Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Charles William Chadwick Oman (1860-1946) brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa Historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitew z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu. Poglądy Omana stanowiły często podstawę dyskusji naukowców, rozwijających stan wiedzy na dany temat (np. przyczyn wyższości wojsk brytyjskich nad napoleońskimi).

Hans Delbrck, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882-1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbcher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej "Historii sztuki wojennej" (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erlutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów "cios w plecy" (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie.

Przez pół wieku dwaj pierwsi królowie z dynastii saskiej, Henryk I (919-936) i Otto I (936-973), toczyli wojny wzdłuż i wszerz Europy. Armie Ludolfingów prowadziły kampanie od brzegów Odry na wchodzie do Sekwany na zachodzie i od brzegów Morza Bałtyckiego na północy do Adriatyku i Morza Śródziemnego na południu. W dziesiątkach operacji militarnych, którym towarzyszyły staranne wysiłki dyplomatyczne, Henryk i Otto odtworzyli imperium Karola Wielkiego i zapewnili sobie hegemonię w Europie Zachodniej. Niniejsza książka pokazuje jak Henryk I i Otto I dokonali tego nadzwyczajnego wyczynu i zawiera wyczerpującą analizę organizacji, szkolenia, morale, taktyki i strategii armii Ludolfingów na przestrzeni długiego półwiecza. Czerpiąc z rozległego szeregu źródeł, w tym wyjątkowo ważnych informacji uzyskanych poprzez wykopaliska archeologiczne, pokazuje, że królowie z dynastii Ludolfingów dowodzili bardzo dużymi armiami podczas operacji militarnych, które skupiały się przede wszystkim na zdobyciu fortyfikacji, w tym wielu ufortyfikowanych miast pochodzenia rzymskiego. Ten długoterminowy sukces militarny pokazuje, że budując na spuściźnie swych karolińskich poprzedników, a ostatecznie późnego cesarstwa rzymskiego, Henryk I i Otto I posiadali rozbudowaną i dobrze zorganizowaną administrację i biurokrację, która zmobilizowała zasoby niezbędne do udanego prowadzenia wojny. David S. Bachrach jest profesorem nadzwyczajnym historii na Uniwersytecie w New Hampshire.

Charles William Chadwick Oman (1860-1946) ? brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa Historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitew z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu. Poglądy Omana stanowiły często podstawę dyskusji naukowców, rozwijających stan wiedzy na dany temat (np. przyczyn wyższości wojsk brytyjskich nad napoleońskimi).

Pomimo upływu półwiecza Polską sztukę wojenną w okresie wczesnofeudalnym należy nadal czytać i z niej korzystać, gdyż - powtarzając opinię sprzed półwiecza - jest w dalszym ciągu pozycją "cenną, która na stałe zajmie należne jej, poważne miejsce w dziejach badań nad historią naszej wojskowości". I to od niej każdy szanujący się badacz historii wojskowości powinien rozpoczynać swoje studia nad polską sztuką wojenną!z posłowia prof. dr. hab. Jana Szymczaka

Klasyczny traktat chiński SUN TZU - "Sztuka wojny" w nowym przekładzie iopracowaniu Roberta Stillera. Uzupełniony dodatkowymi traktatami Wu Qi - "Sztukawojenna", Sima Qian - "Z żywota mistrza Sun Zi" oraz Tan Daoji - "Trzydzieścisześć podstępów". A do tego jeszcze rozważania tłumacza o chińskiej pisowni iwymowie a także wnikliwy esej o chińskim mistrzu i jego traktacie oraz oimplikacjach i odniesieniach do współczesności. Niewątpliwie jedyne na polskimrynku tak niezwykłe opracowanie.