[PŁATNERZE HISZPAŃSCY]
Kategoria: Kategorie > Noże > Nożyki do listów
MINIATURKA HISTORYCZNY MIECZ TAI CHI STAL
TOLEDAŃSKA - GUSTOWNY I PRAKTYCZNY NOŻYK DO LISTÓW WYOBRAŹ SOBIE
JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE. WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE
PODZIWU I...
Pełen opis produktu 'MINIATURKA HISTORYCZNY MIECZ TAI CHI STAL TOLEDAŃSKA (24)' »
MINIATURKA HISTORYCZNY MIECZ TAI CHI STAL TOLEDAŃSKA - GUSTOWNY I
PRAKTYCZNY NOŻYK DO LISTÓWWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA
UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI
MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ
TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.
Prezentowany model jest wierną repliką bazującą na wzorach
historycznych. Replika nie jest naostrzona ani przystosowana do
ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej.Cena nie
zawiera skrzynki drewnianej. aby ją zamówić wystarczy wysłać do nas
maila w tej sprawie po dokonaniu zakupu Producent: HISZPAŃSKI
ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:wysokowęglowa stal toledańska (od
czasów wieków średnich stal toledańska była uważana za najlepszy w
Europie materiał do wyrobu doskonałej broni białej)DŁUGOŚĆ:
24-26CMWAGA: 0,2 kg
(24)PONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH:"Taijiquan
(wym. tchaj-dźi-ćchuen, dosł. pięść taiji) - to zaliczana do grupy
tzw. systemów wewnętrznych (neijia) chińska sztuka walki, która
coraz częściej traktowana jest jako związana z chińską filozofią
gimnastyka medytacyjna (patrz niżej → Taijigong).Taijiquan
Opiera się na koncepcji taiji (dosłownie: wielka ostateczność),
opisującej świat, w którym z pierwotnej jedności (wuji) wyłoniły
się komplementarne pierwiastki yin i yang; słowo quan - "pięść" to
często używane określenie stylów walki w Chinach. Taijiquan można
tłumaczyć także jako "pięść wielkiej ostateczności", bo to forma
samoobrony stosowana jedynie w sytuacji, gdy niemożliwa jest
ucieczka czy negocjacje (spora część technik ma na celu fizyczne
unicestwienie przeciwnika).Trening obejmuje głównie tzw. ćwiczenia
podstawowe (jibengong), formy, czyli złożone układy ruchowe (tzw.
formy, taolu), w tym z bronią (np. z mieczem, czyli taijijian),
ćwiczenia z partnerem nazywane przepychaniem rąk, lub pchającymi
rękoma (tui shou) oraz naukę walki i samoobrony. Trening jest
znacząco różny od treningu większości sztuk walki, w tym tak
zwanych zewnętrznych (waijia) odmian Kung-fu/Wushu. Nie koncentruje
się na typowo rozumianym treningu fizycznym, lecz raczej na pracy
nad szczególną koordynacją ciała, a przede wszystkim koordynacją
pomiędzy umysłem a ciałem, w oparciu o klasyczne koncepcje
chińskiej nauki, takie jak qi - energia witalna i nei jin - siła
wewnętrzna. Zgodnie z założeniami yi (umysł) prowadzi qi (energię
witalną), a qi z kolei prowadzi ciało. Energię witalną qi uważa się
za główne źródło tak zwanej siły wewnętrznej (nei jin), jaką
posługuje się adept taijiquan. W niektórych szkołach stosuje się
obecnie interpretację klasycznych pojęć bardziej zgodną ze stanem
współczesnej nauki. W kategoriach myślenia cywilizacji zachodniej
trening Taijiquan to:trening wizualizacji - walka z wyimaginowanym
przeciwnikiem (z założenia techniki T. mają oddziaływać na układ
nerwowy, zakłócać działanie krwiobiegu lub organów wewnętrznych,
więc nie można T. trenować z realnym partnerem),
trening koordynacji układu szkieletowego z mięśniowym - zwiększanie
szybkości i siły ciosu przy wykorzystaniu składowych sił różnych
partii ciała (np:duża część siły i szybkości ciosu ręką generowana
jest z siły nóg) przy wykorzystaniu powolnych ruchów pozwalających
na obserwację działania układu mięśniowo szkieletowego i stopniowe
udoskonalanie (do zastosowań bojowych) działania tego układu.
Techniki bojowe ćwiczy się również w szybkim tempie.
trening reakcji na sytuację zagrożenia (gdy włącza się w organizmie
reakcja walka-ucieczka) - kodowanie bojowych schematów działania
(mających zadziałać automatycznie w sytuacji pewnego ataku ze
strony przeciwnika.) przy pomocy wizualizacji, wolnych, dokładnych
sekwencji ruchowych wraz z miarowym, skoordynowanym z nimi
oddechem.
Taijiquan dzieli się na różne style, z których najbardziej znane i
popularne to: Chen, Yang, Wu, Hao i Sun. Trening taijiquan kojarzy
się zwykle z powolnym, płynnym wykonywaniem zestawów ruchów, tak
zwanych form. Jednak wiele form taijiquan łączy zarówno ruchy
powolne jak i dynamiczne.W XX wieku zaczęto w coraz większym
stopniu wykorzystywać taijiquan jako formę ćwiczeń medytacyjnych
dla zdrowia, relaksu i dobrego samopoczucia. W rezultacie obecnie
często ćwiczy się taijiquan pomijając aspekt bojowy. Niektórzy z
ćwiczących wręcz nie wiedzą, że jest to sztuka walki. Wciąż jednak
istnieją także szkoły tradycyjnego taijiquan.Taijiquan
współcześnie
W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat rozwinęły się trzy nurty,
które oddaliły się od taiji quan rozumianego jako sztuka walki:Nurt
sportowy, w którym taijiquan jest jedną z konkurencji sportowego
wushu, w Chinach określanego jako bisai wushu, lub xiandai wushu.
Ta odmiana taijiquan podlega rygorom treningu sportowego, a występ
zawodnika w czasie zawodów jest oceniany według kryteriów
technicznych, estetycznych, gimnastycznych, oraz niektórych zasad
charakterystycznych dla taijiquan tradycyjnego. System oceniania
jest zbliżony do gimnastycznego, skala ocen obejmuje od 0 do 10
pkt. Obok konkurencji taijiquan (układu bez broni, wykonywanego
solo) wyróżniamy również konkurencję taijijian (układ z mieczem,
wykonywany solo).
Nurt zdrowotny, nauczany głównie w Chińskiej Republice Ludowej.
Taiji traktuje się głównie jako ćwiczenie gimnastyczne, mające
sprzyjać zachowaniu zdrowia i rozwojowi psychofizycznemu.
Nurt "duchowy", rozpowszechniony w latach sześćdziesiątych XX wieku
na Zachodzie. Taiji zostało wmieszane w różne koncepcje, pochodzące
głównie z ideologii hippisowskiej oraz z ruchu New Age. Traktuje
się taiji jako ścieżkę rozwoju duchowego. Jednakże według ekspertów
jest to związany z modą kierunek, który najbardziej powierzchownie
pojmuje taiji i rozpowszechnia znacznie zubożony obraz filozofii
Dalekiego Wschodu.
Dla odróżnienia od tradycyjnego taijiquan w odniesieniu do
powyższych zjawisk używa się często nazwy taijigong. Do taijigong
zalicza się czasem również ćwiczenia, które noszą pewne
podobieństwo do taiji quan, ale z niego nie pochodzą.Związki z
filozofią chińską
Wbrew panującemu na zachodzie przekonaniu o silnych jednoznacznych
związkach taijiquan z taoizmem, widoczne w tej sztuce są wpływy
różnych chińskich systemów religijno-filozoficznych. Słowo taiji
obecne w nazwie stylu jest pojęciem pochodzącym z księgi Yijing, a
później przejętym przez neokonfucjanistów. Liczba ruchów (108) w
tzw. długiej formie (obecnej w większości stylów taijiquan), a
także nazwy ruchów z niektórych form (np. w stylu chen: "Wojownik
Buddy uderza w moździerz") świadczą o inspiracjach
buddyjskich"1.1-Taijiquan [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia,
2010-03-2 16:01Z [dostęp: 2010-03-4 16:54Z]. Dostępny w Internecie:
http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Taijiquan&oldid=20570281