Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Autor stawia sobie za cel przedstawienie zasad prowadzenia walki obowiązujących w Wojsku Polskim okresu II Rzeczpospolitej a najniższym szczeblu. Zostały one zawarte w ówczesnych regulaminach i instrukcjach walki. Stąd wynika tytuł niniejszej rozprawy. Cenzura czasowa obejmuje lata 1921-1939. Takie ramy chronologiczne wynikają bezpośrednio z procesu powstawania dokumentów normujących zasady walki polskich związków taktycznych w okresie międzywojennym. Wypracowanie całościowych zasad prowadzenia walki oraz miejsca na polu bitwy poszczególnych formacji możliwe było dopiero po zakończeniu walk o granice i niepodległość państwa polskiego....

Pomimo ogromnego znaczenia wojskowości dla upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego, do tej pory nie powstało żadne całościowe studium tego zagadnienia. Niniejsza książka stanowi próbę omówienia zagadnień militarnych z rzymskiej i barbarzyńskiej perspektywy, w drugiej połowie IV i w V wieku. Analizie został poddany potencjał wojskowy Rzymu i jego północnych sąsiadów, zależności polityczne, strategia, taktyka, wojny domowe oraz działania na morzach. Hugh Elton podjął się trudnego zadania nowej interpretacji procesu barbaryzacji legionów i udowodnił, że nie miał on większego wpływu na efektywność bojową rzymskiej machiny wojennej. W pozostałych rozdziałach zostały omówione takie kwestie jak organizacja armii, fortyfikacje stałe i polowe oraz wyposażenie żołnierzy obu stron....

Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882-1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbücher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów „cios w plecy” (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie....

W XI i XII wieku organizacja feudalnego społeczeństwa Europy była podporządkowana wojnie, jednakże niewiele wiadomo na temat umiejętności, którymi wykazywali się rycerze oraz ich przywódcy podczas działań wojennych. Większość źródeł informacji dostępnych dla badaczy i zwykłych czytelników to historie sztuki wojennej, które stanowią przegląd całego średniowiecza. Ponieważ żaden badacz nie jest w stanie ogarnąć źródeł do historii tak obszernego tematu i obejmującego całe tysiąclecie, tego rodzaju prace muszą bazować na bardziej ograniczonych pracach specjalistów. Próby stworzenia syntezy skończyły się tylko częściowym powodzeniem, ponieważ takie specjalne studia są dość nieliczne. Potrzeba ich więcej, aby lepiej zrozumieć działania wojenne w średniowieczu, które były ważnym aspektem życia w tej epoce, i właśnie ta potrzeba doprowadziła do powstania niniejszej książki....

Charles William Chadwick Oman (1860-1946) - wybitny brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitwy z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu....

Podsumowawszy stan sztuki wojennej pod koniec XV wieku, pozostawiamy ją na początku nowej epoki, która miała trwać przez kilka stuleci. Kolejną naprawdę ważną datą w historii wojskowości jest data wynalezienia bagnetu, który zmienił oblicze wojny i „uczynił pikiniera z każdego muszkietera” – lata 1494-1690 to w zasadzie okres „piki i muszkietu”. Zobaczyliśmy pierwsze oznaki charakteru nowej epoki podczas badania historii Szwajcarów, a pierwsze triumfy piki zostały szczegółowo przedstawione aż do dwóch zdumiewających zwycięstw pod Grandson i Morat (1476), które po raz pierwszy pokazały Europie, że rozpoczął się nowy okres w historii taktyki. Pika nie była jednak w pełni samowystarczalna, jak zauważył Machiavelli, zanim większość jego współczesnych odkryła ten fakt. Musiała otrzymać dobre wsparcie ze strony innych rodzajów broni, o czym wystarczająco świadczą jej porażki pod Marignano i Bicoccą. Ostatnią konsekwencją lekcji, jakimi były wielkie wojny włoskie, było zastąpienie piki muszkietem – dzieckiem tej niegdyś pogardzanej ręcznej broni palnej, która po raz pierwszy stała się poważną bronią w rękach husytów Żiżki. Kiedy pika i muszkiet zostają połączone w szesnastowiecznym „regimencie”, znajdujemy się w samym środku nowego okresu w sztuce wojennej. Był to jednak okres, w którym pika i muszkiet, choć dominujące, nie rozstrzygały wszystkiego, ponieważ działo polowe zaczynało zyskiwać na znaczeniu, a jeździec miał przed sobą wielką przyszłość, kiedy zaczął się pozbywać owego absurdalnego ciężaru zbroi ochronnej i na powrót zyskiwać coraz większą mobilność. Zbrojny stał się demi-lansjerem około 1560 roku, kiedy uwolnił swe dolne kończyny od krępującego ciężaru nabiodrków i nagolenników. Później, jako zwykły „kirasjer”, mając jedynie napierśnik i naplecznik, stał się jeszcze większym mistrzem. W XVII wieku, w czasach Gustawa Adolfa i Cromwella, odzyskał pozycję, którą utracił po bitwie pod Crécy, i stał się tak groźny dla kompozytowego regimentu pikiniersko-muszkieterskiego, że przywrócenie równowagi pomiędzy dwoma rodzajami broni wymagało wynalezienia bagnetu nasadkowego....

Sztuka wojenna chińskiego mędrca Sun Zi, pisanego także Sun Tzu, liczy sobie dwa i pół tysiąclecia. Ale wciąż jest aktualna i może do niej sięgnąć każdy, kto ma głowę na karku. Jego dzieło to światowy bestseller. Mao zdobył Chiny, bo opierał się na strategii Sun Zi. Japończycy przegrali wojnę na Pacyfiku, bo studiując od wieków Sun Zi, nie potrafili jednak słuchać jego zaleceń. Amerykanie z tegoż powodu przegrali Wietnam, ale najczęściej wygrywają, od Pacyfiku przez Irak po Afganistan, ponieważ korzystają z nauk Sun Zi. A teraz juź nawet przedsiębiorcy uczą się od Sun Zi i dobrze na tym wychodzą....