[KUŹNIA MIECZY SAMURAJSKICH]
Kategoria: Kategorie > Miecze samurajskie > Katany profesjonalne > Katany stal tamahagane
UNIKATOWY MIECZ SAMURAJSKI KATANA - STAL TAMAHAGANE R1043
MIECZ WYKONYWANY NA ZAMÓWIENIE. CZAS REALIZACJI OKOŁO 90-120 DNI OD
WPŁATY. Uwaga: model przeznaczony do profesjonalnego treningu...
Pełen opis produktu 'UNIKATOWY MIECZ SAMURAJSKI KATANA - STAL TAMAHAGANE R1043' »
UNIKATOWY MIECZ SAMURAJSKI KATANA - STAL TAMAHAGANE R1043
MIECZ WYKONYWANY NA ZAMÓWIENIE. CZAS REALIZACJI OKOŁO 90-120 DNI OD
WPŁATY.
Uwaga: model przeznaczony do profesjonalnego treningu siły
cięcia.
MIECZ WYTWARZANY ZGODNIE Z TRADYCJĄ I JAPOŃSKIMI ZASADAMI.
Katana:
Długość całkowita: 103cm/40.6inch
Długość ostrza: 71cm/27.9inch
Długość rękojeści: 27cm/10.6inch
Motohaba (szerokość obok habaki): 3.1-3.2cm
Sakihaba (szerokość obok yokote): 2.4-2.5cm
Sori (krzywizna): 1.9cm
Kasane (grubość ostrza przy habaki): 7-8mm
Ostrze kute ręcznie: dodatkowe hartowanie wodą gliną i ogniem -
dzięki czemu ostrze ma wyższe HRC
Na ostrzu widoczne słoje powstałe przy warstwowaniu (miecz posiada
ponad 32 tysiące warstw)
Na ostrzu unikatowy hamon - dzięki specjalnym kamieniom HOZUYA i
JIZUYA jest odciśnięta niepowtarzalna struktura każdego
kamienia.
Proces ostrzenia i polerowania ręcznego trwa około 30-45 dni.
Rękojeść tsuka owinięta jest z wierzchu tsuka-ito z uformowanymi
romboidalnie wzorkami zwanymi menuki. Trzon rękojeści złożony z
dwóch trzasek drewnianych, obciągnięty skórą płaszczki samegawa.
Przy jelcu tsuba umiejscowiony pierścień fuchi wzmacniający
rękojeść. Na górze ostrza założony jest kołnierz habaki ze stopu
metali zwanym shakudo.
W zestawie z unikatową, pochwą (saya) obwiązaną przy szyjce
(koiguchi) sznurem (sageo) przewiniętym przez kuri-kata.
Stopień naostrzenia: bardzo wysoki
Ostrze o dużej elastyczności
Tsuba: z żelaza
Habaki: z domieszką srebra
Fuchi, kashira oraz menuki żelazo i miedź
Saya materiał: drewno rzeźbione w motyw smoka
Rękojeść: drewno, prawdziwa skóra płaszczki
Waga po spakowaniu: 2.0 kg
Waga ostrza: 1,2 - 1,3 kg
Waga saya (pochwa): 0,2 - 0,3 kg
Model w pełni rozbieralny mocowanie na dwa kołki mekugi.
Cena nie obejmuje stojaka widocznego na zdjęciach.Opis techniki
wykonania:Ostrze miecza wytwarzane było przez płatnerza
(katana-kaji). W ciągu wielu dni kucia, a następnie zgrubnego
szlifu strugami nazywanymi sen, następnie (opcjonalnie) wykonywano
zbrocze (bo-hi) (trwa to ok. 3 dni). Następnie ostrze
hartowano.
Do wykonania katan najwyższego gatunku do tej pory używa się
unikatowej stali. Produkuje się ją 2-3 razy w roku z żelaza
wypłukiwanego w postaci czarnego "piasku" pochodzącego z górskich
strumieni. Proces ten polega on na wytapianiu żelaza (przez trzy
doby, w specjalnym piecu) z węglem drzewnym co nadaje stali
specyficzne właściwości. Stal powstała z tego wytopu nazywa się
tama-hagane. Część stali kruchej i twardej używa się na ostrza,
część twardej, lecz wytrzymałej na warstwę pod ostrzem, część
plastycznej na rdzeń. Te trzy rodzaje stali wybierane są metodą
porównawczą przez płatnerza z kęsów powstających podczas danego
wytopu.
W najprostszym wypadku ze zwykłej gąski stali formowano długi pręt,
który następnie przecinano, nakładano na siebie dwie połówki i
sklepywano na powrót w pręt. Był on następnie wielokrotnie
podgrzewany w palenisku. Taki wielokrotny proces przecinania i
sklepywania powodował, że ostrze miało konstrukcję laminatu (wielu
warstw) stalowego, co przyczyniało się do zwiększenia wytrzymałości
bez utraty elastyczności. Wzór utworzony podczas skuwania jest
charakterystyczny dla mieczy japońskich, ponieważ początkowa,
gąbczasta postać stali wymusza tego typu obróbkę.
Charakterystyczny wygięty kształt ostrza spowodowany jest obróbką
temperaturową w ostatniej fazie formowania głowni. Polega ona na
zmianie czasu studzenia krawędzi ostrza (yakiba) w stosunku do
reszty (ji-hada), przez co uzyskuje się różne twardości,
odpowiednio około 60 HRC i 40 HRC. Zmiana temperatury uzyskiwana
jest przez pokrycie krawędzi tnącej ostrza wodnym roztworem gliny.
Powstałe w tym procesie na płaszczyźnie klingi zafalowania (odbicie
zasięgu gliny) nazwane zostały "podpisem miecza" (hamon). Należy
pamiętać, że kowal hartował miecz w wodzie, czasem poprzedzonej
filmem olejowym, nigdy nie stosował metod hartowania tradycyjną
techniką gaszenia w oleju, dla zróżnicowania stref hartowania.
Następnie surową klingę przejmował szlifierz (togimono-shi), który
ręcznie za pomocą zestawu kamieni wodnych modelował, ostrzył i w
końcu polerował powierzchnię. W nowoczesnym lustrzanym stylu
polerowania stosuje się jeszcze igły stalowe.
Ukończoną głownię umieszczano w tymczasowej rękojeści i wykonywano
próbę cięcia.
Ponieważ za właściwy miecz – duszę samuraja – uważano tylko klingę,
mogła ona posiadać różne stroje (koshirae): domowy, podróżny,
ceremonialny – zawsze składające się z pasujących stylem rękojeści,
jelca i pochwy (saya). Bardzo często stosowano też specjalny strój
do przechowywania, zwany shira-saya, wykonywany z czystego drewna
bez żadnych elementów ozdobnych lub z innego materiału. Dzięki
prostocie shira-saya oglądający miecz mógł skupić się tylko i
wyłącznie na walorach ostrza, ponieważ jego wzroku nie odciągały
elementy oprawy.
Rękojeść użytkową wytwarzano z odmiany magnolii japońskiej
(hō-no-ki). Dwa wyżłobione elementy boczne były sklejane klejem
ryżowym. Następnie przykładano nań skórę płaszczki. Od strony gardy
tsuba zakładano metalowy lub rogowy pierścień (obejmę) wzmacniający
o nazwie (fuchi), z drugiej strony rękojeść zakańczano zaślepką
(''kashira''). Powierzchnię rękojeści pomiędzy obejmą a zaślepką
pokrywano oplotami z materiału bawełnianego lub jedwabnego. Pod
oplot wkładano zwykle dwa menuki, ozdoby, które mogły albo
zasłaniać otwory kołków mocujących klingę (mekugi), albo przez
podniesienie oplotu wypełniać wnętrze trzymającej rękojeść dłoni.
Miecz umieszczany był w drewnianej pochwie (saya), która była
pokrywana laką, czasem ozdabiania na różne sposoby.