Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Scenariusze dziecięcych przedstawień teatralnych mogą być wykorzystywane zarówno w szkolnych teatrzykach jak i na lekcjach języka polskiego. Ogółem jest ich ok. 30. Treść przedstawień ma charakter okolicznościowy bądź tematyczny, a zarazem edukacyjny.Oto niektóre z nich: Dzień matki, Dzień nauczyciela, Wielkanoc, Boże Narodzenie, Zima, Wiosna, Zwierzęta w domu i na podwórku, Teatrzyk geograficzny, Teatrzyk ortograficzny, Historyczny, bajkowy, mitologiczny, Kochajmy babcię i dziadka, Zostaną w naszej pamięci, Na pożegnanie szkoły. Fragmenty między dialogami, oznaczone kursywą i zebrane w nawias mają ułatwić interpretację dialogów i tekstów. Dodatkowo, każdy scenariusz poprzedzony jest opisem wstępnym....

Rafał Węgrzyniak - "Bzik tropikalny" z perspektywy dwudziestu latMichał Smolis - Magia. Rozmowa z Barbarą HanickąAleksandra Majewska - Wioska plemienna. Rozmowa z Marią MajKatarzyna Niedurny - Braterstwo. Rozmowa z Dariuszem JarzynąJarosław Minałto - Szum opiniiKrystyna Duniec, Roman Pawłowski - Teatr transspołecznyTR Warszawa Nowa siedziba TR Warszawa na placu Defilad - idea i projekt...

Tom Wiersze i utwory teatralne gromadzi całą znaną twórczość poetycką, dramaturgiczną i translatorską Tytusa Czyżewskiego, wybitnego poety i malarza, jednego z twórców międzywojennej awangardy. Wszystkie utwory opatrzone zostały aparatem krytycznym i komentarzami....

Kiedy w 1965 roku zorganizowano Warszawskie Spotkanie Teatralne nikt z organizatorów nie zdawał sobie sprawy, że oto powołano do życia jedną z najtrwalszych i najważniejszych instytucji życia teatralnego w Polsce. WST – dość szybko – z jeszcze jednego festiwalu stały się właśnie instytucją: ustalały hierarchie, promowały kariery, nobilitowały lub utrącały, kreowały mody. Były świadectwem stanu teatru, ale i go tworzyły, inspirowały. Miały i mają swoją publiczność. Wychowały kilka generacji warszawskiej inteligencji. Stworzyły całe, wcale niemałe, środowisko ludzi wokół teatru. Przez lata cieszyły się opinią najlepiej zorganizowanego polskiego festiwalu teatralnego. Spotkania przechodziły liczne przemiany – koncepcyjne, ideowe i artystyczne, organizacyjne, ale jedno się nie zmieniało: były i nadal starają się być najważniejszym polskim festiwalem. Kiedy ich zabrakło – zachwiały się kryteria ocen, zabrakło skali porównawczej, punktu odniesienia, zderzenia estetyk, postaw, osiągnięć i klęsk. Nie żyje już dwóch ludzi, przez cale lata kluczowych dla WST – Mieczysław Marszycki i Jerzy Koenig. Wiele jednak po nich pozostało i jeszcze wiele można dziś opisać. Pokazać zmiany. Pokazać nowe. Można, po doświadczeniach dwukrotnego reaktywowania Spotkań, spróbować odpowiedzieć na pytanie o sens, możliwość przywracania tego, co było. Spotkania... to ogromny dorobek środowiska teatralnego. Może warto go utrwalić?Fragment książki...

Dramaty dla dzieci autorstwa Agnieszki Kuszy (instruktorki teatralnej, polonistki i dramatopisarki) przeznaczone są dla najmłodszych dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Teksty te można potraktować jako udramatyzowane bajki. Nie tylko pełnią funkcję dydaktyczną, ale również terapeutyczną - w ramach terapii poprzez dramat oraz bajkoterapii - pozwalają dziecku na uświadomienie sobie przyczyn i skutków jego działania oraz działania innych postaci, wzmacniają poczucie własnej wartości, oswajają z trudnymi sytuacjami. Dramaty-bajki opowiadają o marzeniach, które mogą wpływać pozytywnie lub negatywnie i odmieniać świat, o wyborach i umiejętności sprzeciwienia się grupie, aby czynić dobro, o pokonywaniu smutku i zła prostymi umiejętnościami czy o drodze, jaką należy pokonać, aby się ukształtować oraz osiągnąć szczęście. Mają charakter scenariuszy, mogą być z powodzeniem wykorzystywane przez nauczycieli w przygotowywaniu przedstawień z dziećmi - są krótkie, język, styl i długość wypowiedzi dostosowane są do wieku dziecka, ponadto kwestie aktorskie zawierają ćwiczenia logopedyczne. Umożliwiają nauczycielom wykorzystanie teatru i dramatu w pracy z uczniami, aby nie tylko przekazać im sens bajek, ale również rozwijać kreatywność dzieci, ich świadomość i ekspresję kulturalną, a także mowę ciała. A zatem wychowują dzięki pracy zespołowej -pracy interpretatorów i twórców teatralnych. Dodatkowo wzbogacają wiedzę dziecka z różnych obszarów tematycznych: astronomii, geografii, mitologii, baśni, legendy etc....

Książka zawiera zbiór tekstów krytycznych Tadeusza Pawlikowskiego.Legendarny dyrektor i reżyser teatru sięgnął po pióro recenzenta dwukrotnie.Po raz pierwszy w młodości, kiedy dopiero zaczynały kiełkować jego marzenia o przyszłej karierze. W latach 1885–1887 w „Nowej Reformie” pisał recenzje krakowskich przedstawień. I ponownie – jako doświadczony artysta i osoba publiczna – na przełomie1910 i 1911 roku publikował w „Kurierze Lwowskim” pełne emocji omówienia lwowskiej sceny muzycznej.Można mieć nadzieję, że rok 2015 – setna rocznica śmierci Pawlikowskiego – przyniesie nową falę zainteresowania jego osobą i dorobkiem. Powinien się także do tego przyczynić długo oczekiwany zbiór Recenzji teatralnych i kronik opery pisanych przez Pawlikowskiego w dwóch różnych okresach życia, a publikowanych pod kryptonimami.Nie przynoszą one wprawdzie wyraziście sformułowanego programu czy poglądów teatralnych Pawlikowskiego – nie ma tu manifestów ani deklaracji ideowych, bo takich dyrektor nie składał. Stanowią jednak niezwykle cenny dokument, pozwalający z jednej strony poznać jego osobowość, rozległą wiedzę, język, jakim się posługiwał pisząc o teatrze, a z drugiej – jak wszystkie ówczesne recenzje – dający szansę przybliżenia choć trochę codzienności dawnego teatru krakowskiego i lwowskiej opery. Wciąż jeszcze mało mamy takich całościowo i wnikliwie opracowanych zbiorów źródłowych tekstów teatralnych, z tym większą więc radością należy powitać ten – szczególnie ze względu na osobę Autora.Z recenzji prof. dr. hab. Dariusza Kosińskiego...

Polska krytyka i myśl teatralna drugiej połowy XIX wieku tworzyły doniosły poznawczo dokument rodzimej świadomości estetyczno-kulturowej. Przejawiały się w tym dokumencie ślady ówczesnego kontekstu filozoficzno-estetycznego, wybrzmiewały w nim echa ideowych i światopoglądowych polemik oraz kluczowe problemy życia społecznego i narodowego w dobie zaborów. Zagadnienia te w różnorodny sposób omawiali i komentowali wybitni krytycy teatralni, ludzie teatru i pisarze zainteresowani sztuką sceniczną. Ich twórczości krytyczno- oraz estetycznoteatralnej dotyczy ta książka....

David Wiles analizuje sposoby wykorzystywania przestrzeni w widowiskach kulturalnych, obrzędach religijnych, przedstawieniach ulicznych i cyrkowych oraz występach odbywających się w galeriach czy pubach. W swoich rozważaniach wykorzystuje znane antropologiczne teorie przestrzeni (Mircea Eliadego, Richarda Schechnera, Victora Turnera i Yi-Fu Tuan), które łączy z filozoficzną koncepcją przestrzeni Michela Foucaulta i socjologicznym punktem widzenia Henri`ego Lefebvre`a. W efekcie tworzy spójną teorię widowisk nierozerwalnie związanych z daną epoką historyczną, społecznością i środowiskiem. David Wiles jest profesorem teatrologii na uniwersytecie w Londynie. Jego pierwsze publikacje poświęcone były teatrowi elżbietańskiemu i greckiemu, należą do nich m.in. Shakespeare`s Clown: actor and text in the Elizabethan playhouse (1987) i Greek Theatre Performance (2000)....

Notatnik Teatralny 80-81/2015-2016Sprawa polska napawa mnie nieustannym lękiem....

Pierwszy tom Pism teatralnych wybitnego reżysera, współzałożyciela Teatru Ósmego Dnia, wieloletniego dyrektora artystycznego festiwalu Malta.Wydana przez Wydawnictwo Miejskie Posnania i Malta Poznań Festival publikacja zawiera autorskie scenariusze spektakli Lecha Raczaka. We Wzlocie inspirowanym poezją Mandelsztama grali aktorzy poznańskiego Teatru Ósmego Dnia. W Truciznach Cagliostra – aktorzy Teatro Arca z Catanii. Łatwe umieranie zrealizowane zostało z pospolitym ruszeniem aktorów poznańskich z różnych zespołów teatralnych. Plac Wolności i Czas Terroru powstały zaś w legnickim Teatrze im. H. Modrzejewskiej....

Piotr Rudzki: Nie ma człowieka bez kultury. Rozmowa z Jerzym HausneremDorota Buchwald: Ile jest państwa w teatrze?Mike Urbaniak: Walka z hegemonem. Rozmowa z Maciejem NowakiemTadeusz Koczanowicz: Co teatr daje społeczeństwu. Rozmowa z Krzysztofem MieszkowskimRafał Węgrzyniak: Scena publiczna. Idea i jej realizacje w historii polskiego teatru...

Przekazujemy Państwu druga część scenariuszy teatralnych dla szkół podstawowych. Mają one przede wszystkim charakter edukacyjny. Na przykład dotyczą bezpieczeństwa dzieci na ulicy, czy ostrożności względem zachowania się wobec obcych. Ale tez są również świetną zabawą dla całej rodziny. Mamy tu nast. scenariusze: Boże Narodzenie, Wielkanoc, Sami w domu, Na ulicy, Baśniowa opowieść o tym, skąd się biorą dzieci, Owocowa lekcja matematyki, Domowe porządki, Wakacje na wsi, Wakacje nad morzem, Przedwiośnie na górskich halach, Andrzejkowe wróżby, Bal sylwestrowy, Kulinarne eksperymenty, Dzień górnika, Imieniny, Urodziny....

Władze PZPR nigdy nie miały wątpliwości, że to one powinny kierować teatrami. Jakim cudem teatry bywały zatem dobre, zwłaszcza że owe władze mało czym dobrze kierowały? Oczywiście postawa aktorów i reżyserów, pragnących zachować przyzwoity poziom zawodowy mimo różnych czynionych ustępstw, była podstawowa. Ona jednak wszystkiego nie tłumaczy.O tym, że komunizm był złym pomysłem na życie, sporo już powiedziano; powtarzanie tego nie jest rewelacją. Nas historyków, powinno interesować, jak ten system działał, a także jakie były uwarunkowania, a jakie skutki owego działania. Powinniśmy tworzyć socjologizującą historię teatru....