Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Nie zysk i nie sława mnie interesująjedno czego pragnę, by to w mych wierszach utrwalićby pozostało w pamięci to, jak żyję i co czujęi nie po to, by prosić o łaskę i nie po to, by się żalić.Fragment książki...

„W kolejnej poruszającej części wierszy Wspomnienia Jerzy Mościcki w melancholijnym tonie wspomina osoby bliskie jego sercu, przywołuje obrazy z lat dziecinnych, ale również pełnych małżeńskiego szczęścia i spełnienia. Rozprawia się z przeszłością i samotnością, by móc trwać w marzeniach, które przynoszą ukojenie i dają nadzieję. Pozwalają żyć.Przetrwać chociaż do jutra to cierpienie w samotności może ten następny dzień będzie lepszy od poprzedniego odszukać najwspanialsze chwile spędzone w przeszłości i cieszyć się z dnia przez los mi danegoza marzenia los nie karze nam płacić to darmowe chwile które monotonię umilają w sennych marzeniach mogę swą utraconą radość zobaczyć i tych którzy przestali kochać i tych którzy nadal kochająto jedno pozostało codzienne o poranku marzenie nie żądam tego co życie dać mi i tak nie może ta chwila nadziei koi me serce i duszy daje ukojeniei przetrwać każdy dzień mi pomoże”...

Kolejny tom wierszy Wspomnienia Jerzego Mościckiego to osobiste i intymne wyznania przepełnione refleksją o miłości, życiu i przemijaniu. Autor w przepiękny i poruszający sposób ubiera pustkę i tęsknotę w słowa, pomiędzy które wplata okruchy wiary i nadziei w lepsze jutro oraz w drugiego człowieka.W wiosennym słońcu ogrzewam skostniałe dłonieschną łzy w zimowe dni i noce w samotności wylanepowiew zefiru może sprawi że iskierka nadziei w sercu zapłoniei czas spokoju dla duszy dla serca nastanienadzieją każdy poranek po nocy tak rzadko przespanejnadzieją na powrót mego szczęścia które w mroku zaginęłousłyszeć w mej jaźni szept mej ukochanejileż to już czasu od tego szczęścia upłynęłosekunda za sekundą rok za rokiem tak szybko uciekawspomnienia z upływem czasu w czeluściach serca zanikająjedno jest pewne to co nas wszystkich niebawem czekai jedna niewiadoma ilu ich będzie tych którzy mnie pożegnająwiarą mą iż w promieniach słońcazakwitnie ma miłość którą jesień i zima uśpiłypowróci jeszcze bardziej spragniona i gorącai będzie do końca mego życia we mnie żyła...

Jerzy Mościcki w kolejnym tomie wierszy Wspomnienia wciąż poszukuje odpowiedzi na przyczynę swojego cierpienia. W pisaniu odnajduje pocieszenie po stracie najukochańszej żony, a także pragnie ukazać piękno ukryte w marzeniach, nadziei i oczekiwaniu. Nawet jeśli to oczekiwanie przybliża nas do śmierci ? jest ukojeniem nie tylko dla ciała, ale również duszy. Przynosi ulgę. Słowa me jak rzeka marzeń z duszy płynącaze źródła które w jesienny poranek nagle wybiło każde słowo to kropla żal mego serca kojąca od dnia kiedy ma radość me szczęście się skończyłodawno ach dawno dla Ciebie w młodości wiersze pisałem w listach w nich z naszej miłości się cieszyłem na każdą wspólną chwilę by być z Tobą czekałem o szczęśliwej przyszłości w rozstaniach marzyłemgdyby nie poezja która jest dla mnie pomocą gdyby nie wiara w nią już dawno by mnie tu nie było przychodzi do mnie zamiast Ciebie porankiem dniem i nocą gdyby nie to źródło me serce już by nie biłojeśli była we mnie wiara to ona nigdy nie zaginie z serca mego rzeka uniesień dla mnie zbawieniem żyję żyć będę póki źródełko we mnie bije i daje siłę gasi rozłąkę koi spokoju ducha pragnienie

Nie ocalał mi prawie żaden dokument, z wyjątkiem papierów personalnych z wojska i paru broszurek z lat 1919-1920. Nie mogę więc pokusić się o nic więcej niż o "strzępy wspomnień" - bez ciągłości historycznej. Myślę jednak, że nawet takie wspomnienia będą miały pewną wartość i rzucą trochę światła na stosunki, obyczaje i ludzi z Polski tak zdawałoby się niedawnej, a tak innej niż dzisiejsza.Fragment WstępuJózef Fiedorowicz

Nie zysk i nie sława mnie interesująjedno czego pragnę, by to w mych wierszach utrwalićby pozostało w pamięci to, jak żyję i co czujęi nie po to, by prosić o łaskę i nie po to, by się żalić.Fragment książki

Kolejny cykl wierszy Jerzego Mościckiego to zapis poruszających, niekiedy gorzkich myśli na temat życia, miłości i przemijania.Autor jakby pogodzony z losem - samotnością, cierpieniem i tęsknotą - wspomina największą miłość swojego życia, czyli ukochaną Żonę.Ten tomik to wzruszający zapis głębokiego i szczerego uczucia, którego nie jest w stanie pokonać nawet śmierć.

Siódmy tom wierszy Wspomnienia Jerzego Mościckiego jest kontynuacją intymnych zwierzeń, przepełnionych tęsknotą, poczuciem pustki i odrzucenia. Autor w swoich wspomnieniach, mimo różnych przeciwności losu i doświadczonych w życiu przykrości, nie traci nadziei na spełnienie marzeń i pojednanie z osobami, które odeszły. Nie we mnie jest radośćz niej pozostało tylko rozgoryczenienie we mnie jest uśmiechpo nim pozostał żal i wspomnieniewspomnienie z mych lat które przeżyłemz lat które nieraz mnie troskami chłostałyz lat w których nocami o szczęściu marzyłempo których jątrzące rany po dziś pozostałylos zebrał okruchy marzeń wichrem zmiecionewskazał moją drogę w przyszłość dotąd nieznanąjuż wiem dokąd iść w którą udać się stronętam będzie moje spotkanie z tą ukochaną

?W kolejnej poruszającej części wierszy Wspomnienia Jerzy Mościcki w melancholijnym tonie wspomina osoby bliskie jego sercu, przywołuje obrazy z lat dziecinnych, ale również pełnych małżeńskiego szczęścia i spełnienia. Rozprawia się z przeszłością i samotnością, by móc trwać w marzeniach, które przynoszą ukojenie i dają nadzieję. Pozwalają żyć.Przetrwać chociaż do jutra to cierpienie w samotności może ten następny dzień będzie lepszy od poprzedniego odszukać najwspanialsze chwile spędzone w przeszłości i cieszyć się z dnia przez los mi danegoza marzenia los nie karze nam płacić to darmowe chwile które monotonię umilają w sennych marzeniach mogę swą utraconą radość zobaczyć i tych którzy przestali kochać i tych którzy nadal kochająto jedno pozostało codzienne o poranku marzenie nie żądam tego co życie dać mi i tak nie może ta chwila nadziei koi me serce i duszy daje ukojeniei przetrwać każdy dzień mi pomoże?

Kolejny tom wierszy Wspomnienia Jerzego Mościckiego to osobiste i intymne wyznania przepełnione refleksją o miłości, życiu i przemijaniu. Autor w przepiękny i poruszający sposób ubiera pustkę i tęsknotę w słowa, pomiędzy które wplata okruchy wiary i nadziei w lepsze jutro oraz w drugiego człowieka.W wiosennym słońcu ogrzewam skostniałe dłonieschną łzy w zimowe dni i noce w samotności wylanepowiew zefiru może sprawi że iskierka nadziei w sercu zapłoniei czas spokoju dla duszy dla serca nastanienadzieją każdy poranek po nocy tak rzadko przespanejnadzieją na powrót mego szczęścia które w mroku zaginęłousłyszeć w mej jaźni szept mej ukochanejileż to już czasu od tego szczęścia upłynęłosekunda za sekundą rok za rokiem tak szybko uciekawspomnienia z upływem czasu w czeluściach serca zanikająjedno jest pewne to co nas wszystkich niebawem czekai jedna niewiadoma ilu ich będzie tych którzy mnie pożegnająwiarą mą iż w promieniach słońcazakwitnie ma miłość którą jesień i zima uśpiłypowróci jeszcze bardziej spragniona i gorącai będzie do końca mego życia we mnie żyła

Jerzy Mościcki w kolejnym tomie wierszy Wspomnienia wciąż poszukuje odpowiedzi na przyczynę swojego cierpienia. W pisaniu odnajduje pocieszenie po stracie najukochańszej żony, a także pragnie ukazać piękno ukryte w marzeniach, nadziei i oczekiwaniu. Nawet jeśli to oczekiwanie przybliża nas do śmierci – jest ukojeniem nie tylko dla ciała, ale również duszy. Przynosi ulgę. Słowa me jak rzeka marzeń z duszy płynącaze źródła które w jesienny poranek nagle wybiło każde słowo to kropla żal mego serca kojąca od dnia kiedy ma radość me szczęście się skończyłodawno ach dawno dla Ciebie w młodości wiersze pisałem w listach w nich z naszej miłości się cieszyłem na każdą wspólną chwilę by być z Tobą czekałem o szczęśliwej przyszłości w rozstaniach marzyłemgdyby nie poezja która jest dla mnie pomocą gdyby nie wiara w nią już dawno by mnie tu nie było przychodzi do mnie zamiast Ciebie porankiem dniem i nocą gdyby nie to źródło me serce już by nie biłojeśli była we mnie wiara to ona nigdy nie zaginie z serca mego rzeka uniesień dla mnie zbawieniem żyję żyć będę póki źródełko we mnie bije i daje siłę gasi rozłąkę koi spokoju ducha pragnienie...