Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Pierwsza publikacja w całości poświęcona przedwojennym szmoncesom kabaretowym. Zawiera ponad trzydzieści najpopularniejszych utworów o tematyce żydowskiej autorstwa m.in. Juliana Tuwima, Mariana Hemara i Andrzeja Własta. To wybór tekstów, z których ?śmiali się serdecznie wszyscy bez wyjątku, bez względu na przynależność społeczną i narodową?. Szmonces narodził się w teatrzykach wiedeńskich na początku ubiegłego stulecia, skąd następnie przywędrował do Polski. W dwudziestoleciu międzywojennym przeżywał prawdziwy rozkwit, ciesząc się ogromną popularnością zarówno wśród odbiorców wyznania mojżeszowego, jak i nieżydowskiej części publiczności.Kres twórczości szmoncesowej położył wybuch wojny. Po 1939 roku szmonces jako gatunek kabaretowy zniknął w zasadzie bezpowrotnie. Jednym z powodów był fakt, że przed wojną literacka satyra żydowska nikogo nie raziła, po wojnie ? już tak, ponieważ okupacja i Holokaust odcisnęły tragiczne piętno na narodzie żydowskim. Zniknęła również rzeczywistość koegzystencji pol­sko-żydowskiej, z której szmonces wyrósł.

Słynny dyplomata amerykański Henry Kissinger wyłowił kiedyś Olka Rozenfelda z tłumu i rzekł ku zdumieniu zazdrosnych oficjeli i dziennikarzy: ?Znam pana, widziałem kiedyś, jak mówił pan w wiadomościach CNN, że spieprzył z Izraela, bo tam za dużo Żydów. Ha, ha??.Hanna Krall przed laty zawiadomiła w swoim reportażu Polskę, że Rozenfeld wrócił z emigracji. Wrócił i jest wszędzie? ku rozweseleniu i utrapieniu. Zna go cała Polska. On zna pół Polski, a drugie pół jego zna. Olek jest poetą, filozofem, mistyfikatorem. Gdziekolwiek się pojawi, ludzie i tak w końcu chcą od niego jednej rzeczy: żeby opowiadał dowcipy.Mosze zorientował się, że niedługo Pan powoła go do siebie. Poprosił więc Stwórcę, aby zanim zamknie oczy na zawsze, mógł wcześniej zwiedzić niebo i piekło. Stwórca się zgodził. Idzie Mosze do nieba, a tam Żydzi kiwają się i modlą, nudy na pudy, idzie do piekła ? wódka, panienki i muzyka. Mosze prosi, aby po śmierci mógł iść do piekła, i na to Wszechmocny wyraził zgodę. Po paru miesiącach Mosze opuszcza ziemski padół i ląduje w piekle, gdzie witają go razy i złorzeczenia. Zdumiony Mosze protestuje: Jak to, byłem, widziałem na własne oczy ? panienki, alkohol, muzyka, a teraz mnie bijecie?. Na to naczelny diabeł odpowiada: Przedtem to szanowny pan był turystą, teraz jest pan emigrantem. - fragment

Któż jest bardziej usposobieniem dowcipu niżeli Żydzi? Między innymi przez to, że potrafią jak żaden inny naród na świecie pokpiwać i czasem nawet bezlitośnie drwić także z samych siebie. Przedstawiamy bardzo obszerny zbiór żydowskich szmoncesów przygotowanych przez wielkiego znawcę żydowskiej kultury i obyczajowości Roberta Stillera. A o treści książki najlepiej zaświadczą choćby te dwa dowcipy: Jajtełes pogrążony w rozmowie z Binensztychem przechadza się koło własnego domu. Spogląda przypadkiem w okno i dostrzega w nim jakiś podejrzany cień. Przerywa rozmowę i usiłuje zajrzeć ale okazuje się na to zbyt niski. Binensztych jest wyższy o półtorej głowy, więc Jajtełes prosi go żeby on zajrzał i powiedział co widzi. "U twojej Róży jest jakiś mężczyzna, ale ja go nie znam. A gdzie Róża ? Aha, leży w łóżku. Słuchaj on się rozbiera! Co takiego! Jak się on nie wstydzi stać goły, przy świetle i jeszcze w takim stanie. A teraz on wchodzi do niej pod kołdre" Jajtełes: "I co oni tam robią?" Binensztych: "Już nie wiem. Zgasili światło." Jajtełes drapie się zafrasowany w głowę: "Uj, ta niepewność!" I za tę samą cenę jeszcze półtora tysiąca innych dowcipów. Niektóre nawet krótsze i lepsze! To co, możę pan szanowny powie, że nie warto ?