Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Pink Floyd to jedna z najbardziej twórczych, cieszących się największym powodzeniem i najdłużej występujących grup rockowych na świecie. Książka ,,Pink Floyd. Moje wspomnienia" jest pierwszym, napisanym przez członka zespołu spojrzeniem na dzieje Pink Floyd od wewnątrz. Nick Mason jest jedynym członkiem Floydów, grającym w grupie przez cały jej okres istnienia. Z miejsca, jakie zajmuje za bębnami, obserwował każdy etap działalności zespołu. Występował z Pink Floyd, gdy grupa należała do ulubionych orkiestr londyńskiego podziemia pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku. Widział rozpad osobowości i odejście Syda Barretta. Tworzył klasyczne brzmienie Pink Floyd. Cieszył się wraz z innymi światowym powodzeniem albumu ,,Dark Side Of The Moon". Był świadkiem narastania napięć i problemów w zespole, pogłębiania się przepaści między Rogerem Watersem a resztą grupy. Wraz z Davidem Gilmourem postawił wszystko na jedną kartę i kontynuował działalność Pink Floyd. Pisząc ,,Moje wspomnienia" Nick Mason korzystał z własnych wspomnień i zgromadzonej przez lata dokumentacji, nie zaniedbując przy tym reminiscencji i przemyśleń czołowych postaci, związanych z najbardziej błyskotliwą i kreatywną grupą rockową na świecie. Obszerne archiwum Masona, zawierające nigdy nie publikowane wcześniej zdjęcia i materiały graficzne, znalazło właściwe miejsce na kartach tej publikacji. Opowieść zamyka jego własne kalendarium dziejów Pink Floyd. O autorze: Nick Mason urodził się w Birmingham w roku 1944. Jest najbardziej znany jako perkusista Pink Floyd. Inną z jego namiętności są wyścigi samochodowe. Często bierze udział w wyścigach, siadając za kierownicą aut historycznych i najnowszych. Pięciokrotnie startował w dwudziestoczterogodzinnym wyścigu Le Mans. W roku 1998, wspólnie z Markiem Halesem, napisał książkę zatytułowaną ,,Into The Red" i poświęconą dwudziestu jeden samochodom z jego kolekcji klasycznych aut wyścigowych. Artykuły Nicka Masona ukazywały się w ,,Tatle", ,,Ritz", ,,Ampersand", ,,The Independent", ,,Autosport", ,,Classic Cars", ,,Red Line" i ,,Cars for the Connoisseur".

W wydanej przed rokiem książce Powstańcy 44. Bohaterowie i świadkowie zawarłam wspomnienia moich przyjaciół Powstańców. Oddałam głos ludziom mi bliskim, z którymi spędziłam na rozmowach wiele godzin. Łączą nas serdeczne stosunki. Za moim pośrednictwem przemówili do czytelników. Zaufali nie tylko mnie, ale każdemu, kto zechciał zapoznać się z ich przeżyciami. Po wydaniu książki usłyszałam mnóstwo ciepłych słów, widziałam wzruszonych czytelników starszych, ale także tych bardzo młodych.Kilka tygodni po ukazaniu się książki dotarły do mnie wspomnienia innego z moich przyjaciół Powstańców, profesora Kazimierza Radwańskiego. Historię swojego życia spisał na moją prośbę. Otrzymałam ją już po jego śmierci. Kiedy się z nią zapoznałam, zdecydowałam, że Powstańcy 44 muszą mieć swoją kontynuację.I tak powstały kolejne okupacyjno-powstańcze wspomnienia. W niniejszym zbiorze znajdują się historie zarówno ludzi znanych mi od lat, jak i tych, których poznałam zupełnie niedawno, a między innymi dzięki poprzedniej publikacji nawiązałam wiele nowych kontaktów, spotkałam wspaniałych rozmówców, którzy zechcieli opowiedzieć o swoich przeżyciach. Każda historia wzbogaciła moje życie i utwierdziła w przekonaniu, że tylko miłość i przyjaźń są bezcenne i nieśmiertelne. Wśród bohaterów znaleźli się tacy, którzy wtedy byli żołnierzami, ale są też cywile i wojenne dzieci. Poza jedną osobą Wszyscy poza jedną osobą w latach okupacji i Powstania związani byli z Warszawą.Opisując przeżycia ludności cywilnej, chciałam pokazać jak ogromną poniosła ofiarę. Ci ludzie nie ślubowali: Przysięgam być wiernym Ojczyźnie mej, Rzeczypospolitej Polskiej, i stać na straży jej honoru i o wyzwolenie jej z niewoli walczyć ze wszystkich sił, aż do ofiary mego życia, a przecież byli jej wierni, na swój sposób również walczyli, stali na straży honoru i składali ofiarę życia.Różne życiorysy, odmienne losy, inne okoliczności i motywacje. Każda z historii pokazuje siłę człowieka w walce nie tylko o przeżycie, ale o zachowanie godności i wolności.

Książka dostępna w przedsprzedaży - w księgarniach dostępna od 6 marca.Szczegóły z prywatnego życia Hitlera we wspomnieniach jednego z jego najbliższych przyjaciół oraz zdjęcia, które pomogły stworzyć legendę HitleraHeinrich Hoffmann jako oficjalny nadworny fotograf odegrał istotną rolę w starannym kształtowaniu publicznego wizerunku Hitlera i gloryfikacji Trzeciej Rzeszy. Jednak jego wpływy sięgały daleko poza sferę propagandy. Nie tylko był obecny podczas wielu kluczowych wydarzeń w historii Trzeciej Rzeszy - był również bliskim przyjacielem Fhrera, mającym zagwarantowany wyłączny i bezpośredni dostęp do miejsc i osób z wewnętrznego kręgu Hitlera i do niego samego. Jego wspomnienia to relacja naocznego świadka, ważna zarówno dla historyków, jak i przeciętnego czytelnika fascynujące studium osobowości dyktatora i znakomite spojrzenie zza kulis na powstanie i ostateczny upadek nazistowskiego reżimu.Heinrich Hoffmann wykonał ponad dwa miliony zdjęć Hitlera. Były szeroko rozpowszechniane, między innymi na znaczkach pocztowych, co okazało się bardzo dochodowym przedsięwzięciem dla nich obu. W latach 30. XX wieku Hoffmann opublikował kilka książek o Hitlerze, w tym Hitler wie ihn keiner kennt (Hitler, jakiego nikt nie zna) w 1932 roku. Hoffmann i Hitler utrzymywali bliskie stosunki, więc Hoffmann nie dość, że stał się jego powiernikiem dzięki czemu jego wspomnienia zawierają wiele mało znanych szczegółów z życia Fhrera to został również jego swatem. To Hoffmann przedstawił Hitlerowi Ewę Braun, swoją asystentkę...

Czym jest szczęście? zastanawia się autor, opowiadając nam kawałek historii swojego życia. Kanwą refleksji jest rzeczywistość wojny w Wietnamie, na którą narrator zostaje wysłany jako lekarz, by pomagać poszkodowanym. Czytelnik od środka poznaje rzeczywistość tajnej misji, o której przez wiele lat nikt nie mógł opowiedzieć nawet najbliższej rodzinie. Złowrogo krążące helikoptery, wioski spalane napalmem, umierające niewinnie dzieci, wyrywające ze snu nocne wybuchy bomb W takim otoczeniu pojawia się zaskakujący wątek miłosny z wietnamską tajną agentką. Na ile wojna zmienia człowieka? Czy po takich doświadczeniach można odbudować właściwe relacje z żoną? I wreszcie: na ile to właśnie szczęście decyduje o przeżyciu w okropnej rzeczywistości wojny?

Budził się o trzeciej nad ranem. Czytał do szóstej. Jadł śniadanie. Spacerował. Pisał do południa. To były ,,święte" godziny. Potem miał czas na resztę życia.Czesław Miłosz w ciągu dziewięćdziesięciu trzech lat wiele przeżył, wiele widział, wiele przeczytał, wiele napisał... Spotykał ludzi i jego spotykano. ,,Swojego" Miłosza wspominają między innymi syn Antoni Miłosz, wnuczka Erin Gilbert, bratowa Grażyna Strumiłło-Miłoszowa, sekretarka Agnieszka Kosińska, Wisława Szymborska, Adam Zagajewski, ks. Adam Boniecki, Renata Gorczyńska, Katarzyna Herbert, Barbara Toruńczyk, Wojciech Karpiński, Andrzej Zawada, Adam Michnik, Maria Iwaszkiewicz, Aleksander Fiut, Marek Skwarnicki, Jerzy Illg, Krzysztof Zanussi. I wielu innych.,BR.To książka o spotkaniach z Miłoszem.Oto Czesława Miłosza portret wielokrotny, niespodziewany, pełen odcieni, szkicowany z różnych perspektyw i planów. Poeta i człowiek w oczach brata, syna, żony i wnuczki; zapamiętany przez poetyckiego mistrza i zarazem obiekt młodzieńczych tęsknot; przez dawną kochankę i najbliższych przyjaciół... Miłosz w intelektualnych więziach i sporach z Gombrowiczem i Herbertem, opisywany jako artystyczny autorytet, ale też intymnie, kameralnie, prawie bez dystansu. Dla wszystkich, którzy chcą pamiętać autora ,,Ocalenia", albo dopiero poznawać jego życie - książka na najbardziej podręczną półkę w bibliotece. Andrzej FranaszekAnna Romaniuk (ur. 1980) - literaturoznawca, krytyk literacki. Pracownik Zakładu Rękopisów Biblioteki Narodowej. Autorka książki ,,Drobina białka". Motywy roślinne i zwierzęce w liryce Haliny Poświatowskiej (2004). Opracowała tom ,,Dusza czyśćcowa". Wspomnienia o Stanisławie Grochowiaku (2010). Współedytorka zbioru korespondencji Jarosława Iwaszkiewicza Listy do córek (2010). Zajmuje się także krytyką literacką; publikowała na łamach m.in. ,,Nowych Książek", ,,Zeszytów Literackich", ,,Twórczości", ,,Tygodnika Powszechnego", ,,Odry", ,,Dekady Literackiej", ,,Studium", ,,Czasu Kultury", ,,Pogranicz", ,,Kresów", ,,Kartek". Stypendystka Funduszu Promocji Twórczości (2004), Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2007), Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2007) i Miasta st. Warszawy (2012). Przygotowuje pracę doktorską.

Już pierwszy tom Wspomnień wystarczyłby, żeby zapewnić autorce miejsce w literaturze. Ale Druga księga, pełna ludzkiego, arcyludzkiego tonu, stanowi jego świetne dopełnienie.Jedna z najgłośniejszych i najbardziej kontrowersyjnych książek wspomnieniowych napisanych w czasach ZSRR. W słynnych Wspomnieniach Nadieżda Mandelsztam, żona legendarnego poety Osipa Mandelsztama, opowiedziała historię aresztowania, zesłania i śmierci swojego męża. Druga księga wspomnień jak zauważa we wstępie tłumacz Jerzy Czech jest raczej prequelem niż sequelem dziejów Osipa Mandelsztama. W centrum uwagi znajduje się tu sojusz trojga: Nadieżdy, Osipa i zaprzyjaźnionej z nimi poetki Anny Achmatowej, ukazanej nie jako bohaterka, ale osoba raczej bezradna życiowo i pełna wątpliwości. Lecz to nie wszystko: autorka nie kryje, że jej małżeństwo opierało się w dużej mierze na fizycznej fascynacji obydwojga. Demaskuje również (na tyle, na ile to możliwe) mit, jakoby czasy rewolucji radzieckiej były epoką swobody twórczej i rozkwitu kultury, któremu kres położył dopiero stalinizm i doktryna socrealizmu. Autorytarna w sądach, surowa w ocenach i cięta w języku Druga księga wspomnień staje się zarazem szeroko zakrojoną, przejmującą rozprawą filozoficzną i socjologiczną o niewyobrażalnie trudnym świecie, w jakim przyszło żyć Nadieżdzie i jej współczesnym.Wspomnienia były opowieścią o jej mężu i jego wierszach. Druga księga stawia pytanie, jak mogło dojść do tego, że skazywano na śmierć nie tylko poszczególnych ludzi, ale warstwy społeczne, grupy zawodowe czy nawet narody, bez wyboru i bez powodu. Nie chodzi już o losy pojedynczego poety, Mandelsztama czy Achmatowej, uwagą objęta została cała przeżyta przez nich epoka.Drugą księgę pisała nie tylko Wielka Wdowa, jak ją nazwał zaprzyjaźniony dramaturg Aleksandr Gładkow, ale przede wszystkim autorka wybitnej rosyjskiej prozy wspomnieniowej. Nie zdecydowały o tym ani światowy rozgłos, ani pochwały największych choćby znawców, ale pełna świadomość samej autorki, ile warte jest to, czego dokonała.Pierwszy tom napisała skromna, małomówna wdowa po poecie, natomiast autorką Drugiej księgi była już znana wszystkim Nadieżda Jakowlewna Mandelsztam, która napisała słynne Wspomnienia o jednym z największych liryków XX wieku.Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Gdyby przed wojną zapytało się gdańszczan, kto, ich zdaniem, należy do najbardziej znanych pisarzy rodem z Gdańska, wówczas wielu z nich wymieniłoby w czołówce Johannesa Trojana. W ich żywej pamięci pozostawał przede wszystkim jako dziennikarz i autor żartobliwych wierszy, które cieszyły się ogromną popularnością. Ale to, że pisywał też o swoim rodzinnym mieście, nie było faktem powszechnie znanym. Dziś już mało kto o tym wie. A szkoda, bo te fragmenty jego twórczości stanowią perełki piśmiennictwa o dziewiętnastowiecznym Gdańsku.Peter Oliver Loew

Opowieść o Łemkach, od wieków żyjących w Beskidzie Sądeckim i Niskim, w latach 19451946 przesiedlonych w trybie dobrowolno-przymusowym na Ukrainę, zaś w 1947 roku, podczas akcji Wisła, deportowanych i rozproszonych na Ziemiach Zachodnich. Czytamy o tych, którym z niemałym trudem udało się wrócić, choć już nie na swoje, o odnajdywaniu się w nieprzyjaznych realiach PRL, pierwszych koncertach zespołu Łemkowyna, łemkowskich zlotach Watrach, przywiązaniu do tradycji, kultury, języka. Autor pisze o sprawach nieprostych lustro łemkowskie odbija także polskie problemy.

"Pępek świata" stanowi pierwszą pełną i nieocenzurowaną wersję wspomnień o Zakopanem okresu dwudziestolecia międzywojennego i oddaje specyficzną atmosferę panującą wówczas w stolicy Tatr. Na kartach tych wspomnień obok osób tak znanych i popularnych, należących do świata kultury, jak Karol Szymanowski, Stanisław Ignacy Witkiewicz czy Karol Stryjeński, pojawia się cała galeria ówczesnych mieszkańców Zakopanego.

"Życie jest wielką grą, która wymaga podsumowania" pisze Nadzieja Drucka i takim podsumowaniem jest jej książka Trzy czwarte... wspomnienia. Opowiada w niej o swoim dzieciństwie, jego radościach i smutkach, o niezapomnianych przyjaźniach nawiązanych w młodości, o miłości do męża i córek, o swoim małżeństwie, o opuszczeniu kraju rodzinnego i znalezieniu w Polsce drugiej ojczyzny, i wreszcie o słodko-gorzkim smaku starości. Odsłania jednak tylko trzy części prawdy o sobie, tę czwartą pozostawiając Czytelnikowi do odnalezieniamiędzy wierszami".

Po latach rozłąki królowa Elsa i jej siostra mogą nareszcie odbudować łączącą je dawniej więź. Anna ponad wszystko inne chciałaby odzyskać wspomnienia z czasów, kiedy jako szkrab bawiła się ze starszą siostrą w śnieżnych zaspach, ślizgała się z nią po lodzie, razem budowały bałwanki i zaśmiewały się podczas przepełnionych magią zimowych psot. Pewien młody troll twierdzi, że potrafi przywrócić wspomnienia, które przed laty odebrano Annie. Elsa nie jest jednak przekonana, czy to dobry pomysł

Książka zawiera podstawowe informacje oraz ciekawostki o wybranych świętych i błogosławionych na każdy dzień roku, opatrzone dodatkowo bogactwem cytatów z ich myśli. Przeznaczona jest zarówno dla księży jako pomoc homiletyczna, jak i dla wiernych chcących dowiedzieć się czegoś o swoim patronie. Z uwagi na tych ostatnich zawartość i jej układ podporządkowane są przede wszystkim polskiej tradycji, tak w kwestii wyboru danego wspomnienia liturgicznego spośród kilku przypadających na dzień, jak i przypisania ich do konkretnych dat. Orientację w treści ułatwia alfabetyczny wykaz postaci świętych.

Trafiająca do rąk Czytelników książka nie jest opisem mechanizmów zarządzania uniwersytetem przez trzysta trzeciego - licząc od czasów Kazimierza Wielkiego - rektora, ale dostarcza materiałów dotyczących funkcjonowania i zarządzania Uczelnią w okresie pomiędzy PRL a III RP, kiedy nastąpiła znaczna integracja środowiska akademickiego - m.in. powrót wydziałów medycznych na UJ, utworzenie ogólnopolskiej organizacji rektorów (KRASP) i uaktywnienie UJ w strukturach europejskich (CRE). W książce znalazły się także osobiste wspomnienia z wydarzeń towarzyskich, opisy wizyt dostojnych gości i zabawne potknięcia autora.

Andrzej Morgała był członkiem Wingfoot Lighter than Air Society w Akron Ohio, pozostaje nadal członkiem Klubu Seniorów. Laureat wielu wyróżnień i odznaczeń państwowych. Po przejściu na emeryturę pozostaje nadal czynnym publicystą czego dowodem są jego wspomnienia, które trzymacie w rękach. Opisuje w nich barwnie swoją życiową przygodę z lotnictwem.

Książka składa się z wierszy wspominkowych i refleksyjnych pod ogólnym tytułem REMINISCENCJE. Rozmieszczone wiersze w czterech działach: Z polany życia; Moje wędrowanie; Utracona miłość i Zima, Święta i Nowy rok opowiadają o życiu autora, składającego się z miłości, tęsknoty, często smutku i wszechobecnej radości, a także szczęścia, przeżywana i doznawania w pisaniu szczególnych chwil uniesień, oraz pragnień i spełniania marzeń w swoim długim życiu.

Jan Witkowski w czasie okupacji niemieckiej był partyzantem Armii Krajowej, działał w Kedywie na terenie Wołomina. Po wojnie po ujawnieniu musiał ponownie ukrywać się przed NKWD i UB. Jego relacja sięgająca okresu przedwojennego w szerokim kontekście historycznym ukazuje los Polaka walczącego o niepodległą Polskę.

Niezwykłe świadectwo odwagi i patriotyzmu. Doskonały portret kobiety silnej i imponującej swą bezkompromisową postawą wobec zła.Karolina Lanckorońska (18982002) o swoich dramatycznych i heroicznych losach z okresu II wojny światowej opowiedziała we Wspomnieniach wojennych. Zaczynają się one z chwilą zajęcia Lwowa przez wojska radzieckie w 1939 roku, a kończą na zwolnieniu z obozu koncentracyjnego Ravensbrck w kwietniu 1945. Pokazują niezwykłą osobowość autorki, jej temperament, zaradność, lwią odwagę i umiejętność działania w ekstremalnych sytuacjach.Autorka była ostatnią przedstawicielką znakomitego rodu Lanckorońskich z Brzezia. Jako jedyna dziedziczka gromadzonej w XIX i XX wieku kolekcji w 1994 roku przekazała rodakom niezwykły dar dzieła sztuki, których wartość artystyczna i historyczna nie ma sobie równej w Polsce.Działalność Cioci Karli i pamięć o niej są dla mnie punktem odniesienia i wzorem do naśladowania. Spuścizna pozostawiona przez nią i zadanie kontynuowania jej to wielki zaszczyt, a zarazem olbrzymia odpowiedzialność.Jan Lubomirski-Lanckoroński, prezes Fundacji Książąt Lubomirskich

Henning Mankell w nowej odsłonie jako pisarz historyczny! Historia Szwedki, która zostaje właścicielką największego domu publicznego w stolicy Mozambiku na przełomie XIX i XX wieku. Mankell sięga do dokumentów sprzed stu lat, by opowiedzieć historię tajemniczej nordyckiej piękności. Europejski sukces Włoskich butów powtarza dziś powieść Wspomnienia brudnego anioła. w nowej odsłonie jako pisarz historyczny! Historia Szwedki, która zostaje właścicielką największego domu publicznego w stolicy Mozambiku na przełomie XIX i XX wieku. Mankell sięga do dokumentów sprzed stu lat, by opowiedzieć historię tajemniczej nordyckiej piękności. Europejski sukces Włoskich butów powtarza dziś powieść Wspomnienia brudnego anioła.

"Wspomnienia brudnego anioła" opowiadają historię samotnej białej kobiety, która przebywała w afrykańskiej kolonii na początku XX wieku.Hanna, dziewczyna z biednej szwedzkiej wioski w górach, wyrusza do miasta nad morzem. Tam u dalekich krewnych ma szukać lepszego życia, gdyż w domu rodzinnym nie przelewa się, a matka Hanny, Elin, obawia się, że nie zdoła nawet wyżywić córki. Hanna zaczyna pracę jako służąca u zamożnego kupca i niebawem opuszcza Szwecję na pokładzie statku handlowego, gdzie pracuje jako kucharka. I wtedy w jej życiu znów dochodzi do wielkiej zmiany, w czasie rejsu Hanna wychodzi za mąż za drugiego oficera. Wydarza się jednak nieszczęście, mąż Hanny umiera na tropikalną chorobę i zostaje pochowany w morzu. Wówczas zrozpaczona dziewczyna ucieka ze statku w portugalskim porcie w Afryce Południowej i zatrzymuje się w hotelu O Paraiso. Tam pozostaje dłużej, gdyż ciężko choruje. Opiekują się nią czarne kobiety i wtedy Hanna dowiaduje się, że hotel faktycznie jest domem publicznym, własnością niejakiego senhora Vaza.