Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Książka jest pierwszym w Polsce tak obszernym leksykonem prezentującym uzbrojenie Wojska Polskiego i oddziałów partyzanckich w okresie II wojny światowej. Autor przedstawił 55 typów najważniejszych samolotów używanych na wszystkich frontach II wojny światowej przez Polskie Siły Powietrzne. Wiele uwagi poświęcił samolotom przygotowanym do produkcji w IV kwartale 1939 r. i na początku 1940 r. Książka zawiera opisy nie tylko samolotów bojowych, ale także łącznikowych, sanitarnych, szkolno-treningowych i transportowych. Leksykon zawiera opisy 36 okrętów Polskiej Marynarki Wojennej i 24 jednostek Flotylli Rzecznej (do 1931 r. Flotylla Pińska) Marynarki Wojennej. W książce przedstawiono również ponad 150 typów uzbrojenia używanego przez Wojska Lądowe Polskich Sił Zbrojnych i oddziały partyzanckie. Niektóre z nich nigdy dotąd (!) nie były opisywane w literaturze. Leksykon zawiera opisy nie tylko sprzętu bojowego (czołgów, samochodów pancernych, broni strzeleckiej, artylerii, moździerzy, granatów), ale także samochodów osobowo-terenowych, ciężarowych, sanitarnych, motocykli, a nawet skutera spadochroniarzy Excelsior Welbike. Każdy opis ilustrowany jest kolorową sylwetką boczną i zdjęciem.

Niniejsze opracowanie omawia niektóre czołgi używane w jednostkach pancernych Wojska Polskiego od 1939 roku, a w zasadzie od 1940 roku, do 1945 roku. Autor celowo zrezygnował z układu chronologicznego, na rzecz układu tematycznego, bowiem historię czołgów WP w tym okresie nie do końca oddaje typ użytych czołgów, które niejednokrotnie były używane do wykonywanych zadań bojowych, do których nie były przygotowane. Przykładem takich operacji mogą być walki we Francji, w czerwcu 1940 roku, gdy powolne czołgi piechoty Renault R35/39/40 zostały wykorzystane do samodzielnych zadań taktycznych, do których były przeznaczone np. czołgi kawalerii SOMUA S35.

W dniu 4 sierpnia ok. 14.00 oddziały powstańcze atakowały koszary żandarmerii w szkole na ul. Żelaznej i w szpitalu św. Zofii. Natarcie miał prowadzić batalion "Miotła" wspierany przez czołg. Pierwszy strzał wywalił narożnik szkoły, dwa następne zniszczyły stanowisko karabinu maszynowego.Pod koniec akcji okazało się, że czołg nie może ostrzeliwać wyżej położonych celów, dlatego "Pantera" wjechała przodem na zwał gruzu i już bez trudu ostrzeliwała pozycje Niemców. Następnie czołg podjechał w najbliższe sąsiedztwo szkoły i zniszczył stanowisko karabinu maszynowego na balkonie. Drugi czołg dowodzony przez por. "Wacka" wspierał o 17.00 kolejny atak na szkołę. Po tym natarciu Niemcy wycofali się podkopem do szpitala św. Zofii.

Jest to drugie, rozszerzone i poprawione wydanie. W zamierzeniu to swego rodzaju przewodnik po typach i rodzajach pojazdów mechanicznych w Wojsku Polskim II Rzeczpospolitej w momencie najwyższej próby - we wrześniu 1939 roku. Ma uporządkować, choćby w nikłym stopniu, wiedzę na ten temat, naruszyć uparcie odnawiany mit, jak to benzyna przegrywała w WP z owsem - słowem pokazać, że motoryzowanie naszej armii było faktem.

Tradycje odrodzonego po okresie zaborów Wojska Polskiego, walczącego o wolność i niepodległość w latach 1914-1939, są bardzo chlubne i żywe w naszym kraju. Pamięć tamtych lat jest pieczołowicie kultywowana w szerokim zakresie tematu „Wojsko Polskie”. Wspomniane 25 lat były okresem tworzenia polskich sił zbrojnych od zera. Był to również pionierski czas motoryzacji, która coraz powszechniej była wdrażania na użytek wojskowy. Motocykle i samochody miały już utrwalony trzon konstrukcyjny. Samochody pancerne dynamicznie były rozwijane za sprawą I wojny światowej. W 1916 roku zrodził się też nowy byt wojskowy – czołg. Prezentowana w tej książce historia pokazuje rozwój zmotoryzowania Wojska Polskiego od pierwszych formacji (Legiony Polskie) do momentu wybuchu II wojny światowej. Na proces ten wpływało wiele uwarunkowań ekonomicznych, gospodarczych, społecznych i politycznych, które powodowały, że zmotoryzowanie Wojska Polskiego było zagadnieniem bardzo złożonym i nie zawsze tak prosto przebiegającym, jakby nam się dzisiaj wydawało. Mimo zaledwie 25 lat proces motoryzowania polskiej armii dzielił się na kilka charakterystycznych okresów. Mamy nadzieję, że książka ta dobrze je Czytelnikom zobrazuje.

18 listopada 1942 roku kompania znalazła się w głównym ośrodku szkoleniowym komandosów – osławionym Commando Depot w Achnacarry w północnej Szkocji. Komendantem ośrodka był podpułkownik Charles Vaughan, którego komandosi nazywali „Dziedzicem na Achnacarry” lub „Rommlem Północy”. W ośrodku żołnierze przechodzili niezwykle ciężki, trzytygodniowy kurs. Zaliczenie całego programu szkolenia uprawniało do noszenia tytułu „komandosa”. Ćwiczenia prowadzono od świtu do zmroku, często również nocą. Cały obóz tonął w błocie, ale na każdy apel należało stawić się w nieskazitelnie czystym mundurze. Program kursu obejmował między innymi marszobiegi w pełnym oporządzeniu z bronią oraz zajęcia na strzelnicy. Szczególną wagę przywiązywano do treningu tak zwanej cichej roboty na nieprzyjacielskich tyłach. Ćwiczono walkę wręcz, walkę sztyletem, wspinaczkę górską i pływanie. Aby oswoić przyszłych komandosów z ogniem, większość zajęć odbywało się z użyciem ostrej amunicji. Wszystkie komendy musiały być wykonywane w biegu, nawet zbiórki na posiłek przed kuchnią. Tak forsowna zaprawa oprócz doskonalenia umiejętności bojowych miała jeszcze jeden cel. Żołnierze, którzy jej doświadczyli byli zgodni co do tego, że: „Achnacarry było przede wszystkim szkołą charakterów. Kiedy nogi odmawiały posłuszeństwa, kiedy brakowało w piersiach tchu, wzrok zachodził mgłą, a oporządzenie i broń ciążyły niezmiernie, trzeba było wielkiej siły woli, aby nie ustać, aby wytrwać do końca. Niejeden był bliski załamania i wtedy okazywało się, że Achnacarry było też szkołą koleżeństwa. Podtrzymywano się wzajemnie na duchu, silniejsi pomagali słabszym, choć sami ledwo trzymali się na nogach”.

Niniejsze opracowanie jest przeznaczone głównie dla modelarzy wykonujących modele polskiego sprzętu pancernego używanego przez Wojsko Polskie podczas kampanii wrześniowej (1939).

Sztab Generalny stanowi podstawowe ogniwo kierownictwa wojskowego, główny organ planowania strategiczno-operacyjnego, a także dowodzenia całością sił zbrojnych. W niektórych armiach stanowił ponadto organ koordynujący pewne dziedziny przygotowań państwa do prowadzenia wojny. Dzieje polskiego Sztabu Generalnego (Głównego) związane są z historią państwa i jego sił zbrojnych. W polskiej historiografii wojskowej brak jest pracy poświęconej historii Sztabu Generalnego (Głównego) w latach międzywojennych. Niewiele jest również na ten temat artykułów naukowych. Stan badań nad tym problemem przedstawia się zatem mniej niż skromnie. Badań nad dziejami Sztabu Generalnego (Głównego) tego okresu długo nie prowadzono zarówno w uczelniach wojskowych, jak i cywilnych. Ostatnio, w związku z jubileuszami 80. I 85. Rocznicy powstania tej instytucji, odnotować należy pewien postęp w badaniach nad historią polskiego Sztabu Generalnego (Głównego) lat międzywojennych. Do zadań Sztabu Generalnego (Głównego) jako podstawowego ogniwa centralnego kierownictwa wojskowego i głównego organu planowania w latach międzywojennych należało opracowanie zasad użycia sił zbrojnych w czasie wojny. Stąd też wydaje się celowe poznanie jego struktury, zadań, kompetencji, opracowywanych planów mobilizacyjnych i rozbudowy sił zbrojnych, by zrozumieć przyczyny klęski we wrześniu 1939 r. Celem książki jest przedstawienie funkcjonowania Sztabu Generalnego (Głównego) od odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 r. do wkroczenia Armii Czerwonej na terytorium Polski we wrześniu 1939 r. Autor starał się wyjaśnić, do jakich tradycji i wzorów nawiązywał powstały w październiku 1918 r. Sztab Generalny, jaką rolę odegrał Sztab Generalny Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego w czasie wojen o granice i suwerenność Polski w latach 1918-1921. Kolejne zagadnienia dotyczą kompetencji i zadań Sztabu Generalnego do przewrotu majowego oraz w latach 1926-1935, w jakim stopniu Sztab Główny przygotowywał wojsko do zbliżającego się konfliktu zbrojnego oraz jak pracował Sztab Naczelnego Wodza we wrześniu 1939 r. Ze względu na ograniczone ramy, praca pomija problematykę wychowania i inne elementy działalności tej instytucji. Nie pretendując do wszechstronnego i wyczerpującego omówienia całej działalności Sztabu Generalnego (Głównego) w latach międzywojennych, prezentuje ona jedynie najważniejsze – w mniemaniu autora – zagadnienia.

Niniejsze opracowanie omawia czołgi używane w jednostkach pancernych wojska Polskiego w okresie od 1919 roku do 1939 roku. Autor celowo zrezygnował z układu chronologicznego, na rzecz układu tematycznego, bowiem historia czołgów w II Rzeczypospolitej była pisana przez poszczególne typy wozów bojowych, a nie jednostki pancerne.

Celem niniejszej pracy jest ukazanie warunków formowania, rozwoju ilościowego i jakościowego, przebiegu zmian organizacyjnych, uzbrojenia, zasad taktycznych użycia oddziałów polskiej artylerii w okresie walk o niepodległość oraz prób jej modernizacji w okresie dwudziestolecia międzywojennego a także wykorzystanie artylerii podczas walk we wrześniu 1939 roku.

Rok 1939 był końcem dziejów polskiej piechoty ukształtowanej legendami Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego. Na nich zbudowano tradycje piechoty odradzanej w krwawych walkach Wielkiej Wojny i o granice II Rzeczypospolitej w latach 1918-1921. Spełnione marzenie o wolności pozwoliło na położenie szczególnego nacisku na moralne kształtowanie postawy piechura mającego być następcą poprzedników spod Raszyna czy Olszynki Grochowskiej. Polski piechur był personifikacją dawnych tradycji i tak ruszył do swej ostatniej kampanii. Wojna rozpoczęta 1 września 1939 roku przez Niemcy w miesiąc zweryfikowała dotychczasowe myślenie o nowoczesnej wojnie. O tym jak wyglądały walki i zdawanie egzaminu z tradycji świadczą dziesiątki cmentarzy wojennych, gdzie spoczywają obrońcy Polski 1939 roku. Ci, którzy tam spoczywają, bo podjęli walkę 1 września 1939 roku, byli przedstawicielami tradycji dawnych wieków, ukształtowani na podstawie najlepszych XIX wiecznych wzorców, i z tym samym poczuciem obowiązku i dzielności dołączyli do poprzedników. Odchodząca dawna polska piechota i kawaleria zdobyła się swoją postawą w czasie kampanii 1939 roku na stworzenie nowej legendy – legendy żołnierzy polskiego września, która może nie tyle przesłoniła stare zasługi żołnierzy polskich, ale wprowadziła zupełnie nową jakość w polskiej tradycji wojskowej. Rzadko się bowiem zdarza, że następcy do rangi narodowych symboli podniosą wszystko co związane z wrześniowym Wojskiem Polskim. Z taką samą atencją traktowany jest orzełek z czapki, jak polski karabinek wz. 1929 z wybitym na komorze zamkowej orłem i napisem „F. B. Radom”, orzeł ze sztandaru wojskowego, jak i ocalony z otchłani wojny czołg TK-S. Jako kwintesencję polskości traktuje się kurtkę wprowadzoną w 1935 roku, a jako najbardziej typową polską czapkę – rogatywkę garnizonową wz. 1935 i polową wz. 1937.

W latach 1918-1939 Wojsko Polskie dysponowało tylko prototypowymi działami samobieżnymi, wykonanymi na podwoziu tankietki TK (TK-D) i ciągnika gąsienicowego C2P (niezbyt precyzyjnie nazywane TKS-D, bardziej poprawnie C2P-D, lub ostatecznie TK-SD). Obie konstrukcje należały do pionierskich rozwiązań, bowiem w latach trzydziestych XX wieku był to zupełnie nowatorski typ uzbrojenia. Pierwsze działa samobieżne powstały w Wielkiej Brytanii, Niemczech i USA, lecz były to pojazdy doświadczalne. Tylko w ZSRS wykonano niewielką serie dział samobieżnych na podwoziu czołgu lekkiego T-26.

Niniejsze opracowanie jest przeznaczone głównie dla modelarzy wykonujących modele polskiego sprzętu pancernego używanego przez Polskie Siły Zbrojne w Wielkiej Brytanii, Europie Zachodniej i we Włoszech w latach 1944-1945 oraz Armię Polską w ZSRS także w latach 1944-1945.