Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

„Powieść, od której nie sposób się oderwać, która trzyma czytelnika w żelaznym uścisku”. Kate Saunders, „Sunday Express” Na pierwszy rzut oka Richard Armstrong i Keith Townsend mają ze sobą niewiele wspólnego. Pierwszy z nich jest synem niepiśmiennego chłopa i pochodzi z najbardziej zacofanego krańca Europy, pogrążonej w strasznej wojnie. Drugi wychował się w pałacu, w kraju, gdzie wojna była niezbyt istotną wiadomością w gazecie. Pierwszy był kanciarzem i złodziejem, gotowym kłamać i zmieniać tożsamość dla własnej korzyści. Drugi był potomkiem znanej rodziny, od najmłodszych lat przygotowywanym do pełnienia ważnych funkcji publicznych. Obaj jednak mieli jedną wspólną cechę. Uwielbiali hazard i rzucili wszystko na szalę w walce o kontrolę nad największym imperium prasowym świata.

Termin "czwarta władza", zdaniem wielu osób, lepiej oddaje istotę znaczenia mediów masowych w życiu społeczeństw, aniżeli pojęcie "czwarty stan", od którego przecież wszystko się zaczęło. To angielski myśliciel Edmund Burke (1729-1797), publicysta, filozof i polityk, od 1765 roku członek Izby Gmin, początkowo zwolennik wigów, a potem torysów, uznawany za jednego z ojców ideologii konserwatywnej, wprowadził ten termin do publicznego użytku. W 1774 roku, wygłaszając przemówienie w parlamencie, zwrócił się do zebranych tymi oto słowami: "W parlamencie są reprezentowane trzy stany; ale tam, w loży prasowej zasiada czwarty stan, dalece ważniejszy, aniżeli wszystkie pozostałe". Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.