Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Niniejsza pozycja zawiera studia o Józefie Gabowiczu i Henryku Glicensteinie - rzeźbiarzach z Warszawy i Łodzi, tworzących od końca XIX wieku do II wojny światowej. O ile twórczość Gabowicza przez wiele lat była niemal zapomniana, o tyle międzynarodowa działalność Glicensteina ( w Niemczech, Włoszech, Anglii i Ameryce) przypominana była w polskich i zagranicznych publikacjach. Łączyło ich żydowskie pochodzenie i związek ze środowiskiem warszawskim. Jednak rodzajowe lub symboliczne rzeźby Gabowicza należały do silnego wciąż na przełomie wieków nurtu akademickiego o uniwersalnej tematyce, natomiast wybitna twórczość Glicensteina związana z nowymi prądami neoklasycyzmu, ekspresjonizmu, Art Deco wyrażała idee syjonizmu i żydowskiego pochodzenia narodowego, ale też fascynację chrześcijaństwem i kulturami pozaeuropejskimi. Zestawienie dzieł obu rzeźbiarzy, reprezentujących tę samą generację twórców, stwarza szerszą panoramę artystycznych zjawisk i ideologicznych kontekstów twórczości przełomu XIX i XX w.

pejzażu artystycznym dawnego państwa zakonnego u progu XV stulecia nastąpiła powolna stagnacja prężnych środowisk twórczych: Malborka, Torunia, Chełmna, Elbląga. Na ich tle Gdańsk zaistniał wówczas jako swego rodzaju fenomen: stosunkowo młody organizm miejski, heterogeniczny kulturowo, bez ugruntowanej tradycji artystycznej, a jednak obfitujący w dzieła sztuki wysokiej klasy ? przede wszystkim rzeźby, wpisujące się w ramy głównych nurtów stylistycznych przełomu XIV i XV wieku. Ten swoisty rozkwit deus ex machina przeszedł w ciągłą, krystalizującą się w miarę upływu lat działalność artystyczną, zmierzającą od arcydzieł do seryjnej produkcji, niemniej ? prężną i prowadzącą ku dominacji Gdańska na gruncie państwa zakonnego. Niniejsze studium obszernie prezentuje zjawiska, jakie wy-stąpiły w rzeźbie gdańskiej doby stylu międzynarodowego około 1400 roku, z uwzględnieniem XIV?wiecznych dokonań twórczych, które ten styl poprzedziły, oraz z zarysowaiem jego dalszej ewolucji w lokalnej kreacji artystycznej, aż do lat czterdziestych XV stulecia.

Mathura to jeden z najważniejszych i najbujniej rozwijających się ośrodków artystycznych w pierwszych wiekach naszej ery w Indiach północnych. Dzieła rzeźby religijnej, powstałe tam dzięki hojności fundatorów różnych wyznań, są niezwykle ważne w badaniach stawiających sobie pytanie o początki przedstawień bóstw hinduizmu. Wizerunki mathurańskie stanowią podstawę tych badań, prowadzonych zarówno od strony ikonograficznej, jak i formalnej, w tych bowiem przedstawieniach materializują się idee religijne, nierzadko obecne wcześniej jedynie w opowieściach i symbolach. W przypadku wielu bóstw po raz pierwszy, a co ciekawe, niekiedy i ostatni, poszukiwano tu stosownej dla nich formy. Jeśli poszukiwania zostały zwieńczone sukcesem i forma przyjęła się, uznawano ją za wartą rozpowszechnienia. W późniejszej sztuce bardzo często zobaczymy zatem wizerunki powielane bez zmian lub z niewielkimi zmianami. Należy pamiętać także o tym, że omawiane w tej książce dzieła są warte uwagi nie tylko ze względów artystycznych. Z racji swojej tematyki są cennym pozaliterackim źródłem wiedzy o religii, historii i kulturze tego regionu.