Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

1 września 1939 roku. Mania i Ania Winne, pierwsze w rodzinie z podwarszawskiego Brwinowa bliźniaczki są już dorosłe. Mania rodzi kolejne bliźniaczki - Kasię i Basię. Rytm dwóch pierwszych tomów wyznaczają daty znamienne w dwóch wymiarach historii – tej wielkiej, która bezpowrotnie zmieni losy całego pokolenia Polaków i tej małej, ale wcale nie mniej ważnej – historii rodziny, wyznaczanej życiem kolejnych pokoleń. Pojawienie się w niej dwóch dziewczynek otworzy jej kolejny rozdział. Podczas II wojny światowej rodzina Winnych doświadcza tego, co tysiące polskich rodzin. Niektórzy Winni walczą na europejskich frontach, inni zmagają się z okupacyjną codziennością: terrorem, głodem i groźbą wywózki do obozów koncentracyjnych. Mimo wojennej zawieruchy, życie płynie dalej: Winni kochają, nienawidzą, rodzą się im kolejne dzieci. Nadchodzi koniec II wojny światowej. Upragniona wolność niewiele ma jednak wspólnego z tym, o czym marzyli przez lata nazistowskiego terroru. Inwigilacja i represje ze strony komunistycznych rządów to chleb powszedni powojennych lat. Jak Winni poradzą sobie w nowej rzeczywistości?

Książka jest stanowi efekt konkursu zorganizowanego przez szczeciński oddział "Gazety Wyborczej". Czytelnicy "Gazety", słuchacze PR Szczecin i telewidzowie szczecińskiego ośrodka TVP mieli dokonać wyboru najwybitniejszego szczecinianina minionego stulecia. Kandydatami do tytułu mogli być zarówno przedwojenni mieszkańcy miasta Niemcy, jak i powojenni Polacy. Tak powstała lista 79 wybitnych postaci. W książce znajdują się sylwetki wszystkich kandydatów pretendujących do tytułu.

Shippey w przystępny sposób wyjaśnia, co czyni dzieła Tolkiena ponad czasowymi. Pokazuje też, że można czerpać przyjemność z lektury nawet tak trudnego tekstu jak "Silmarillion", proponuje nowe podejście do spuścizny Tolkiena oraz całej fantasy.

Strach przed otruciem był jedną z typowych obaw epoki wiktoriańskiej. XIX-wieczna opinia publiczna była zgorszona i przerażona, ale też zafascynowana zagadkowymi i niebezpiecznymi dla otoczenia trucicielami, którzy, jak wierzono czaili się w społeczeństwie. Jednak, jak można się dowiedzieć z tej pasjonującej książki, zwalczenie tego najbardziej haniebnego i tajemniczego rodzaju zbrodni wywarło również wpływ na metody wykrywania przestępstw, naukę i prawo.W tej mrocznej i wspaniałej powieści społecznej Linda Stratmann przedstawia liczne i przerażające przypadki, w których truciciele szli łeb w łeb z naukowcami i władzami, usiłującymi wykrywać trucizny, ograniczyć ich dostępność i doprowadzić do skazania winnych. Opowiada o trwającym całe stulecie pojedynku na spryt i środki, o szybkim postępie w toksykologii sądowej, o chemikach, którzy wyizolowali i poddali rafinacji nowe i groźne trucizny, i o tym, jak oficjalne próby ograniczenia sprzedaży trucizn były udaremniane z powodu żądań farmaceutów oraz zapotrzebowania na tanie leki i trutki na robactwo. Tymczasem domniemani truciciele lekceważyli prawo i naukę, wymyślając genialne sposoby obejścia przepisów i nowoczesnych metod pilnowania porządku i wykrywania zbrodni.Stratmann prostuje błędne poglądy o niektórych truciznach i dokumentuje, w jaki sposób zmiany w różnych kwestiach, między innymi w prawach małżonków i prawnej ochronie dzieci, wpłynęły na trucicielstwo. Autorka, przeplatając głośne i prawie nieznane przypadki, kreśli portret największych trucicieli tamtych czasów i naświetla największe zagrożenia w długiej i szokującej historii zbrodni i nauki.

Książka Egipt. Stulecie przemian ukazuje się w serii `Dzieje Orientu` to studium rozwoju Egiptu - kraju Trzeciego Świata, wiedzionego od kolonializmu, przez rozwiązania liberalne i socjalistyczne do sterowanego odgórnie systemu politycznego w połączeniu z gospodarką wolnego rynku.

Publikacja stanowi trzeci tom serii wydawniczej prezentującej najważniejsze teksty Andrzeja Chłopeckiego – wybitnego muzykologa, teoretyka i krytyka muzycznego. Tym razem w formie krótkich, błyskotliwych i niezwykle esencjonalnych haseł Chłopecki rozprawia się z mitami narosłymi wokół muzyki XX wieku. Czterdzieści dwa napisane przez niego hasła, wśród których znajdziemy własne definicje pojęć takich jak postęp, komercja, konserwatyzm, festiwalomania, piękno, eksperyment, dopełnione zostały do planowanych stu przez jego przyjaciół i uczniów. Książka zawiera również wspomnienia o zmarłym krytyku – próbę znalezienia tego, co było najbardziej unikatowe i cenne w jego aktywności. Współwydawca: Fundacja Polskiej Rady Muzycznej

Książka brutalnie pokazuje, jakim macaniem w ciemności była chirurgia jeszcze w XIX wieku. Narzędzia, z którymi ma do czynienia narrator, ów żądny wiedzy chirurg z nowego świata, to nóż rzeźnicki, piła, żelazo. Opowiada, jak prowincjonalny lekarz z Kentucky, który ulega błaganiom umierającej pacjentki, wycina jej na żywo ogromną torbiel. Dzielna kobieta wyje psalmy, pod oknem gromadzi się tłum, który grozi »mordercy« pętlą. Pacjentka przeżywa zabieg, co pozwala także przeżyć chirurgowi. Lekarz ten jednak wkrótce umiera, bo nie znalazł się podobny do niego ryzykant, który wyciąłby mu wyrostek. [...] Autor opisuje eksperymenty z narkozą. Jeden z jej pionierów, który wykorzystuje do znieczulania gaz rozweselający, nie wytrzymuje kpin środowiska, popełnia samobójstwo. Opowieść kończy się spotkaniem z Louisem Rehnem, chirurgiem z Frankfurtu. W 1896 r. zszywa on serce zranionego chłopca, chociaż znakomitości wiedeńskie oświadczyły niedawno, że chirurg, który by kiedyś tego próbował, »na zawsze straci szacunek kolegów«. Rehn z lękiem odsłania ów święty organ i widzi, że nie reaguje on gniewem”. - Małgorzata Szejnert, „Gazeta Wyborcza”

ad rozstajny ukazał się w roku 1912. W momencie wydania był to spóźniony debiut, z dzisiejszej perspektywy jest to pierwsza książka wielkiego poety. Warto się dokładnie przyjrzeć temu zbiorowi, usytuowanemu pomiędzy wczesnymi wierszami Bolesława Leśmiana, publikowanymi w młodopolskich czasopismach, a znakomitymi tomami ogłoszonymi w dwudziestoleciu międzywojennym. Warto zapytać, kim był Leśmian znajdujący się w połowie drogi do wielkości i jak pracowała wówczas jego poetycka wyobraźnia. Pierwszym wrażeniem, jakie nasuwa się po lekturze dwudziestu dwu artykułów składających się na książkę Stulecie Sadu rozstajnego, jest przekonanie o potrzebie i sukcesie zaprezentowanych w niej spojrzeń badawczych oraz o bardzo dobrej, przemyślanej kompozycji całości. Prowadzi ona od rozważań nad tytułem Leśmianowskiego zbioru ku analizom wybranych jego wątków i przekrojów, dopełniającym się, ale i wchodzącym z sobą, dzięki sąsiedztwu, w wyraźny dialog nieraz odmiennych wniosków. Silne jest też wrażenie, że przy oczywistym zindywidualizowaniu studiów pisanych przez wielu autorów, z kilku pokoleń i „szkół” literaturoznawczych, niniejsza praca jest całością zwartą, komplementarną, stanowiącą w istocie wieloaspektową monografię Sadu..., wiele mówiącą także o późniejszej twórczości Leśmiana. Konstrukcja tej książki daje ważny, przekrojowy wgląd w leśmianologię i rozmaite metody analizy tekstu, na których zyskuje wyłaniający się z niej obraz zbioru interpretowanego po latach, i wiele mówi o naszych – polonistycznych, poetologicznych – orientacjach i przeorientowaniach, o zmieniających się obszarach lektury i mocno rozciągniętej skali, normie historycznoliterackiego czy interpretacyjnego pisarstwa naukowego. Z recenzji dr hab. Danuty Opackiej-Walasek, prof. UŚ

Historia kultury początku stulecia to tom spiętrzonej metaforyki i pokrętnych gier językowych na pograniczu surrealizmu, oniryzmu i wyobraźni. Najnowsza książka Sierhija Żadana w tłumaczeniu Bohdana Zadury.

Stulecie Winnych bez wątpienia pretendować może do tytułu najlepszej sagi ostatnich lat. Dowodem uznania czytelniczek jest nagroda Pióra, przyznana przez nie Ałbenie Grabowskiej, autorce tej fascynującej trylogii. Opowieść o losach rodziny Winnych z podwarszawskiego Brwinowa rozgrywa się na tle dramatycznych wydarzeń XX wieku. Życiorysy nietuzinkowych bohaterów z tytułowego klanu, autorka umiejętnie splotła z losami autentycznych osób. Porywające emocje, zaskakujące losy, meandry polskiej historii - wszystko to czytelnik znajdzie w Stuleciu Winnych.

Teksty zawarte w tym tomie powstawały przez wiele dziesięcioleci, najstarszy z nich pochodzi z 1959 roku, ostatnie - z 2001 roku. Dotyczą one zagadnień historii XX, a czasami także XXI wieku. Odbijają różne i zmieniające się zaintersowania autora: historią polityczną Polski i Niemiec, dziejami demokratycznego ruchu socjalistycznego, dziejami antydemokratycznych ruchów autorytarnych, faszystowskich i komunistycznych, historią polskich Żydów i kwestii żydowskiej w Polsce.

Wassmo powraca w wielkim stylu w powieści historycznej. Głównymi bohaterkami Stulecia są Sara Susanne, Elida i Hjordis, czyli prababka, babka i matka Herbjorg Wassmo. To opowieść o ich życiu, o mężczyznach, których pragnęły mieć albo którzy tylko przypadli im w udziale, o dzieciach, które urodziły. Jest to również historia małej dziewczynki, która ucieka do stodoły, żeby tam ukryć się przed Nim. Nosi ze sobą żółty ołówek, który ostrzy za pomocą kozika. Używa go do pisania. Ta dziewczynka urodziła się w roku 1942, dokładnie sto lat po swojej prababce, silnej Sarze Susanne, która pozowała pastorowi do portretu anioła. Portret ten stanowił element ołtarza, który do dziś znajduje się w katedrze na Lofotach. Stulecie jest opowieścią o Sarze Susanne, Elidzie, Hjordis i Herbjorg, o ich znoju, wolności i tęsknocie za innym życiem. „Jednym zdaniem: Stulecie to mocna lektura w najlepszym znaczeniu tego słowa!” Marta Norheim, NRK „Stulecie to wielka, wielka powieść”. Finn Stenstad, „Tonsbergs Blad” „Pisarka potrafi stworzyć autentyczny, zmysłowy świat, pełen wyrazistych postaci, które głęboko poruszają czytelnika”. Turid Larsen, „Dagsavisen” „Jest tutaj wartka akcja, wspaniałe dialogi i wszystko to, czego każdy czytelnik oczekuje. Powieść historyczna, która mocno łapie czytelnika za serce i nie puszcza już do końca”. Siri M. Kvamme, „Bergens Tidende” „Herbjorg Wassmo jest jedyną Norweżką, która otrzymała nagrodę literacką Rady Nordyckiej. Od dawna śledzę jej pisarstwo i jestem pełna podziwu dla «Stulecia»”. Grethe Berge, producent programów „Verdt a lese” i „P2” . Przekład na 10 języków. Herbjorg Wassmo – wybitna norweska pisarka urodzona w 1942 roku w Vesteralen. Zadebiutowała w 1976 zbiorem wierszy Skrzydlaty zespół, zasłynęła jednak jako autorka znakomitych powieści, w tym dwóch trylogii poświęconych dwóm bohaterkom: Torze i Dinie. Wielokrotnie nagradzana, otrzymała między innymi prestiżową nagrodę literacką Rady Nordyckiej, Nagrodę Krytyków, Nagrodę Księgarzy oraz Nagrodę im. Amalie Skram. Najbardziej znanym jej dziełem jest Księga Diny, która została zekranizowana w roku 2002. Herbjorg Wassmo napisała również wiele nowel i sztuk teatralnych. Jej książki zostały przetłumaczone na dwadzieścia sześć języków, między innymi angielski, niemiecki, francuski, hiszpański, włoski, rosyjski, japoński i hebrajski.

Książka opowiada historie ludzi, którzy oddali swoje życie za wiarę, ginąc w czasie egzekucji dokonanych w majestacie prawa i podczas skrytobójczych mordów, w aktach terroru i masakrach całych społeczności: meksykańskich cristeros (którzy ostatnio zostali przypomniani przez głośny film), ofiar komunistów i nazistów, islamistów i hinduskich nacjonalistów. Wśród jej bohaterów są m.in. bł. Miguel Pro, św. Maksymilian Kolbe, bł. Jerzy Popiełuszko czy cystersi z Tibhirine. Autor ukazuje ich w przełomowych, dramatycznych momentach, posługując się fabularyzacją, a jednocześnie znakomicie przedstawiając historyczne realia poszczególnych epizodów.

Nasuwa się pytanie, ilu w literaturze polskiej od XV wieku zaistniało fraszkopisarzy. Myślę, że na to pytanie nikt z historyków literatury nie jest w stanie odpowiedzieć. Nawet Józef Bułatowicz, który od trzydziestu lat zajmuje się dziejami fraszki polskiej i jest autorem kilku antologii dawnych i współczesnych przykładów tego gatunku. Wydawać by się więc mogło, że każda nowa antologia, która wychodzi spod jego pióra, jest ostatnia. Okazuje się jednak, że Bułatowicz, sam piszący fraszki, jest niezmordowany w tropieniu i odkrywaniu innych fraszkopisarzy. Owocem tych żmudnych, wieloletnich poszukiwań jest prezentowana obecnie czytelnikowi nowa antologia „Z fraszką przez stulecia (XV-XX wiek)". Najobszerniejsza spośród wszystkich, jakie dotychczas ukazały się w dziejach polskiej literatury. Ostatnia, zbliżona do tej pod względem ilości nagromadzonego materiału, w wyborze Juliana Tuwima, zatytułowana „Cztery wieki fraszki polskiej", ukazała się niemal pół wieku temu. Fragment Wstępu Tadeusz J. Żółciński

Edith Piaf nie miała wykształcenia, tym bardziej zaskakuje jej piękny charakter pisma, można powiedzieć, charakter pisma inteligentnego mężczyzny. Pisze bez błędów gramatycznych czy ortograficznych, a listy do boksera Marcela Cerdana ujawniają zmysł poetycki, podobnie jak listy do największego przyjaciela - Jeana Cocteau, który umarł na atak serca po otrzymaniu wiadomości o zgonie przyjaciółki. Piaf chętnie bywała w towarzystwie artystów i intelektualistów. Łaknęła tego świata, podobnie jak namiętnie słuchała Beethovena czy innych wielkich klasyków. Chłonęła z otocznia wszystko, by budować swoje artystyczne wnętrze. Czyniła to podświadomie. (Joanna Rawik)

Wisława Szymborska, felieton z cyklu „Lektury nadobowiązkowe”: Był czas, kiedy kochałam się w dwóch naraz: Bohunie i Sherlocku Holmesie. Bohun zobojętniał mi wcześniej. Sam sobie zresztą był winien, miał oczy tylko dla Heleny. Pozostał Sherlock, niezłomny kawaler, serce wolne. Niewinności mojej nie niepokoił jeszcze fakt, że Sherlock mieszka od lat z dr. Watsonem. Co prawda i ta miłość wkrótce mi przeszła, ale pozostał sentyment i przekonanie, że nikt już nigdy ani w powieści, ani w życiu genialnemu detektywowi nie dorówna. Tytan intuicji! Gigant dedukcji! Ze śladu stopy na piasku zgadywał, że morderca zapuścił sobie właśnie rude bokobrody, a ze sposobu, w jaki dama przykładała lorgnon do oczu, wnioskował nieomylnie, że jej dziadek zmarł pięćdziesiąt lat temu w Indiach. W porównaniu z sukcesami Sherlocka prawdziwe dzieje kryminalistyki wyglądają wręcz żałośnie. Przepastne kartoteki, tysięczne laboratoria, setki wciąż niedoskonałych aparatów, zespołowe mozoły nad identyfikacją zbrodniarza i jego ofiary, nierzadko długoletnie dociekania okoliczności i rodzaju śmierci i w bardzo wielu wypadkach ciągle jeszcze niepewność, czy ustalenia nie były błędne... Nawet odkrycie daktyloskopii nie przyszło bez trudu. Dziś wydaje się tak oczywiste, że aż dziwimy się, że nie dokonano go jeszcze w epoce jaskiniowych malowideł. Tymczasem ludzkość czekała z tym do połowy XIX wieku. W tym też dopiero czasie toksykologia, nauka o zatruciach i ich objawach, zyskała solidne doświadczalne podstawy. Również balistyka, czyli wszystko, co dotyczy strzelania, a szczególnie odkrycie, że pocisk pociskowi nierówny, choćby oba wystrzelone zostały z dwóch rewolwerów tej samej fabrykacji. W grubej książce Thorwalda każdy kolejny problem śledczy ilustrowany jest autentycznym wypadkiem kryminalnym, co sprawia, że czytamy to dzieło jak jeden wielki kryminał złożony z kilkudziesięciu mikropowieści detektywistycznych. Stulecie detektywów przedstawia jedną z najbardziej fantastycznych, a zarazem prawdziwych historii, jakie zna świat - dzieje nowoczesnej kryminalistyki. Jej początki sięgają drugiej połowy ubiegłego wieku, kiedy to po raz pierwszy posłużono się odciskami palców w identyfikacji podejrzanych, zastosowano fotografię kryminalistyczną oraz zwrócono uwagę na ślady pozostawione na miejscu przestępstwa, wykorzystując je w skomplikowanym procesie wyświetlania zbrodni. Jest to również epoka, w której medycyna sądowa wydarła zmarłym ich tajemnice, toksykologia stała się skuteczną bronią przeciw truciznom i trucicielom, a balistyka osiągnęła pewność w identyfikowaniu broni palnej na podstawie wystrzelonych z niej pocisków. Stulecie detektywów to bez wątpienia jedna z najważniejszych i najlepiej napisanych książek spoza literatury pięknej. Została ona nominowana w 1966 roku do nagrody im. Edgara Allana Poe.

Epicka opowieść o losach polskiej rodziny wpleciona w dramatyczne wydarzenia XX wieku rozpoczyna się z chwilą wybuchu I. wojny światowej, a kończy po stu latach - w czasach współczesnych. Ci, ktĂłrzy przeĹźyli  Tom I sagiCzerwiec 1914 roku. Podczas porodu bliĹşniaczek - Marii i Anny - umiera ich matka. Stanisław Winny, ojciec nowonarodzonych dziewczynek, opłakuje ukochaną Ĺźonę, patrząc z lękiem w przyszłość  - ma bowiem pod opieką nie tylko bliĹşniaczki, ale rĂłwnieĹź dwĂłch synkĂłw. Bracia Stanisława oraz jego rodzice, Bronisława i Antoni, jednoczą swoje siły w obliczu tragedii. Kilka tygodni później nadchodzą kolejne dramatyczne wydarzenia - pewnego upalnego lipcowego dnia wybucha wojna...  Długie lata I. wojny światowej i epidemia grypy hiszpanki boleśnie doświadczają rĂłd Winnych. Tym bardziej cenią oni pokĂłj i dobrobyt, ktĂłre niesie ze sobą dwudziestolecie międzywojenne, chociaĹź przewrotny los nie szczędzi Winnym Ĺźyciowych doświadczeń. Z rosnącym niepokojem obserwują, jak wielkimi krokami nadchodzi kolejna wojenna zawierucha.

Wynalezienie przez Emila Berlinera, żydowskiego imigranta w Stanach Zjednoczonych, gramofonu i płyty – pierwszych nośników kultury masowej, zmieniło świat. Wystawa Szafa grająca! zabiera nas w podróż przez mniej znane aspekty światowej muzyki popularnej, badając jej związki z żydowskim doświadczeniem XX wieku. Towarzysząca wystawie książka Szafa grająca! Żydowskie stulecie na szelaku i winylu. Historie z Polski zaprasza do nowego spojrzenia na polską kulturę popularną, która często rodziła się na bogatym polsko-żydowskim pograniczu kulturowym.

Sulejman Wspaniały, osmański sułtan okryty największą chwałą, napełniał trwogą Europę przez blisko pół stulecia. W kilka lat poprowadził swoją armię, najpotężniejszą na świecie, aż pod bramy Wiednia, stał się panem Morza Śródziemnego i zdobył Bagdad. W obliczu tego groźnego wojownika, który poczytywał za swój obowiązek ciągłe rozszerzanie granic świata islamu, chrześcijaństwo nie potrafiło się zjednoczyć: Karol V musiał złożyć podpis na poniżającym traktacie konstantynopolitańskim, podczas gdy Franciszek I, Król Bardzo Chrześcijański, stał się wspólnikiem Wielkiego Turka. Sulejman – „Cień Boga na ziemi”, lecz także zręczny polityk i wszechmocny despota – twardą ręką prowadził sprawy państwowe z pomocą wielkich wezyrów. Poszerzył granice imperium jak żaden inny osmański sułtan, lecz w historii Turcji zapisał się przede wszystkim jako Prawodawca. W tym imperium obejmującym ziemie trzech kontynentów, liczącym ponad 30 milionów mieszkańców niemal wszystkich ras i religii, nie było dziedzicznej arystokracji. Znakomicie zorganizowana administracja państwowa znajdowała się w rękach zislamizowanych chrześcijan, których elita osiągała zaszczyty i bogactwo. Kwitnące finanse, sprawna gospodarka kierowana autorytarną ręką: właśnie za panowania Sulejmana Imperium Osmańskie przeżywało okres największej świetności. Miasta i wioski prężnie rozwijały się gospodarczo i demograficznie. A przede wszystkim rozrastał się Stambuł – największe miasto ówczesnego świata, gdzie dokonywał się prawdziwy renesans sztuki i literatury – sławna stolica, goszcząca Seraj z jego pałacowymi intrygami. André Clot, historyk i dziennikarz, spędził wiele lat w krajach dawnego Imperium Osmańskiego.

Autorka była przedstawicielką naturalizmu pedagogicznego, opowiadała się za tzw. nowym wychowaniem. Swoje poglądy i wizje przedstawiła w książce "100-lecie dziecka",którą wydała w 1900 roku. Jej zdaniem "stulecie dziecka" powinno być nie tylko uszanowaniem jego praw, ale i zabezpieczeniem funkcji macierzyńskiej.