Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Szósty numer w centrum uwagi stawia sytuację polskiej polityki w dwa lata po Smoleńsku – zwłaszcza problem wspólnoty politycznej podzielonej pod wpływem zaostrzającego się konfliktu politycznego. Jakie są źródła degeneracji polskiej polityki? Czy jest nadzieja na zmianę? Dlaczego odnowiona na Krakowskim Przedmieściu powaga przegrała z nihilistyczną błazenadą? Czy spór powagi i niepowagi nie jest dziś znowu centralnym problemem filozofii i praktyki politycznej? Obok komentarzy analizujących sytuację w Polsce w numerze znajdą się znakomite interpretacje platońskiego Gorgiasza pióra Charlesa Khana, Gregory Vlastosa i Terence Irwina. Dialog Platona warto z pewnością czytać również jako przewodnik po naszych czasach. Osobny blok tekstów porusza problem powagi w polityce. Znalazły się tam między innymi teksty Agnieszki Kołakowskiej o kulturowym i filozoficznym zjawisku niepowagi czy relacja z Czech napisaną przez Macieja Ruczaja tuż po śmierci Havla.

Carl Schmitt (1888–1985), niemiecki filozof prawa i polityki, należy do grupy dziewiętnasto- i dwudziestowiecznych intelektualistów tyleż inspirujących, co kontrowersyjnych i trudnych do jednoznacznego zakwalifikowania, takich jak Nietzsche, Weber, Simmel, Heidegger, Canetti czy Nozick. Schmitt zaczynał jako dadaista, by po latach kariery teoretyka prawa w republice weimarskiej i po epizodzie nazistowskim 1933–1936 stać się myślicielem, który do dziś wywiera wpływ na światowe koncepcje polityczne. Wypracował fundamentalną ideę polityczności, którą przeciwstawiał się konstytucyjnemu i prawnemu formalizmowi. Kto w państwie ma prawo zawiesić prawo i na jakiej podstawie? Inaczej mówiąc, kto (co) jest suwerenem? Tym pytaniem o prawomocność stanu wyjątkowego Schmitt eksponuje suwerena głębszego niż formalnie ukonstytuowane państwo: jedność polityczną opartą na nieustannych wyborach politycznych jednostek. Przed państwem jako konstytucyjno-prawną formą istnieje państwo jako działający podmiot. Na koncepcję tego podmiotu, uważa autor, wywarła wpływ tradycja teologiczna, skąd „teologia polityczna”. O tych wszystkich kwestiach traktuje niniejszy wybór obejmujący kilka podstawowych tekstów Schmitta z lat 1923–1932.

W najnowszym numerze Teologii Politycznej uwaga kieruje się w stronę niemieckiej polityki w Europie. Jaka jest pozycja Niemiec 70 lat po wywołanej i przegranej przez nich wojnie? Jak Niemcy realizują swoje interesy? Proponujemy także blok tekstów poświęcony Jarosławowi Iwaszkiewiczowi i jego stosunkowi zarówno do wchodnich, jak i zachodnich sąsiadów Polski. W numerze m.in: Cichocki, Gawin, Szarota, Staniszkis, Ch. Meier, Lemkin, Brague, Price, i inni.

Do dziś kontrowersyjny ze względu na epizod nazistowski Carl Schmitt (1888–1985), niemiecki filozof prawa i konstytucjonalista, miał wyraziste poglądy prawicowego krytyka republiki weimarskiej, demokracji i II soboru watykańskiego. Zaznaczył też swoją obecność na polu teologii, którą jednak, choć był gorliwym katolikiem, zawodowo się nie zajmował. Pojęcie politycznej teologii, które spopularyzował w latach 20. XX wieku, zrobiło światową karierę, choć niekoniecznie w takim sensie, w jakim rozumiał je sam Schmitt. W niniejszej książce z 1969 roku autor polemizuje ze znaną rozprawą teologiczną z lat 30. XX wieku odrzucającą samą możliwość teologii politycznej, przez którą rozumie się tu uwikłanie Kościoła chrześcijańskiego w związki z władzą świecką, czego wyrazem był np. w średniowieczu „cezaropapizm”. Ta konkretna tematyka jest okazją do podjęcia uniwersalnej dyskusji o Augustyńskiej idei dwóch państw, państwa Bożego i państwa doczesnego, sacerdotium i regnum, o zadaniach chrześcijanina w świecie. Taki sens ma politische Theologie: nie tyle jakiś dział teologii, „teologia” polityczna, ile raczej „polityczna” teologia – religia w polis, civitas, doczesnym „mieście” człowieka.

Czym jest teologia polityczna? Nie łatwo jest jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Można mówić o co najmniej trzech sensach tego wyrażenia. W pierwszym, szerokim, teologia polityczna to wszelkie znane z historii próby odniesienia porządku politycznego do czynnika religijnego. W drugim, właściwym, teologia polityczna obejmuje tylko te doświadczenia historyczne, które budują związek między transcendencją a porządkiem ludzkim na gruncie racjonalnego namysłu. W trzecim, specjalnym, za teologie polityczną mogą uchodzić tylko te fenomeny kulturowe, które noszą taką nazwę. Autor skupia swoją uwagę na sensie właściwym tego pojęcia i pokazuje, jak teologia polityczna rozwijała się w historii myśli zachodniej od starożytności po dzień dzisiejszy, zwracając szczególną uwagę na jej związek z filozofią polityczną. Merio Scattola jest profesorem na Uniwersytecie w Padwie i zajmuje się historią doktryn politycznych