Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Edward Abramowski należy do tych myślicieli, którzy wywarli znaczący wpływ na polską kulturę nie tylko przed pierwszą wojną światową, ale i później – w dwudziestoleciu międzywojennym. W jego rozległym problemowo dorobku intelektualnych (filozofia, socjologia, etyka, psychologia, oryginalna teoria ustroju socjalistycznego opartego na idei spółdzielczości) nie zabrakło też prac traktujących o zagadnieniach estetyki. Książka przeznaczona dla studentów takich kierunków jak filozofia, historia sztuki, filologia polska, wiedza o kulturze, kulturoznawstwo....

Józef Kremer, autor Podróży do Włoch i Listów z Krakowa, filozof i pisarz niesłusznie dziś zapomniany, a ongiś bardzo poczytny i szanowany, był jednym z pierwszych w naszych dziejach estetyków, historyków i krytyków sztuki. Obdarzony niepoślednim, żywym zmysłem obserwacji, wrażliwy miłośnik sztuki antyku i renesansowej Italii, próbował łączyć Heglowską historiozofię artystyczną z przekonaniem o wyjątkowej kulturotwórczej roli katolicyzmu, stał się nie tylko pionierem systematycznych rozważań o charakterze estetycznym w Polsce, lecz także niestrudzonym propagatorem kultury artystycznej, krzewicielem zainteresowań sztukami plastycznymi i architekturą dawnych epok. Jego Podróż do Włoch, barwny, zajmujący i wielce oryginalny przykład literatury podróżniczej XIX stulecia, jest także wprowadzeniem w dzieje sztuki i kultury Italii, fascynującym oglądem „gry świata tego” i artystycznych dokonań pokoleń artystów, i pozostaje tekstem wciąż żywo przemawiającym do wyobraźni czytelników zainteresowanych sztuką „ogrodu świata”. Podróż do Włoch to lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy mają w pamięci obraz Italii nakreślony, z jednej strony, na kartach Podróży włoskiej Goethego, a z drugiej w arcydziełach poezji Byrona i nieśmiertelnych opisach Johna Ruskina. Niniejszą edycję uzupełnia wybór ważnych fragmentów z Listów z Krakowa Kremera, rzucający światło na filozoficzne zaplecze historiozoficzno-artystycznych dywagacji tego autora, którego chyba bez przesady można by nazwać preceptor Poloniae w sprawach sztuki i piękna, pojmowanych jako ekspresja ducha twórczego minionych stuleci. Przypomnienie postaci Kremera dla wszystkich zainteresowanych dziejami estetyki w Polsce oraz problemami sztuki i kultury XIX wieku będzie ważnym i przynoszącym wiele przyjemności doświadczeniem....

Pisma Konstantego Regameya stanowią istotny fragment obrazu polskiej estetyki muzycznej, szczególnie lat 30. XX wieku, i w znaczący sposób dopełniają dokonania estetyki akademickiej tego okresu zdominowanej przez teorie Romana Ingardena, Zofii Lissy i Stefanii Łobaczewskiej. Regamay oceniany był jako "polemista i szermierz myśli muzycznej otwierającej nowe perspektywy" i jako główny rzecznik "obozu muzycznego postępu", wnikliwie systematyzujący współczesne mu tendencje stylistyczne. Największą rolę w jego koncepcjach estetycznych odegrały dwie teorie: rozbudowany system filozoficzny Józefa Hoenego-Wrońskiego oraz estetyczna teoria "Czystej formy" Stanisława Ignacego Witkiewicza....

Działalność naukowa Tadeusza Pawłowskiego przebiegała dwutorowo. Początkowo zajmował się metodologią nauk – najpierw przyrodniczych – koncentrując się na logicznych problemach stosowanych w nich pojęć, ich użyteczności oraz zagadnieniach klasyfikacji, a od początku lat sześćdziesiątych – humanistycznych. Pisał wówczas głównie o socjologii, rozważając stosowane w niej wskaźniki metryczne i skale, empiryczną sensowność formułowanych zdań itp. Szybko jednak wzięte pod uwagę przykłady objęły inne dziedziny humanistyki, szczególnie etykę i estetykę. Pawłowski skoncentrował się na problemach tworzenia pojęć, ich definiowaniu oraz pojawiających się w związku z tym logicznych wadach. SPIS TREŚCI Grzegorz SztabińskiOd metodologii do estetyki. Poglądy estetyczne Tadeusza PawłowskiegoMetodologia a estetykaPanestetyzmPanestetyzm a sztuka WYBÓR PISM ESTETYCZNYCH TADEUSZA PAWŁOWSKIEGO PROBLEMY METODOLOGICZNE ESTETYKI I BADAŃ NAD SZTUKĄ1. Definicje perswazyjne2. [Pojęcie „happening”]3. Estetyka informacyjnaPANESTETYZM I ZAGADNIENIA WARTOŚCI ESTETYCZNYCH4. Panestetyzm5. Subiektywizm6. Obiektywizm7. Relatywizm i uniwersalizm8. Monizm i pluralizm9. Wartość estetyczna a kicz10. Wartości estetyczne awangardy11. PerformanceŹródła tekstów zamieszczonych w wyborzeBibliografia prac Tadeusza Pawłowskiego Tadeusz Pawłowski urodził się 10 października 1924 w Warszawie. Mieszkał tam do 1944. Po wojnie przeniósł się do Łodzi. Podjął studia na Wydziale Humanistycznym nowopowstałego Uniwersytetu Łódzkiego, z filozofią jako przedmiotem głównym oraz socjologią jako przedmiotem pobocznym. Zetknął się wówczas z wybitnymi profesorami, którzy wywarli bardzo istotny wpływ na jego rozwój naukowy. Zasadnicze znaczenie miały bezpośrednie kontakty z Janiną i Tadeuszem Kotarbińskimi, którym, co wielokrotnie podkreślał, zawdzięczał najwięcej. Istotną rolę pełniły też bezpośrednie rozmowy z Marią i Stanisławem Ossowskimi, Kazimierzem Ajdukiewiczem i Władysławem Tatarkiewiczem. Wraz ze studiowaniem pism tych autorów przyczyniły się one do ukształtowania głównych obszarów zainteresowań naukowych Pawłowskiego. W latach pięćdziesiątych zajmował się on metodologią nauk przyrodniczych, przez kolejną dekadę metodologią humanistyki, aż wreszcie, nie porzucając badań metodologicznych, skoncentrował się on na estetyce i teorii sztuki. Promotorem pracy doktorskiej Tadeusza Pawłowskiego zatytułowanej O warunkach naukowej użyteczności pojęć przyrodoznawstawa była prof. Janina Kotarbińska. Obrona odbyła się w 1958 na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Na tym samym wydziale odbyło się w 1963 roku kolokwium habilitacyjne. Recenzentami pracy Pojęcie wskaźnika w naukach społecznych byli prof. Janina Kotarbińska, prof. Jan Szczepański oraz prof. Klemens Szaniawski. Od 1950 roku Tadeusz Pawłowski pracował w Uniwersytecie Łódzkim. W 1964 uzyskał stanowisko docenta, w 1976 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1986 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1977 kierował Zakładem Estetyki powołanym w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Łódzkiego. W 1981 został on przekształcony w Katedrę Estetyki. Tadeusz Pawłowski przeszedł na emeryturę w 1995. Zmarł w 1996....

Edward Abramowski należy do tych myślicieli, którzy wywarli znaczący wpływ na polską kulturę nie tylko przed pierwszą wojną światową, ale i później – w dwudziestoleciu międzywojennym. W jego rozległym problemowo dorobku intelektualnych (filozofia, socjologia, etyka, psychologia, oryginalna teoria ustroju socjalistycznego opartego na idei spółdzielczości) nie zabrakło też prac traktujących o zagadnieniach estetyki. Książka przeznaczona dla studentów takich kierunków jak filozofia, historia sztuki, filologia polska, wiedza o kulturze, kulturoznawstwo....

Michał Sobeski urodził się 3 września 1877 w Pleszewie Wielkopolskim. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Studia z zakresu nauk filozoficznych, a także prawnych, psychologicznych i przyrodniczych odbywał w rożnych uczelniach europejskich (Monachium, Lipsk, Getynga, Berlin), ale kończył je w 1902 we Wrocławiu. Następnie już po roku, 3 sierpnia 1903, również we Wrocławiu, uzyskał doktorat na podstawie rozprawy z psychologii eksperymentalnej Uber Tauschungen des Tastsinnes (O złudzeniach zmysłu dotyku), przygotowanej pod kierunkiem znakomitego pioniera tej dyscypliny, wykładającego w tym czasie we wrocławskiej uczelni Hermanna Ebbinghausa. W następnych latach kontynuował studia, już wyraźnie skoncentrowane na problematyce filozoficznej i estetycznej, w Genewie, Florencji, Rzymie i Paryżu, by zakończyć ten etap intelektualnej biografii habilitacją, uzyskaną na podstawie pracy Uzasadnienie metody obiektywnej w estetyce, w 1910 w Krakowie. Wyłożone w tej rozprawie stanowisko estetyczne Sobeski następnie rozwinął i w znacznie wzbogaconej wersji przedstawił w obszernym dziele Filozofia sztuki I. Dzieje estetyki. Zagadnienie metody. Twórczość artysty, ukończonym w 1914, a opublikowanym w Warszawie w 1917. (…) W 1915 Michał Sobeski uczestniczył w pracach Towarzystwa Wykładów Naukowych w Poznaniu; wykładał tam filozofię sztuki. W 1918 z jego inicjatywy Towarzystwo przekształciło się w dwuletnie kursy naukowe – był to zalążek szkoły wyższej. (…) Uniwersytet rozpoczął działalność w 1919. Sobeski, uzyskawszy tytuł profesora zwyczajnego, objął stanowisko dziekana wydziału filozoficznego. W poznańskiej uczelni pracował nieprzerwanie do 1939. (…)Sobeski był poliglotą, opanował łacinę i grekę, znał rosyjski, niemiecki, francuski, włoski i hiszpański. Już wcześniej, u progu stulecia, przewędrował Austrię, Niemcy, Francję, Włochy. Teraz powtórzył podróże do tychże krajów, ale dotarł też w inne rejony Europy, do Hiszpanii, Grecji, Węgier, a także do Holandii, Danii, Szwecji i Norwegii. A ponadto zwiedził kraje pozaeuropejskie, Maroko, Palestynę, Egipt, Algier. (…) Ale podróże, zwłaszcza te egzotyczne, powodowały coś więcej: kierowały uwagę Sobeskiego na pozaeuropejskie kultury artystyczne, na artystyczną twórczość Afryki, Ameryki Południowej, Oceanii, Chin, Japonii. Zajęły go one tak żywo, że w ostatnich latach przed II wojną zgromadził, uporządkował i opatrzył wstępem obszerny tom, który, zatytułowany Sztuka egzotyczna, w 1939 trafił do wydawnictwa. Wojna uniemożliwiła druk, skład rozsypano. Ocalał jedyny egzemplarz maszynopisu – na jego podstawie opublikowano tom w 1971. Wojna miała zresztą dla Michała Sobeskiego konsekwencje poważniejsze – tragiczne. W listopadzie 1939 internowano go wraz z żoną w obozie w Głównej pod Poznaniem, gdzie Niemcy przetrzymywali intelektualistów i twórców. Po miesiącu Sobeski, astmatyk, wieziony przez kilka dni w zaplombowanym bydlęcym wagonie, 14 grudnia 1939 zmarł w chwilowym miejscu postoju – Ostrowcu Świętokrzyskim....