Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Kiedy w 1965 roku zorganizowano Warszawskie Spotkanie Teatralne nikt z organizatorów nie zdawał sobie sprawy, że oto powołano do życia jedną z najtrwalszych i najważniejszych instytucji życia teatralnego w Polsce. WST ? dość szybko ? z jeszcze jednego festiwalu stały się właśnie instytucją: ustalały hierarchie, promowały kariery, nobilitowały lub utrącały, kreowały mody. Były świadectwem stanu teatru, ale i go tworzyły, inspirowały. Miały i mają swoją publiczność. Wychowały kilka generacji warszawskiej inteligencji. Stworzyły całe, wcale niemałe, środowisko ludzi wokół teatru. Przez lata cieszyły się opinią najlepiej zorganizowanego polskiego festiwalu teatralnego. Spotkania przechodziły liczne przemiany ? koncepcyjne, ideowe i artystyczne, organizacyjne, ale jedno się nie zmieniało: były i nadal starają się być najważniejszym polskim festiwalem. Kiedy ich zabrakło ? zachwiały się kryteria ocen, zabrakło skali porównawczej, punktu odniesienia, zderzenia estetyk, postaw, osiągnięć i klęsk. Nie żyje już dwóch ludzi, przez cale lata kluczowych dla WST ? Mieczysław Marszycki i Jerzy Koenig. Wiele jednak po nich pozostało i jeszcze wiele można dziś opisać. Pokazać zmiany. Pokazać nowe. Można, po doświadczeniach dwukrotnego reaktywowania Spotkań, spróbować odpowiedzieć na pytanie o sens, możliwość przywracania tego, co było. Spotkania... to ogromny dorobek środowiska teatralnego. Może warto go utrwalić?Fragment książki

"Familia Teatralna" to opowieść nauczyciela, wychowawcy i jednocześnie zawodowego reżysera, który na początku lat 90 - tych podjął stałą pracę w XXV LO im.Stefana Żeromskiego na przedmieściach Krakowa, pośród sennego, betonowego blokowiska.Publikacja dokumentuje pionierską epokę reformy ustroju szkoły; czas tworzenia programu autorskiej klasy humanistyczno - artystycznej i realizacji założonych celów. Omawia trzy nurty warsztatów teatralnych; warsztaty włączone w nauczanie historii literatury i wiedzy o teatrze, warsztaty jako lektorat na scenie oraz warsztaty ściśle związane z lekcjami wychowawczymi.Adresatami publikacji są: nauczyciele poloniści, nauczyciele języków obcych, instruktorzy teatralni, wychowawcy, studenci pedagogiki i wszyscy pasjonaci teatralni - nauczyciele twórczy, którzy szkołę widzą nie tylko jako maszynkę do testowania uczniów, trenujących od rana do nocy umiejętność sprawnego rozwiązywania zadań testowych na egzaminach maturalnych.

Dramaty dla dzieci autorstwa Agnieszki Kuszy (instruktorki teatralnej, polonistki i dramatopisarki) przeznaczone są dla najmłodszych dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Teksty te można potraktować jako udramatyzowane bajki. Nie tylko pełnią funkcję dydaktyczną, ale również terapeutyczną - w ramach terapii poprzez dramat oraz bajkoterapii - pozwalają dziecku na uświadomienie sobie przyczyn i skutków jego działania oraz działania innych postaci, wzmacniają poczucie własnej wartości, oswajają z trudnymi sytuacjami. Dramaty-bajki opowiadają o marzeniach, które mogą wpływać pozytywnie lub negatywnie i odmieniać świat, o wyborach i umiejętności sprzeciwienia się grupie, aby czynić dobro, o pokonywaniu smutku i zła prostymi umiejętnościami czy o drodze, jaką należy pokonać, aby się ukształtować oraz osiągnąć szczęście. Mają charakter scenariuszy, mogą być z powodzeniem wykorzystywane przez nauczycieli w przygotowywaniu przedstawień z dziećmi - są krótkie, język, styl i długość wypowiedzi dostosowane są do wieku dziecka, ponadto kwestie aktorskie zawierają ćwiczenia logopedyczne. Umożliwiają nauczycielom wykorzystanie teatru i dramatu w pracy z uczniami, aby nie tylko przekazać im sens bajek, ale również rozwijać kreatywność dzieci, ich świadomość i ekspresję kulturalną, a także mowę ciała. A zatem wychowują dzięki pracy zespołowej -pracy interpretatorów i twórców teatralnych. Dodatkowo wzbogacają wiedzę dziecka z różnych obszarów tematycznych: astronomii, geografii, mitologii, baśni, legendy etc.

Bogata monografia poświęcona historii i teraźniejszości słynnego już Ośrodka Praktyk Teatralnych Gardzienice ukazuje ewolucję idei i ról jego założycieli i aktorów oraz prezentuje interesujące analizy wszystkich spektakli i działań gardzienickiego zespołu.?Ogromną zaletą opracowania Tadeusza Kornasia jest ukazanie, jak wierny własnemu światopoglądowi artystycznemu pozostał ? w toku burzliwej 26?letniej historii swego zespołu ? Włodzimierz Staniewski. Co składa się na ów światopogląd? Oto ? po pierwsze ? byt ludzki jest sprzeczny, wewnętrznie agoniczny: z jednej strony cieleśnie materialny, ociężały i niejako przykuty do ziemi, do tego tu miejsca, z drugiej ? duchowo lotny, marzycielski, wiecznie wyrywający się za linię horyzontu, ku niebu. Sprzeczność ta jedna, poprzez gestus ? szczególnie przez taniec i śpiew ? duchowe porywy cielesności, nieodmiennie heroiczne. Po wtóre, człowiek powiązany jest z innymi ludźmi i ze wszystkimi istnieniami relacją wzajemności ? jest istotą obcującą, otwartą i dynamiczną, wiecznie szukającą dopełnienia w bliźnim i w harmonijnym zespoleniu wszystkich stworzeń. (...) Autor szuka świadectw tego światopoglądu w przedstawieniach wyreżyserowanych przez Staniewskiego, podobnie jak w idei Wypraw i Zgromadzeń, a potem Kosmosu GARDZIENIC?.Leszek Kolankiewicz

Rafał Węgrzyniak - "Bzik tropikalny" z perspektywy dwudziestu latMichał Smolis - Magia. Rozmowa z Barbarą HanickąAleksandra Majewska - Wioska plemienna. Rozmowa z Marią MajKatarzyna Niedurny - Braterstwo. Rozmowa z Dariuszem JarzynąJarosław Minałto - Szum opiniiKrystyna Duniec, Roman Pawłowski - Teatr transspołecznyTR Warszawa Nowa siedziba TR Warszawa na placu Defilad - idea i projekt

Warszawskie sezony teatralne 1945?1949 Tomasza Mościckiego są drugą już pionierską próbą pokazania życia teatralnego stolicy tuż po wojnie, po przychylnie przyjętej kronice Teatry Warszawy 1944?1945. Autor kontynuuje opowieść o warszawskich scenach, pokazując, jak szybko odbudowywało się życie artystyczne stolicy. To fascynująca wyprawa w historię pierwszych powojennych lat Polski, widziana właśnie przez teatr. Autor prowadzi czytelnika szlakiem istniejących wówczas, dziś w dużej części zapomnianych, teatralnych miejsc, przypomina historię teatrów istniejących do dziś, ale i tych, które zniknęły, ustępując miejsca odbudowującej się Warszawie.Książka przynosi obraz życia teatralnego całkowicie odmienny od utartych przekonań o jego ubóstwie w pierwszych latach po wojnie. Jest to życie niesłychanie bogate i szybko zmieniające swój kształt. Książka opowiada także o codziennym życiu warszawskiego teatru, zwyczajach, warunkach życia i pracy aktora, zarobkach, a także o sprawach wstydliwie ukrywanych przed publicznością, a bulwersujących wówczas artystyczne środowisko.

Wybór sztuk Jona Fossego w przekładzie Haliny Thylwe:Matka i dzieckoSynNoc śpiewa piosenki Letni dzieńOdwiedzinyoraz wprowadzający w klimat teatru Fossego tekst Kaia Johnsena Kilka systematycznych uwag na temat języka teatralnego Jona Fossego; wstęp autorstwa Moniki Grossman-Kliber.

Udostępnienie traktatu Niccolo Sabbatiniego o praktyce budowania scen i maszyn teatralnych w tłumaczeniu na język polski jest wypełnieniem jednej z największych źródłowych luk w naszej teatrologii. [?] Oddajemy w ręce Czytelnika traktat napisany rzeczowym językiem matematyka-geometry i budowniczego, w istocie poświęcony kreacyjnej magii sztuki, cudownościom osiągalnym dla zręcznych rzemieślników. Opisane ułudotwórcze chwyty, triki, fortele, możliwości markowania, pozorowania, udawania ? wszystko dla oszukania zmysłów odbiorców, przez następne stulecia okazywać będzie na różne sposoby swoją przydatność w zmiennych modelach iluzji teatralnej.

Teatralne silva rerum jest zbiorem szkiców, w których autorka próbuje spojrzeć na teatr z perspektywy historycznej. Materiał został podzielony na trzy części. Teksty zgrupowane w części pierwszej dotyczą zagadnień etosu teatru dawniej i obecnie. W części drugiej znajdują się szkice o aktorach - męczennikach za wiarę w różnych autorskich interpretacjach, a także o wystawianiu staropolskich misteriów. Część trzecia jest poświęcona sposobom pisania o przedstawieniach teatralnych i aktorze - począwszy od XVII wieku po współczesność.

Poradnik dla osób pragnących poświęcić się reżyserii w teatrze.Szulczyński precyzyjnie a nie nachalnie ukazuje rozległość wiedzy niezbędnej w zawodzie reżysera. Pokazuje podstawowe wiadomości z filozofii, historii, kultury, szeroko pojętej sztuki, historii i teorii literatury, oczywiście teatru od antyku do współczesności (uwzględniając premierę sprzed kilku miesięcy). Charakteryzując zwięźle epoki, style gatunki, konwencje, nie traci z pola widzenia wybitnych twórców, szczególnie tych z XX wieku.Autor jest wyjątkowo cennym, wiarygodnym, kompetentnym informatorem i doradcą. Łączy doświadczenie praktykującego reżysera z ponadćwierćwiekowym doświadczeniem pedagoga. Teatr zna nie tylko z licznych opracowań (bibliografia wykorzystanych pozycji z wielu dziedzin, m.in. teatru, zajmuje pięć stron), także z bezpośredniej obserwacji procesu twórczego najwybitniejszych a bardzo różnych indywidualności polskiego teatru (Tadeusz Kantor, Konrad Swinarski, Jerzy Jarocki) i wreszcie własnej pracy artystycznej. Encyklopedyczna wiedza niejednokrotnie bywa wspierana, uzupełniana własnymi spostrzeżeniami, przemyśleniami.Z recenzji prof. dra hab. Jana Michalika

Dziewięć niepoprawnych politycznie sztuk o współczesnych Polakach, złapanych w kleszcze liberalizmu i narodowo-katolickich wartości. Dziewięć dramatycznych podróży do kraju, który jeszcze niedawno nazywał się Polska, a dzisiaj ze wszystkich sił chce być Poland. Jakie są koszty tej metamorfozy?

Artyści teatralni i estradowi to książka, prezentująca sylwetki osób, które w szczególny sposób wpisały się w historię kina, muzyki, teatru i tańca. Dzięki tej publikacji zaznajomisz się z wybitnymi kompozytorami i muzykami m.in. z Chopinem, Bachem, Vivaldim i Mozartem, który ze względu na niebywały talent nazywany był ?cudownym dzieckiem?. Znajdziesz tu również informacje o współczesnych gwiazdach estrady: Madonnie, Michaelu Jacksonie czy Whitney Houston. Ponadto poczytasz o sławnych śpiewakach operowych, legendach kina, cenionych dramaturgach i sławach Hollywood.Piękne, duże ilustracje, przejrzysty układ książki, wiele ciekawostek i interesujących tekstów sprawią, że książka ta stanie się wspaniałym przewodnikiem po świecie artystów, kultury i sztuki.

Autorka na przykładzie sześćdziesięciu pięciu powojennych inscenizacji Kordiana pokazuje estetyczny i intelektualny dialog twórców teatru z dramatem Słowackiego. W centrum uwagi znalazły się przedstawienia, które najtrwalej zapisały się w powojennej historii teatru (Kordian Erwina Axera z 1956 i 1977 roku oraz Kordian Jerzego Grotowskiego z 1962 roku), okazały się najgłośniejsze (Kordian Adama Hanuszkiewicza z 1970 roku) czy też najbardziej charakterystyczne dla danego etapu recepcji (Kordian Hugona Morycińskiego z 1959 roku i Kordian Marka Okopińskiego z 1969 roku). Ich szczegółowy opis i analiza pokazuje sposób przekładania artyzmu i polifoniczności ideowej utworu na estetykę teatru. Uświadamia także rozmaite formy aktualizacji znaczeń dramatu i prezentacji duchowej kondycji polskiego społeczeństwa. Konfrontacja powstałych w różnym czasie i w różnych kontekstach kulturowych przedstawień pozwoliła także ukazać przemiany w relacjach między dramatem a teatrem oraz rolę dzieł scenicznych w budowaniu narodowej tradycji. Publikację kończy kalendarz przedstawień od prapremiery do roku 2000, w którym podstawowe informacje wzbogacono o charakterystykę kolejnych premier i bibliografię.

Pierwszy tom Pism teatralnych wybitnego reżysera, współzałożyciela Teatru Ósmego Dnia, wieloletniego dyrektora artystycznego festiwalu Malta.Wydana przez Wydawnictwo Miejskie Posnania i Malta Poznań Festival publikacja zawiera autorskie scenariusze spektakli Lecha Raczaka. We Wzlocie inspirowanym poezją Mandelsztama grali aktorzy poznańskiego Teatru Ósmego Dnia. W Truciznach Cagliostra ? aktorzy Teatro Arca z Catanii. Łatwe umieranie zrealizowane zostało z pospolitym ruszeniem aktorów poznańskich z różnych zespołów teatralnych. Plac Wolności i Czas Terroru powstały zaś w legnickim Teatrze im. H. Modrzejewskiej.

Druga część opracowania poświęconego polskim kontaktom z teatrem azjatyckim. Część pierwsza zawiera szczegółową kronikę, dokumentującą wizyty twórców i zespołów z Chin, Japonii, Indii czy Indonezji w Polsce. Studia zebrane w niniejszym tomie obejmują takie zagadnienia, jak: polska recepcja opery pekińskiej i japońskiego teatru no, występy zespołów kabuki i współczesnej "opery dziewczęcej" Takarazuka.

Autorki dramatów zamieszczonych w tomie W świecie baśni. Scenariusze przedstawień teatralnych dla młodzieży zapraszają czytelników do podjęcia rozmowy na trudne i ważkie tematy, takie jak fobie, samotność, odmienność, relacje między dzieckiem a dorosłym (rodzicem). Rozmowy te mają pobudzić odbiorców do refleksji nad własnym ?ja? i stosunkiem owego ?ja? do świata, a także nad kształtem tego świata. Jak podkreślają dramatopisarki, rozmowa ta powinna zawierać elementy nie tyle moralizatorskie i dydaktyczne, ile raczej odprężające i komiczne. Scenariusze z powodzeniem mogą być wykorzystywane przez nauczycieli w przygotowywaniu przedstawień z uczniami.

W szkicach Kopcińskiego uważna interpretacja łączy się z osobistym stosunkiem autora do prezentowanych spektakli. Myśl Kierkegaarda, który uważał, że subiektywne życie jest najlepszym sprawdzianem dla prawd ogólnych, znajduje tu swoje odzwierciedlenie.

Pierwsza część opracowania poświęconego polskim kontaktom z teatrem azjatyckim. Niniejszy tom zawiera kronikę dokumentującą pobyty twórców i zespołów z Chin, Japonii, Indii czy Indonezji w Polsce. Autor na podstawie afiszów, recenzji, fotografii i zapisów filmowych stworzył szczegółową relację, dzięki której dosiadujemy się, jakie przedstawienia zostały pokazane w Polsce przez ostatnie sto lat, a także kto, co i gdzie na ten temat napisał. Uzupełnienie kroniki stanowią zebrane w odrębnym tomie studia obejmujące takie zagadnienia, jak: polska recepcja opery pekińskiej i japońskiego teatru no, wizyty zespołów kabuki czy stosunek Jerzego Grotowskiego do kultur Orientu.

Podjęcie kwestii chóru we współczesnym dramacie i teatrze wymaga prześledzenia wielu różnych tradycji oraz uwzglęnienia różnych sposobów ich widzenia i interpretacji. Autorka monografii wychodzi od przedstawienia prowadzonych u początku i końca XIX wieku przez artystów, filozofów i badaczy uniwersyteckich dyskusji nad antyczną tragedią. Następnie zwraca uwagę na wpływ, jaki na nasz obraz antyku miały filologiczne i poetyckie przekłady oraz teatralne inscenizacje (m. in. Maxa Reinhardta i Teatru Gardzienice) greckich tragedii, by w końcu pokazać różnorakie wcielenia persony chóru w teatrze XX wieku - w sztukach Claudela Yeatsa, tekstach Wyspiańskiego i Białoszewskiego oraz w teatrze Tadeusza Kantora