Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Tytuł Sztuka wojenna w XVI wieku Tom 2 Podtytuł Operacyjny poziom sztuki wojennej – studium przypadku Autor Charles Oman Język polski Wydawnictwo Napoleon V ISBN 978-83-7889-408-7 Rok

Jedna z najważniejszych prac dotyczących polskiej wojskowości. Do dziś pozostaje jedynym kompletnym kompendium wiedzy na temat wojen, bitew, taktyki i strategii okresu pierwszych Piastów. Praca wzbogacona jest o 13 szkiców i map. Niniejsza praca to wznowienie wydanej w 2015 roku Polskiej sztuki wojennej w okresie wczesnofeudalnym.

Szczególnym zainteresowaniem tak czytelników, jak i badaczy, cieszy się w Polsce wczesne średniowiecze, szczególnie X w., okres kształtowania się naszej państwowości. Jednym z wiodących kierunków studiów nad początkami Polski są badania sił zbrojnych pierwszych Piastów, zarówno w aspekcie podejmowanych działań wojennych, jak również uzbrojenia, sposobów walki, wreszcie organizacji. Niestety pewne aspekty wojskowości polskiej tamtej epoki będą znane słabiej po prostu istnieje niesłychanie szczupła, a na dodatek swoista baza źródeł pisanych. Na szczęście wobec zdawkowych informacji o działaniach wojennych, taktyce i strategii, organizacji sił zbrojnych, coraz więcej danych uzyskujemy dzięki badaniom archeologicznym, które naświetlają problematykę sieci grodowej, fortyfikacji, uzbrojenia, a czasem nawet pozwalają snuć przypuszczenia odnośnie składu etnicznego sił zbrojnych i statusu społecznego drużynników.

Autor, wybitny brytyjski historyk żyjący w latach 1860-1946 opisał w tej książce z niezwykłą dokładnością rozwój sztuki wojennej w XVI wieku - stuleciu wielkich wojen. Praca podzielona jest na cztery części. Pierwsza zawiera dane wstępne. Omówiono tu m.in. geografię militarną wojen włoskich oraz strategię i taktykę stosowaną w czasie ich trwania. Sporo miejsca poświecono też armiom: francuskiej, hiszpańskiej, niemieckiej i państw włoskich. Druga część publikacji prezentuje wielkie bitwy wojen włoskich i ich taktyczne znaczenie. Opisano tu starcia pod Fornovo, Garigliano, Rawenną, Nowarą, Marignano, Bicoccą i Pawią. Część trzecia dotyczy późniejszego okresu wielkich wojen (1527-1599). Tutaj opisano m.in. zmiany, jakie zaszły w taktyce, fortyfikacjach i uzbrojeniu, niemieckie wojny domowe czy upadek Calais. Czwarta część z kolei pozwala czytelnikowi zapoznać się z militarną historią Anglii w czasach Tudorów, ze szczególnym uwzględnieniem wojen prowadzonych przez Henryka VIII.

Jedna z najwybitniejszych prac jaka powstała na temat XVI-wiecznej wojskowości.Charles William Chadwick Oman (1860-1946) – brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa Historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitew z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu. Poglądy Omana stanowiły często podstawę dyskusji naukowców, rozwijających stan wiedzy na dany temat (np. przyczyn wyższości wojsk brytyjskich nad napoleońskimi)....

Jedna z najwybitniejszych prac jaka powstała na temat XVI-wiecznej wojskowości.Charles William Chadwick Oman (1860-1946) – brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa Historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitew z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu. Poglądy Omana stanowiły często podstawę dyskusji naukowców, rozwijających stan wiedzy na dany temat (np. przyczyn wyższości wojsk brytyjskich nad napoleońskimi)....

Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882-1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbücher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów „cios w plecy” (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie....

Charles William Chadwick Oman (1860-1946) - wybitny brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitwy z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu....

Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882-1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbücher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów ?cios w plecy? (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie.

Jedna z najważniejszych prac dotycząca historii wojskowości. Hans Delbrck, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882 do 1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbcher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erlutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów cios w plecy (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie.

Niewątpliwie obecnie w Polsce z coraz większym zainteresowaniem spotyka się historia wojskowości. Niegdyś ograniczona właściwie do kręgów wojskowych, niosła ze sobą pewien wymiar czysto praktyczny – stanowiła element wykształcenia zawodowych żołnierzy. Obecnie w coraz większym stopniu staje się obiektem zainteresowania także ze strony zwykłych osób, po prostu zaciekawionych dziejami, stąd może też coraz większa ilość monografii naukowych, prac przyczynkarskich, wreszcie książek popularnonaukowych.Szczególnym zainteresowaniem tak czytelników, jak i badaczy, cieszy się w Polsce wczesne średniowiecze, szczególnie X w., okres kształtowania się naszej państwowości. Jednym z wiodących kierunków studiów nad początkami Polski są badania sił zbrojnych pierwszych Piastów, zarówno w aspekcie podejmowanych działań wojennych, jak również uzbrojenia, sposobów walki, wreszcie organizacji. Niestety pewne aspekty wojskowości polskiej tamtej epoki będą znane słabiej – po prostu istnieje niesłychanie szczupła, a na dodatek swoista baza źródeł pisanych. Na szczęście wobec zdawkowych informacji o działaniach wojennych, taktyce i strategii, organizacji sił zbrojnych, coraz więcej danych uzyskujemy dzięki badaniom archeologicznym, które naświetlają problematykę sieci grodowej, fortyfikacji, uzbrojenia, a czasem nawet pozwalają snuć przypuszczenia odnośnie składu etnicznego sił zbrojnych i statusu społecznego drużynników.Nasz kraj jednak nie ukształtował się w pustce. Stąd wielkie znaczenie badań porównawczych, dzięki którym polski czytelnik będzie mógł przekonać się po pierwsze, jak prowadzili działania wojenne przeciwnicy państwa Piastów, ale również, do jakich wzorców mogli nawiązywać nasi pierwsi władcy, organizując swoje siły zbrojne. Jak do tej pory na polskim rynku dostępne są prace, których autorzy przekazują pewne informacje tego typu, jakkolwiek do tej pory nie mieliśmy do czynienia z jakiś szczegółowym studium wojskowości Królestwa Wschodniofrankijskiego – Niemiec. Monarchia ta z jednej strony była postrzegana w polskiej historiografii jako zagrożenie, a z drugiej strony jeden z głównych czynników kształtowania się państw słowiańskich w Europie Środkowo-Wschodniej, przyjęcia chrześcijaństwa, wreszcie wyznacznik władców piastowskich wzorów do naśladowania....

Podsumowawszy stan sztuki wojennej pod koniec XV wieku, pozostawiamy ją na początku nowej epoki, która miała trwać przez kilka stuleci. Kolejną naprawdę ważną datą w historii wojskowości jest data wynalezienia bagnetu, który zmienił oblicze wojny i ?uczynił pikiniera z każdego muszkietera? ? lata 1494-1690 to w zasadzie okres ?piki i muszkietu?. Zobaczyliśmy pierwsze oznaki charakteru nowej epoki podczas badania historii Szwajcarów, a pierwsze triumfy piki zostały szczegółowo przedstawione aż do dwóch zdumiewających zwycięstw pod Grandson i Morat (1476), które po raz pierwszy pokazały Europie, że rozpoczął się nowy okres w historii taktyki. Pika nie była jednak w pełni samowystarczalna, jak zauważył Machiavelli, zanim większość jego współczesnych odkryła ten fakt. Musiała otrzymać dobre wsparcie ze strony innych rodzajów broni, o czym wystarczająco świadczą jej porażki pod Marignano i Bicoccą. Ostatnią konsekwencją lekcji, jakimi były wielkie wojny włoskie, było zastąpienie piki muszkietem ? dzieckiem tej niegdyś pogardzanej ręcznej broni palnej, która po raz pierwszy stała się poważną bronią w rękach husytów Żiżki. Kiedy pika i muszkiet zostają połączone w szesnastowiecznym ?regimencie?, znajdujemy się w samym środku nowego okresu w sztuce wojennej. Był to jednak okres, w którym pika i muszkiet, choć dominujące, nie rozstrzygały wszystkiego, ponieważ działo polowe zaczynało zyskiwać na znaczeniu, a jeździec miał przed sobą wielką przyszłość, kiedy zaczął się pozbywać owego absurdalnego ciężaru zbroi ochronnej i na powrót zyskiwać coraz większą mobilność. Zbrojny stał się demi-lansjerem około 1560 roku, kiedy uwolnił swe dolne kończyny od krępującego ciężaru nabiodrków i nagolenników. Później, jako zwykły ?kirasjer?, mając jedynie napierśnik i naplecznik, stał się jeszcze większym mistrzem. W XVII wieku, w czasach Gustawa Adolfa i Cromwella, odzyskał pozycję, którą utracił po bitwie pod Crécy, i stał się tak groźny dla kompozytowego regimentu pikiniersko-muszkieterskiego, że przywrócenie równowagi pomiędzy dwoma rodzajami broni wymagało wynalezienia bagnetu nasadkowego.

W "Sztuce wojennej Europy Zachodniej w epoce krucjat 1000-1300" autor bada charakter wojny w latach 1000-1300 i dowodzi, że była ona kształtowana głównie przez ludzi, którzy ją prowadzili - właścicieli ziemskich. John France wyjaśnia rolę aspektów własnościowych w powstaniu charakterystycznych narzędzi wojny - zamków i rycerzy. To miarodajne studium szczegółowo przedstawia sposób, w jaki prowadzono wojny oraz ich przyczyny. Zawiera również refleksje na temat społeczeństwa, które zorganizowało wyprawy krzyżowe.John France jest starszym wykładowcą historii na Uniwersytecie Walijskim w Swansea.

Pomimo upływu półwiecza Polską sztukę wojenną w okresie wczesnofeudalnym należy nadal czytać i z niej korzystać, gdyż – powtarzając opinię sprzed półwiecza – jest w dalszym ciągu pozycją „cenną, która na stałe zajmie należne jej, poważne miejsce w dziejach badań nad historią naszej wojskowości”. I to od niej każdy szanujący się badacz historii wojskowości powinien rozpoczynać swoje studia nad polską sztuką wojenną!z posłowia prof. dr. hab. Jana Szymczaka...

Pomimo ogromnego znaczenia wojskowości dla upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego, do tej pory nie powstało żadne całościowe studium tego zagadnienia. Niniejsza książka stanowi próbę omówienia zagadnień militarnych z rzymskiej i barbarzyńskiej perspektywy, w drugiej połowie IV i w V wieku. Analizie został poddany potencjał wojskowy Rzymu i jego północnych sąsiadów, zależności polityczne, strategia, taktyka, wojny domowe oraz działania na morzach. Hugh Elton podjął się trudnego zadania nowej interpretacji procesu barbaryzacji legionów i udowodnił, że nie miał on większego wpływu na efektywność bojową rzymskiej machiny wojennej. W pozostałych rozdziałach zostały omówione takie kwestie jak organizacja armii, fortyfikacje stałe i polowe oraz wyposażenie żołnierzy obu stron.

Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882-1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbücher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów ?cios w plecy? (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie.

Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882-1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbücher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów ?cios w plecy? (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie.

?Sztuka wojenna Turków osmańskich? to imponujący i oryginalny opis osmańskiej machiny wojennej, przybliżający jej sukcesy w Europie, północnej Afryce i na Bliskim Wschodzie. Książka ta skupia się na ewolucji militarnej organizacji Osmanów i jej wpływie na społeczeństwo w okresie zmian oraz wypełnia lukę w historiografii, analizując przyczyny zainteresowania wojskową historią imperium.Jej finansowe, techniczne, taktyczne i polityczne aspekty bywały już poruszane w literaturze, mało jednak uwagi poświęcono dotąd fizycznym i psychologicznym realiom wojny. Rhoads Murphey zamierza uzupełnić ten brak, omawiając szczegółowo kilka kampanii: czytelnik może zapoznać się z pełnym opisem życia pod Bagdadem (1638), gdy dziennie powstawało 50 metrów okopów, a ogółem ponad 7 km. W przeciwieństwie do nazbyt rozpowszechnionego podejścia do militarnej historii Osmanów, polegającego na szczegółowej analizie post factum wyników konkretnych konfliktów, ?Wojny Osmanów? skupiają się głównie na procesie, a nie jego następstwach.

Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882-1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie bardzo ceniono jego prace, a od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbücher, który wydawał do roku 1920. Swoje badania nad historią wojskowości upatrywał jako kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej Historii sztuki wojennej (Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: Die Perserkriege und die Burgunderkriege (1887), Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen (1890), Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau (1894), Bismarcks Erbe (1915), Krieg und Politik (1918), oraz wydana w 1894 Sprawa polska (Die Polenfrage). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów ?cios w plecy? (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie.

Pomimo upływu półwiecza Polską sztukę wojenną w okresie wczesnofeudalnym należy nadal czytać i z niej korzystać, gdyż ? powtarzając opinię sprzed półwiecza ? jest w dalszym ciągu pozycją ?cenną, która na stałe zajmie należne jej, poważne miejsce w dziejach badań nad historią naszej wojskowości?. I to od niej każdy szanujący się badacz historii wojskowości powinien rozpoczynać swoje studia nad polską sztuką wojenną!z posłowia prof. dr. hab. Jana Szymczaka