Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Po ukazaniu tragizmu ludzkiego upadku jako przejścia od bytu esencjalnego do egzystencjalnego rozważa wydarzenie Nowego Bytu w Jezusie jako w Chrystusie. W Chrystusie tym Nowym Bycie, ustanawiającym ponowną jedność między stworzeniem a samobytem, możliwe jest przezyciężenie ludzkiego wyobcowania, a więc grzechu i odkrycie sensu własnej egzystencji. Chrystus jest więc mocą zbawienia, partycypacji w Nowym Bycie; stąd też orędzie chrześcijańskie jest ściśle biorąc orędziem o Synu Bożym, w którym działa i uobecnia się bóg, o egzystującym i zarazem pokonującym egzystencję Chrystusie, jest orędziem chrystologicznym.

Do dziś kontrowersyjny ze względu na epizod nazistowski Carl Schmitt (18881985), niemiecki filozof prawa i konstytucjonalista, miał wyraziste poglądy prawicowego krytyka republiki weimarskiej, demokracji i II soboru watykańskiego. Zaznaczył też swoją obecność na polu teologii, którą jednak, choć był gorliwym katolikiem, zawodowo się nie zajmował. Pojęcie politycznej teologii, które spopularyzował w latach 20. XX wieku, zrobiło światową karierę, choć niekoniecznie w takim sensie, w jakim rozumiał je sam Schmitt. W niniejszej książce z 1969 roku autor polemizuje ze znaną rozprawą teologiczną z lat 30. XX wieku odrzucającą samą możliwość teologii politycznej, przez którą rozumie się tu uwikłanie Kościoła chrześcijańskiego w związki z władzą świecką, czego wyrazem był np. w średniowieczu cezaropapizm. Ta konkretna tematyka jest okazją do podjęcia uniwersalnej dyskusji o Augustyńskiej idei dwóch państw, państwa Bożego i państwa doczesnego, sacerdotium i regnum, o zadaniach chrześcijanina w świecie. Taki sens ma politische Theologie: nie tyle jakiś dział teologii, teologia polityczna, ile raczej polityczna teologia religia w polis, civitas, doczesnym mieście człowieka.