemem, lecz raczej zależy mu na nowym jego odczytaniu, i to w dwóch możliwych warstwach: realnej i semantycznej. Pierwszy zabieg L. Witkowskiego polega na wyrwaniu autorytetu naukom behawioralnym, a więc odcięciu go od sił żywotnych oferowanych przez ten kierunek uprawiania psychologii, który polega na redukowaniu wszystkiego do konkretnych zachowań ludzi i prowadzenia precyzyjnych badań empirycznych (najlepiej eksperymentalnych). Propozycja L. Witkowskiego polega na wprowadzeniu autorytetu w obszar nauk humanistycznych, czyli uznaniu, że zjawisko to ma genezę kulturową, a tym samym jest bardziej płynne, bardziej uwarunkowane tradycją historyczną, bardziej wysycone wartościami, niż chcieliby to zaakceptować przedstawiciele nauk behawioralnych. Drugi zabieg na autorytecie polega na nadaniu temu pojęciu nowego znaczenia. Mówiąc krotko i konkretnie, chodzi o potraktowanie autorytetu jako soczewki, która pozwala ludziom lepiej orientować się w otoczeniu społecznym, pewne rzeczy wyodrębniać z niego wyraziście, a inne ignorować, przetwarzać informacje o świecie zgodnie z tym, co widzimy w tym ?szkle powiększającym? autorytetu. Chcąc jak najlepiej oddać to oryginalne podejście: autorytet jest generatorem znaczeń społecznych, który pozwala z nieograniczonej liczby sensów możliwych do wydobycia z rzeczywistości uznać za własne tylko niektóre z nich. Znalazł się ktoś, na kogo czekaliśmy, aby napisał wyraźnie to, co powinno być napisane o autorytecie. Prof. dr hab. Stanisław Zbigniew Kowalik Posłowie Słowo od autora [?] Po pierwsze, chodzi o przekonanie o potrzebie widzenia autorytetu poza relacją władzy oraz o wagę poszukiwania perspektywy definiowania autorytetu w kategoriach kulturowych (symbolicznych, zanurzenia w dziedzictwo ?pamięci tekstów? czy kapitału symbolicznego) bardziej niż w kontekście relacji społecznych (ufności tak typowej dla kapitału społecznego). Edukacja musi (przepraszam oczywiście tych, których to słowo razi, ale to projekt normatywny, który na kartach tej książki i w moich wcześniejszych pracach uzasadniam od lat) nauczyć się walczyć z pogłębiającą się groźbą wydziedziczenia z przestrzeni symbolicznego dziedzictwa kultury. [?] [?] Po drugie, wbrew tezie o ?zaniku autorytetu? dowodzę w książce, że jest to zanik zapotrzebowania na autorytet jako autorskie źródło znaczących impulsów rozwojowych dających do myślenia z pozycji autonomicznych, autentyczności przeżyć, zarazem autoryzujących autoteliczną wagę rozmaitych aspektów świata ? jego codzienności oraz rozmaitych zaświatów, niewspółobecnych w czasie i przestrzeni społecznej. Nic na to nie poradzę, jeśli kogoś ta gra na serio bawi czy śmieszy. Mnie jest nie do śmiechu, zwłaszcza że ? po trzecie ? wykryłem, śledząc niektóre nasze środowiska lokalnych szczególnie koryfeuszy i tuzów, piastujących rozmaite władze szkolne i akademickie, że dramat kulturowy edukacji współczesnego społeczeństwa polega na tym, że kandydaci na autorytety sami nie potrzebują autorytetów

Otrzymujemy książkę, która jest wyjątkowym darem humanisty [?]należy tę książkę wydać, by można było zachwycać się genialnymi wręcz sugestiami, inspiracjami, pomysłami i/lub nie zgadzać się ze stawianymi w niej przez Autora tezami czy hipotezami. [?] Żaden z pedagogów nie byłby w stanie właśnie w taki sposób, jak uczynił to Witkowski, odsłonić innych wymiarów rozumienia autorytetu [?] książka wyznacza niewątpliwie kolejny przełom w humanistycznej debacie naukowej i oby pedagodzy [?] chcieli się choć trochę otworzyć na siebie przez pryzmat często bolesnych o nich i dla nich myśli czy opinii [?]. prof. zw. dr hab. Bogusław Śliwerski Lech Witkowski w swej nowej książce udowadnia, że pożegnanie z autorytetem (zjawiskiem i pojęciem) jest chyba przedwczesne. We wstępie do Wyzwań autorytetu... zapowiada co prawda, że czas zapotrzebowania na autorytety skończył się, jednak faktycznie ? jeśli dobrze odczytuję tę zapowiedź, to nie chodzi o zerwanie z tym problemem, lecz raczej zależy mu na nowym jego odczytaniu, i to w dwóch możliwych warstwach: realnej i semantycznej.Pierwszy zabieg L. Witkowskiego polega na wyrwaniu autorytetu naukom behawioralnym, a więc odcięciu go od sił żywotnych oferowanych przez ten kierunek uprawiania psychologii, który polega na redukowaniu wszystkiego do konkretnych zachowań ludzi i prowadzenia precyzyjnych badań empirycznych (najlepiej eksperymentalnych).Propozycja L. Witkowskiego polega na wprowadzeniu autorytetu w obszar nauk humanistycznych, czyli uznaniu, że zjawisko to ma genezę kulturową, a tym samym jest bardziej płynne, bardziej uwarunkowane tradycją historyczną, bardziej wysycone wartościami, niż chcieliby to zaakceptować przedstawiciele nauk behawioralnych.Drugi zabieg na autorytecie polega na nadaniu temu pojęciu nowego znaczenia. Mówiąc krotko i konkretnie, chodzi o potraktowanie autorytetu jako soczewki, która pozwala ludziom lepiej orientować się w otoczeniu społecznym, pewne rzeczy wyodrębniać z niego wyraziście, a inne ignorować, przetwarzać informacje o świecie zgodnie z tym, co widzimy w tym ?szkle powiększającym? autorytetu. Chcąc jak najlepiej oddać to oryginalne podejście: autorytet jest generatorem znaczeń społecznych, który pozwala z nieograniczonej liczby sensów możliwych do wydobycia z rzeczywistości uznać za własne tylko niektóre z nich. Znalazł się ktoś, na kogo czekaliśmy, aby napisał wyraźnie to, co powinno być napisane o autorytecie. Prof. dr hab. Stanisław Zbigniew Kowalik PosłowieSłowo od autora [?] Po pierwsze, chodzi o przekonanie o potrzebie widzenia autorytetu poza relacją władzy oraz o wagę poszukiwania perspektywy definiowania autorytetu w kategoriach kulturowych (symbolicznych, zanurzenia w dziedzictwo ?pamięci tekstów? czy kapitału symbolicznego) bardziej niż w kontekście relacji społecznych (ufności tak typowej dla kapitału społecznego). Edukacja musi (przepraszam oczywiście tych, których to słowo razi, ale to projekt normatywny, który na kartach tej książki i w moich wcześniejszych pracach uzasadniam od lat) nauczyć się walczyć z pogłębiającą się groźbą wydziedziczenia z przestrzeni symbolicznego dziedzictwa kultury. [?] [?] Po drugie, wbrew tezie o ?zaniku autorytetu? dowodzę w książce, że jest to zanik zapotrzebowania na autorytet jako autorskie źródło znaczących impulsów rozwojowych dających do myślenia z pozycji autonomicznych, autentyczności przeżyć, zarazem autoryzujących autoteliczną wagę rozmaitych aspektów świata ? jego codzienności oraz rozmaitych zaświatów, niewspółobecnych w czasie i przestrzeni społecznej. Nic na to nie poradzę, jeśli kogoś ta gra na serio bawi czy śmieszy. Mnie jest nie do śmiechu, zwłaszcza że ? po trzecie ? wykryłem, śledząc niektóre nasze środowiska lokalnych szczególnie koryfeuszy i tuzów, piastujących rozmaite władze szkolne i akademickie, że dramat kulturowy edukacji współczesnego społeczeństwa polega na tym, że kandydaci na autorytety sami nie potrzebują autorytetów