[ZP Grupa Sp. z o.o.]
Kategoria: Literatura / Militaria
kadr oraz opanowania eksploatacji samolotów
myśliwskich z napędem odrzutowym. Stosunkowo mała liczba
wyprodukowanych Jaków-23 (ponad 300 egz.) w
lotnictwie ZSRR pozostała...
Pełen opis produktu 'Samolot myśliwski Jak-23' »
W ZSRR główne lotnicze biura konstrukcyjne w latach 19461947
zbudowały kilka typów i wersji myśliwców: Jak-15, Jak-17, Jak-19,
MiG-9, Ła-150, Ła-152, Ła-156, Ła-160, Su-9 z silnikiem RD-10 i
jego odmianą z dopalaniem RD-10F. Jednak zasadniczym osiągnięciem
tych biur konstrukcyjnych było zastosowanie nowych rodzajów
zespołów napędowych w postaci skopiowanych brytyjskich silników
odrzutowych Rolls Royce Dervent V jako RD-500 i Nene-1,jako RD-45.
Silniki te dysponowały znacznie większym ciągiem (dwukrotnie!) oraz
były sprawniejsze i charakteryzowały się większą niezawodnością.
Mając znacznie doskonalsze silniki konstruktorzy przystąpili do
prac nad nowymi konstrukcjami myśliwców. W dość krótkim czasie
powstała kolejna seria samolotów, które charakteryzowały się
znacznie lepszymi osiągami, a co najważniejsze spełniały już
opracowane przez wojsko wymagania taktyczno-techniczne. W wyniku
przeprowadzonych prób porównawczych do produkcji seryjnej
zakwalifikowano trzy nowe konstrukcje: MiG-15, Ła-15 oraz Jak-23.
Jak się później okazało tylko ten pierwszy przeszedł do historii
światowego lotnictwa, natomiast pozostałe mimo, iż produkowane
seryjnie nie odegrały większej roli, a posłużyły do przeszkolenia
kadr oraz opanowania eksploatacji samolotów myśliwskich z napędem
odrzutowym. Stosunkowo mała liczba wyprodukowanych Jaków-23 (ponad
300 egz.) w lotnictwie ZSRR pozostała w cieniu rewelacyjnego,
skośnoskrzydłego MiGa-15, a niemal wszystkie Jaki-23, po krótkiej
eksploatacji w jednostkach Sił Powietrznych ZSRR, trafiły do państw
sojuszniczych. Należy przy tym nadmienić, iż około 30% (około 90
egz.) tych maszyn trafiło do Polski, gdzie były użytkowane niemal
przez 10 lat (1951-1960). Mimo, iż samolot ten eksploatowany był w
okresie zimnej wojny, to jednak nie brał udziału w żadnym z
ówczesnych konfliktów zbrojnych.Kilkunastoletnia eksploatacja tej
konstrukcji umożliwiła na wielokrotną jej ocenę zarówno przez
specjalne komisje pracujące w ramach prac kwalifikacyjnych, jak i
przez grupy ekspertów spoza ZSRR (Grupa Wywiadu Technicznego w AFB
Wright Patterson). Samolot oraz jego eksploatacja była oceniona
przez wielu pilotów wojskowych, którzy mogli poznać tę konstrukcję
bardzo dokładnie. Już w trakcie projektowania zakładano pewne
ograniczenia, które w sposób zasadniczy wpłynęły na jego osiągi i
właściwości. Konstrukcja odznaczała się małą masą własną (1980 kg),
co było uzyskane kosztem odchudzenia konstrukcji z różnego typu
układów i instalacji. Z racji układu aerodynamicznego był bardzo
zwrotny, dysponował nadmiarem ciągu, co wpływało na stosunkowo dużą
prędkość pionowego wznoszenia (do 47 m/s). Jego klasyczny układ
konstrukcji zapewniał łatwość w pilotażu, a mały rozbieg i dobieg w
granicach 500-600 m umożliwiał bazowanie na lotniskach o
niewielkich pasach startowych.