Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Porzeczka (Ribes nigrum) jest jednym z najbardziej popularnych krzewów owocowych spotykanych w sadach i ogrodach. Najlepiej rośnie na glebach od gliniastych do piaszczysto- gliniastych o odczynie lekko kwaśnym. Przy lżejszych glebach konieczne jest dodatkowe nawadnianie. Najlepsze stanowiska powinny być słoneczne do półcienistych, osłonięte od wiatru, ponieważ porzeczka czarna wykazuje większą podatność na przemarzanie, aniżeli jej kuzynka porzeczka czerwona. Wiosenne przymrozki  w czasie kwitnienia krzewu mogą w dużej mierze uszczuplić letnie zbiory tych owoców. Zbiory porzeczki zależne od odmiany odbywają się pod koniec czerwca i w lipcu. Krzewy sadzimy zawsze kilka centymetrów głębiej, aniżeli rosły w szkółce. Głębsze sadzenie ułatwia dostęp korzeni do większej ilości wody a z czasem na zadołowanych pędach pojawią się korzenie, które wzmocnią całościowo system korzeniowy, a tym samym całą roślinę. Cięcie porzeczki jest niezbędne, gdyż pobudza roślinę do liczniejszego owocowania. Najbardziej plenne są pędy, które nie mają więcej jak 4 lata.  Około kilku lat musi upłynąć nim z jednego krzaka uzyskamy spore plony. Wczesną wiosną po posadzeniu, wszystkie pędy porzeczki skracamy na wysokość około 1- 3 pąka. Ten zabieg jest niezbędny, gdyż pobudza krzew do wyrastania silnych młodych pędów, które będą stanowić przyszły szkielet rośliny.

Jeżyna bezkolcowa - Rubus fruticosus pochodzi z rodziny różowatych i jest odmianą jeżyny dzikiej, która niegdyś rosła na teranie Euroazji i Ameryki Północnej. Obecnie jeżyna bezkolcowa jest jednym z najchętniej uprawianych krzewów w przydomowych ogrodach i na działkach ze względu na niewielkie wymagania uprawowe tej rośliny. Docenia się także jej specyficzny słodkawo-kwaśny i lekko cierpki smak, dzięki któremu doskonale nadaje się to robienia win i przetworów. Znane są również właściwości lecznicze tego owocowego przysmaku. Jeżyna zawiera wysoką zawartość witaminy C i E i jest bogata w sole mineralne takie jak potas, fosfor, żelazo, magnez i wapń. Napary i soki z jeżyn wspomagają trawienie, działają oczyszczająco i dezynfekująco, zapobiegają biegunce i zaparciom oraz pomagają w walce z gorączką i kaszlem. Stanowisko i gleba Jeżyna jest krzewem osiągającym wysokość do 2,5 m i silnie rozrastającym się, dlatego należy zagospodarować sporo miejsca na uprawę tej rośliny. Jeżeli zdecydujemy się na uprawę więcej niż jednego krzewu, to powinniśmy sadzić rośliny w rozstawie 2-3 m. Jeżyna preferuje stanowiska słoneczne i najlepiej osłonięte od wiatru. Pędy jeżyny są łukowato wygięte lub pokładające się, więc konieczne jest stosowanie podpór albo krat (kraty mocuje się, jeżeli jeżyna rośnie przy ścianie albo płocie). Jeżyna wymaga gleby żyznej, próchniczej, bogatej w składniki pokarmowe i lekko kwaśnej. W czasie lata powinno się regularnie podlewać jeżynę, przy czym nie można dopuścić, żeby gleba była podmokła.

Agrest (Grossularia) jest blisko spokrewniony z porzeczkami, dlatego też możemy go uprawiać z bezpośrednim sąsiedztwie z tymi krzewami. Owocem jest kulista do owalnej jagoda w zróżnicowanej barwie. Możemy spotkać odmiany o owocach zielonych, białych, czerwonych, żółtych oraz wiśniowych. Są one bogate w składniki mineralne, kwasy organiczne, pektyny. Doskonałe na przetwory: dżemy, konfitury, galaretki itp. Skórka owocu może być gładka bądź też pokryta włoskami. Agrest zaczyna owocować po dwóch- trzech latach, jednak aby w pełni zaowocować, musi minąć jeszcze kilka lat. Już w kwietniu rozpoczyna wegetację, a pod jego koniec wytwarza równocześnie liście i kwiaty. Może osiągać do półtora metra wysokości. Nie toleruje suchego podłoża. Dłuższe okresy suszy negatywnie wpływają na jego zdrowotność i owocowanie. Niedoborów wody należy szczególnie unikać w okresie kwitnienia i owocowania. Agrest najlepiej sadzić w okresie jesiennym, kiedy rośliny powoli zaczynają się szykować do zimowego odpoczynku. Nim nadejdzie zima, krzewy się dobrze zaaklimatyzują i wiosną w pełni sił rozpoczną wegetację. Rośliny sadzimy troszkę głębiej, aniżeli rosły w szkółce. Ten zabieg pozwala im na łatwiejsze przyjęcie się, ze względu na bliższy dostęp do wody. Dołek kopiemy na taką szerokość i głębokość, aby korzenie swobodnie rozprowadzić, co również przyczynia się do łatwiejszego przyjęcia się krzewu. Odstępy między krzaczastymi formami powinny wynieść około 1,0- 1,20 m. Krzewy te potrzebują swobody, dzięki czemu owoce równomiernie dojrzewają i są mniej narażone na choroby. Jednym z najważniejszych zabiegów pielęgnacyjnych, jakie należy wykonać uprawiając te krzewy jest cięcie. Od niego zależy prawidłowy wzrost i obfite owocowanie. Zabieg ten wykonujemy po raz pierwszy na wiosnę pierwszego roku po posadzeniu. U form krzaczastych skracamy wszystkie pędy nad jednym, drugim bądź trzecim oczkiem. Efektem takiego cięcia, będzie powstawanie nowych pędów, które będą stanowić przyszły szkielet krzewu. Pamiętajmy, że tniemy w taki sposób, aby pąk nad którym skracamy pęd, był skierowany na zewnątrz.

Porzeczka czarna (Ribes nigrum) jest jednym z najbardziej popularnych krzewów owocowych spotykanych w sadach i ogrodach. Najlepiej rośnie na glebach od gliniastych do piaszczysto- gliniastych o odczynie lekko kwaśnym. Przy lżejszych glebach konieczne jest dodatkowe nawadnianie. Najlepsze stanowiska powinny być słoneczne do półcienistych, osłonięte od wiatru, ponieważ porzeczka czarna wykazuje większą podatność na przemarzanie, aniżeli jej kuzynka porzeczka czerwona. Wiosenne przymrozki  w czasie kwitnienia krzewu mogą w dużej mierze uszczuplić letnie zbiory tych owoców. Zbiory porzeczki czarnej zależne od odmiany odbywają się pod koniec czerwca i w lipcu. Krzewy sadzimy zawsze kilka centymetrów głębiej, aniżeli rosły w szkółce. Głębsze sadzenie ułatwia dostęp korzeni do większej ilości wody a z czasem na zadołowanych pędach pojawią się korzenie, które wzmocnią całościowo system korzeniowy, a tym samym całą roślinę. Cięcie porzeczki czarnej jest niezbędne, gdyż pobudza roślinę do liczniejszego owocowania. Najbardziej plenne są pędy, które nie mają więcej jak 4 lata.  Około kilku lat musi upłynąć nim z jednego krzaka uzyskamy spore plony. Wczesną wiosną po posadzeniu, wszystkie pędy porzeczki skracamy na wysokość około 1- 3 pąka. Ten zabieg jest niezbędny, gdyż pobudza krzew do wyrastania silnych młodych pędów, które będą stanowić przyszły szkielet rośliny.

Malina udaje się najlepiej na glebach mineralnych, żyznych, ale nie zlewnych. Zbyt luźne piaszczyste gleby też nie są odpowiednie. Wyklucza się uprawę maliny na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych lub zalewanych nawet na krótki okres. Odczyn gleby musi być lekko kwaśny, nigdy zasadowy. Niewskazane jest zakładanie plantacji na terenach, na których mogą występować zastoiska mrozowe. Przygotowanie gleby należy rozpocząć najpóźniej rok przed planowanym terminem zakładania plantacji. W tym czasie można skorygować odczyn gleby, wzbogacić glebę w materię organiczną, uwolnić od chwastów trwałych i dostarczyć składników mineralnych. Wapnowanie, jeżeli potrzebne, należy wykonać pod przedplon, doprowadzając glebę do pH około 6,5. Również obornik lub nawozy zielone stosuje się pod przedplon.

Agrest (Grossularia) jest blisko spokrewniony z porzeczkami, dlatego też możemy go uprawiać z bezpośrednim sąsiedztwie z tymi krzewami. Owocem jest kulista do owalnej jagoda w zróżnicowanej barwie. Możemy spotkać odmiany o owocach zielonych, białych, czerwonych, żółtych oraz wiśniowych. Są one bogate w składniki mineralne, kwasy organiczne, pektyny. Doskonałe na przetwory: dżemy, konfitury, galaretki itp. Skórka owocu może być gładka bądź też pokryta włoskami. Agrest zaczyna owocować po dwóch- trzech latach, jednak aby w pełni zaowocować, musi minąć jeszcze kilka lat. Już w kwietniu rozpoczyna wegetację, a pod jego koniec wytwarza równocześnie liście i kwiaty. Może osiągać do półtora metra wysokości. Nie toleruje suchego podłoża. Dłuższe okresy suszy negatywnie wpływają na jego zdrowotność i owocowanie. Niedoborów wody należy szczególnie unikać w okresie kwitnienia i owocowania. Agrest najlepiej sadzić w okresie jesiennym, kiedy rośliny powoli zaczynają się szykować do zimowego odpoczynku. Nim nadejdzie zima, krzewy się dobrze zaaklimatyzują i wiosną w pełni sił rozpoczną wegetację. Rośliny sadzimy troszkę głębiej, aniżeli rosły w szkółce. Ten zabieg pozwala im na łatwiejsze przyjęcie się, ze względu na bliższy dostęp do wody. Dołek kopiemy na taką szerokość i głębokość, aby korzenie swobodnie rozprowadzić, co również przyczynia się do łatwiejszego przyjęcia się krzewu. Odstępy między krzaczastymi formami powinny wynieść około 1,0- 1,20 m. Krzewy te potrzebują swobody, dzięki czemu owoce równomiernie dojrzewają i są mniej narażone na choroby. Jednym z najważniejszych zabiegów pielęgnacyjnych, jakie należy wykonać uprawiając te krzewy jest cięcie. Od niego zależy prawidłowy wzrost i obfite owocowanie. Zabieg ten wykonujemy po raz pierwszy na wiosnę pierwszego roku po posadzeniu. U form krzaczastych skracamy wszystkie pędy nad jednym, drugim bądź trzecim oczkiem. Efektem takiego cięcia, będzie powstawanie nowych pędów, które będą stanowić przyszły szkielet krzewu. Pamiętajmy, że tniemy w taki sposób, aby pąk nad którym skracamy pęd, był skierowany na zewnątrz.

Aronia  jest krzewem owocodajnym. Dorasta do ok. 2,5 m wysokości. Kwiaty zebrane w baldachogrona o białym kolorze pojawiają się w maju. Owocami są jagody o ciemnogranatowym lub czarnym odcieniu. Aronia czarna jest rośliną wyjątkowo odporną na mrozy (wytrzymuje nawet -35°C) i na szkodniki. Rośnie na prawie wszystkich glebach. Nie lubi nadmiaru wody, dlatego zazwyczaj nie ma potrzeby dodatkowego podlewania rośliny. Jest samopylna. Ze względu na łatwość uprawy i wartościowe owoce aronia czarna jest coraz częściej stosowana w uprawie działkowej. Warto hodować ją także dla celów dekoracyjnych, ponieważ jesienią liście efektownie przebarwiają się na kolor złocisty i czerwony. Krzewy sadzi się w rzędach, w odległości 1,5-2,0 m od siebie i ok. 3,5 m między rzędami. Okres produkcyjności wynosi nawet ponad 20 lat!   Zastosowanie aronii Owoce i naturalny sok aronii czarnoowocowej można polecić do szerokiego stosowania przy leczeniu nadciśnienia, arteriosklerozy, kataru żołądka, hemoroidów i chorób naczyń włosowatych. Ostatnie badania wykazały, że naturalna witamina P zawarta w owocach aronii może być bardzo przydatna jako środek zapobiegawczy i leczniczy przeciw szkodliwemu działaniu promieniowania na organizm ludzki. Oprócz wymienionej już witaminy P owoce aronii zawierają witaminy: C, PP, B2, B6, E i karotynę (prowitaminę A). Świeże owoce zawierają także mikroelementy jak: rad, molibden, bor, żelazo i jod.  

Pigwowce to ozdobne krzewy liściaste, które wiosną zachwycają pięknymi kwiatami, a jesienią atrakcyjnymi owocami. Wymagania i pielęgnacja pigwowców: Pigwowce nie są roślinami szczególnie wymagającymi, a ich uprawa nie przysparza większych problemów. Są stosunkowo odporne na niską temperaturę i zwykle nie wymagają zimowego okrycia. Najlepiej rosną na stanowiskach słonecznych oraz na przepuszczalnych, świeżych, ale umiarkowanie żyznych glebach o obojętnym lub lekko kwaśnym odczynie. Nie lubią natomiast gleb zasadowych, na których chorują. Pigwowce dobrze znoszą cięcie, mimo to lepiej zrezygnować z tego zabiegu (z wyjątkiem żywopłotów), gdyż rośliny najpiękniej kwitną na pędach kilkuletnich. Pigwowce rozmnaża się za pomocą nasion (gatunki) oraz odkładów poziomych i odrostów korzeniowych (gatunki i mieszańce). Pigwowce można sadzić pojedynczo (np. na tle trawnika) lub w grupach. Nadają się również do obsadzania skarp, tworzenia żywopłotów oraz uprawy w ogródkach skalnych.

Malina udaje się najlepiej na glebach mineralnych, żyznych, ale nie zlewnych. Zbyt luźne piaszczyste gleby też nie są odpowiednie. Wyklucza się uprawę maliny na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych lub zalewanych nawet na krótki okres. Odczyn gleby musi być lekko kwaśny, nigdy zasadowy. Niewskazane jest zakładanie plantacji na terenach, na których mogą występować zastoiska mrozowe. Przygotowanie gleby należy rozpocząć najpóźniej rok przed planowanym terminem zakładania plantacji. W tym czasie można skorygować odczyn gleby, wzbogacić glebę w materię organiczną, uwolnić od chwastów trwałych i dostarczyć składników mineralnych. Wapnowanie, jeżeli potrzebne, należy wykonać pod przedplon, doprowadzając glebę do pH około 6,5. Również obornik lub nawozy zielone stosuje się pod przedplon.  

Porzeczka (Ribes nigrum) jest jednym z najbardziej popularnych krzewów owocowych spotykanych w sadach i ogrodach. Najlepiej rośnie na glebach od gliniastych do piaszczysto- gliniastych o odczynie lekko kwaśnym. Przy lżejszych glebach konieczne jest dodatkowe nawadnianie. Najlepsze stanowiska powinny być słoneczne do półcienistych, osłonięte od wiatru, ponieważ porzeczka czarna wykazuje większą podatność na przemarzanie, aniżeli jej kuzynka porzeczka czerwona. Wiosenne przymrozki  w czasie kwitnienia krzewu mogą w dużej mierze uszczuplić letnie zbiory tych owoców. Zbiory porzeczki zależne od odmiany odbywają się pod koniec czerwca i w lipcu. Krzewy sadzimy zawsze kilka centymetrów głębiej, aniżeli rosły w szkółce. Głębsze sadzenie ułatwia dostęp korzeni do większej ilości wody a z czasem na zadołowanych pędach pojawią się korzenie, które wzmocnią całościowo system korzeniowy, a tym samym całą roślinę. Cięcie porzeczki jest niezbędne, gdyż pobudza roślinę do liczniejszego owocowania. Najbardziej plenne są pędy, które nie mają więcej jak 4 lata.  Około kilku lat musi upłynąć nim z jednego krzaka uzyskamy spore plony. Wczesną wiosną po posadzeniu, wszystkie pędy porzeczki skracamy na wysokość około 1- 3 pąka. Ten zabieg jest niezbędny, gdyż pobudza krzew do wyrastania silnych młodych pędów, które będą stanowić przyszły szkielet rośliny.

Rośnie jak każda tradycyjna czerwona odmiana. Super słodka odmiana, której nie znajdziesz w sklepach. Najciemniejsze owoce truskawek, jakie widzieliśmy. Ta naturalnie ciemnoskóra truskawka jest wyjątkowo słodka i pyszna! Smakowite owoce szybko ciemnieją do głębokiej czerwieni, nawet zbliżając się do fioletu, stają się słodsze podczas dojrzewania. Unikalnie zabarwiona truskawka „Cherry Berry” zapewnia doskonałe plony, niezależnie od tego, czy uprawiasz ją na działce warzywnej, skrzynkach okiennych lub pojemnikach na patio. Wysokość i szerokość: 25 cm (10 "). Truskawki są niskimi bylinami zielnymi, nadającymi się do uprawy w większości ogrodów, zarówno w gruncie jak i w pojemnikach. Owoce truskawek nadają się do spożycia na surowo, a także są doskonałe na mrożonki, dżemy i konfitury. Zawierają dużo witamin i minerałów a także pektynę, rozpuszczalny w wodzie błonnik, obniżający poziom cholesterolu i neutralizujący substancje toksyczne. Liczne zalety truskawek powodują, iż warto spróbować uprawy truskawek na działce. Aby uprawa truskawek na działce miała szansę powodzenia, należy przede wszystkim wybrać własciwe stanowisko dla tych roślin. Najlepszy wzrost i owocowanie truskawek uzyskuje się na stanowiskach słonecznych (w cieniu słabiej kwitną i owocują, owoce nie są tak aromatyczne i słodkie) oraz glebach żyznych, zasobnych w próchnicę, dostatecznie przewiewnych, o uregulowanych stosunkach wodnych. Złe są gleby ciężkie, zlewne i podmokłe. Optymalne pH gleby dla truskawki wynosi od 5,5 do 6,2. Na glebach bardziej kwaśnych i zasadowych truskawki gorzej rosną i owocują. Pielęgnacja truskawekPóźną wiosną dojrzałe owoce truskawek należy zbierać codziennie, gdyż te, które przejrzeją mają tendencje do gnicia. Latem, gdy z roślin macierzystych wyrosną rozłogi należy je usunąć tuż przy nasadzie liści. Późną jesienią zabezpieczamy rośliny przed mrozem ściółkując je słomą bez chwastów. Wiosną następnego roku wykonujemy nawożenie truskawek wieloskładnikowym nawozem, najlepiej płynnym.

Truskawka całoroczna powtarzającas o smaku poziomki! Odmiana powtarzająca o smaku poziomki Owocuje w lipcu i przez całą jesień Obficie kwitnie i intensywnie owocuje szczególnie jesienią Owoce ciemnoczerwone aromatyczne o wyśmienitym smaku Nadaje się do sadzenia w gruncie, w doniczkach oraz do skrzynek balkonowych Pierwsze owoce już po 8 tygodniach Mrozoodporna Mara des Bois to francuska plenna odmiana truskawki o słodkich, soczystych owocach i poziomkowym aromacie. Pierwsze owoce zawiązują się od czerwca do lipca, odmiana powtarza owocowanie od sierpnia aż do późnej jesienni. Prawie nie wytwarza rozłóg, w lecie wymaga nawadniania. Odporna na przemarzanie i mało wrażliwa na choroby korzeniowe. Wzrost dość silny, pokrój rośliny rozłożysty i niezbyt zwarty. Owoce sercowate, dość miękkie, ciemno czerwone, błyszczące i atrakcyjne w wyglądzie. Roślina może spełniać funkcje dekoracyjne jako truskawka szpalerowa lub wisząca, może być uprawiana na zbiór opóźniony pod osłonami lub w gruncie.

Truskawka Elsantha  Odmiana wyhodowana w Holandii Średnio wczesna Odmiana deserowa Owoce duże i jędrne Na zimę wskazane jest okrycie roślin agrowłókniną Możliwa jest uprawa polowa i doniczkowa, na balkonach i tarasach Rośliny wymagają regularnego podlewania oraz ciepłego, suchego i słonecznego stanowiska Owocuje zazwyczaj od pierwszego  do ostatniego tygodnia czerwca. Umiarkowanie odporna na choroby i mróz

Truskawka Ananasowa: Odmiana wyhodowana w Holandii Średnio wczesna Smak ananasowy Łatwa w uprawie, gatunek uprawia jak tradycyjne odmiany truskawek Na zimę wskazane jest okrycie roślin agrowłókniną Możliwa jest uprawa polowa i doniczkowa, na balkonach i tarasach Rośliny wymagają regularnego podlewania oraz ciepłego, suchego i słonecznego stanowiska Białym truskawkom odpowiadają gleby przewiewne i przepuszczalne pH 5-6,5.