Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Na prezentowany tom składają się wiersze powstałe w latach 19621972, drukowane w Wiadomościach (Londyn), Kulturze (Paryż), Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza (Londyn) oraz tomiku Liryki, satyry i fraszki (Londyn 1988). W niniejszym wydaniu uszeregowano je chronologicznie z zachowaniem oryginalnej ortografii i interpunkcji. Zbiór ten jest uzupełnieniem serii dzieł Mariana Hemara, którego teksty z przyjemnością przywraca na polski rynek Wydawnictwo LTW.

Piotr Mitzner to poeta, biograf i edytor. Pracował w teatrach, w wydawnictwach niezależnych (Krąg, Karta, Spółka Poetów) i w Muzeum Iwaszkiewiczów. Prowadził ośrodek kultury Koło Podkowy. Od 1999 roku jest nauczycielem akademickim (UKSW), w latach 2000-2018 był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika Nowaja Polsza. Jako poeta debiutował w 1972 roku, w Kurierze Polskim. Pierwszy arkusz poetycki Dusza z ciała wyleciała wydał w drugim obiegu w 1980 roku. Jego wiersze przetłumaczono na języki: rosyjski, białoruski, angielski, niemiecki, francuski, czeski, albański, litewski, słoweński, hiszpański, bułgarski i hebrajski. Laureat Nagrody im. Edwarda Csató, Nagrody Edwarda Gordona Craiga, Nagrody Literackiej Fundacji Kultury, Nagrody Zeszytów Literackich im. J. Czapskiego i Nagrody Orfeusza. Nominowany do nagród poetyckich: Silesiusa, Nike, Nagrody Literackiej m. st. Warszawy, i Cogito. Jest redaktorem serii Biblioteka Zapomnianych Poetów, wydawanej przez Ośrodek Brama Grodzka w Lublinie. Mieszka na warszawskiej Pradze. Przejścia to obszerny wybór wierszy poety. Jak pisze Iwona Smolka w eseju do tego zbioru w dzieciństwie przepowiadano mu karierę telegrafisty w PAP-ie. Pisał tak, że krócej już się nie dało. Jak wiadomo, ze wszystkiego niemal się wyrasta. Z tej lakoniczności Piotr Mitzner nie wyrósł. Niezbyt często pojawiają się poeci, dzięki którym język ożywa, stare słowa, niemal zapomniane, nabierają wigoru, przyklejają się do innych i tworzą nowe znaczenia. Piotr Mitzner jest tym poetą, dla którego język zdaje się nie mieć tajemnic. Słowa mają swoje rodziny, żyworodne wypuszczają z siebie zielone gałązki, czyli jakby powiedział poeta moszczą się na tych zamierających. Słowa w tej liryce uśmiechają się do nas, bo jest w nich humor i żart, przekora. Bywają wieloznaczne, zaczepiają sobą nieprzynależne im, jakby się wydawało, obszary poznania. Niekiedy samą swoją budową wskazują na absurd rzeczywistości, którą powołują do istnienia. Ta poezja pokazuje nam, jak bardzo nieoczywista jest rzeczywistość, w której żyjemy. Poprzez sam język, neologizmy i grę słów poeta wprowadza czytelnika w świat, którego nie widać, otwiera na metafizyczny aspekt istnienia.

39 wierszy poetki Natalii Usenko z przepięknymi, barwnymi ilustracjami Marianny Jagody. Wzruszające, inteligentne i zabawne utwory dla najmłodszych czytelników o rodzinie, podróżach, emocjach, bardziej i mniej lubianych potrawach, o zwierzętach i postaciach rodem z wyobraźni. Są tu wiersze zimowe i wiosenne, wiersze świąteczne i ekologiczne, okolicznościowe na Dzień Matki i kołysanki do snu.

Na prezentowany tom składają się wiersze powstałe w latach 19461961, drukowane w Wiadomościach (Londyn), Kulturze (Paryż), Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza (Londyn) oraz tomiku Liryki, satyry i fraszki (Londyn 1988). W niniejszym wydaniu uszeregowano je chronologicznie z zachowaniem oryginalnej ortografii i interpunkcji. Zbiór ten jest uzupełnieniem serii dzieł Mariana Hemara, którego teksty z przyjemnością przywraca na polski rynek Wydawnictwo LTW.

Dwujęzyczny wybór wierszy Salvatore Quasimodo (1901 1968) - jednego z najznakomitszych włoskich autorów ubiegłego stulecia, wybitnego przedstawiciela hermetyzmu, laureata Nagrody Nobla z 1959 roku. Quasimodo reprezentuje to, co najważniejsze u poety. Wyszedł z klasycznej tradycji tłumacząc poezję grecką i łacińską, ale nie zaniedbywał autorów nowoczesnych, proponując nam liczne eseje oraz znakomite interpretacje poprzez przekłady dzieł Moliera i Szekspira. Przedstawiciel sycylijskiego mikrokosmosu, który tak wiele wniósł do literatury włoskiej i europejskiej, osiąga najwyższe tony poetyckie w wierszach opiewających upływ czasu i fragmentaryczną samotność współczesności; tematy te zawarł w trzech emblematycznych wersach tytułowego wiersza I robi się ciemno : Każdy samotnie tkwi na sercu ziemi, przeszyty promieniem słońca. I robi się ciemno. Samotność, niemożność porozumienia i kruchość egzystencjalna, którym towarzyszą uczucia radości i bólu, ogarniają dzieło sycylijskiego poety i równocześnie przenikają całą myśl XX wieku, nacechowaną radykalnymi i gwałtownymi przemianami, ogromnymi tragediami ludzkimi wywołanymi wojennym szaleństwem, budzącymi wątpliwości u ludzi, uwiedzionych chwilowym promieniem słońca, po którym następuje ciemność, metafora końca, lecz zarazem zniechęcenia i pesymizmu, jak u Ugo Foscolo. (z wprowadzenia Ugo Rufino) Dla wielu czytelników poezji w Polsce i na świecie Salvatore Quasimodo pozostaje dziś autorem jednego wiersza - Ed e subito sera, który umieścił na samym początku Acque e terre, swojego pierwszego zbioru wydanego w 1930 roku. O co toczy się gra w tym zdumiewającym epigramacie ( ) Salvatore Quasimodo, poeta z miasta Modica na obrzeżach archaicznej ojczyzny Śródziemnomorza, Wielkiej Grecji, złapał zasadę życia, jego aspirację, nadzieję, złudzenie, piękno, wreszcie oszustwo. Przeświadczenie bezkresu i nieoczekiwany koniec. Nie tylko złapał, ale też zamknął w maleńkim przedmiocie, który każdy może schować i trzymać w dłoni, nosić przez resztę życia po świecie i pokazywać innym mówiąc: oto my, nasza egzystencja i świat. Wiersz - butelka lejdejska. Wiersz - kropla słonecznej krwi. Wiersz - bursztyn ze znieruchomiałym istnieniem. Wiersz - wszystko, zaklęte w trzech doskonałych linijkach. (z posłowia Jarosława Mikołajewskiego)

Wybór poezji Charlesa Bukowskiego, opracowany przez Tadeusza Nyczka, który swój wstęp do tej książki zatytułował `Poezje starego świntucha`. Gratka dla miłośników Bukowskiego, tego lirycznego `literackiego rozrabiaki`. Charles Bukowski urodził się w 1920 roku w Andernach, w Niemczech. Kiedy miał trzy lata, jego rodzice wyemigrowali do USA. Dorastał w ubogich, robotniczych dzielnicach Los Angeles, gdzie dobrze poznał smak niedostatku. Doświadczał go także i później. Pierwsze opowiadanie opublikował w roku 1944, nieprędko jednak doceniono jego talent - długo musiał utrzymywać się z pracy fizycznej i różnych dorywczych zajęć, często bywał bez grosza i bez dachu nad głową, zdany na łaskę przypadkowych ludzi. Dopiero w dwu ostatnich dekadach życia pisarstwo zaczęło przynosić mu spore dochody. Twórczość Bukowskiego stanowi niepowtarzalne zjawisko w świecie zachodniej literatury. Często stawiany na równi z Hemingwayem i Henrym Millerem, zyskał uznanie krytyki i czytelników przede wszystkim za wspaniałe wyczucie formy, doskonale lapidarny styl i autentyzm. Powodem niesłabnącej fascynacji jego prozą jest też bez wątpienia awanturnicze życie, które z upodobaniem trwonił na inne swoje pasje: kobiety, alkohol, hazard. Jedynym światem, w którym czuł się naprawdę swojsko i którego reguły w pełni zaakceptował, był świat pijaków, dziwek, wykolejeńców i nieudaczników, ludzi wyobcowanych ze społeczeństwa i niezdolnych, tak jak on, nagiąć się do życia w kieracie. Otaczająca go atmosfera skandalu i prowokacji, przebijająca z jego prozy postawa buntownika, krytycznie nastawionego do akademickich, komercyjnych nurtów literatury amerykańskiej, obalanie obyczajowych tabu, dosadny, często wulgarny język sprawiły, że stał się kultową postacią literackiego podziemia i idolem pokolenia bitników. Pozostawił po sobie bogaty dorobek w postaci ponad trzydziestu książek: powieści, opowiadań, zbiorków poezji. Zmarł 9 marca 1994 roku w swoim domu w San Pedro, który jest dziś celem swoistych pielgrzymek wielbicieli jego niezwykłego talentu.

Krystyna Krahelska (1914-1944) jest jedną z legend Warszawy. Obecnie kojarzona głównie z powstańczej piosenki Hej chłopcy, bagnet na broń! oraz z bycia twarzą warszawskiej Syrenki artystka Ludwika Nitschowa z inicjatywy prezydenta miasta Stefana Starzyńskiego przygotowała pomnik, który odsłonięty został w 1939 roku na trzy miesiące przed wojną. Wielowątkowa i skomplikowana biografia Krahelskiej, wraz z dramatyczną śmiercią w pierwszych godzinach Powstania Warszawskiego, przysłania to, że być może była ona przede wszystkim poetką. Poetką czułą na losy Polski, ale również bliską przyrodzie. Nie przyjdę po zmierzchu jest pierwszym tego rodzaju albumem, który przedstawia najważniejsze wiersze poetki oraz okrasza je bogato materiałem fotograficznym z epoki oraz skanami rękopisów wierszy, rysunków, listów Wielkiej Damy Powstania Warszawskiego.

Polsko-włoski wybór wierszy Primo Leviego w tłumaczeniu Jarosława Mikołajewskiego.

*** Żyj tak, aby wszystko coś znaczyło. To dobrze, że nie wiemy za wiele. Bo przy życiu trzyma nas tajemnica.

Poezja jest księgą niezamkniętą. Jeden wers może znaleźć wiele, jeśli nie tysiące interpretacji. Mnie w tych wierszach urzekła myśl prowadząca, różnorodność i zarazem pogoda ducha, która pomimo trudnych doświadczeń życia, o których można przeczytać pomiędzy średnikami, przecinakami, kropkami, wykrzyknikami, pytajnikami nie wpycha czytelnika w głębie fotela i czarnej dziury bezradności. Zachęca raczej do dialogu, nie dając przy tym gotowych odpowiedzi utkanych z kostek frazesów i powtarzanych zaklęć narzekania, krytyki bezradności. [...] Maciej Szwankowski

W historii literatury odnotowano jego nazwisko. Wspominają jego twórczość: Piotr Kuncewicz, Lesław Bartelski, Bogdan Snoch, jego dorobek jest zaznaczony w monografii W. Nawrockiego i M. Fazana: Katowickie środowisko literackie. Wyróżniono go m.in. w 1969 w Rybniku w trakcie Rybnickich Dni Literatury Złotą Lampką Górniczą. Długo był wśród nas, napisał wiele mądrych, ciekawych, artystycznie interesujących wierszy. Dlaczego o nim niemalże zapomnieliśmy...? [Z przedmowy Tadeusza Siernego]