Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

W 80. rocznicę niemieckiej agresji na Polskę i wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 roku przekazujemy w Państwa ręce poprawione i uzupełnione wydanie katalogu ukazującego bardzo bogate, materialne źródła historyczne z tamtej epoki, zachowane w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego. Obejmują one najcenniejsze zabytki związane z historią naszej Ojczyzny i dziejami polskiej armii. Rolę i rangę Muzeum określił Józef Piłsudski, gdy jako naczelny wódz wydał 22 kwietnia 1920 roku dekret o powołaniu go do życia jako świątyni sławy oręża polskiego. Niestrudzenie, przez blisko 100 kolejnych lat pozyskiwano cenne pamiątki po żołnierzach i dowódcach Wojska Polskiego. Sztandary, ordery i odznaczenia, mundury, broń i sprzęt wojskowy armii polskiej z końca lat 30. XX w. oraz muzealia związane bezpośrednio z obroną Polski we wrześniu 1939 roku tworzą jedną z najcenniejszych kolekcji naszego Muzeum. Pierwsze wydanie katalogu Wrzesień 1939. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego spotkało się z bardzo życzliwym przyjęciem ze strony środowiska muzealniczego oraz miłośników historii armii II Rzeczpospolitej. Stało się to asumptem do przygotowania drugiego wydania, a jednocześnie podjęcia prac nad kolejnym tomem katalogu, w którym zaprezentowane zostaną nabytki pozyskane przez Muzeum Wojska Polskiego w ostatnich latach. Prezentowana publikacja Muzeum Wojska Polskiego jest skromnym wyrazem uznania i szacunku dla wszystkich żołnierzy Wojska Polskiego, którzy walcząc w obronie Ojczyzny we wrześniu i październiku 1939 roku, z przeważającymi liczebnie i technicznie siłami niemiecko-sowieckimi, na trwałe zajęli miejsce w panteonie chwały polskiego oręża.

Tradycje odrodzonego po okresie zaborów Wojska Polskiego, walczącego o wolność i niepodległość w latach 1914-1939, są bardzo chlubne i żywe w naszym kraju. Pamięć tamtych lat jest pieczołowicie kultywowana w szerokim zakresie tematu „Wojsko Polskie”.Wspomniane 25 lat były okresem tworzenia polskich sił zbrojnych od zera. Był to również pionierski czas motoryzacji, która coraz powszechniej była wdrażania na użytek wojskowy. Motocykle i samochody miały już utrwalony trzon konstrukcyjny. Samochody pancerne dynamicznie były rozwijane za sprawą I wojny światowej. W 1916 roku zrodził się też nowy byt wojskowy – czołg. Prezentowana w tej książce historia pokazuje rozwój zmotoryzowania Wojska Polskiego od pierwszych formacji (Legiony Polskie) do momentu wybuchu II wojny światowej. Na proces ten wpływało wiele uwarunkowań ekonomicznych, gospodarczych, społecznych i politycznych, które powodowały, że zmotoryzowanie Wojska Polskiego było zagadnieniem bardzo złożonym i nie zawsze tak prosto przebiegającym, jakby nam się dzisiaj wydawało. Mimo zaledwie 25 lat proces motoryzowania polskiej armii dzielił się na kilka charakterystycznych okresów. Mamy nadzieję, że książka ta dobrze je Czytelnikom zobrazuje....

Tradycje odrodzonego po okresie zaborów Wojska Polskiego, walczącego o wolność i niepodległość w latach 1914-1939, są bardzo chlubne i żywe w naszym kraju. Pamięć tamtych lat jest pieczołowicie kultywowana w szerokim zakresie tematu ?Wojsko Polskie?.Wspomniane 25 lat były okresem tworzenia polskich sił zbrojnych od zera. Był to również pionierski czas motoryzacji, która coraz powszechniej była wdrażania na użytek wojskowy. Motocykle i samochody miały już utrwalony trzon konstrukcyjny. Samochody pancerne dynamicznie były rozwijane za sprawą I wojny światowej. W 1916 roku zrodził się też nowy byt wojskowy ? czołg. Prezentowana w tej książce historia pokazuje rozwój zmotoryzowania Wojska Polskiego od pierwszych formacji (Legiony Polskie) do momentu wybuchu II wojny światowej. Na proces ten wpływało wiele uwarunkowań ekonomicznych, gospodarczych, społecznych i politycznych, które powodowały, że zmotoryzowanie Wojska Polskiego było zagadnieniem bardzo złożonym i nie zawsze tak prosto przebiegającym, jakby nam się dzisiaj wydawało. Mimo zaledwie 25 lat proces motoryzowania polskiej armii dzielił się na kilka charakterystycznych okresów. Mamy nadzieję, że książka ta dobrze je Czytelnikom zobrazuje.

Tradycje odrodzonego po okresie zaborów Wojska Polskiego, walczącego o wolność i niepodległość w latach 1914-1939, są bardzo chlubne i żywe w naszym kraju. Pamięć tamtych lat jest pieczołowicie kultywowana w szerokim zakresie tematu „Wojsko Polskie”. Wspomniane 25 lat były okresem tworzenia polskich sił zbrojnych od zera. Był to również pionierski czas motoryzacji, która coraz powszechniej była wdrażania na użytek wojskowy. Motocykle i samochody miały już utrwalony trzon konstrukcyjny. Samochody pancerne dynamicznie były rozwijane za sprawą I wojny światowej. W 1916 roku zrodził się też nowy byt wojskowy – czołg. Prezentowana w tej książce historia pokazuje rozwój zmotoryzowania Wojska Polskiego od pierwszych formacji (Legiony Polskie) do momentu wybuchu II wojny światowej. Na proces ten wpływało wiele uwarunkowań ekonomicznych, gospodarczych, społecznych i politycznych, które powodowały, że zmotoryzowanie Wojska Polskiego było zagadnieniem bardzo złożonym i nie zawsze tak prosto przebiegającym, jakby nam się dzisiaj wydawało. Mimo zaledwie 25 lat proces motoryzowania polskiej armii dzielił się na kilka charakterystycznych okresów. Mamy nadzieję, że książka ta dobrze je Czytelnikom zobrazuje.

18 listopada 1942 roku kompania znalazła się w głównym ośrodku szkoleniowym komandosów ? osławionym Commando Depot w Achnacarry w północnej Szkocji. Komendantem ośrodka był podpułkownik Charles Vaughan, którego komandosi nazywali ?Dziedzicem na Achnacarry? lub ?Rommlem Północy?. W ośrodku żołnierze przechodzili niezwykle ciężki, trzytygodniowy kurs. Zaliczenie całego programu szkolenia uprawniało do noszenia tytułu ?komandosa?. Ćwiczenia prowadzono od świtu do zmroku, często również nocą. Cały obóz tonął w błocie, ale na każdy apel należało stawić się w nieskazitelnie czystym mundurze. Program kursu obejmował między innymi marszobiegi w pełnym oporządzeniu z bronią oraz zajęcia na strzelnicy. Szczególną wagę przywiązywano do treningu tak zwanej cichej roboty na nieprzyjacielskich tyłach. Ćwiczono walkę wręcz, walkę sztyletem, wspinaczkę górską i pływanie. Aby oswoić przyszłych komandosów z ogniem, większość zajęć odbywało się z użyciem ostrej amunicji. Wszystkie komendy musiały być wykonywane w biegu, nawet zbiórki na posiłek przed kuchnią. Tak forsowna zaprawa oprócz doskonalenia umiejętności bojowych miała jeszcze jeden cel. Żołnierze, którzy jej doświadczyli byli zgodni co do tego, że: ?Achnacarry było przede wszystkim szkołą charakterów. Kiedy nogi odmawiały posłuszeństwa, kiedy brakowało w piersiach tchu, wzrok zachodził mgłą, a oporządzenie i broń ciążyły niezmiernie, trzeba było wielkiej siły woli, aby nie ustać, aby wytrwać do końca. Niejeden był bliski załamania i wtedy okazywało się, że Achnacarry było też szkołą koleżeństwa. Podtrzymywano się wzajemnie na duchu, silniejsi pomagali słabszym, choć sami ledwo trzymali się na nogach?.

18 listopada 1942 roku kompania znalazła się w głównym ośrodku szkoleniowym komandosów – osławionym Commando Depot w Achnacarry w północnej Szkocji. Komendantem ośrodka był podpułkownik Charles Vaughan, którego komandosi nazywali „Dziedzicem na Achnacarry” lub „Rommlem Północy”. W ośrodku żołnierze przechodzili niezwykle ciężki, trzytygodniowy kurs. Zaliczenie całego programu szkolenia uprawniało do noszenia tytułu „komandosa”. Ćwiczenia prowadzono od świtu do zmroku, często również nocą. Cały obóz tonął w błocie, ale na każdy apel należało stawić się w nieskazitelnie czystym mundurze. Program kursu obejmował między innymi marszobiegi w pełnym oporządzeniu z bronią oraz zajęcia na strzelnicy. Szczególną wagę przywiązywano do treningu tak zwanej cichej roboty na nieprzyjacielskich tyłach. Ćwiczono walkę wręcz, walkę sztyletem, wspinaczkę górską i pływanie. Aby oswoić przyszłych komandosów z ogniem, większość zajęć odbywało się z użyciem ostrej amunicji. Wszystkie komendy musiały być wykonywane w biegu, nawet zbiórki na posiłek przed kuchnią. Tak forsowna zaprawa oprócz doskonalenia umiejętności bojowych miała jeszcze jeden cel. Żołnierze, którzy jej doświadczyli byli zgodni co do tego, że: „Achnacarry było przede wszystkim szkołą charakterów. Kiedy nogi odmawiały posłuszeństwa, kiedy brakowało w piersiach tchu, wzrok zachodził mgłą, a oporządzenie i broń ciążyły niezmiernie, trzeba było wielkiej siły woli, aby nie ustać, aby wytrwać do końca. Niejeden był bliski załamania i wtedy okazywało się, że Achnacarry było też szkołą koleżeństwa. Podtrzymywano się wzajemnie na duchu, silniejsi pomagali słabszym, choć sami ledwo trzymali się na nogach”....

18 listopada 1942 roku kompania znalazła się w głównym ośrodku szkoleniowym komandosów – osławionym Commando Depot w Achnacarry w północnej Szkocji. Komendantem ośrodka był podpułkownik Charles Vaughan, którego komandosi nazywali „Dziedzicem na Achnacarry” lub „Rommlem Północy”. W ośrodku żołnierze przechodzili niezwykle ciężki, trzytygodniowy kurs. Zaliczenie całego programu szkolenia uprawniało do noszenia tytułu „komandosa”. Ćwiczenia prowadzono od świtu do zmroku, często również nocą. Cały obóz tonął w błocie, ale na każdy apel należało stawić się w nieskazitelnie czystym mundurze. Program kursu obejmował między innymi marszobiegi w pełnym oporządzeniu z bronią oraz zajęcia na strzelnicy. Szczególną wagę przywiązywano do treningu tak zwanej cichej roboty na nieprzyjacielskich tyłach. Ćwiczono walkę wręcz, walkę sztyletem, wspinaczkę górską i pływanie. Aby oswoić przyszłych komandosów z ogniem, większość zajęć odbywało się z użyciem ostrej amunicji. Wszystkie komendy musiały być wykonywane w biegu, nawet zbiórki na posiłek przed kuchnią. Tak forsowna zaprawa oprócz doskonalenia umiejętności bojowych miała jeszcze jeden cel. Żołnierze, którzy jej doświadczyli byli zgodni co do tego, że: „Achnacarry było przede wszystkim szkołą charakterów. Kiedy nogi odmawiały posłuszeństwa, kiedy brakowało w piersiach tchu, wzrok zachodził mgłą, a oporządzenie i broń ciążyły niezmiernie, trzeba było wielkiej siły woli, aby nie ustać, aby wytrwać do końca. Niejeden był bliski załamania i wtedy okazywało się, że Achnacarry było też szkołą koleżeństwa. Podtrzymywano się wzajemnie na duchu, silniejsi pomagali słabszym, choć sami ledwo trzymali się na nogach”....

Tradycje odrodzonego po okresie zaborów Wojska Polskiego, walczącego o wolność i niepodległość w latach 1914-1939, są bardzo chlubne i żywe w naszym kraju. Pamięć tamtych lat jest pieczołowicie kultywowana w szerokim zakresie tematu „Wojsko Polskie”. Wspomniane 25 lat były okresem tworzenia polskich sił zbrojnych od zera. Był to również pionierski czas motoryzacji, która coraz powszechniej była wdrażania na użytek wojskowy. Motocykle i samochody miały już utrwalony trzon konstrukcyjny. Samochody pancerne dynamicznie były rozwijane za sprawą I wojny światowej. W 1916 roku zrodził się też nowy byt wojskowy – czołg. Prezentowana w tej książce historia pokazuje rozwój zmotoryzowania Wojska Polskiego od pierwszych formacji (Legiony Polskie) do momentu wybuchu II wojny światowej. Na proces ten wpływało wiele uwarunkowań ekonomicznych, gospodarczych, społecznych i politycznych, które powodowały, że zmotoryzowanie Wojska Polskiego było zagadnieniem bardzo złożonym i nie zawsze tak prosto przebiegającym, jakby nam się dzisiaj wydawało. Mimo zaledwie 25 lat proces motoryzowania polskiej armii dzielił się na kilka charakterystycznych okresów. Mamy nadzieję, że książka ta dobrze je Czytelnikom zobrazuje.

18 listopada 1942 roku kompania znalazła się w głównym ośrodku szkoleniowym komandosów – osławionym Commando Depot w Achnacarry w północnej Szkocji. Komendantem ośrodka był podpułkownik Charles Vaughan, którego komandosi nazywali „Dziedzicem na Achnacarry” lub „Rommlem Północy”. W ośrodku żołnierze przechodzili niezwykle ciężki, trzytygodniowy kurs. Zaliczenie całego programu szkolenia uprawniało do noszenia tytułu „komandosa”. Ćwiczenia prowadzono od świtu do zmroku, często również nocą. Cały obóz tonął w błocie, ale na każdy apel należało stawić się w nieskazitelnie czystym mundurze. Program kursu obejmował między innymi marszobiegi w pełnym oporządzeniu z bronią oraz zajęcia na strzelnicy. Szczególną wagę przywiązywano do treningu tak zwanej cichej roboty na nieprzyjacielskich tyłach. Ćwiczono walkę wręcz, walkę sztyletem, wspinaczkę górską i pływanie. Aby oswoić przyszłych komandosów z ogniem, większość zajęć odbywało się z użyciem ostrej amunicji. Wszystkie komendy musiały być wykonywane w biegu, nawet zbiórki na posiłek przed kuchnią. Tak forsowna zaprawa oprócz doskonalenia umiejętności bojowych miała jeszcze jeden cel. Żołnierze, którzy jej doświadczyli byli zgodni co do tego, że: „Achnacarry było przede wszystkim szkołą charakterów. Kiedy nogi odmawiały posłuszeństwa, kiedy brakowało w piersiach tchu, wzrok zachodził mgłą, a oporządzenie i broń ciążyły niezmiernie, trzeba było wielkiej siły woli, aby nie ustać, aby wytrwać do końca. Niejeden był bliski załamania i wtedy okazywało się, że Achnacarry było też szkołą koleżeństwa. Podtrzymywano się wzajemnie na duchu, silniejsi pomagali słabszym, choć sami ledwo trzymali się na nogach”.

18 listopada 1942 roku kompania znalazła się w głównym ośrodku szkoleniowym komandosów - osławionym Commando Depot w Achnacarry w północnej Szkocji. Komendantem ośrodka był podpułkownik Charles Vaughan, którego komandosi nazywali `Dziedzicem na Achnacarry` lub `Rommlem Północy`. W ośrodku żołnierze przechodzili niezwykle ciężki, trzytygodniowy kurs. Zaliczenie całego programu szkolenia uprawniało do noszenia tytułu `komandosa`. Ćwiczenia prowadzono od świtu do zmroku, często również nocą. Cały obóz tonął w błocie, ale na każdy apel należało stawić się w nieskazitelnie czystym mundurze. Program kursu obejmował między innymi marszobiegi w pełnym oporządzeniu z bronią oraz zajęcia na strzelnicy. Szczególną wagę przywiązywano do treningu tak zwanej cichej roboty na nieprzyjacielskich tyłach. Ćwiczono walkę wręcz, walkę sztyletem, wspinaczkę górską i pływanie. Aby oswoić przyszłych komandosów z ogniem, większość zajęć odbywało się z użyciem ostrej amunicji. Wszystkie komendy musiały być wykonywane w biegu, nawet zbiórki na posiłek przed kuchnią. Tak forsowna zaprawa oprócz doskonalenia umiejętności bojowych miała jeszcze jeden cel. Żołnierze, którzy jej doświadczyli byli zgodni co do tego, że: `Achnacarry było przede wszystkim szkołą charakterów. Kiedy nogi odmawiały posłuszeństwa, kiedy brakowało w piersiach tchu, wzrok zachodził mgłą, a oporządzenie i broń ciążyły niezmiernie, trzeba było wielkiej siły woli, aby nie ustać, aby wytrwać do końca. Niejeden był bliski załamania i wtedy okazywało się, że Achnacarry było też szkołą koleżeństwa. Podtrzymywano się wzajemnie na duchu, silniejsi pomagali słabszym, choć sami ledwo trzymali się na nogach`.

Tradycje odrodzonego po okresie zaborów Wojska Polskiego, walczącego o wolność i niepodległość w latach 1914-1939, są bardzo chlubne i żywe w naszym kraju. Pamięć tamtych lat jest pieczołowicie kultywowana w szerokim zakresie tematu Wojsko Polskie.Wspomniane 25 lat były okresem tworzenia polskich sił zbrojnych od zera. Był to również pionierski czas motoryzacji, która coraz powszechniej była wdrażania na użytek wojskowy. Motocykle i samochody miały już utrwalony trzon konstrukcyjny. Samochody pancerne dynamicznie były rozwijane za sprawą I wojny światowej. W 1916 roku zrodził się też nowy byt wojskowy czołg.Prezentowana w tej książce historia pokazuje rozwój zmotoryzowania Wojska Polskiego od pierwszych formacji (Legiony Polskie) do momentu wybuchu II wojny światowej. Na proces ten wpływało wiele uwarunkowań ekonomicznych, gospodarczych, społecznych i politycznych, które powodowały, że zmotoryzowanie Wojska Polskiego było zagadnieniem bardzo złożonym i nie zawsze tak prosto przebiegającym, jakby nam się dzisiaj wydawało. Mimo zaledwie 25 lat proces motoryzowania polskiej armii dzielił się na kilka charakterystycznych okresów. Mamy nadzieję, że książka ta dobrze je Czytelnikom zobrazuje.