Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Sześć obszernych esejów tego tomu daje wyraz wszystkiemu, z czego Cioran jest znany. Polityczny sarkazm jest niewątpliwie gorzkim echem młodzieńczej fascynacji i rozczarowania faszyzmem. Mizantropia i ironia biorą tu na warsztat fazę historii politycznej z komunizmem i tradycyjną utopią.

Shmuel N. Eisenstadt (ur. 1923 w Warszawie) jest jednym z największych żyjących socjologów światowych. Jego prace przyczyniły się do reorientacji samego pojęcia teorii w socjologii, zawierają jedną z najważniejszych propozycji socjologii historycznej. Jego twórczość jest w Polsce mało znana, chociaż jej ranga akademicka przewyższa prace takich autorów, jak Huntington czy Fukuyama. W imponującej serii studiów opisał wielkie cywilizacje i orientacje ekonomiczne wielkich religii. Eisenstadt podważa prawomocność klasycznych ujęć modernizacji z Europą jako apogeum nowoczesności. W świetle jego studiów ani ?konwergencja cywilizacji?, ani dominacja którejś z nich, ani ?koniec historii? nie są możliwe.Cywilizacje nie są w ujęciu Eisenstadta czymś zamkniętym i gotowym, lecz podlegają nieustannym zmianom zarówno w wyniku swej wewnętrznej dynamiki, jak i pod wpływem kontaktu z innymi cywilizacjami. Szczególną pozycję zajmują w tej panoramie cywilizacje osiowe, takie które zbudowały ?wizje transcendentalne? - religie, ideologie, utopie, a także herezje i ruchy protestu, stwarzając tym samym dynamizujące je napięcie między porządkiem istniejącym a normatywnym.

Książka jest próbą interpretacji dwóch esejów Stanisława Lema ? Dialogów i Summy technologiae ? jako rozbudowanego projektu autoewolucji gatunku ludzkiego, to znaczy przejęcia przez ludzi pełnej kontroli nad procesami ich własnego rozwoju biologicznego. Według przedstawianej tu interpretacji projekt ów jest rodzajem liberalnej utopii opartej na przeświadczeniu o racjonalności natury ludzkiej. Twórczość Lema jest analizowana na szerokim tle, zawierającym większość nurtów współczesnej refleksji naukoznawczej i społecznej.

Tobias Jones, znany brytyjski dziennikarz, zmęczony pośpiechem cywilizacji postanawia spędzić rok swojego życia wraz z rodziną w kilku różnych alternatywnych społecznościach, wspólnotach religijnych. Podczas tego roku uczestniczy w życiu codziennym wspólnot i zaznajamia się ze zwyczajami panującymi w komunach, religią, sposobem patrzenia na świat przebywających tam ludzi. Zaczyna od New Ageowej komuny Damanhur we Włoszech, poprzez całkowite odrzucenie katolicyzmu i zastąpienie go transcendencją, czy też naiwną wiarą w magię, wydaje mu się sztuczna. W każdej z następnych wspólnot odnajdzie pozytywne i negatywne cechy. W Nomadelfii zachwyci go rzeczywista integracja jej członków i brak hierarchii. W Hartigg Oak, w miejscu, gdzie swoją przystań znaleźli emeryci dostrzeże bogactwo ciszy i wartość samotności. Następna w kolejności Libera Terra udowodni Jonesowi jak ważne w społeczeństwie są podział ról i współpraca. W Pilsdon, ostatniej z odwiedzanych społeczności zazna prawdziwego ukojenia jakie daje praca fizyczna. Sny o Utopii to z jednej strony reportaż, a z drugiej pogłębione studium chrześcijanizmu. Czuć w tym filozoficzne zawieszenie. Autor odwołuję się do filozoficznych i literackich myśli dotyczących pojęcia wolności, idealizmu, indywidualizmu jednostki. W efekcie znajduje odpowiedzi na dręczące go pytania, doświadcza spokoju wewnętrznego, rezygnuje z pragnień i dążeń, które są przekleństwem współczesnego świata. Utopia nie istnieje, ale warto było jej szukać. Szczera do bólu opowieść o tym, co dziś znaczy wspólnota. The Guardian Jones uwierzył, że jest wiele wartościowych i szlachetnych sposobów życia, i że jest wielu ludzi, którzy ich poszukują. The Sunday Times Jones spędza rok z spirytualistami, podróżnikami w czasie, byłymi narkomanami i kwakrami, tworząc fascynujący opis wspólnot w dzisiejszym świecie. London review bookshop Ta książka jest niekonwencjonalnym dziennikiem, medytacją z rocznego pobytu we wspólnotach, które można by nazwać utopijnymi; niekonwencjonalne jest to, że autor nie ocenia Utopii jako takiej, ale siebie samego wewnątrz niej. Bookmark & Share

In Utopia Thomas More painted a fantastical picture of a distant island where society is perfected and people live in harmony, yet its title means 'no place', and More's hugely influential work was ultimately an attack on his own corrupt, dangerous times, and on the failings of humanity.

Czy ktoś lubi biurokrację?Chyba nawet biurokraci jej nie lubią, skoro Ministerstwo Rozwoju prowadzi akcję ?STOP biurokracji?.Ale nie wystarczy nie lubić regulaminów i zasad, żeby się ich pozbyć.David Graeber, brytyjski antropolog, zauważa, że im więcej inicjatyw, których celem jest ograniczenie biurokracji i uwolnienie mechanizmów rynkowych, tym więcej regulacji prawnych i aparatu administracyjnego. W fascynującym eseju o ?Utopii regulaminów?, tłumaczy w jaki sposób działa ten paradoks, a także to, dlaczego przez rozwój biurokracji państwowej ludzkość nie doczekała się jeszcze kolonii na Marsie.

?Eksperyment Utopia? to prawdziwa opowieść o tym, co mogłoby się wydarzyć, gdyby upadła nasza cywilizacja. To historia pewnej idei, która niepostrzeżenie wymyka się spod kontroli.Twórca eksperymentu i jednocześnie jego ofiara, Dylan Evans, to ceniony brytyjski naukowiec i wykładowca akademicki, dziennikarz, filozof z doktoratem London School of Economics, w końcu ? ekspert od sztucznej inteligencji. Jest autorem wielu książek naukowych z pogranicza antropologii społecznej, filozofii nauki i psychologii.?Nie wierzyliśmy, że świat naprawdę się skończy. Przynajmniej na początku eksperymentu. To miała być jedynie symulacja. Naszym celem było dowiedzieć się, jak mogłoby wyglądać życie, gdyby nasza cywilizacja się zawaliła. Mieliśmy to sprawdzić, zachowując się tak, jakby to już się stało. Miał to być rodzaj wspólnego opowiadania historii, rozbudowana gra RPG. Był to bardzo mglisty plan, ale w tamtym czasie pomysł wydawał mi się bardzo przekonujący. Teraz, dwa lata później, był już tylko absurdalny.?(fragment)?Prawdziwym tematem książki są urojenia i depresja. Nawet jej struktura jest ciekawa: zamiast zaczynać od początku, od optymizmu i nadziei, Evans od razu wprowadza nas w świat szpitala psychiatrycznego, gdzie trafia złamany własnym postapokaliptycznym projektem.? ? ?The Guardian?

Życie nowoczesne, czyli obsesyjne przerabianie wszystkiego na nowe, lepsze wersje, jest nie dopomyślenia bez utopii. A jednak wraz z XX wiekiem coś się w myśleniu utopijnym skończyło. Każdareklama nowego kosmetyku czy nowej recepty na odchudzanie maluje obraz utopijnego szczęścia!Nadzieje na lepsze życie wiążemy nie ze zmianą świata, ale własnego ciała, najbliższego jego otoczeniai zawartości utkanej przez nas "sieci" znajomości i kontaktów... Wizja socjalistyczna jest bodaj jedyną,która odważa się wykraczać poza horyzont codziennej rutyny. Jest jedyną niemal szansą dotarcia doźródeł społecznie wytwarzanych niedomagań, bolączek i etycznej ułomności ludzkiego współbytowania...

Dzieło jednego z najbystrzejszych i niezależnych intelektualistów, Opowieść o dwóch utopiach Paula Bergmana, opowiada w "przejrzysty, często zabawny sposób" (Washington Post) cztery epizody z politycznej historii generacji: światowy radykalizm studentów roku 1968 i lat następnych, narodziny wyzwolenia gejów i współczesnej świadomości politycznej, antykomunistyczną historię pokolenia 1968 w bloku wschodnim, idee i samokrytycyzm myślicieli w Ameryce i Francji, którzy żyli w czasach tamtych wydarzeń i debatowali nad ich znaczeniem.

Wszystkim pamiętającym czasy Polski Ludowej aż trudno uwierzyć w to, że dorosłe stało się już pokolenie Polaków, które okres ten zna z podręczników historii i opowiadań rodziców. Czasy Peerelu budzą wiele sporów i kontrowersji, wiele emocji i skrajnych reakcji. Autorzy prezentowanej książki starali się rzetelnie przedstawić różne oblicza Polski Ludowej ? zarówno jej sukcesy, których niewątpliwe było wiele, jak też liczne porażki. Jaki jest więc bilans tego czasu? Jak widzą go historycy obecnie, a jak zapamiętali go żyjący wtedy Polacy? W ostatnich latach, kiedy wybuchła specyficzna moda na PRL, specyficzna nostalgia za nie tak dawnymi czasami, trudno nie pamiętać o systemie totalitarnym, stalinizmie, kryzysach, strajkach i ofiarach systemu. Peerel jawi się jako epoka o skrajnych obliczach ? takim, do którego chętnie się wraca we wspomnieniach, i takim, o którym chciałoby się raz na zawsze zapomnieć. Książka opowiada o powojennych wizjach Polski od czasów zainaugurowania rządów komunistycznych aż do ich upadku. Główny wątek stanowi historia polityczna, ale dużą część zajmują informacje na temat życia kulturalnego, społecznego, artystycznego. Są tu i utwory poetyckie, i cytaty, i odezwy, a także fragmenty listów, manifestów i różnego rodzaju dokumentów, świadczących o rzetelnym podejściu autorów do opracowania. Bogata kolekcja materiałów ilustracyjnych ? zdjęć, map, reprodukcji, wykresów - dodaje publikacji wartości i stanowi dodatkowe źródło informacji o tych kontrowersyjnych czasach.

Ta książka odpowiada na naszą tęsknotę do światów alternatywnych i na odwieczne pytanie, czy świat byłby lepszy, gdyby był inny. Dowcipna, żywo napisana, wizyjna i baśniowa opowieść o innej wersji naszej historii przykuwa uwagę i każe się zastanowić, nad tym, czy rzeczywiście to, co widzimy wokół, jest takie oczywiste. Olga Tokarczuk

Utopie to sny o zbiorowym zbawieniu, które na jawie stają się koszmarami. Co łączy dziewiętnastowiecznych anarchistów, Lenina, Trockiego, reżimy Mao i Pol Pota, grupę Baader-Meinhof i radykalne ruchy islamskie? Te wszystkie tak różne środowiska spotykają się w jednym punkcie - wyznają wiarę w wyzwalającą moc przemocy jako narzędzia przekształcania niedoskonałego świata w raj na ziemi. Taka wiara jest jednym z przejawów utopijnego myślenia, które - zdaniem Johna Graya - doprowadziło do rozlewu krwi na skalę nie spotykaną dotąd w historii.Czarna msza. Apokaliptyczna religia i śmierć Utopii, najnowsza książka Johna Graya, najbardziej znanego współczesnego angielskiego myśliciela politycznego, ucznia Isaiaha Berlina i Michaela Oakeshotta, profesora London School of Economics, to przenikliwa analiza myślenia utopijnego, które - jak dowodzi John Gray - kształtuje nie tylko politykę George'a Busha, ale i przywódców Al-Kaidy.

Utopia jest najbardziej nowoczesnym, najbardziej niezwykłym ze światowych parków rozrywki. Gigantyczny kompleks wybudowany na pustyni Mojave na północ od Las Vegas, przykryty złotą kopułą, wyposażony w niezliczoną ilość robotów sterowanych samodoskonalącymi się programami "sztucznej inteligencji" oraz technologie holograficzne, ma docelowo odwiedzać 65,000 osób dziennie. Ale kiedy na terenie parku dochodzi do poważnego wypadku, dyrekcja Utopii wzywa na pomoc Andrew Warne'a, wybitnego specjalistę z dziedziny robotyki, twórcę nowatorskiego programu meta sieci neuronowej zarządzającej całym systemem. W dniu przyjazdu Warne'a w kompleksie pojawiają się terroryści, żądając wydania wartych dziesiątki milionów dolarów nowatorskich technologii. Zaczyna się śmiertelna gra, w której stawką jest życie tysięcy ludzi. Terroryści opanowują system Utopii i grożą wysadzeniem kopuły. Wybudowany kosztem miliardów dolarów kompleks stał się wielką szklaną pułapką. Tylko Warne może zapobiec niewyobrażalnej tragedii, której ofiarą padnie także jego nastoletnia córka.

Omówione tematy : "Stara" i "nowa" Rosja w koncepcjach historyków - konserwatystów, Klasycy słowianofilstwa - Iwan Kiriejewski, Aleksy Chomiakow, Konstanty Aksakow, Słowianofilstwo a filozofia heglowska, Dezintegracja słowianofilstwa - kontynuacje i inspiracje.

Dróżdż sprawia wrażenie burzyciela dogmatów, ale jest raczej architektem, snującym odważne plany przebudowywania ich i rozbudowywania, co z naturą dogmatu tylko z pozoru jest sprzeczne. Wyrwanie się z więzów współczesności, z niewoli pragmatyzmu, z obligatoryjnego myślenia kategoriami ?krótkiego trwania? nie jest zadaniem prostym; sprawia wrażenie płynięcia pod prąd. Drożdż stara się spojrzeć na książkę z perspektywy ?długiego trwania?, docenić jej zasługi i przewidzieć rolę, jaka przypada jej w dobie dominacji mediów elektronicznych"prof. Ewa Kosowska

Robert Nozick (1938?2002) należał do najbardziej znanych amerykańskich filozofów polityki, choć "Anarchia, państwo, utopia" (1974) była praktycznie jego jedyną publikacją w tej dziedzinie. Z pozycji liberalizmu zarysował tam swoje rozumienie i uzasadnienie państwa. Locke, Kant i Rawls to główne postaci z dziejów filozofii politycznej, do których nawiązywał. Słynna stała się jego teoria ?państwa minimalnego?, ograniczonego do bardzo specjalnych, ochronnych funkcji. Wszelkie ?większe? państwo wykracza już poza naturalną zasadność. Własność pozyskana dzięki ?wolnej wymianie? jest sprawiedliwa, nawet jeśli prowadzi do nierówności społecznych. Te idee oraz żywy język i żywa myśl, za pomocą których zostały przedstawione, zyskały sobie uznanie wśród neokonserwatywnych przeciwników ?państwa opiekuńczego?, chociaż Nozickowi, w przeciwieństwie do Rawlsa, obce były konserwatywne koncepcje moralnych podwalin państwa liberalnego. Jego książka jest mimo zmiennych mód politycznych nadal atrakcyjna intelektualnie i stopniowo staje się klasyką nie mniej niż traktaty Locke?a. ?Times Literary Supplement? umieścił ją na liście stu najbardziej wpływowych książek XX wieku.

Książka stanowi próbę systemowego opisu relacji pomiędzy mitem i utopią. Maciej Czeremski i Jakub Sadowski wprowadzają takie kategorie opisu, które pozwalają na spójne zdefiniowanie obu terminów przez ich odniesienie do struktur kultury. Kategorią pozwalającą na jednoczesną redefinicję mitu i utopii jest transfiguracja, czyli proces przekształcenia schematów wiedzy w reprezentacje fikcyjne służące powstaniu światopoglądu. Autorzy wykazują, że taki proces jest wspólny dla mitu i utopii. O ile jednak w przypadku mitu transfiguracja służy wytworzeniu i podtrzymaniu światopoglądu integrującego istniejące zasoby wiedzy niższego rzędu, o tyle w przypadku utopii proces ten powoduje zaistnienie światopoglądu alternatywnego względem choćby takiego, który wytwarzany jest przez mity.Dr Maciej Czeremski ? religioznawca, zajmuje się systemami wierzeniowymi społeczności tradycyjnych, w tym przede wszystkim problematyką myślenia mitologicznego i związanych z nim procesów semiotycznych. Pracuje w Instytucie Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor monografii Struktura mitów. W stronę metonimii (Kraków 2009).Dr hab. Jakub Sadowski ? kulturoznawca, zajmuje się historią, semiotyką i antropologią zjawisk kultury dwudziestowiecznej, w szczególności kultury totalitarnej. Pracuje w Instytucie Historii Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie oraz w Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego. Wydał m.in.: Rewolucja i kontrrewolucja obyczajów. Rodzina, prokreacja i przestrzeń życia w rosyjskim dyskursie utopijnym lat 20. i 30. XX w. (Łódź 2005), Między Pałacem Rad i Pałacem Kultury. Studium kultury totalitarnej (Kraków 2009).

Książka zawiera mało znane fakty z życia słynnych malarzy modernistycznych. Twórczość Picassa, Chagalla czy Malewicza dla wielu jest symbolem protestu i walki z ówczesnym porządkiem świata. Autor odkrywa inne ich oblicze.

Medycyna współczesna nie zasiedla już obrzeży codzienności ani peryferii ludzkich wyobrażeń. Dzięki nauce i technologii z impetem wkroczyła we wszelkie zakamarki ludzkiej egzystencji.W medycynie pokładana jest kulturowa ufność, że potrafi ona rozwikłać problemy egzystencjalne człowieka i zapewnić mu szczęśliwe życie.Ze Wstępu

W 2007 roku dr Dylan Evans, ceniony psycholog i ekspert w dziedzinie sztucznej inteligencji, zostaje umieszczony w szpitalu psychiatrycznym w Aberdeen. Jak do tego doszło?Rok wcześniej Evans postanawia porzucić swoje dotychczasowe życie. Sprzedaje dom z całym wyposażeniem i wraz z grupą zwerbowaną przez internet zakłada w oddalonej od cywilizacji dolinie samowystarczalną społeczność. Projekt ?Utopia? ma być próbą odtworzenia warunków, jakie mogłyby wystąpić, gdyby doszło do wielkiej katastrofy.Wraz z upływem miesięcy to, co zaczęło się jako eksperyment, staje się coraz bardziej poważne. Wśród uczestników tworzą się walczące ze sobą frakcje. Jurty, w których mieszkają, przeciekają podczas deszczu. Warzywa nie chcą rosnąć, a zamiast sielskiego życia w bliskości natury czeka ich mozolna praca nad zaspokojeniem podstawowych potrzeb. Narasta frustracja i napięcie.Eksperyment Utopia mógłby być kolejną świetną postapokaliptyczną powieścią ? gdyby nie jeden drobny szczegół: to wszystko wydarzyło się naprawdę.