Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

W 70. rocznicę najazdu hitlerowskich Niemiec na Polskę i wybuchu II wojny światowej, trafiła do rąk Czytelników publikacja ukazująca zabytki z tamtej epoki, materialne źródła historyczne zachowane w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego, instytucji powołanej przez Marszałka Józefa Piłsudskiego, jako ?świątyni pamiątek i sławy oręża polskiego oraz chwały czynów i bohaterów jego?. Zawartość książki ukazuje pamiątki z dziejów Wojska Polskiego w latach 1935-1939 oraz bohaterskich bojów wrześniowych i przekona Czytelników, że Muzeum Wojska Polskiego właściwie realizuje intencje i życzenia sformułowane przez Marszałka.

Jest to drugie, rozszerzone i poprawione wydanie. W zamierzeniu to swego rodzaju przewodnik po typach i rodzajach pojazdów mechanicznych w Wojsku Polskim II Rzeczpospolitej w momencie najwyższej próby - we wrześniu 1939 roku.Ma uporządkować, choćby w nikłym stopniu, wiedzę na ten temat, naruszyć uparcie odnawiany mit, jak to benzyna przegrywała w WP z owsem - słowem pokazać, że motoryzowanie naszej armii było faktem.

Jest to drugie, rozszerzone i poprawione wydanie. W zamierzeniu to swego rodzaju przewodnik po typach i rodzajach pojazdów mechanicznych w Wojsku Polskim II Rzeczpospolitej w momencie najwyższej próby - we wrześniu 1939 roku. Ma uporządkować, choćby w nikłym stopniu, wiedzę na ten temat, naruszyć uparcie odnawiany mit, jak to benzyna przegrywała w WP z owsem - słowem pokazać, że motoryzowanie naszej armii było faktem.

Sztab Generalny stanowi podstawowe ogniwo kierownictwa wojskowego, główny organ planowania strategiczno-operacyjnego, a także dowodzenia całością sił zbrojnych. W niektórych armiach stanowił ponadto organ koordynujący pewne dziedziny przygotowań państwa do prowadzenia wojny. Dzieje polskiego Sztabu Generalnego (Głównego) związane są z historią państwa i jego sił zbrojnych. W polskiej historiografii wojskowej brak jest pracy poświęconej historii Sztabu Generalnego (Głównego) w latach międzywojennych. Niewiele jest również na ten temat artykułów naukowych. Stan badań nad tym problemem przedstawia się zatem mniej niż skromnie. Badań nad dziejami Sztabu Generalnego (Głównego) tego okresu długo nie prowadzono zarówno w uczelniach wojskowych, jak i cywilnych. Ostatnio, w związku z jubileuszami 80. I 85. Rocznicy powstania tej instytucji, odnotować należy pewien postęp w badaniach nad historią polskiego Sztabu Generalnego (Głównego) lat międzywojennych. Do zadań Sztabu Generalnego (Głównego) jako podstawowego ogniwa centralnego kierownictwa wojskowego i głównego organu planowania w latach międzywojennych należało opracowanie zasad użycia sił zbrojnych w czasie wojny. Stąd też wydaje się celowe poznanie jego struktury, zadań, kompetencji, opracowywanych planów mobilizacyjnych i rozbudowy sił zbrojnych, by zrozumieć przyczyny klęski we wrześniu 1939 r. Celem książki jest przedstawienie funkcjonowania Sztabu Generalnego (Głównego) od odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 r. do wkroczenia Armii Czerwonej na terytorium Polski we wrześniu 1939 r. Autor starał się wyjaśnić, do jakich tradycji i wzorów nawiązywał powstały w październiku 1918 r. Sztab Generalny, jaką rolę odegrał Sztab Generalny Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego w czasie wojen o granice i suwerenność Polski w latach 1918-1921. Kolejne zagadnienia dotyczą kompetencji i zadań Sztabu Generalnego do przewrotu majowego oraz w latach 1926-1935, w jakim stopniu Sztab Główny przygotowywał wojsko do zbliżającego się konfliktu zbrojnego oraz jak pracował Sztab Naczelnego Wodza we wrześniu 1939 r. Ze względu na ograniczone ramy, praca pomija problematykę wychowania i inne elementy działalności tej instytucji. Nie pretendując do wszechstronnego i wyczerpującego omówienia całej działalności Sztabu Generalnego (Głównego) w latach międzywojennych, prezentuje ona jedynie najważniejsze – w mniemaniu autora – zagadnienia.

Rok 1939 był końcem dziejów polskiej piechoty ukształtowanej legendami Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego. Na nich zbudowano tradycje piechoty odradzanej w krwawych walkach Wielkiej Wojny i o granice II Rzeczypospolitej w latach 1918-1921. Spełnione marzenie o wolności pozwoliło na położenie szczególnego nacisku na moralne kształtowanie postawy piechura mającego być następcą poprzedników spod Raszyna czy Olszynki Grochowskiej. Polski piechur był personifikacją dawnych tradycji i tak ruszył do swej ostatniej kampanii. Wojna rozpoczęta 1 września 1939 roku przez Niemcy w miesiąc zweryfikowała dotychczasowe myślenie o nowoczesnej wojnie. O tym jak wyglądały walki i zdawanie egzaminu z tradycji świadczą dziesiątki cmentarzy wojennych, gdzie spoczywają obrońcy Polski 1939 roku. Ci, którzy tam spoczywają, bo podjęli walkę 1 września 1939 roku, byli przedstawicielami tradycji dawnych wieków, ukształtowani na podstawie najlepszych XIX wiecznych wzorców, i z tym samym poczuciem obowiązku i dzielności dołączyli do poprzedników. Odchodząca dawna polska piechota i kawaleria zdobyła się swoją postawą w czasie kampanii 1939 roku na stworzenie nowej legendy – legendy żołnierzy polskiego września, która może nie tyle przesłoniła stare zasługi żołnierzy polskich, ale wprowadziła zupełnie nową jakość w polskiej tradycji wojskowej. Rzadko się bowiem zdarza, że następcy do rangi narodowych symboli podniosą wszystko co związane z wrześniowym Wojskiem Polskim. Z taką samą atencją traktowany jest orzełek z czapki, jak polski karabinek wz. 1929 z wybitym na komorze zamkowej orłem i napisem „F. B. Radom”, orzeł ze sztandaru wojskowego, jak i ocalony z otchłani wojny czołg TK-S. Jako kwintesencję polskości traktuje się kurtkę wprowadzoną w 1935 roku, a jako najbardziej typową polską czapkę – rogatywkę garnizonową wz. 1935 i polową wz. 1937.