Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Czy my jako współcześni zdajemy sobie sprawę, że: "według [prognoz] do 2020 r. co najmniej 20% młodzieży akademickiej przed uzyskaniem dyplomu w Europejskim Obszarze Szkolnictwa Wyższego powinno odbyć edukację za granicą? [...] Nie tylko z perspektywy mobilności świat nie jest zero-jedynkowy, ale nie sposób także zanegować kategoryzację na tułaczy i wędrowców. Ci pierwsi pozostają w granicach, których nie przekraczają w sensie geograficznym czy społeczno-kulturowym. Przeciwnym typem są wędrowcy – współcześni podróżnicy konstruujący swój projekt tożsamościowy dzięki przekraczaniu różnorakich granic i stykaniu się z różnymi odległymi miejscami, ale przede wszystkim ze sposobami życia codziennego" (fragm. wstępu). Praca ma charter teoretyczno-empiryczny. Ukazano w niej problematykę przekraczania granic geograficznych, społecznych, ale przede wszystkim kulturowych przez studentów uczestniczących w różnych programach mobilności międzynarodowej. Książka jest publikacją socjologiczną, autorowi jednak nie jest obce podejście interdyscyplinarne, dzięki czemu znlazło się tu też miejsce na analizę z zakresu antropologii kultury i psychologii społecznej.

Profesor Wiktor Żłobicki wystąpił z niezwykłą inicjatywą: jako redaktor naukowy przewodzi rzeszy młodych naukowców; razem współtworzą dwutomową publikację (t. 2 w przygotowaniu) zatytułowaną Transgresje w edukacji. Tytułowe transgresje należy rozumieć bardzo szeroko: jako przekraczanie granic, realnych i umownych symbolicznych, psychologicznych, społecznych, materialnych. Tym, co pozwala pokonać bariery, jest edukacja, pojmowana multidyscyplinarnie, jako dziedzina wymagająca kontekstu pedagogicznego, psychologicznego, socjologicznego, a także filozoficznego. Zamiar Autorów niezwykle ambitny, a zakres bezkresny, toteż, jak zaznacza we Wstępie Wiktor Żłobicki, prezentowane czytelnikom obszerne dwa tomy to zaledwie czubek góry lodowej, jedynie zaznaczenie problematyki, ze wszystkimi jej odcieniami i półtonami.

Profesor Janion jako „poeta krajowy”, „kloszard metafizyczny”, Pluszkin z powieści Gogola, „pracownica morza” z Wiktora Hugo, wreszcie – niezłomny starzec trwający na stanowisku w romantycznej bibliotece. Janion opowiada o życiu po katastrofie marca 68 tu, w kraju, na przekór projektowi emigracji. Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte to epoka gdańskich „Transgresji”, czas Güntera Grassa, Wernera Herzoga, czas „nowej prywatności”, przekuwanej w projekt polityczny. Jarosław Iwaszkiewicz i – przede wszystkim – Miron Białoszewski pojawiają się w II tomie rozmów jako partnerzy tamtych poszukiwań. Duch zmarłego Kazimierza Wyki nawiedza mieszkanie Janion. Poczciwy język polonistyczny pęka pod naporem interpretacji demonicznych i wampirycznych. Powstaje nielegalne Towarzystwo Kursów Naukowych. Wybucha Sierpień.

Sztuka XX i XXI wieku w swym wymiarze antystrukturalnym to pole zdobywania wtajemniczeń w "inne przestrzenie", "nowe światy", "ukryte znaczenia", "głębokie sensy". To także obszar, w którym dokonuje się przekroczeń konwencji społecznych, wychodzenia poza strukturę, wchodzenia w antystrukturalną liminalność i poszukiwania communitas. Artyści realizują różne praktyki pozbywania się "starego" i zdobywania "nowego ja", wchodzą w odmienne stany świadomości, dokonują radykalnych akcji na ciele, bawią się z dziećmi, odkrywają na nowo duchowy aspekt natury, poszukują Wzoru, projektują rytuały, kontaktują się ze śmiercią. Sztuka jest wielkim eksperymentem alchemicznym, dokonuje transmutacji materii, ducha, emocji i - co najważniejsze - jest operacją na ludzkiej tożsamości, wpisując się przy tym w dynamikę społeczeństwa (po)nowoczesnego. Autor pokazuje w tej książce, że kategoria sacrum jest bardzo przydatna w interpretowaniu, rozumieniu i odczuwaniu współczesnych dzieł sztuki.

"Owszem, prawda jest taka, że i ja, za romantykami, kreśliłam apologię polskiego, romantycznego szaleństwa. I ja idealizowałam Polaków jako naród jednolicie bohaterski. I ja widziałam w naszym mesjanizmie przede wszystkim słuszną gloryfikację polskiego cierpienia" - mówi żywa legenda polskiej nauki, guru wiedzy o romantyzmie, znawczyni wampirów i guseł, żydowskich bohaterów polskiej historii i zapomnianych legend słowiańszczyzny, rewizjonistka polskich tradycji i Królowa Matka polskiego feminizmu. Profesor Maria Janion w rozmowie z Kazimierą Szczuką opowiada o dorastaniu w okupowanym Wilnie, młodości spędzonej w bibliotekach, o wierze w socjalizm. A także o wielkich przyjaźniach, tytanicznej pracy - i o nieznośnym "wieńcu męczeńskim na skroni", za którym nie mogą przestać tęsknić współcześni Polacy.

Książkę rekomenduję do druku z wyraźnym przekonaniem, że będzie czytana i cytowana, stanowi bowiem wartościowe kompendium wiedzy, obejmujące jasno określone pole problemowe, a jednocześnie posiadające skrystalizowaną myśl/ideę przewodnią. Redaktorowi, profesorowi Wiktorowi Żłobickiemu, z całą pewnością udało się zgromadzić w tomie takie egzemplifikacje transgresji w edukacji, które – jak wyeksponował to we wstępie – „są stałym elementem edukacji w wymiarze nie tylko grupowym, ale także jednostkowym/ indywidualnym, i towarzyszą człowiekowi na różnych etapach jego życia, dając szanse na rozwój, lecz stanowiąc również o barierach, które ów rozwój utrudniają czy wręcz uniemożliwiają”. Mamy tutaj przy tym do czynienia – jak pisze słusznie redaktor – z „edukacją, która przybiera formę swoistej gry o wykorzystanie potencjału rozwojowego jednostki”. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Zbyszka Melosika Dociekania o transgresji w edukacji w polecanej książce podzielone zostały na cztery części. W pierwszej z nich, zatytułowanej Transgresje. Edukacja i otoczenie społeczne, znalazło się siedem artykułów, w których podjęto następujące zagadnienia: hybrydowości dyscyplin naukowych, tranzycji z edukacji akademickiej na rynek pracy, transgresyjnych kontekstów edukacji osób starszych, kompetencji społecznych gimnazjalistów w kontekście ich aktywności w przestrzeni wirtualnej, doświadczeń adaptacyjnych dzieci po zakończeniu edukacji wczesnoszkolnej, poziomu zaufania rodziców na różnych etapach edukacji ich dzieci oraz barier edukacyjnych w środowisku wiejskim. Transgresje w perspektywie pedeutologicznej to druga część publikacji. Zawiera pięć tekstów poświęconych: rozpoznaniu kompetencji przyszłych nauczycieli, transgresyjnemu wymiarowi awansu zawodowego nauczycieli, kształtowaniu się tożsamości zawodowej nauczycieli w kontekście transgresji biograficznych, rozwojowi profesjonalnemu włoskich surdopedagogów oraz samoocenie kompetencji muzycznych nauczycieli edukacji wczesnoszkolnej. W części trzeciej, zatytułowanej Transgresje w edukacji wczesnoszkolnej, autorzy artykułów omawiają takie zagadnienia, jak: transgresyjny wymiar aktywności poznawczej dziecka, dojrzałość szkolna, progi programowe w edukacji wczesnoszkolnej, dynamika przestrzeni klasy w edukacji wczesnoszkolnej oraz amerykański program wspierania rozwoju umiejętności szkolnych dzieci w edukacji początkowej. Publikację zamyka część czwarta Transgresyjny wymiar specjalnych potrzeb edukacyjnych dzieci i młodzieży, w której zaprezentowano artykuły na temat: koncepcji nauczania transgresyjnego jako odpowiedzi na specjalne potrzeby edukacyjne, rozwijania wybranych kompetencji uczniów ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się, kompetencji nauczycieli języka angielskiego w pracy z uczniami o specjalnych potrzebach edukacyjnych, gotowości nauczycielek edukacji wczesnoszkolnej do pracy z dzieckiem przewlekle chorym, roli rodziców w pokonywaniu przeszkód w rozwoju dzieci uzdolnionych, barier w kształceniu uczniów zdolnych w czeskiej szkole oraz szans dzieci zdolnych z rodzin dotkniętych ubóstwem.

Transgresja to słowo klucz, służące na terenie nauk o kulturze do oznaczania i określania zjawisk wymykających się istniejącym i stosowanym teoriom antropologicznym. Przeniesione na grunt antropologii i kulturoznawstwa z obszaru psychologii, bywa wykorzystywane w różnych kontekstach do opisu i wyjaśniania dynamiki przemian kulturowych. Najczęściej zaś jest parawanem ukrywającym niemoc cierpiącej na głęboki kryzys metodologiczny antropologii kulturowej. Transgresja kultury to zespół zjawisk i procesów prowadzących do przesuwania granic akceptacji dopuszczalnych form ekspresji. Towarzyszy jej rozszerzanie przestrzeni innowacyjności, ale także tendencja do naruszania i kwestionowania świętości, autorytetów, podstawowych, w tym religijnych, norm obyczajowych. Tym samym transgresja w kulturze pociąga za sobą debaty i dyskursy na różnych polach, skłania do obrony istniejących paradygmatów, ale też do ich reinterpretacji. Pragniemy ukazać w tym tomie oparte na solidnych podstawach teoretycznych i metodologicznych konteksty, w jakich pojawiają się analizy dotyczące transgresji, podejmowane na gruncie nauk o kulturze, w tym antropologii, etnologii, filozofii, kulturoznawstwa, językoznawstwa, socjologii i psychologii. Marginalne, okazjonalne, kontrowersyjne, ulotne zjawiska, jakie poddane zostały opisowi i diagnozie, wkraczają na centralne obszary kultury masowej, nie tylko rzucając wyzwanie utrwalonym kanonom kultury symbolicznej, lecz również kwestionując i nie respektując wymogów kultury popularnej. Z przedmowy

Ciemna zimowa noc odbiera mu Natalię. Gorący letni dzień stawia na jego drodze Lilę. Jest piękna, rudowłosa, tajemnicza, niemal eteryczna. Lila przenika do jego życia, miesza zmysły. Jednak w najmniej odpowiednich momentach zaczyna niebezpiecznie przypominać Natalię... Bohater błądzi w labiryncie przeszłości i teraźniejszości, usilnie próbując zrozumieć, co się wokół niego dzieje. Żyje Lilą, ale wspomnienie Natalii nigdy go nie opuszcza. Sytuację jeszcze bardziej komplikuje pojawienie się jego dawnego kolegi - Dawida, którego jednak nie ma prawa spotkać. W zapanowaniu nad rzeczywistością próbuje mu pomóc przyjaciel Michał, ale tutaj nic nie jest takie, jakim być się wydaje. Gdzie zaczyna się jawa a kończy sen? Aby przezwyciężyć wszechogarniające poczucie pustki, umysł ludzki nie cofnie się przed niczym.

Profesor Janion jako „poeta krajowy”, „kloszard metafizyczny”, Pluszkin z powieści Gogola, „pracownica morza” z Wiktora Hugo, wreszcie – niezłomny starzec trwający na stanowisku w romantycznej bibliotece. Janion opowiada o życiu po katastrofie marca 68 tu, w kraju, na przekór projektowi emigracji. Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte to epoka gdańskich „Transgresji”, czas Güntera Grassa, Wernera Herzoga, czas „nowej prywatności”, przekuwanej w projekt polityczny. Jarosław Iwaszkiewicz i – przede wszystkim – Miron Białoszewski pojawiają się w II tomie rozmów jako partnerzy tamtych poszukiwań. Duch zmarłego Kazimierza Wyki nawiedza mieszkanie Janion. Poczciwy język polonistyczny pęka pod naporem interpretacji demonicznych i wampirycznych. Powstaje nielegalne Towarzystwo Kursów Naukowych. Wybucha Sierpień.

Współczesna Warszawa. W tętniącej życiem metropolii mieszka 39-letnia Monika. Popadająca w stagnację i niezbyt ambitna kobieta wydaje się być pogodzona ze swoim losem. „Oto ja – pani w średnim wieku bez perspektyw” – mówi sama o sobie. Jest bierna, podporządkowana innym, nie wykorzystuje swojego potencjału. Ogranicza się do obserwacji, które prowadzą ją do wielu gorzkich, a nieraz zabawnych przemyśleń. Monika to dzisiejszy Kopciuszek. Autorka bawi się konwencją znanej baśni, stąd na kartach powieści pojawia się przyrodnia siostra, która wiedzie szczęśliwe i poukładane życie, a także macocha – prawdziwa wiedźma. Jednak opowieść o Kopciuszku w wydaniu Agnieszki Rahozy różni się od pierwowzoru w kilku istotnych szczegółach. W jej wersji macocha i siostra próbują pomóc podstarzałej pannie, która pędzi smętny żywot w cieniu wieloletniego partnera – egoisty i korporacyjnego karierowicza. Splot nieszczęśliwych zdarzeń spowoduje, że Kopciuszek stanie do walki. Tyle że wygraną nie jest bilet wstępu na bal, gdzie czeka wymarzony książę z bajki, ale upajający smak wolności.

„Bo jest” – słynna odpowiedź George’a Leigh Mallory’ego na pytanie, dlaczego chce zdobyć Mount Everest – eksponuje doświadczenie ontologiczne jako fundament alpinizmu. Wspinaczka wysokogórska nie jest więc prostym wyjściem ze świata kultury w świat natury, to raczej doświadczenie istnienia granic pomiędzy nimi. Alpinista porusza się właśnie po tej „grani”. Przedmiotem niniejszej książki jest próba dookreślenia kulturowego modelu transgresji w dyskursie alpinizmu: w jaki sposób fundamentalna ontologia doświadczenia liminalnego kształtuje model świata alpinistów oraz jakiego wzorca osobowości im dostarcza. Na materiał badawczy wykorzystany w książce składają się wypowiedzi alpinistów pozyskane w trakcie antropologicznych kwestionariuszowych badań terenowych oraz narracje zaczerpnięte z literatury alpinistycznej. Poprzez ich pryzmat lakoniczne „Bo jest” doświadczenia alpinistycznego przedstawia się w pełni swej złożoności jako kontekstualne zjawisko kulturowe.

Książka mierzy się z problematyką o niezwykłej ostrości społecznej kryzysu tożsamości, nie dającej się dłużej lekceważyć czy ubierać w stereotypowe wyobrażenia i komentarze. Pedagogika nie ucieknie już od konieczności szukania wszelkiego możliwego wsparcia własnych narzędzi diagnostycznych i jakości interwencji wychowawczej, a przede wszystkim głębszego namysłu nad własną świadomością humanistyczną i zdolnością do zmierzania się z dramatami egzystencjalnymi nie tylko ludzi młodych, ale zarówno wtedy, gdy są bliscy rozpaczy i rezygnacji, jak i gdy mają przerosty narcystycznej pychy i ślepoty na troskę o swój wysiłek wrastania w kulturę symboliczną i zmierzania się z własnymi wyobrażeniami z jednej strony a ciśnieniem niewidzialnej i niewysłowionej realności z drugiej. prof. zw. dr hab. Lech Witkowski

Profesor Wiktor Żłobicki wystąpił z niezwykłą inicjatywą: jako redaktor naukowy przewodzi rzeszy młodych naukowców; razem współtworzą dwutomową publikację zatytułowaną Transgresje w edukacji - Tom 1 i 2. Tytułowe transgresje należy rozumieć bardzo szeroko: jako przekraczanie granic, realnych i umownych – symbolicznych, psychologicznych, społecznych, materialnych. Tym, co pozwala pokonać bariery, jest edukacja, pojmowana multidyscyplinarnie, jako dziedzina wymagająca kontekstu pedagogicznego, psychologicznego, socjologicznego, a także – filozoficznego. Zamiar Autorów niezwykle ambitny, a zakres – bezkresny, toteż, jak zaznacza we Wstępie Wiktor Żłobicki, prezentowane czytelnikom obszerne dwa tomy to zaledwie czubek góry lodowej, jedynie zaznaczenie problematyki, ze wszystkimi jej odcieniami i półtonami. z receznzji: Tom drugi Transgresji w edukacji stanowi kontynuację zakończonego dużym powodzeniem przedsięwzięcia podjętego przez profesora Wiktora Żłobickiego w tomie pierwszym (pod takim samym tytułem). Muszę stwierdzić bez żadnego wahania, że i ta książka spełnia oczekiwania recenzenta (rozbudzone bez wątpienia wysokim poziomem pierwszej publikacji). Podobnie jak poprzedni tom składa się ona z czterech części, tworzących bardzo spójną całość, dającą wszechstronny obraz teorii/idei i praktyki/rzeczywistości […]. Z pełnym przekonaniem rekomenduję do druku drugi tom Transgresji w edukacji [...]. Jest to dzieło bardzo udane pod każdym względem: dobrze zredagowane, stanowiące zarówno bogate kompendium wiedzy, jak i – w wielu przypadkach – źródło błyskotliwych intelektualnych prowokacji. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Zbyszka Melosika Podobnie jak w poprzednim tomie (Tom I), materiał badawczy ze względu na problemy poruszane w artykułach podzielony został na cztery dopełniające się części. Część pierwsza, zatytułowana Transgresje. Edukacja i sfera publiczna, zawiera łącznie siedem artykułów, które dotyczą problematyki transgresji edukacji szkolnej w kierunku terapii probacyjnej, dystansu między przestrzenią szkoły a innymi przestrzeniami społecznymi, diagnozy przyczyn rasistowskich incydentów na przykładzie Białegostoku, transgresji zawierających się w umiejętnościach dotyczących sposobu myślenia, zarówno indywidualnego, jak i stosowanego w dyskursie publicznym oraz transgresji w pedagogice religii. Część druga: Transgresje. Całożyciowe uczenie się i edukacja dorosłych w kontekście rozwoju osobistego i zawodowego, zawiera pięć artykułów, w których podjęto rozważania nad stymulatorami i inhibitorami działań transgresyjnych nauczycieli, transgresyjnym wymiarem mediacji w edukacji, transgresyjnym uczeniem się osób starszych, praktycznymi metodami pracy z osobami dorosłymi w obszarze edukacji pozaformalnej oraz zjawiskiem śmierci, pojmowanej jako doświadczenie i etap rozwoju/edukacji.