Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Autorki dramatów zamieszczonych w tomie W świecie baśni. Scenariusze przedstawień teatralnych dla młodzieży zapraszają czytelników do podjęcia rozmowy na trudne i ważkie tematy, takie jak fobie, samotność, odmienność, relacje między dzieckiem a dorosłym (rodzicem). Rozmowy te mają pobudzić odbiorców do refleksji nad własnym „ja” i stosunkiem owego „ja” do świata, a także nad kształtem tego świata. Jak podkreślają dramatopisarki, rozmowa ta powinna zawierać elementy nie tyle moralizatorskie i dydaktyczne, ile raczej odprężające i komiczne. Scenariusze z powodzeniem mogą być wykorzystywane przez nauczycieli w przygotowywaniu przedstawień z uczniami.

Wspomnienia szatniarza teatralnego ` to dziesięć opowiadań, stanowiących wspomnienia teatralne z lat 30. fikcyjnego szatniarza Warszawskiej Opery Narodowej. Szatniarz Stefan Głucheć znalazł się po wojnie w Londynie i tam właśnie co miesiąc publikuje swoje wspomnienia w formie felietonów w piśmie polonijnym „Orzeł Bielik”. Wspomnienia szatniarza... cechują charakterystyczny klimat i styl retro. W operze Stefana Głuchcia wiele się dzieje: postaci historyczne mieszają się z wyimaginowanymi, a nawet z ... duchami przodków.`

Widziałam ten spektakl kilka razy i odkryłam rzecz niezwykłą: „Chlip-hop” działa jak detoks. Przychodzi do teatru człowiek udręczony przez media, odmóżdżony przez kulturę masową, przymulony przez aktualnie panujące przeboje. A po dwóch godzinach – wychodzi z niego wstanie niemal euforycznym. Lekki, świeży, odtruty. Szare komórki i receptory smakowe znowu działają bez zarzutu. Umysł się rozjaśnia. Jakoś lżej robi się na sercu i na wątrobie. Wraca apetyt na życie i sympatia do świata. A to wszystko dzieje się za sprawą trzech mocno depresyjnych osób, które przez te dwie godziny opowiadają nam o swoich smutkach, lękach, fobiach i innych ludzkich przypadłościach, przeplatając to tyleż pięknymi, co smutnymi piosenkami. Więcej zdradzić nie mogę, ale o jednym zapewniam: po „chlip-hopie” człowiek czuje się znacznie lepiej niż przed. Jako psycholog kliniczny – gorąco Państwu polecam! Magda Czapińska.

"Terminus Nord" to wspomnienia Giovanniego Pampiglione od pół wieku związanego z polskim teatrem i operą jako reżyser, tłumacz na włoski m.in. Witkacego, Mrożka, Krasińskiego a na polski głównie Goldoniego. Ta urocza książka napisana po polsku i po włosku pełna jest barwnych anegdot ze współpracy autora z Jerzym Grotowskim, Andrzejem Wajdą czy Peterem Brookiem i wielu innymi prominentnymi postaciami teatru polskiego i europejskiego z czasów jego największej świetności

Przekazujemy Państwu druga część scenariuszy teatralnych dla szkół podstawowych. Mają one przede wszystkim charakter edukacyjny. Na przykład dotyczą bezpieczeństwa dzieci na ulicy, czy ostrożności względem zachowania się wobec obcych. Ale tez są również świetną zabawą dla całej rodziny. Mamy tu nast. scenariusze: Boże Narodzenie, Wielkanoc, Sami w domu, Na ulicy, Baśniowa opowieść o tym, skąd się biorą dzieci, Owocowa lekcja matematyki, Domowe porządki, Wakacje na wsi, Wakacje nad morzem, Przedwiośnie na górskich halach, Andrzejkowe wróżby, Bal sylwestrowy, Kulinarne eksperymenty, Dzień górnika, Imieniny, Urodziny.

Polska krytyka i myśl teatralna drugiej połowy XIX wieku tworzyły doniosły poznawczo dokument rodzimej świadomości estetyczno-kulturowej. Przejawiały się w tym dokumencie ślady ówczesnego kontekstu filozoficzno-estetycznego, wybrzmiewały w nim echa ideowych i światopoglądowych polemik oraz kluczowe problemy życia społecznego i narodowego w dobie zaborów. Zagadnienia te w różnorodny sposób omawiali i komentowali wybitni krytycy teatralni, ludzie teatru i pisarze zainteresowani sztuką sceniczną. Ich twórczości krytyczno- oraz estetycznoteatralnej dotyczy ta książka.

Spis treści: Zadara Idee Zadara Enterprise Poczekalnia.O. Zmiana Recenzje Zagranica Timoszewicz Summary

David Wiles analizuje sposoby wykorzystywania przestrzeni w widowiskach kulturalnych, obrzędach religijnych, przedstawieniach ulicznych i cyrkowych oraz występach odbywających się w galeriach czy pubach. W swoich rozważaniach wykorzystuje znane antropologiczne teorie przestrzeni (Mircea Eliadego, Richarda Schechnera, Victora Turnera i Yi-Fu Tuan), które łączy z filozoficzną koncepcją przestrzeni Michela Foucaulta i socjologicznym punktem widzenia Henri`ego Lefebvre`a. W efekcie tworzy spójną teorię widowisk nierozerwalnie związanych z daną epoką historyczną, społecznością i środowiskiem. David Wiles jest profesorem teatrologii na uniwersytecie w Londynie. Jego pierwsze publikacje poświęcone były teatrowi elżbietańskiemu i greckiemu, należą do nich m.in. Shakespeare`s Clown: actor and text in the Elizabethan playhouse (1987) i Greek Theatre Performance (2000).

Książka Włodzimierza Hermana należy do grona pism opiewających głębię myśli duńskiego pisarza, filozofa i teologa. Autor przełożył dzieła Kierkegaarda na sztukę teatralną, eksponując w niej witalność estety i jego nieokiełznany temperament. W synkretycznej formule połączył filozoficzne idee Kierkegaarda ze stylem dawnego wrocławskiego Teatru Kalambur – pełnym żartu i powagi, dowcipnej gry słów. Ukazał moment między dwoma sposobami istnienia, filozofa i aktora. Esejom Włodzimierza Hermana towarzyszy sztuka jego autorstwa zatytułowana „Kierkegaard, czyli z papierów jeszcze żyjącego. Kabaret literacko-filozoficzny”. Książkę wzbogaca obszerny wstęp Jacka Aleksandra Prokopskiego „Kierkegaard, czyli wybór maski. Nie tylko estetyczno-satyryczny esej” oraz posłowie Janusza Deglera – „List do przyjaciela”.

Bogata monografia poświęcona historii i teraźniejszości słynnego już Ośrodka Praktyk Teatralnych Gardzienice ukazuje ewolucję idei i ról jego założycieli i aktorów oraz prezentuje interesujące analizy wszystkich spektakli i działań gardzienickiego zespołu. „Ogromną zaletą opracowania Tadeusza Kornasia jest ukazanie, jak wierny własnemu światopoglądowi artystycznemu pozostał — w toku burzliwej 26–letniej historii swego zespołu — Włodzimierz Staniewski. Co składa się na ów światopogląd? Oto — po pierwsze — byt ludzki jest sprzeczny, wewnętrznie agoniczny: z jednej strony cieleśnie materialny, ociężały i niejako przykuty do ziemi, do tego tu miejsca, z drugiej — duchowo lotny, marzycielski, wiecznie wyrywający się za linię horyzontu, ku niebu. Sprzeczność ta jedna, poprzez gestus — szczególnie przez taniec i śpiew — duchowe porywy cielesności, nieodmiennie heroiczne. Po wtóre, człowiek powiązany jest z innymi ludźmi i ze wszystkimi istnieniami relacją wzajemności — jest istotą obcującą, otwartą i dynamiczną, wiecznie szukającą dopełnienia w bliźnim i w harmonijnym zespoleniu wszystkich stworzeń. (...) Autor szuka świadectw tego światopoglądu w przedstawieniach wyreżyserowanych przez Staniewskiego, podobnie jak w idei Wypraw i Zgromadzeń, a potem Kosmosu GARDZIENIC”. Leszek Kolankiewicz

Artyści teatralni i estradowi to książka, prezentująca sylwetki osób, które w szczególny sposób wpisały się w historię kina, muzyki, teatru i tańca. Dzięki tej publikacji zaznajomisz się z wybitnymi kompozytorami i muzykami m.in. z Chopinem, Bachem, Vivaldim i Mozartem, który ze względu na niebywały talent nazywany był „cudownym dzieckiem”. Znajdziesz tu również informacje o współczesnych gwiazdach estrady: Madonnie, Michaelu Jacksonie czy Whitney Houston. Ponadto poczytasz o sławnych śpiewakach operowych, legendach kina, cenionych dramaturgach i sławach Hollywood. Piękne, duże ilustracje, przejrzysty układ książki, wiele ciekawostek i interesujących tekstów sprawią, że książka ta stanie się wspaniałym przewodnikiem po świecie artystów, kultury i sztuki.

Notatnik Teatralny 80-81/2015-2016 Sprawa polska napawa mnie nieustannym lękiem.

Tom Wiersze i utwory teatralne gromadzi całą znaną twórczość poetycką, dramaturgiczną i translatorską Tytusa Czyżewskiego, wybitnego poety i malarza, jednego z twórców międzywojennej awangardy. Wszystkie utwory opatrzone zostały aparatem krytycznym i komentarzami.

W szkicach Kopcińskiego uważna interpretacja łączy się z osobistym stosunkiem autora do prezentowanych spektakli. Myśl Kierkegaarda, który uważał, że subiektywne życie jest najlepszym sprawdzianem dla prawd ogólnych, znajduje tu swoje odzwierciedlenie.

Kiedy w 1965 roku zorganizowano Warszawskie Spotkanie Teatralne nikt z organizatorów nie zdawał sobie sprawy, że oto powołano do życia jedną z najtrwalszych i najważniejszych instytucji życia teatralnego w Polsce. WST – dość szybko – z jeszcze jednego festiwalu stały się właśnie instytucją: ustalały hierarchie, promowały kariery, nobilitowały lub utrącały, kreowały mody. Były świadectwem stanu teatru, ale i go tworzyły, inspirowały. Miały i mają swoją publiczność. Wychowały kilka generacji warszawskiej inteligencji. Stworzyły całe, wcale niemałe, środowisko ludzi wokół teatru. Przez lata cieszyły się opinią najlepiej zorganizowanego polskiego festiwalu teatralnego. Spotkania przechodziły liczne przemiany – koncepcyjne, ideowe i artystyczne, organizacyjne, ale jedno się nie zmieniało: były i nadal starają się być najważniejszym polskim festiwalem. Kiedy ich zabrakło – zachwiały się kryteria ocen, zabrakło skali porównawczej, punktu odniesienia, zderzenia estetyk, postaw, osiągnięć i klęsk. Nie żyje już dwóch ludzi, przez cale lata kluczowych dla WST – Mieczysław Marszycki i Jerzy Koenig. Wiele jednak po nich pozostało i jeszcze wiele można dziś opisać. Pokazać zmiany. Pokazać nowe. Można, po doświadczeniach dwukrotnego reaktywowania Spotkań, spróbować odpowiedzieć na pytanie o sens, możliwość przywracania tego, co było. Spotkania... to ogromny dorobek środowiska teatralnego. Może warto go utrwalić? Fragment książki

Udostępnienie traktatu Niccolo Sabbatiniego o praktyce budowania scen i maszyn teatralnych w tłumaczeniu na język polski jest wypełnieniem jednej z największych źródłowych luk w naszej teatrologii. […] Oddajemy w ręce Czytelnika traktat napisany rzeczowym językiem matematyka-geometry i budowniczego, w istocie poświęcony kreacyjnej magii sztuki, cudownościom osiągalnym dla zręcznych rzemieślników. Opisane ułudotwórcze chwyty, triki, fortele, możliwości markowania, pozorowania, udawania – wszystko dla oszukania zmysłów odbiorców, przez następne stulecia okazywać będzie na różne sposoby swoją przydatność w zmiennych modelach iluzji teatralnej.

Książka zawiera zbiór tekstów krytycznych Tadeusza Pawlikowskiego. Legendarny dyrektor i reżyser teatru sięgnął po pióro recenzenta dwukrotnie. Po raz pierwszy w młodości, kiedy dopiero zaczynały kiełkować jego marzenia o przyszłej karierze. W latach 1885–1887 w „Nowej Reformie” pisał recenzje krakowskich przedstawień. I ponownie – jako doświadczony artysta i osoba publiczna – na przełomie 1910 i 1911 roku publikował w „Kurierze Lwowskim” pełne emocji omówienia lwowskiej sceny muzycznej. Można mieć nadzieję, że rok 2015 – setna rocznica śmierci Pawlikowskiego – przyniesie nową falę zainteresowania jego osobą i dorobkiem. Powinien się także do tego przyczynić długo oczekiwany zbiór Recenzji teatralnych i kronik opery pisanych przez Pawlikowskiego w dwóch różnych okresach życia, a publikowanych pod kryptonimami. Nie przynoszą one wprawdzie wyraziście sformułowanego programu czy poglądów teatralnych Pawlikowskiego – nie ma tu manifestów ani deklaracji ideowych, bo takich dyrektor nie składał. Stanowią jednak niezwykle cenny dokument, pozwalający z jednej strony poznać jego osobowość, rozległą wiedzę, język, jakim się posługiwał pisząc o teatrze, a z drugiej – jak wszystkie ówczesne recenzje – dający szansę przybliżenia choć trochę codzienności dawnego teatru krakowskiego i lwowskiej opery. Wciąż jeszcze mało mamy takich całościowo i wnikliwie opracowanych zbiorów źródłowych tekstów teatralnych, z tym większą więc radością należy powitać ten – szczególnie ze względu na osobę Autora. Z recenzji prof. dr. hab. Dariusza Kosińskiego

Warszawskie sezony teatralne 19451949 Tomasza Mościckiego są drugą już pionierską próbą pokazania życia teatralnego stolicy tuż po wojnie, po przychylnie przyjętej kronice Teatry Warszawy 19441945. Autor kontynuuje opowieść o warszawskich scenach, pokazując, jak szybko odbudowywało się życie artystyczne stolicy. To fascynująca wyprawa w historię pierwszych powojennych lat Polski, widziana właśnie przez teatr. Autor prowadzi czytelnika szlakiem istniejących wówczas, dziś w dużej części zapomnianych, teatralnych miejsc, przypomina historię teatrów istniejących do dziś, ale i tych, które zniknęły, ustępując miejsca odbudowującej się Warszawie.Książka przynosi obraz życia teatralnego całkowicie odmienny od utartych przekonań o jego ubóstwie w pierwszych latach po wojnie. Jest to życie niesłychanie bogate i szybko zmieniające swój kształt. Książka opowiada także o codziennym życiu warszawskiego teatru, zwyczajach, warunkach życia i pracy aktora, zarobkach, a także o sprawach wstydliwie ukrywanych przed publicznością, a bulwersujących wówczas artystyczne środowisko.

Wydanie 2008 stron 209 oprawa miękka