[PŁATNERZE HISZPAŃSCY]
Kategoria: Kategorie > Templariusze
Świątyni, czyli templariuszy powstał w 1118 roku (lub, jak
sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120 roku), kiedy Hugo
de Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze: Godfryd de
Saint-Omer,...
Pełen opis produktu 'WIELKI OZDOBNY MIECZ ZAKONU TEMPLARIUSZY Z POCHWĄ (289/V)' »
WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ
SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE
JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA
- PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM
ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY
CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA
CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(289/V)Miecz nie jest
naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze
stali toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI
ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:głownia: wysokowęglowa stal
toledańska,pochwa ze skóry naturalnej oraz mosiężne
zdobieniaDŁUGOŚĆ: 110cm
WAGA: 2,5 kgPONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH:
"Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni, czyli templariuszy powstał w 1118
roku (lub, jak sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120
roku), kiedy Hugo de Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze:
Godfryd de Saint-Omer, Godfryd d'Eygorande, Nicolas de Neuvic, Jean
d'Ussel, Jean de Meymac i Pierre d'Orlean złożyli przed Gormondem
de Picquigny, patriarchą Jerozolimy śluby ubóstwa, czystości,
posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej (św.
Bernarda z Clairvaux). Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić
pielgrzymów i chronić szlaki pielgrzymkowe. Od króla Jerozolimy,
Baldwina II, otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym, przebudowany
na kościół, meczet Al-Aksa i wznoszący się w pobliżu pałac, który
stał się ich kwaterą. Po 10 latach istnienia w 1128 na synodzie w
Troyes któremu przewodzili kardynał legat Mateusz d'Albano i
Bernard z Clairvaux, templariusze faktycznie konstytuowali się jako
zakon: otrzymali Regułę Zakonną [ich sentencją stało się zdanie
Memento Finis (łac. "pamiętaj o końcu")]. Reguła łacińska składała
się z siedemdziesięciu dwóch artykułów, które omawiały obowiązki
religijne i wojskowe braci, porządek dnia zakonnego, doczesnych
własności braci, hierarchii zakonu i posłuszeństwa. W 1147 roku w
czasie pontyfikatu Eugeniusza III, który uczestniczył w kapitule
generalnej w Paryżu, papież nadał templariuszom godło czerwonego,
ośmiokątnego krzyża, symbolu męczeństwa, które noszono na białym
habicie. W tym samym czasie regułę łacińską przetłumaczono na język
francuski, wprowadzając zmiany reguł, jak np. rezygnacja z zasady
nowicjatu.Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa templum –
świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni Salomona w
Jerozolimie. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy
dosiadających jednego wierzchowca, i symbolizowała pokorę i
ubóstwo.Struktura zakonu
Na czele Zakonu stał wielki mistrz, którego, większością głosów,
wybierało kolegium złożone z trzynastu elektorów: ośmiu rycerzy,
czterech serwientów i jednego kapelana. Wielkim mistrzem mógł
zostać wyłącznie brat po ślubach zakonnych.W sprawach ważnych
mistrz podejmował decyzje radząc się kapituły, w której skład
wchodzili: seneszal, marszałek, szatny, komandor Królestwa
Jerozolimskiego, Komandor Grodu Jeruzalem, komandor Akki, komandor
Trypolisu i komandor Antiochii. Zastępcą wielkiego mistrza był
seneszal, odpowiedzialny za zaopatrzenie i gospodarkę zakonu. Nad
jego namiotem w obozie powiewała baussant - srebrzysto-biała
chorągiew zakonu. Na czele hierarchii wojskowej stał marszałek,
który dowodził hufcami w czasie wojny i był odpowiedzialny za
dyscyplinę zakonników. Podczas bitwy marszałek osobiście dzierżył
sztandar, najważniejszy znak dla walczących rycerzy.Komandor
Królestwa Jerozolimskiego był skarbnikiem zakonu. Komandor Grodu
Jeruzalem odpowiadał za bezpieczeństwo szlaków pielgrzymkowych
prowadzących nad Jordan. Komandor Jeruzalem i jego dziesięciu
rycerzy miało przywilej strzec relikwii Świętego Krzyża, który
stracono w czasie bitwy pod Hattin. Komandorzy, przy pomocy
własnych marszałków i szatnych - sukienników, zarządzali swoimi
prowincjami zakonnymi. Podlegali im kasztelani i komandorzy
poszczególnych domów zakonnych.W Europie templariusze posiadali 13
prowincji: Francja, Anglia ze Szkocją i Irlandią, Flandria, Poitou,
Akwitania, Owernia, Prowansja, Sycylia, Apulia, Portugalia,
Katalonia, Aragonia i Węgry. Na czele każdej stał mistrz.
Najważniejszymi prowincjami, które posiadały status równy
prowincjom wschodnim, były prowincje hiszpańskie, w których również
walczono z niewiernymi. Pozostałe europejskie prowincje, baliwaty i
komandorie pełniły funkcje gospodarcze i finansowe. Każdy klasztor
miał swoją kapitułę zwykłą, zbierającą się raz w tygodniu, i
kapitułę generalną, która służyła jako instancja
odwoławcza.Członkowie Zakonu dzielili się na cztery grupy:
braci-rycerzy (fratres milities), braci służebnych - serwientów
(fratres servientes armigerii), kapelanów (fratres capellani), oraz
służby i rzemieślników (servients famuli et officii). W zakonie
mogli również służyć rycerze na określony czas, po którym wracali
do życia świeckiego, oraz fratres conjugati - bracia żonaci.
Rycerze odbywający czasową służbę w zakonie i bracia żonaci nie
mogli nosić białych habitów, lecz, podobnie jak serwienci, brązowe
lub czarne. Wicemarszałek, chorąży, brat kucharz klasztoru, kowal
klasztoru, komandor portu w Akce rekrutowali się spośród braci
służebnych.
Historia
W dniu 19 marca 1128 roku templariusze otrzymali pierwsze nadanie z
rąk Teresy, królowej Portugalii, która oddała im zamek w Soure nad
Mondego strzegący południowej granicy królestwa przed Maurami.
Także w tym roku Hugo de Payens założył prowincję angielską ze
Starą Świątynią w Holborn jako ośrodkiem, a Gotfryd z Saint-Omer,
syn kasztelana z Saint-Omer uzyskał darowizny na rzecz zakonu od
Wilhelma Clitona, hr. Flandrii. W kolejnych latach templariusze
pozyskali kolejnych hojnych sponsorów i współbraci. 14 lipca 1130
r. ślub zakonny złożył Rajmund Berengar III, hrabia Barcelony i
Prowansji, ofiarowując templariuszom zamek Granena na granicy
marchii saraceńskiej, zaś Alfons, król Portugalii obdarzył
templariuszy nadaniem puszczy Cera pozostającej w rękach Saracenów;
po wyzwoleniu regionu rycerze założyli Coimbrę, Ega i Rodin, które
podlegały papieżowi bez pośrednictwa biskupów, a w 1131 podczas
oblężenia Burgos Alfons I, król Aragonii pozostawił w testamencie
templariuszom 1/3 swego królestwa. Jednak po jego śmierci w 1134
roku poddani unieważnili testament dzielący królestwo pomiędzy
zakony rycerskie i przekazali królestwo don Ramirowi, bratu
Alfonsa, biskupowi Burgos; w walkach o sukcesję, które wybuchły po
unieważnieniu testamentu templariusze nie wzięli udziału. Kolejne
nadania uzyskali w 1132 uzyskując zamek Barbara od Armengola, hr.
Urgel, a w 1134 twierdzę saraceńską Calatrava zdobytą przez
Alfonsa, kr. Kastylii i Aragonii od arcybiskupa Toledo, zaś w
kwietniu tego roku hrabia Barcelony Rajmund Berengar IV przyrzekł
templariuszom pomoc w obronie Graneny.
24 maja 1136 umarł Hugo de Payens, pierwszy mistrz templariuszy,
jego następcą został wybrany Robert de Craon z Andegawenii, który
uzyskał od papieży szereg bulli potwierdzających przywileje dla
zakonu i stanowiących podstawę ich działalności. 23 marca 1138 r.
papież Innocenty II wydał bullę Omne Datum Optimum będącą podstawą
przywilejów templariuszy: wprowadził do zakonu braci kapelanów,
wyłączył templariuszy spod władzy kościelnej (poza papieską) i
powierzył mistrzowi oraz kapitule pełną odpowiedzialność za władzę
w Zakonie, wyłączył spod opłaty dziesięcin, upoważnił do budowy
kaplic i kościołów wyłączonych spod jurysdykcji biskupów. Bulla
Milites Templi z 1144 r. nadała templariuszom prawo do kwestowania
raz do roku w każdym kościele, nawet w okolicach obłożonych
interdyktem; w tymże roku templariusze przyjęli do swego grona
będącego w agonii i obłożonego klątwą Gotfryda z Mandeville, hr.
Essex, co umożliwiło jego pochowanie w ziemi poświęconej i
stanowiło wyraz ich szczególnego przywileju. W 1145 r. kolejna
bulla Militia Dei powiadomiła biskupów o prawie templariuszy do
budowy kaplic, a w 1147 papież Eugeniusz III nadał templariuszom
godło czerwonego krzyża na białych habitach (miał być symbolem
permanentnej krucjaty zakonu przeciw niewiernym) podczas obrad
kapituły generalnej zakonu w Paryżu. Wszystkie te przywileje
uszczuplające dochody duchowieństwa i wyłączające templariuszy spod
jurysdykcji biskupiej spowodowały narastanie niechęci kleru do
zakonu.
Nowe bractwo wypełniło lukę w wewnętrznej organizacji kolonialnego
państwa Franków. Początkowo spełniało tylko rolę policji,
patrolując drogi i zwalczając opór ludności miejscowej –
muzułmańskiej i chrześcijańskiej. Odciążało w ten sposób szczupłe
siły wojskowe królestwa od zajmowania się sprawami bezpieczeństwa
wewnętrznego w okupowanym kraju. Dlatego szybko zyskało uznanie,
popularność i cieszyło się poparciem króla i możnych. Również
duchowieństwo przyjęło z zadowoleniem powstanie rycerskiego
bractwa.Gdy w 1291 roku upadło Królestwo Jerozolimskie, pozbawieni
siedziby templariusze przenieśli się na Cypr (1291), a następnie do
Francji.Król francuski Filip IV Piękny który miał wielkie długi u
templariuszy postanowił uwolnić się od nich. 13 października 1307
(13 w piątek) uwięził członków zakonu we Francji, zarzucając im
herezję, świętokradztwo, czary, rozpustę i spiskowanie z
Saracenami. Po długotrwałym procesie, trwającym do czerwca 1311
roku, sobór w Vienne zdecydował o kasacie zakonu templariuszy. Jego
majątki we Francji zostały skonfiskowane, wielu templariuszy
poniosło śmierć na stosie, w tym wielki mistrz Jakub de Molay i 54
innych dostojników zakonnych. Nie wszędzie jednak likwidacja zakonu
przebiegła bez problemu. Zbrojny opór stawili templariusze
aragońscy i cypryjscy. Templariusze niemieccy zaś stawili się
władzom świeckim w pełnym rynsztunku bojowym, dzięki czemu uniknęli
aresztowania.Liczebność zakonu w różnych okresach była różna,
jednak tuż przed upadkiem zakon liczył ok. 4500 ludzi, z czego 1000
to najwyżej postawieni w hierarchii bracia-rycerze, pozostali to
bracia służebni, rzemieślnicy i kapelani-duchowni. Z tej liczby
2000 przebywało we Francji, a 2500 poza nią.Ulegając naciskom króla
Francji papież Klemens V zawiesił, (ale nie skasował) zakon w 1312,
ostatecznie jednak uniewinnił go z zarzutów o herezję. Po
zawieszeniu zakonu templariuszy dobra jego zostały przez papieża
przekazane joannitom, jednak nie wszystkie udało im się przejąć,
część przejęli bowiem lokalni władcy. Templariuszom w Portugalii
pozwolono natomiast na utworzenie nowego zakonu - Zakonu Rycerzy
Chrystusa - który przejął posiadłości templariuszy. Stworzenie tego
zakonu było możliwe dzięki wyjątkowym stosunkom templariuszy w tym
kraju z jego władcami, gdyż już wcześniej zakonnicy składali tam
przysięgę na wierność królowi, co ich uzależniało od władzy
królewskiej, ale dzięki temu cieszyli się licznymi przywilejami i
protekcją panujących. Podobnej zależności nie było w innych
krajach, gdzie zakon funkcjonował. W Aragonii majątek zakonu został
przekazany nowo utworzonemu Zakonowi Rycerzy z Montesy.Po
zawieszeniu zakonu templariuszy, kontynuatorzy ich tradycji mieli
ponoć w czasach nowożytnych utworzyć masonerię. Nie ma na to jednak
przekonujących dowodów, choć część lóż masońskich przyjęła nazwę
Rycerzy Świątyni, a więc "templariuszy". Ponadto, niektóre loże
masońskie posługują się flagami templariuszy, a podczas niektórych
spotkań masoni przebierają się za templariuszy.
Wojsko
Początkowo templariusze byli tylko strażnikami szlaków
pielgrzymkowych, by następnie wraz ze swoim liczebnym wzrostem stać
się jedną z ważniejszych stron militarnych w Outremer. Ten fakt był
min. przyczyną opracowania nowej Reguły w języku francuskim, która
szczegółowo omawiała również militarne aspekty życia zakonnego. Z
bronią w ręku musieli służyć wszyscy bracia i serwienci. Każdy
rycerz-zakonnik mógł posiadać trzy wierzchowce, a czwartego
dosiadał jego giermek. Zbroja rycerza składała się z hełmu,
kolczugi oraz żelaznych nogawic. Templariusz uzbrojony był w miecz,
tarczę, kopię, młot turecki i puginał. Serwianci najczęściej
walczyli pieszo, chociaż mogli posiadać jednego konia, i byli
uzbrojeni trochę gorzej. Podstawową jednostką taktyczną był hufiec,
składający się z rycerzy i ich giermków. U boku templariuszy
służyli turkopole - lekka jazda syryjska. Oddziałami templariuszy w
czasie marszu, postoju i w boju dowodził marszałek. Reguła zakonna
wymagała bezwzględnego podporządkowania się rozkazom marszałka, a
każde naruszenie reguły było karane, najsurowiej tchórzostwo i
przejście na stronę wroga. Nikt nie mógł opuścić pola walki, jeżeli
widoczny był czarno-biały sztandar trzymany przez marszałka,
którego chroniło dziesięciu rycerzy.Militarny charakter
działalności templariuszy kazał im wznosić na Wschodzie obronne
fortece, również na terenie miast, które powierzono im w obronę.
Templariusze stanowili garnizon twierdz, zamków i warowni: Gazy,
Tortosy, Safad, Safity - Chastel-Blanc, Sydonu, Arsour, Atlit,
Natron, Bagras, Askalon, Toron, Beaufort, Ajn Musa, Chastellet,
Chastel Rouge, Ahamant, Destroit, La Fève, Maldoim, Merla, Casal
des Plaines, La Colée, Darbasak, La Roche de
Roussel"1.1-http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Templariusze&oldid=15452916
