Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

„Książka, która otwarła moje oczy na system sowieckiego zniewalania ludzi. Lepszej historii tego systemu przed jego końcem nikt nie napisał”. prof. Andrzej Nowak „Każdy, kto choć trochę interesuje się Rosją, powinien przeczytać tę książkę”. Edward Crankshaw „Najbardziej gruntowna i bez wątpienia najbardziej rzetelna historia Związku Sowieckiego”. Le Monde „Ta książka powinna być lekturą obowiązkową dla każdego, kto interesuje się bieżącymi wydarzeniami i komentowaniem otaczającej rzeczywistości”. prof. Marc Raeff Utopia u władzy to porażający, precyzyjny obrachunek z historią najbardziej zbrodniczego reżimu w dziejach ludzkości. Historia Związku Sowieckiego to historia społeczeństwa i państwa zniewolonych przez partię. To historia państwa, które zniewoliło społeczeństwo. To wreszcie historia heroicznego oporu człowieka. W trakcie budowania świetlanej przyszłości wymordowano lub zagłodzono dziesiątki milionów ludzi. Państwo, które deklarowało, że jego celem jest stworzenie społeczeństwa bezklasowego, zbudowało hierarchiczny system kastowy. Druga przemysłowa potęga świata, jak nierzadko określano ZSRS, nie była w stanie wyżywić własnej ludności, zachowując w dziedzinie handlu zagranicznego strukturę przedrewolucyjnej Rosji. Znacjonalizowano wszelkie dziedziny życia, a przede wszystkim pamięć, historię. Bolszewizm zwyciężył z łatwością, niemal bez oporu, ponieważ proponował utopię: wszystko – wszystkim od zaraz, złudzenie pokoju, ziemi, chleba. Tymczasem rzeczywistością była wojna, głód i niebywały, narastający terror. Skutki przewrotu październikowego odczuł – i wciąż odczuwa – cały świat. Poświęcona historii ZSRS Utopia u władzy w latach 80. ukazała się w drugim obiegu w Polsce w ponad 20 różnych wydaniach.

Życie nowoczesne, czyli obsesyjne przerabianie wszystkiego na nowe, lepsze wersje, jest nie do pomyślenia bez utopii. A jednak wraz z XX wiekiem coś się w myśleniu utopijnym skończyło. Każda reklama nowego kosmetyku czy nowej recepty na odchudzanie maluje obraz utopijnego szczęścia! Nadzieje na lepsze życie wiążemy nie ze zmianą świata, ale własnego ciała, najbliższego jego otoczenia i zawartości utkanej przez nas "sieci" znajomości i kontaktów... Wizja socjalistyczna jest bodaj jedyną, która odważa się wykraczać poza horyzont codziennej rutyny. Jest jedyną niemal szansą dotarcia do źródeł społecznie wytwarzanych niedomagań, bolączek i etycznej ułomności ludzkiego współbytowania...

Podstawą edycji jest nowa wersja tekstu o Schillerze, nad którą Marek J. Siemek pracował w ostatnich latach życia. W porównaniu ze znaną monografią, opublikowaną w serii Myśli i Ludzie (Wiedza Powszechna, 1970), zawartość tomu została wzbogacona o aparat krytyczny oraz wątki filozoficzne pojawiające się w rozważaniach Autora w latach późniejszych. Autor przedstawia Schillera od strony mniej znanej polskiemu czytelnikowi: nie jako poetę i dramatopisarza, lecz filozofa – wychowanka oświecenia przekraczającego horyzonty ideowe epoki, czytelnika i oryginalnego interpretatora Kanta. Omawia jego rozważania o sensie historii, stosunek do ideału greckiego, a także najsłynniejsze pomysły filozoficzne – koncepcje poezji naiwnej i sentymentalnej oraz projekt wychowania estetycznego.

More’s Utopia is a complex, innovative and penetrating contribution to political thought, culminating in the famous ’description’ of the Utopians, who live according to the principles of natural law, but are receptive to Christian teachings, who hold all possessions in common, and view gold as worthless. Drawing on the ideas of Plato, St Augustine and Aristotle, Utopia was to prove seminal in its turn, giving rise to the genres of utopian and dystopian prose fiction whose practitioners include Sir Francis Bacon, H.G. Wells, Aldous Huxley and George Orwell. At once a critique of the social consequences of greed and a meditation on the personal cost of entering public service, Utopia dramatises the difficulty of balancing the competing claims of idealism and pragmatism, and continues to invite its readers to become participants in a compelling debate concerning the best state of a commonwealth.

W 2007 roku dr Dylan Evans, ceniony psycholog i ekspert w dziedzinie sztucznej inteligencji, zostaje umieszczony w szpitalu psychiatrycznym w Aberdeen. Jak do tego doszło? Rok wcześniej Evans postanawia porzucić swoje dotychczasowe życie. Sprzedaje dom z całym wyposażeniem i wraz z grupą zwerbowaną przez internet zakłada w oddalonej od cywilizacji dolinie samowystarczalną społeczność. Projekt „Utopia” ma być próbą odtworzenia warunków, jakie mogłyby wystąpić, gdyby doszło do wielkiej katastrofy. Wraz z upływem miesięcy to, co zaczęło się jako eksperyment, staje się coraz bardziej poważne. Wśród uczestników tworzą się walczące ze sobą frakcje. Jurty, w których mieszkają, przeciekają podczas deszczu. Warzywa nie chcą rosnąć, a zamiast sielskiego życia w bliskości natury czeka ich mozolna praca nad zaspokojeniem podstawowych potrzeb. Narasta frustracja i napięcie. Eksperyment Utopia mógłby być kolejną świetną postapokaliptyczną powieścią – gdyby nie jeden drobny szczegół: to wszystko wydarzyło się naprawdę.

Omówione tematy : "Stara" i "nowa" Rosja w koncepcjach historyków - konserwatystów, Klasycy słowianofilstwa - Iwan Kiriejewski, Aleksy Chomiakow, Konstanty Aksakow, Słowianofilstwo a filozofia heglowska, Dezintegracja słowianofilstwa - kontynuacje i inspiracje.

Opatrzony niejako programowym tytułem zbiór tekstów znanego uczonego i poety Leszka Szarugi zawiera prace z lat 2008-2013. Autor od lat konsekwentnie diagnozuje nie tyle stan czy jakość współczesnej literatury polskiej, ile jej sens. Szuka jej związków z czasami minionymi, zwłaszcza z artystyczną „epoką” PRL-u, oraz tych cech, które nadają jej rys nowości, która niekoniecznie przekłada się na potocznie rozumianą nowoczesność. Próbuje ostrożnych, ale uderzająco trafnych syntez. Spośród głębokich i erudycyjnych opisów ważnych zjawisk artystycznych wyłania się niedostrzegany przez innych literaturoznawców i krytyków obraz literatury – z jednej strony wpisującej się w postmodernizm, z drugiej stanowiącej wartość samoistną, ciekawą myślowo i ideowo, a przez to także atrakcyjną czytelniczo. prof. UKSW dr hab. Piotr Müldner-Nieckowski Społeczność ludzi parających się literaturą jest ponadczasową i niezależną od języka wspólnotą osób bezinteresownie i w poczuciu swobody dążących do prawdy artystycznej, to znaczy takiej prawdy, która wyraża się w zmiennych regułach użycia zasobów języka. Przy czym oczywiste wydaje się zastrzeżenie, że swoboda może być – w granicach reguł ustanawianych przez pisarza – także demonstracją samowoli i dowolności. W przypadku – co się w historii zdarzało – naruszenia zasad obowiązującego prawa artysta broniący swej swobody twórczej podejmuje związane z tym ryzyko, ale to już sprawa osobistej odpowiedzialności artysty, która związana jest z istotą uprawiania jego sztuki; ryzyko takie istniało zawsze, zmuszając do wyboru między kompromisem a wiernością sobie. Leszek Szaruga, z eseju Manifest multipoetyki

Orland Szalony Ludovika Ariosta, jedno z najwybitniejszych dzieł europejskiego odrodzenia, należy bez wątpienia do tych „sztandarowych” utworów renesansu, nad którymi najczęściej i najchętniej pochylają się historycy literatury. Anna Klimkiewicz ujmuje dzieło Ariosta w perspektywie, którą można określić jako antropologiczną. W centrum uwagi pozostaje tu zagadnienie niezwykle istotne dla całości włoskiego poematu i dla przedstawionej w nim wizji świata: sposób w jaki Ariosto pojmuje kondycję człowieka skazanego na popełnianie błędów i na trwanie w nich, na wieczne poszukiwanie w życiu prawdy, właściwego celu swojej egzystencji i właściwej doń drogi, a także na niepewność co do własnych decyzji i własnego rozsądku. Książka stanowi ciekawy i wartościowy głos w debacie nad arcydziełem Ariosta i niewątpliwie przyczyni się znacznie do lepszej znajomości literatury oraz kultury włoskiego renesansu w Polsce, m.in. dlatego, że nie jest hermetycznym studium przeznaczonym wyłącznie dla wąskiego grona specjalistów, lecz przynosi wiele ogólnych informacji i spostrzeżeń, co z pewnością uczyni z niej potrzebną i użyteczną lekturę akademicką dla wszystkich zainteresowanych problematyką kultury odrodzenia. Z recenzji prof. dr hab. Piotra Salwy Anna Klimkiewicz – italianistka, adiunkt na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, zajmuje się włoska literaturą średniowieczną i humanstyczno-renesansową. Współautorka m.in. ostatniego tomu „Żywotów” Vasariego i „Komentarzy” G. Milanesiego oraz bibliografii Polskie przekłady włoskiej poezji lirycznej od czasów najdawniejszych do 2002 r. Opublikowała serię artykułów na temat romansu rycerskiego we Włoszech, dawnej poezji włoskiej oraz jej tłumaczeń. Jest też autorką najnowszego tłumaczenia Księcia N. Machiavellego (2005 r.).

Robert Nozick (1938–2002) należał do najbardziej znanych amerykańskich filozofów polityki, choć "Anarchia, państwo, utopia" (1974) była praktycznie jego jedyną publikacją w tej dziedzinie. Z pozycji liberalizmu zarysował tam swoje rozumienie i uzasadnienie państwa. Locke, Kant i Rawls to główne postaci z dziejów filozofii politycznej, do których nawiązywał. Słynna stała się jego teoria „państwa minimalnego”, ograniczonego do bardzo specjalnych, ochronnych funkcji. Wszelkie „większe” państwo wykracza już poza naturalną zasadność. Własność pozyskana dzięki „wolnej wymianie” jest sprawiedliwa, nawet jeśli prowadzi do nierówności społecznych. Te idee oraz żywy język i żywa myśl, za pomocą których zostały przedstawione, zyskały sobie uznanie wśród neokonserwatywnych przeciwników „państwa opiekuńczego”, chociaż Nozickowi, w przeciwieństwie do Rawlsa, obce były konserwatywne koncepcje moralnych podwalin państwa liberalnego. Jego książka jest mimo zmiennych mód politycznych nadal atrakcyjna intelektualnie i stopniowo staje się klasyką nie mniej niż traktaty Locke’a. „Times Literary Supplement” umieścił ją na liście stu najbardziej wpływowych książek XX wieku.

Wszystko zaczęło się, kiedy Polska weszła do Unii Europejskiej. Wielką Brytanię zalał strumień polskich imigrantów. Konserwatywne media brytyjskie biły na alarm, że oto nadjeżdżają barbarzyńcy, a sami barbarzyńcy marzyli o brytyjskiej utopii, dokładnie tak jak bohater tej powieści. Rzeczywistość okazała się bardziej skomplikowana dla obu stron. Powieść Dariusza Orszulewskiego wiąże ze sobą tysiące historii Polaków na Wyspach, którzy na przestrzeni lat stali się drugą największą mniejszością zamieszkującą Zjednoczone Królestwo. Historii wybitnych, odrażających, ale i tych zupełnie przeciętnych. Historii, których dalszy ciąg stoi pod znakiem zapytania. Brexit to cios dla wielokulturowej Europy. Zjednoczone Siły Królestwa Utopii to być może ostatnia polska powieść emigracyjna.

Wszechświaty Według teorii wieloświatów, istnieje nieskończona liczba światów, jak i nieskończone są możliwości naszego w nich istnienia. Przypuszcza się, że te rzeczywistości nie komunikują się wzajemnie. Alex mieszka w Mediolanie, a Jenny w Melbourne. Cienka nić od zawsze wiąże losy tych dwojga - telepatyczne rozmowy, które odbywają bez uprzedzenia, w stanie nieświadomości. Aż do chwili, gdy zdecydują się na spotkanie i odkrycie prawdy, która całkowicie zmieni ich egzystencję, niszcząc wszelkie pewniki świata, w którym żyją. Wszechświaty. Pamięć Druga część sagi pt. "Wszechświaty" Rzeczywistość wokół nas to tylko jedna z nieskończonych stron kostki. Alex, Jenny i Marco na własnej skórze doświadczyli, co oznacza zatracenie się w nieskończonych drogach Wszechświatów. Jednak teraz nie wiedzą, jak wyjść z Pamięci – zamkniętego jak klatka wymiaru mentalnego, w którym znajduje się tylko to, o czym pamiętają. Od czasu końca ich cywilizacji minęły już wieki, a na Ziemi zaczęła się nowa Era. Jak mogą wykorzystać wspomnienia, aby uciec z Pamięci i siebie ocalić? Dotarcie do jakich tajemnic z przeszłości zagwarantuje im przebudzenie w przyszłości? – CZYM BYŁA PAMIĘĆ? – MOŻE WIECZNĄ MŁODOŚCIĄ UMYSŁU ALBO ZWYKŁĄ OTCHŁANIĄ, BEZCZASOWYM SCHRONIENIEM. – CZY MOŻEMY KIEDYŚ TAM WRÓCIĆ? Wszechświaty. Utopia Rzeczywistość, w której Alex, Jenny i Marco żyją od osiemnastu lat jest ich bezpiecznym schronieniem. To tylko jedna z niezliczonych możliwości, jeden z Wszechświatów. Co tak naprawdę wydarzyło się podczas próby ucieczki z totalitarnej Gai, w drodze do statku zmierzającego na Wschód? Jakie będą konsekwencje dramatycznego wyboru, którego dokonała Anna? Gdzieś tam jest ktoś, kto posiada te same zdolności co oni i to z jego winy świat zaczyna się rozpadać. Gdzieś tam jest osiemdziesięcioletni staruszek dożywający swoich dni w więzieniu i dwójka młodych ludzi zamkniętych jak myszy w laboratorium. Gdzieś tam ich umysły pozostały jedyną i ostatnią nadzieją... Być może śmierć była tylko samotną falą, która płynęła zgasnąć na brzegu, podczas gdy nieskończenie wiele innych nadal mąciło morską toń...

Korea zjednoczona - szansa czy utopia? Andrzeja Bobera stawia pytanie, czy podzielona Korea ma szansę na zjednoczenie czy może sama Korea Północna stanowi zagrożenie dla całego świata. Korea Północna to wielka zagadka. Z jednej strony twardy reżim, z drugiej głód i bieda. Kraj wymaga stałego monitoringu ze strony całego świata, szczególnie w obliczu ostatnich wydarzeń i gróźb. Korea zjednoczona - szansa czy utopia? Andrzeja Bobera to jedyna na polskim rynku pozycja, która tak wnikliwie bada ten temat i która daje wiele nieznanych do tej pory odpowiedzi. "To solidna panorama stosunków koreańskich. Co ważne, nie o potencjalnym konflikcie tu mowa i tragedii wojny sprzed pół wieku, ale o szansach wynikający ze współpracy i ewentualnego zjednoczenia. Taka perspektywa nie jest wcale oczywista. Półwyspem Koreańskim od lat interesują się naukowcy, politycy, stratedzy, dziennikarze i domorośli miłośnicy geopolityki. Rysując swoje scenariusze dla Azji Wschodniej, najczęściej widzą Koree jako źródło niestabilności i zagrożenie dla światowego pokoju. Tym samym wokół obu Korei ? ich interesów, wzajemnych stosunków, wpływów wielkich sąsiadów i światowych mocarstw ? narosło mnóstwo stereotypów. Praca Andrzeja Bobera, od lat szczerze zainteresowanego sprawami koreańskimi, pozwala się w gąszczu owych stereotypów rozeznać". (red. Jędrzej Winiecki, "Polityka")

Refleksja nad kapitalizmem w myśli społecznej często sprawia wrażenie protokołu śledztwa, którego celem jest wykrycie winnego stanu współczesnej cywilizacji. Najciekawsze jest przy tym to, że postawę sędziów śledczych przybierają nie tylko myśliciele z lewicowego nurtu krytyki globalizacji, ale również niekiedy autorzy deklarujący się po stronie przeciwnej: zwolennicy kapitalizmu i wolnego rynku, dostrzegający pewne zalety globalizacji społecznej i gospodarczej. Od takiej konstatacji zaczyna swoją rekonstrukcję etosu międzywojennego kupiectwa Marta Bucholc, wskazując na ciągłość konserwatywnej utopii w myśleniu o kapitalizmie. Barwny opis międzywojnia, ukazany przez pryzmat narzędzi teoretycznych z zakresu socjologii historycznej i socjologii wiedzy, stawia pytanie nie tyle o przeszłość, co o przyszłość kapitalizmu i jego społecznego znaczenia.

Książka zawiera mało znane fakty z życia słynnych malarzy modernistycznych. Twórczość Picassa, Chagalla czy Malewicza dla wielu jest symbolem protestu i walki z ówczesnym porządkiem świata. Autor odkrywa inne ich oblicze.

Czy ktoś lubi biurokrację?Chyba nawet biurokraci jej nie lubią, skoro Ministerstwo Rozwoju prowadzi akcję STOP biurokracji.Ale nie wystarczy nie lubić regulaminów i zasad, żeby się ich pozbyć.David Graeber, brytyjski antropolog, zauważa, że im więcej inicjatyw, których celem jest ograniczenie biurokracji i uwolnienie mechanizmów rynkowych, tym więcej regulacji prawnych i aparatu administracyjnego. W fascynującym eseju o Utopii regulaminów, tłumaczy w jaki sposób działa ten paradoks, a także to, dlaczego przez rozwój biurokracji państwowej ludzkość nie doczekała się jeszcze kolonii na Marsie.David Graeber (1961) - antropolog, aktywista. Nie tylko wykłada na London School of Economics, ale jest też jednym z ważniejszych uczestników ruchu Occupy Wall Street (ponoć to on wymyślił hasło o 99 procentach). Jest autorem książki Dług. Pierwsze pięć tysięcy lat, która również ukażesię nakładem Wydawnictwa KP.

Dziesięć piosenek, które znalazły się na tej płycie, są niczym żywe muzyczne krajobrazy, tętniące nerwową energią i egzotyczną ewokacją świata. Wspierana przez subtelne dźwięki instrumentów perkusyjnych charakterystyczna gra Perry`ego na 12-strunowej gitarze sprawia, że na pierwszy plan na płycie ‘Utopia Defeated’ wybija się jego ekspresyjny głos. Prawdopodobnie dlatego trudno album ‘Utopia Defeated’ umieścić w jakimkolwiek miejscu. Jest dokumentem zmagań Perry`ego z byciem nienamacalnym i niematerialnym. Czego rezultatem jest świat dźwięków złożony z bluesowych zagrywek, echa world music, wyrazistości muzyki popowej z lat osiemdziesiątych, kinetycznej energii muzyki tanecznej, a wszystko zostało naznaczone klimatem spod znaku samotnej sztuki Captaina Beefhearta. „Uwielbiam Beefhearta” – przyznaje Perry. „Na tej płycie jest charakterystyczna dla niego próba stworzenia czegoś nieziemskiego. Intuicyjnie dążę do medytacji, transowego eskapizmu. Myślę, że to jest pierwotne pragnienie każdego człowieka w stosunku do muzyki. To jest najprzyjemniejsza rzecz.”

`Zwariowany Guard, Crazy Angel! Zebrał nie byle jakie towarzystwo: Jung, Matka Boska i Nawiedzona Hiszpanka, Sztuka, Religia i Nauka, Freud, Adler i Surrealizm, Dostojny Mąż Umywający Ręce, Wyzwolona Hiperatrakcyjna Kobieta z Rogami, Milczący Arcyniewiadomy Człowiek, no i Sławetny Mistrz Który Nie Istniał. Tak, tak, to właśnie w jego stylu...`

Baczko twierdzi jak najsłuszniej, iż pytanie, czy utopia jest „prawdziwym światłem czy tylko błędnym ognikiem?”, bynajmniej nie straciło na znaczeniu. Co więcej, „może nigdy nie dyskutowano nad tym bardziej zaciekle niż w naszych czasach, które nie mogą ani żyć ze swymi utopiami, ani obyć się bez nich”. To dobry powód, aby do tematu wracać i zastanawiać się poważnie, dlaczego tak jest. „Światła utopii” to zatem coś więcej niż tylko przyczynek do historii XVIII wieku. (…) Zaproponowany w nim [przez Baczkę] sposób analizy „dyskursu utopijnego” pozostaje pod wieloma względami wzorcowy. Przede wszystkim dlatego, że w tak szerokim zakresie uwzględnia wydarzenia życia zbiorowego, a nie tylko teksty literackie: obok tego, co wyśnione, pomyślane i opisane, pokazuje to, co robione i wyrabiane; analizuje zarówno filozofię, jak i politykę, która w okresach wielkich rewolucji jawi się jako utopia w działaniu, jeśli nie „utopia u władzy”. (…) Wzorcowe jest pokazanie przezeń utopizmu w postaci, którą przez analogię do popkultury można by nazwać poputopią. (z posłowia Jerzego Szackiego) Bronisław Baczko – filozof, historyk myśli społecznej, współzałożyciel warszawskiej szkoły historyków idei, tłumacz i nauczyciel wielu polskich filozofów i socjologów. Autor takich prac jak „Rousseau: samotność i wspólnota”, „Człowiek i światopoglądy”, „Wyobrażenia społeczne: szkice o nadziei i pamięci zbiorowej”, „Hiob, mój przyjaciel: obietnice szczęścia i nieuchronność zła”, „Jak wyjść z Terroru: Termidor a Rewolucja”.

Książka przedstawia dzieje narodzin, upadku i odrodzenia NSZZ „Solidarność”. Zdaniem autora narodziny związku łączą sią z erupcją radykalizmu społeczno-gospodarczego, upadek z klęską utopii samorządowej Rzeczypospolitej, zaś odrodzenie z odrzuceniem utopijnych urojeń i wygaszaniem radykalnych żądań. O trwałej pozycji „Solidarności” w najnowszej historii Polski decyduje nie tyle jej uczestnictwo w procesie zniszczenia komunizmu, czy też przyczynienie się do wywalczenia przez Polskę niepodległości – bo to są elementy solidarnościowej mitologii – co udział w odebraniu robotnikom prawa weta wobec zmian cen żywności, przyznanego im nieopatrznie przez antygomułkowskich spiskowców, z czym nie była w stanie uporać się nawet ekipa stanu wojennego.