[PWM-Polskie Wydawnictwo Muzyczne]
Kategoria: Książki/Muzyka i taniec
. Materiał dźwiękowy, podobnie jak w innych utworach fortepianowych
Maciejewskiego, niesie ogromne bogactwo inwencji; czerpiąc
z tego, co najlepsze i najcenniejsze w literaturze fortepianowej...
Pełen opis produktu 'Roman Maciejewski ALLEGRO CONCERTANTE NA FORTEPIAN I ORKIESTRĘ SYMFONICZNĄ (WERSJA NA 2 FORTEPIANY)' »
''Allegro concertante'' to utwór na fortepian i
orkiestrę symfoniczną powstały w 1944 r. w czasie, gdy Kompozytor
przebywał w Szwecji. W pierwotnym zamierzeniu miało ono stanowić
pierwszą część planowanego koncertu fortepianowego, a skomponowana
wkrótce potem ''Kołysanka'' na fortepian i orkiestrę - część drugą.
Ostatecznie Kompozytor zaniechał tego zamiaru, pozostawiając
wykonawcom swobodę, co do koncepcji wykonań (w przypadku
wykonywania łącznego obu utworów przyjęło się rozpoczynanie powolną
''Kołysanką'' jako wstępem do wielkiego ''Allegra''). Niniejsza
postać utworu ''Allegro concertante'' jest oryginalną wersją
Kompozytora, w której partia orkiestry sprowadzona została do
partii drugiego fortepianu. Brak elementu kolorystyki orkiestrowej,
z natury rzeczy absorbującego ucho słuchacza, czyni bardziej
wyrazistym partnerskie dialogowanie obu partii, pozwala też skupić
większą uwagę na zawiłościach harmoniki. Forma utworu, to
tradycyjne allegro sonatowe z ekspozycją, przetworzeniem i repryzą.
Kilkadziesiąt taktów wstępu przygotowuje pojawienie się pierwszego
tematu o charakterystycznej motywice (grupa szesnastkowa i
synkopy), będącej znakomitym materiałem do przetworzeń. W części
utworu bazującej na tym materiale aż roi się od progresji z
niuansami chromatyczno-harmonicznymi, od zmian trybu durowego na
molowy, od ostrych współbrzmień o charakterze groteskowym.
Całkowitą zmianę nastroju przynosi pojawienie się drugiego tematu,
wykorzystanego następnie przez Kompozytora w repryzie jako
materiał, z którego zbudowana została kadencja o wyjątkowej głębi
wyrazu. Utwór wieńczy efektowna, wirtuozowska koda. Materiał
dźwiękowy, podobnie jak w innych utworach fortepianowych
Maciejewskiego, niesie ogromne bogactwo inwencji; czerpiąc z tego,
co najlepsze i najcenniejsze w literaturze fortepianowej od baroku
po współczesność [wiek XX], Kompozytor tworzy własnym językiem,
błyskotliwym, niekiedy brawurowym, pełnym niespodzianek, w którym
spiętrzenia chromatyczne sąsiadują z klarownymi przebiegami i
współbrzmieniami mono- i politonalnymi, rozciągnięty do skrajnych
rejestrów ambitus - z prostym jedno- czy dwugłosem w środkowym
rejestrze, szesnastkowe szeregi pełne są zaskakujących akcentów, a
pozornie gładkie gamki nieoczekiwanie załamują się. Wszystko to
utrzymane w ryzach bezwzględnej logiki formy, stawia przed
wykonawcami wymagania kunsztu artystycznego i doskonałej techniki.
Niniejsza edycja przygotowana została na podstawie autografu.
Rozbieżności w fortepianie solo między partyturą a wersją na dwa
fortepiany są wynikiem zmian, które wprowadził sam Kompozytor.
Wydawca dokonał jedynie korekty nielicznych oczywistych błędów i
przeoczeń.
[Elżbieta Widłak]
