Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Opis - Publikacja bogato ilustrowana czarno białymi zdjęciami, schematami, szkicami i tabelami. Przekazuje zwięzłe, krótkie informacje o charakterze instruktażowym dotyczące działań zwiadowcy na współczesnym polu walki. W książce wykorzystane zostały doświadczenia wojenne armii Stanów Zjednoczonych i innych armii NATO, między innymi w Afganistanie, Iraku i na terenie byłej Jugosławii. Nazwa - Podręcznik. Wywiadowcy wojsk elitarnych Autor - Alexander Stilwell Oprawa - Miękka Wydawca - Bellona Kod ISBN - 9788311129641 Kod EAN - 9788311129641 Rok wydania - 2014 Język - polski Tłumacz - Prochenka Tomasz Format - 15.0x21.0cm Ilość stron - 312 Podatek VAT - 5% Premiera - 2014-01-09

Seria wydawnicza ?Przywrócić Pamięć? ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911?1939.Reprint wydania z 1913 r.: WYWIADOWCYZakończenieI tak schodził nam czas w obozie na ćwiczeniach, zabawach i nauce, przyczem z zapałem uczyliśmy się tego, jak zostać ludźmi pożytecznymi. Węzły, wiążące kółko nasze, z dniem każdym zacieśniały się coraz bardziej, tak, że stanowiliśmy jakby jednolitą rodzinę. Kłopoty i zmartwienia jednego były niemi i dla wszystkich; uciechy i radości ? również przez wszystkich były dzielone.Zbliżała się jesień. Nadchodził czas zwinięcia obozu, przeniesienia się do miasta, gdzie i lekcje w szkołach się rozpoczynały.Jedna rzecz tylko nas kłopotała: nie mieliśmy odpowiedniego lokalu na prowadzenie ćwiczeń i odbywanie zebrań zimą.Lecz i tym razem Dick znalazł radę.? Urządzimy znów przedstawienie ? rzekł nam ? i zbierzemy sobie fundusz na wynajem.Przyklasnęliśmy z zapałem temu projektowi i zabraliśmy się natychmiast do obmyślenia przedstawienia. Czasu mieliśmy dosyć, mogliśmy też przygotować je wyśmienicie, oraz opracować program jak należy.Na miejsce przedstawienia obraliśmy plac znacznie większy, ażeby duża ilość widzów mogła w nim przyjąć udział.Ruch zawrzał w naszem miasteczku, gdyśmy zaczęli sprzedawać bilety. Kupowano je chętnie, bo każdy chciał być na przedstawieniu, a i naddatki sypały się obficie.W dniu też przeznaczonym, plac, na którym miało się odbyć przedstawienie, wyglądał jak wielka kwiecista łąka, usiana różnobarwnym tłumem.Gdy nadszedł czas, oznaczony w programach, Dick wystrzałem z pistoletu dał znak rozpoczęcia.Wkroczyliśmy więc na zaimprowizowaną scenę i w ordynku przemaszerowaliśmy przez nią, hucznemi powitani oklaskami.Rozpoczęliśmy potem ćwiczenia gimnastyczne, zakładaliśmy obóz wzorowy, i obrazowaliśmy różne nasze zajęcia.Po ćwiczeniach przystąpiliśmy do gier. A że przez teren przedstawienia naszego przepływała rzeczka, więc rozpoczęliśmy gry od ?polowania na wieloryba?.Dwa plutony nasze zajęły miejsce w dwóch łódkach, przez nas zrobionych, i ulokowane zostały w znacznej odległości jedna od drugiej.Wtedy Dick wrzucił do wody, pośrodku, między niemi, wyciosaną w kształt wieloryba kłodę drzewa i dał sygnał. Obydwie łodzie, w których dowódcy byli sternikami, a kaprale harpunerami, reszta zaś plutonu wioślarzami, skierowały się w stronę wieloryba: każdy z nich usiłował wyprzedzić innych i stanąć przy wielorybie. Harpuner łódki, który przybył pierwszy na miejsca, rzuca swój harpun na sznurze w wieloryba i łódka zaraz zawraca, kierując się do poprzedniego swego stanowiska i ciągnąc za sobą swą zdobycz. Harpuner drugiej łodzi również stara się wbić swój harpun w wieloryba. Jeżeli mu się to uda, obydwie załogi zaczynają ciągnąć w swoje strony, dopóki nareszcie jedna z nich nie przemoże i nie przyciągnie wieloryba, a nierzadko razem i łódki nieprzyjacielskiej, do swej kryjówki.Najważniejszym warunkiem powodzenia w tej grze ? zupełne milczenie i uwaga na rozkazy dowódcy.Zwyciężyła łódź nasza i przy pełnych tryumfu okrzykach przyciągnęła wieloryba wraz z łodzią do swego stanowiska.Przystąpiliśmy wnet potem do drugiej gry: ?Ekspedycji w Afryce Środkowej?.Każdy z nas niósł z sobą swe manatki i żywność w zawiniątku na głowie. Szliśmy gęsiego za przewodnikiem, który szedł naprzód i odszukiwał drogę. Przyczem budowaliśmy mosty przez strumienie, zbijaliśmy tratwy i t. p., rozkładaliśmy obóz, gotowaliśmy jedzenie, robiliśmy znaki na drzewach, jednem słowem zachowywaliśmy się tak, ­jakbyśmy naprawdę odbywali tę wyprawę.

Ekscytujący thriller o Konsorcjum Fałszowania Rzeczywistości (KFR),tajnej międzynarodowej organizacji, która stara się utrzymać świat we względnej równowadze, tworząc z wszelkich dostępnych elementów potrzebne ludzkości legendy. To historia Sliva, agenta specjalnego KFR-u (Konsorcjum Fałszowania Rzeczywistości), który właśnie dowiedział się, dla kogo i po co pracuje. To również opowieść o tajnej międzynarodowej organizacji, która próbuje wpłynąć na historię ludzkości, lecz 11 września 2001 roku zasadność jej istnienia zostaje brutalnie podana w wątpliwość. To historia Youssefa, rozdartego pomiędzy wiarą a przyjaźnią, Magi, młodej, nowoczesnej kobiety, która poprzez małżeństwo wchodzi do rodziny radykałów, i Leny, która pod zawodową rywalizacją z Slivem skrywa być może uczucia całkiem innej natury. Opowieść o wielkim narodzie ? Stanach Zjednoczonych ? który zdradza swoje wartości w chwili, gdy świat ich najbardziej potrzebuje. To wreszcie, w pewnym sensie, historia rozpoczynającego się wieku.

Publikacja bogato ilustrowana cz-b zdjęciami, schematami, szkicami i tabelami. Przekazuje zwięzłe, krótkie informacje o charakterze instruktażowym dotyczące działań zwiadowcy na współczesnym polu walki. W książce wykorzystane zostały doświadczenia wojenne armii Stanów Zjednoczonych i innych armii NATO, między innymi w Afganistanie, Iraku i na terenie byłej Jugosławii.

Tytuł Project Eagle Podtytuł Polscy wywiadowcy w raportach i dokumentach wojennych amerykańskiego Biura Służb Strategicznych Autor John S. Micgiel Język polski Wydawnictwo Universitas ISBN 978-83-242-2982-6 Rok

Opis - Ekscytujący thriller o Konsorcjum Fałszowania Rzeczywistości (KFR), tajnej międzynarodowej organizacji, która stara się utrzymać świat we względnej równowadze, tworząc z wszelkich dostępnych elementów potrzebne ludzkości legendy. To historia Sliva, agenta specjalnego KFR-u (Konsorcjum Fałszowania Rzeczywistości), który właśnie dowiedział się, dla kogo i po co pracuje. To również opowieść o tajnej międzynarodowej organizacji, która próbuje wpłynąć na historię ludzkości, lecz 11 września 2001 roku zasadność jej istnienia zostaje brutalnie podana w wątpliwość. To historia Youssefa, rozdartego pomiędzy wiarą a przyjaźnią, Magi, młodej, nowoczesnej kobiety, która poprzez małżeństwo wchodzi do rodziny radykałów, i Leny, która pod zawodową rywalizacją z Slivem skrywa być może uczucia całkiem innej natury. Opowieść o wielkim narodzie Stanach Zjednoczonych który zdradza swoje wartości w chwili, gdy świat ich najbardziej potrzebuje. To wreszcie, w pewnym sensie, historia rozpoczynającego się wieku. Nazwa - Wywiadowcy Oryginalny tytuł - Les Eclaireurs Autor - Antoine Bello Oprawa - Miękka Wydawca - Sonia Draga Kod ISBN - 9788379999279 Kod EAN - 9788379999279 Rok wydania - 2017 Język - polski Tłumacz - Janota Elżbieta Format - 14.5x20.5cm Ilość stron - 400 Podatek VAT - 5% Premiera - 2017-04-06

W sierpniu 1942 roku przedstawiciele nowo powołanego do życia przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Franklina Delano Roosevelta Biura Służb Strategicznych (Office of Strategic Services – OSS) nawiązali kontakt z polskimi władzami w Londynie, w wyniku czego powstała Sekcja Polska przy OSS. Dwa lata później, w połowie 1944 roku, członkowie Sekcji Polskiej zaproponowali centrali OSS w Waszyngtonie ściślejszą współpracę, która miała polegać na oddelegowaniu przez Ministerstwo Spraw Wojskowych RP do Sekcji Polskiej OSS kilkudziesięciu niemieckojęzycznych żołnierzy armii polskiej. Głównym celem tej współpracy miała być szpiegowska penetracja zachodnich terenów Trzeciej Rzeszy w celu zbierania informacji strategicznych. Akcja ta otrzymała kryptonim „Project Eagle” i ostatecznie składała się z szesnastu dwuosobowych grup dywersyjnych. To właśnie historia polskich żołnierzy, członków tych grup, oraz ich raporty – spisywane „na gorąco”, w trakcie rozmów z agentami w kilka dni po przejęciu ich przez wojska amerykańskie – są tematem tej książki. Praca ta w dużej mierze oparta jest na odtajnionych niedawno materiałach archiwalnych OSS, które są przechowywane w Narodowym Archiwum Stanów Zjednoczonych (National Archives and Records Administration).   John S. Micgiel urodził się w Stanach Zjednoczonych. Jest historykiem specjalizującym się w najnowszej historii Europy Środkowo-Wschodniej. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, gdzie uzyskał stopień doktora. Przez wiele lat był wykładowcą historii i stosunków międzynarodowych na Wydziale Spraw Międzynarodowych Uniwersytetu Columbia, gdzie m.in. pełnił funkcję dyrektora Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Od lat dziewięćdziesiątych związany ze Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego jako wykładowca i współpracownik. Za wybitne zasługi w rozwijaniu polsko-amerykańskiej współpracy naukowej dr Micgiel został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi RP.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.Reprint wydania z 1913 r.: WYWIADOWCYZakończenieI tak schodził nam czas w obozie na ćwiczeniach, zabawach i nauce, przyczem z zapałem uczyliśmy się tego, jak zostać ludźmi pożytecznymi. Węzły, wiążące kółko nasze, z dniem każdym zacieśniały się coraz bardziej, tak, że stanowiliśmy jakby jednolitą rodzinę. Kłopoty i zmartwienia jednego były niemi i dla wszystkich; uciechy i radości — również przez wszystkich były dzielone.Zbliżała się jesień. Nadchodził czas zwinięcia obozu, przeniesienia się do miasta, gdzie i lekcje w szkołach się rozpoczynały.Jedna rzecz tylko nas kłopotała: nie mieliśmy odpowiedniego lokalu na prowadzenie ćwiczeń i odbywanie zebrań zimą.Lecz i tym razem Dick znalazł radę.— Urządzimy znów przedstawienie — rzekł nam — i zbierzemy sobie fundusz na wynajem.Przyklasnęliśmy z zapałem temu projektowi i zabraliśmy się natychmiast do obmyślenia przedstawienia. Czasu mieliśmy dosyć, mogliśmy też przygotować je wyśmienicie, oraz opracować program jak należy.Na miejsce przedstawienia obraliśmy plac znacznie większy, ażeby duża ilość widzów mogła w nim przyjąć udział.Ruch zawrzał w naszem miasteczku, gdyśmy zaczęli sprzedawać bilety. Kupowano je chętnie, bo każdy chciał być na przedstawieniu, a i naddatki sypały się obficie.W dniu też przeznaczonym, plac, na którym miało się odbyć przedstawienie, wyglądał jak wielka kwiecista łąka, usiana różnobarwnym tłumem.Gdy nadszedł czas, oznaczony w programach, Dick wystrzałem z pistoletu dał znak rozpoczęcia.Wkroczyliśmy więc na zaimprowizowaną scenę i w ordynku przemaszerowaliśmy przez nią, hucznemi powitani oklaskami.Rozpoczęliśmy potem ćwiczenia gimnastyczne, zakładaliśmy obóz wzorowy, i obrazowaliśmy różne nasze zajęcia.Po ćwiczeniach przystąpiliśmy do gier. A że przez teren przedstawienia naszego przepływała rzeczka, więc rozpoczęliśmy gry od „polowania na wieloryba”.Dwa plutony nasze zajęły miejsce w dwóch łódkach, przez nas zrobionych, i ulokowane zostały w znacznej odległości jedna od drugiej.Wtedy Dick wrzucił do wody, pośrodku, między niemi, wyciosaną w kształt wieloryba kłodę drzewa i dał sygnał. Obydwie łodzie, w których dowódcy byli sternikami, a kaprale harpunerami, reszta zaś plutonu wioślarzami, skierowały się w stronę wieloryba: każdy z nich usiłował wyprzedzić innych i stanąć przy wielorybie. Harpuner łódki, który przybył pierwszy na miejsca, rzuca swój harpun na sznurze w wieloryba i łódka zaraz zawraca, kierując się do poprzedniego swego stanowiska i ciągnąc za sobą swą zdobycz. Harpuner drugiej łodzi również stara się wbić swój harpun w wieloryba. Jeżeli mu się to uda, obydwie załogi zaczynają ciągnąć w swoje strony, dopóki nareszcie jedna z nich nie przemoże i nie przyciągnie wieloryba, a nierzadko razem i łódki nieprzyjacielskiej, do swej kryjówki.Najważniejszym warunkiem powodzenia w tej grze — zupełne milczenie i uwaga na rozkazy dowódcy.Zwyciężyła łódź nasza i przy pełnych tryumfu okrzykach przyciągnęła wieloryba wraz z łodzią do swego stanowiska.Przystąpiliśmy wnet potem do drugiej gry: „Ekspedycji w Afryce Środkowej”.Każdy z nas niósł z sobą swe manatki i żywność w zawiniątku na głowie. Szliśmy gęsiego za przewodnikiem, który szedł naprzód i odszukiwał drogę. Przyczem budowaliśmy mosty przez strumienie, zbijaliśmy tratwy i t. p., rozkładaliśmy obóz, gotowaliśmy jedzenie, robiliśmy znaki na drzewach, jednem słowem zachowywaliśmy się tak, ­jakbyśmy naprawdę odbywali tę wyprawę....

Ekscytujący thriller o Konsorcjum Fałszowania Rzeczywistości (KFR), tajnej międzynarodowej organizacji, która stara się utrzymać świat we względnej równowadze, tworząc z wszelkich dostępnych elementów potrzebne ludzkości legendy. To historia Sliva, agenta specjalnego KFR-u (Konsorcjum Fałszowania Rzeczywistości), który właśnie dowiedział się, dla kogo i po co pracuje. To również opowieść o tajnej międzynarodowej organizacji, która próbuje wpłynąć na historię ludzkości, lecz 11 września 2001 roku zasadność jej istnienia zostaje brutalnie podana w wątpliwość. To historia Youssefa, rozdartego pomiędzy wiarą a przyjaźnią, Magi, młodej, nowoczesnej kobiety, która poprzez małżeństwo wchodzi do rodziny radykałów, i Leny, która pod zawodową rywalizacją z Slivem skrywa być może uczucia całkiem innej natury. Opowieść o wielkim narodzie – Stanach Zjednoczonych – który zdradza swoje wartości w chwili, gdy świat ich najbardziej potrzebuje. To wreszcie, w pewnym sensie, historia rozpoczynającego się wieku.

Publikacja bogato ilustrowana czarno białymi zdjęciami, schematami, szkicami i tabelami. Przekazuje zwięzłe, krótkie informacje o charakterze instruktażowym dotyczące działań zwiadowcy na współczesnym polu walki. W książce wykorzystane zostały doświadczenia wojenne armii Stanów Zjednoczonych i innych armii NATO, między innymi w Afganistanie, Iraku i na terenie byłej Jugosławii.

Opis - I tak schodził nam czas w obozie na ćwiczeniach, zabawach i nauce, przyczem z zapałem uczyliśmy się tego, jak zostać ludźmi pożytecznymi. Węzły, wiążące kółko nasze, z dniem każdym zacieśniały się coraz bardziej, tak, że stanowiliśmy jakby jednolitą rodzinę. Kłopoty i zmartwienia jednego były niemi i dla wszystkich; uciechy i radości również przez wszystkich były dzielone. Jedna rzecz tylko nas kłopotała: nie mieliśmy odpowiedniego lokalu na prowadzenie ćwiczeń i odbywanie zebrań zimą. Lecz i tym razem Dick znalazł radę. Urządzimy znów przedstawienie rzekł nam i zbierzemy sobie fundusz na wynajem. Przyklasnęliśmy z zapałem temu projektowi i zabraliśmy się natychmiast do obmyślenia przedstawienia. Czasu mieliśmy dosyć, mogliśmy też przygotować je wyśmienicie, oraz opracować program jak należy. Na miejsce przedstawienia obraliśmy plac znacznie większy, ażeby duża ilość widzów mogła w nim przyjąć udział. Ruch zawrzał w naszem miasteczku, gdyśmy zaczęli sprzedawać bilety. Kupowano je chętnie, bo każdy chciał być na przedstawieniu, a i naddatki sypały się obficie. W dniu też przeznaczonym, plac, na którym miało się odbyć przedstawienie, wyglądał jak wielka kwiecista łąka, usiana różnobarwnym tłumem. Gdy nadszedł czas, oznaczony w programach, Dick wystrzałem z pistoletu dał znak rozpoczęcia Wkroczyliśmy więc na zaimprowizowaną scenę i w ordynku przemaszerowaliśmy przez nią, hucznemi powitani oklaskami. Rozpoczęliśmy potem ćwiczenia gimnastyczne, zakładaliśmy obóz wzorowy, i obrazowaliśmy różne nasze zajęcia. Po ćwiczeniach przystąpiliśmy do gier. A że przez teren przedstawienia naszego przepływała rzeczka, więc rozpoczęliśmy gry od polowania na wieloryba. Dwa plutony nasze zajęły miejsce w dwóch łódkach, przez nas zrobionych, i ulokowane zostały w znacznej odległości jedna od drugiej. Wtedy Dick wrzucił do wody, pośrodku, między niemi, wyciosaną w kształt wieloryba kłodę drzewa i dał sygnał. Obydwie łodzie, w których dowódcy byli sternikami, a kaprale harpunerami, reszta zaś plutonu wioślarzami, skierowały się w stronę wieloryba: każdy z nich usiłował wyprzedzić innych i stanąć przy wielorybie. Harpuner łódki, który przybył pierwszy na miejsca, rzuca swój harpun na sznurze w wieloryba i łódka zaraz zawraca, kierując się do poprzedniego swego stanowiska i ciągnąc za sobą swą zdobycz. Harpuner drugiej łodzi również stara się wbić swój harpun w wieloryba. Jeżeli mu się to uda, obydwie załogi zaczynają ciągnąć w swoje strony, dopóki nareszcie jedna z nich nie przemoże i nie przyciągnie wieloryba, a nierzadko razem i łódki nieprzyjacielskiej, do swej kryjówki. Najważniejszym warunkiem powodzenia w tej grze zupełne milczenie i uwaga na rozkazy dowódcy. Zwyciężyła łódź nasza i przy pełnych tryumfu okrzykach przyciągnęła wieloryba wraz z łodzią do swego stanowiska. Nazwa - Wywiadowcy Autor - Edmund Jezierski Oprawa - Twarda Wydawca - Impuls Kod ISBN - 9788378505723 Kod EAN - 9788378505723 Rok wydania - 2014 Język - polski Format - 11.7x15.7 Ilość stron - 292 Podatek VAT - 5% Premiera - 2014-05-16

Publikacja bogato ilustrowana czarno białymi zdjęciami, schematami, szkicami i tabelami. Przekazuje zwięzłe, krótkie informacje o charakterze instruktażowym dotyczące działań zwiadowcy na współczesnym polu walki. W książce wykorzystane zostały doświadczenia wojenne armii Stanów Zjednoczonych i innych armii NATO, między innymi w Afganistanie, Iraku i na terenie byłej Jugosławii.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint wydania z 1913 r.: WYWIADOWCY Zakończenie I tak schodził nam czas w obozie na ćwiczeniach, zabawach i nauce, przyczem z zapałem uczyliśmy się tego, jak zostać ludźmi pożytecznymi. Węzły, wiążące kółko nasze, z dniem każdym zacieśniały się coraz bardziej, tak, że stanowiliśmy jakby jednolitą rodzinę. Kłopoty i zmartwienia jednego były niemi i dla wszystkich; uciechy i radości — również przez wszystkich były dzielone. Zbliżała się jesień. Nadchodził czas zwinięcia obozu, przeniesienia się do miasta, gdzie i lekcje w szkołach się rozpoczynały. Jedna rzecz tylko nas kłopotała: nie mieliśmy odpowiedniego lokalu na prowadzenie ćwiczeń i odbywanie zebrań zimą. Lecz i tym razem Dick znalazł radę. — Urządzimy znów przedstawienie — rzekł nam — i zbierzemy sobie fundusz na wynajem. Przyklasnęliśmy z zapałem temu projektowi i zabraliśmy się natychmiast do obmyślenia przedstawienia. Czasu mieliśmy dosyć, mogliśmy też przygotować je wyśmienicie, oraz opracować program jak należy. Na miejsce przedstawienia obraliśmy plac znacznie większy, ażeby duża ilość widzów mogła w nim przyjąć udział. Ruch zawrzał w naszem miasteczku, gdyśmy zaczęli sprzedawać bilety. Kupowano je chętnie, bo każdy chciał być na przedstawieniu, a i naddatki sypały się obficie. W dniu też przeznaczonym, plac, na którym miało się odbyć przedstawienie, wyglądał jak wielka kwiecista łąka, usiana różnobarwnym tłumem. Gdy nadszedł czas, oznaczony w programach, Dick wystrzałem z pistoletu dał znak rozpoczęcia. Wkroczyliśmy więc na zaimprowizowaną scenę i w ordynku przemaszerowaliśmy przez nią, hucznemi powitani oklaskami. Rozpoczęliśmy potem ćwiczenia gimnastyczne, zakładaliśmy obóz wzorowy, i obrazowaliśmy różne nasze zajęcia. Po ćwiczeniach przystąpiliśmy do gier. A że przez teren przedstawienia naszego przepływała rzeczka, więc rozpoczęliśmy gry od „polowania na wieloryba”. Dwa plutony nasze zajęły miejsce w dwóch łódkach, przez nas zrobionych, i ulokowane zostały w znacznej odległości jedna od drugiej. Wtedy Dick wrzucił do wody, pośrodku, między niemi, wyciosaną w kształt wieloryba kłodę drzewa i dał sygnał. Obydwie łodzie, w których dowódcy byli sternikami, a kaprale harpunerami, reszta zaś plutonu wioślarzami, skierowały się w stronę wieloryba: każdy z nich usiłował wyprzedzić innych i stanąć przy wielorybie. Harpuner łódki, który przybył pierwszy na miejsca, rzuca swój harpun na sznurze w wieloryba i łódka zaraz zawraca, kierując się do poprzedniego swego stanowiska i ciągnąc za sobą swą zdobycz. Harpuner drugiej łodzi również stara się wbić swój harpun w wieloryba. Jeżeli mu się to uda, obydwie załogi zaczynają ciągnąć w swoje strony, dopóki nareszcie jedna z nich nie przemoże i nie przyciągnie wieloryba, a nierzadko razem i łódki nieprzyjacielskiej, do swej kryjówki. Najważniejszym warunkiem powodzenia w tej grze — zupełne milczenie i uwaga na rozkazy dowódcy. Zwyciężyła łódź nasza i przy pełnych tryumfu okrzykach przyciągnęła wieloryba wraz z łodzią do swego stanowiska. Przystąpiliśmy wnet potem do drugiej gry: „Ekspedycji w Afryce Środkowej”. Każdy z nas niósł z sobą swe manatki i żywność w zawiniątku na głowie. Szliśmy gęsiego za przewodnikiem, który szedł naprzód i odszukiwał drogę. Przyczem budowaliśmy mosty przez strumienie, zbijaliśmy tratwy i t. p., rozkładaliśmy obóz, gotowaliśmy jedzenie, robiliśmy znaki na drzewach, jednem słowem zachowywaliśmy się tak, ­jakbyśmy naprawdę odbywali tę wyprawę.

Publikacja bogato ilustrowana czarno białymi zdjęciami, schematami, szkicami i tabelami. Przekazuje zwięzłe, krótkie informacje o charakterze instruktażowym dotyczące działań zwiadowcy na współczesnym polu walki. W książce wykorzystane zostały doświadczenia wojenne armii Stanów Zjednoczonych i innych armii NATO, między innymi w Afganistanie, Iraku i na terenie byłej Jugosławii.

I tak schodził nam czas w obozie na ćwiczeniach, zabawach i nauce, przyczem z zapałem uczyliśmy się tego, jak zostać ludźmi pożytecznymi. Węzły, wiążące kółko nasze, z dniem każdym zacieśniały się coraz bardziej, tak, że stanowiliśmy jakby jednolitą rodzinę. Kłopoty i zmartwienia jednego były niemi i dla wszystkich; uciechy i radości również przez wszystkich były dzielone. Jedna rzecz tylko nas kłopotała: nie mieliśmy odpowiedniego lokalu na prowadzenie ćwiczeń i odbywanie zebrań zimą.Lecz i tym razem Dick znalazł radę.Urządzimy znów przedstawienie rzekł nam i zbierzemy sobie fundusz na wynajem.Przyklasnęliśmy z zapałem temu projektowi i zabraliśmy się natychmiast do obmyślenia przedstawienia. Czasu mieliśmy dosyć, mogliśmy też przygotować je wyśmienicie, oraz opracować program jak należy.Na miejsce przedstawienia obraliśmy plac znacznie większy, ażeby duża ilość widzów mogła w nim przyjąć udział.Ruch zawrzał w naszem miasteczku, gdyśmy zaczęli sprzedawać bilety. Kupowano je chętnie, bo każdy chciał być na przedstawieniu, a i naddatki sypały się obficie. W dniu też przeznaczonym, plac, na którym miało się odbyć przedstawienie, wyglądał jak wielka kwiecista łąka, usiana różnobarwnym tłumem. Gdy nadszedł czas, oznaczony w programach, Dick wystrzałem z pistoletu dał znak rozpoczęcia Wkroczyliśmy więc na zaimprowizowaną scenę i w ordynku przemaszerowaliśmy przez nią, hucznemi powitani oklaskami. Rozpoczęliśmy potem ćwiczenia gimnastyczne, zakładaliśmy obóz wzorowy, i obrazowaliśmy różne nasze zajęcia. Po ćwiczeniach przystąpiliśmy do gier. A że przez teren przedstawienia naszego przepływała rzeczka, więc rozpoczęliśmy gry od polowania na wieloryba. Dwa plutony nasze zajęły miejsce w dwóch łódkach, przez nas zrobionych, i ulokowane zostały w znacznej odległości jedna od drugiej. Wtedy Dick wrzucił do wody, pośrodku, między niemi, wyciosaną w kształt wieloryba kłodę drzewa i dał sygnał. Obydwie łodzie, w których dowódcy byli sternikami, a kaprale harpunerami, reszta zaś plutonu wioślarzami, skierowały się w stronę wieloryba: każdy z nich usiłował wyprzedzić innych i stanąć przy wielorybie. Harpuner łódki, który przybył pierwszy na miejsca, rzuca swój harpun na sznurze w wieloryba i łódka zaraz zawraca, kierując się do poprzedniego swego stanowiska i ciągnąc za sobą swą zdobycz. Harpuner drugiej łodzi również stara się wbić swój harpun w wieloryba. Jeżeli mu się to uda, obydwie załogi zaczynają ciągnąć w swoje strony, dopóki nareszcie jedna z nich nie przemoże i nie przyciągnie wieloryba, a nierzadko razem i łódki nieprzyjacielskiej, do swej kryjówki. Najważniejszym warunkiem powodzenia w tej grze zupełne milczenie i uwaga na rozkazy dowódcy.Zwyciężyła łódź nasza i przy pełnych tryumfu okrzykach przyciągnęła wieloryba wraz z łodzią do swego stanowiska.

Ekscytujący thriller o Konsorcjum Fałszowania Rzeczywistości (KFR),tajnej międzynarodowej organizacji, która stara się utrzymać świat we względnej równowadze, tworząc z wszelkich dostępnych elementów potrzebne ludzkości legendy.To historia Sliva, agenta specjalnego KFR-u (Konsorcjum Fałszowania Rzeczywistości), który właśnie dowiedział się, dla kogo i po co pracuje. To również opowieść o tajnej międzynarodowej organizacji, która próbuje wpłynąć na historię ludzkości, lecz 11 września 2001 roku zasadność jej istnienia zostaje brutalnie podana w wątpliwość. To historia Youssefa, rozdartego pomiędzy wiarą a przyjaźnią, Magi, młodej, nowoczesnej kobiety, która poprzez małżeństwo wchodzi do rodziny radykałów, i Leny, która pod zawodową rywalizacją z Slivem skrywa być może uczucia całkiem innej natury. Opowieść o wielkim narodzie Stanach Zjednoczonych który zdradza swoje wartości w chwili, gdy świat ich najbardziej potrzebuje. To wreszcie, w pewnym sensie, historia rozpoczynającego się wieku.