Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Książka ma charakter nowatorski – po raz pierwszy w polskiej historiografii przedstawionopostawy społeczeństwa ziem Drugiej Rzeczypospolitej wobec wydarzeń wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 r. Książka przedstawia bardzo szeroko zakrojoną panoramę wydarzeń i podstawowych problemów, które wywarły zasadniczy wpływ na nasze dzieje i dzieje Europy. Należy podkreślić, że zostały one omówione w sposób obiektywny, bez zbędnych uproszczeń i przemilczeń.Publikacja powstała wspólnie z Naczelną Dyrekcja Archiwów Państwowych....

Rok 1920 był przełomowym momentem w najbardziej romantycznej epopei narodu polskiego, który ocknąwszy się po 123-letniej niewoli, chwycił za broń, aby walczyć o niepodległy byt i granice Rzeczypospolitej. Zwycięstwo w wojnie z bolszewicką Rosją to niewątpliwie największy sukces polskiego oręża w ubiegłym stuleciu, nazwany przez lorda D'Abernona "osiemnastą, decydującą bitwą w dziejach świata". Toteż wojna 1920 r. funkcjonuje w przestrzeni społecznej nie tylko jako prosty fakt historyczny, ale również istotny element świadomości historycznej i tożsamości narodowej Polaków. Zamieszczone w niniejszym tomie teksty autorstwa lubelskich historyków koncentrują się przede wszystkim na różnych aspektach natury politycznej związanych z przebiegiem wojny polsko-bolszewickiej. Część z nich stanowi podsumowanie dotychczasowego stanu badań, inne są poświęcone mniej znanym osobom i wydarzeniom....

Wojna polsko-rosyjska lat 1919 - 1920 była nie tylko największym polskim starciem militarnym w okresie walk o granice prowadzonych w latach 1918-1921. Miała także wymiar szerszy, co najmniej europejski. Klęska bolszewików w tej wojnie praktycznie na wiele lat powstrzymała realizację ich strategii politycznej i militarnej - eksportu rewolucji na zachód Europy. Tym samym Polska, właściwie osamotniona, z nieledwie symboliczną pomocą mocarstw zachodnich, wniosła wkład w powojenny rozwój kontynentu.

Dziennik Kazimierza Sokołowskiego to świadectwo czasów notowane przez dziewiętnastolatka, świadectwo jedyne w swoim rodzaju. W tym świadectwie znajdą dla siebie nestorzy wspomnienia tamtoczesnej obyczajowości, historycy ? rzetelność fotografii osobistej zestawionej z faktografią historyczną. A młodzi, dla których te czasy są zbyt odległe? Młodzi zobaczą, jak kiedyś w domach polskich pojmowano znaczenie wyrazu Ojczyzna. Wyrazu Ojczyzna pisanego przez duże O i wymawianego z największym poszanowaniem. Tym, którzy urodzili się w Polsce wolnej, trudno będzie zrozumieć wiele spraw w Dzienniku, ale czy wobec tego nie powinni go przeczytać?

Cud Wisły opublikowany po raz pierwszy w 1921 roku jest zbiorem relacji o wydarzeniach wojny polsko-bolszewickiej spisywanych na gorąco przez świadka i uczestnika tych wydarzeń.Autor z punktu widzenia korespondenta wojennego opisuje przebieg walk, przygląda się życiu żołnierzy, funkcjonowaniu frontu. Kreśli sylwetki dowódców - wojskowych i duchowych - a także szeregowych żołnierzy. Przeplatane humorem, a nierzadko też osobistymi refleksjami i anegdotami szkice oddają atmosferę tamtych dni, nastroje społeczeństwa, stosunek żołnierzy i cywilów do wojny. Są odpowiedzią na pytanie, co złożyło się na zwycięstwo, które zwykło się w naszej historiografii określać mianem Cudu nad Wisłą.

Niniejsza książka wydana została w 1934 r., ale prace nad nią rozpoczęły się kilka lat wcześniej, gdy autor porządkował dokumentację dotyczącą bitwy warszawskiej, zgromadzoną w Wojskowym Biurze Historycznym. Należy podkreślić, iż Bój na przedmościu Warszawy do dziś pozostaje najbardziej szczegółowym ujęciem zagadnienia działań 1 Armii na przedpolach stolicy. W publikacji tej od początku zwraca uwagę znakomity warsztat archiwisty oraz obiektywizm autora. Pionierska ta praca posiada tym większe znaczenie dla naszej historiografii wojskowej, iż napisana została w znacznej mierze w oparciuo dokumenty oraz wytrwale zbierane relacje ustne. Tymczasem spora część akt, z których autor korzystał, uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej, stąd też pozycja niniejsza może wręcz pod pewnymi względami aspirować do miana źródłowej. Autor nie miał oczywiście możliwości wgląduw archiwalia sowieckie, tym niemniej trzeba zauważyć, iż wykorzystał on w pełni dostępne wówczas opracowania i artykuły wydane przez stronę przeciwną, co umożliwiło dość szczegółową rekonstrukcję także działań Armii Czerwonej.W miejscu tym należy podkreślić wielki obiektywizm badacza. Otwarcie pisze on nie tylkoo czynach bohaterskich, ale i sytuacjach, gdy całe pododdziały, ogarnięte uczuciem trwogi, poddawały się panice i rzucały do ucieczki, czy o płaczących z bezsilności żołnierzach, którym przyszło się cofać, ponieważ nie potrafili strzelać.

"Wojna roku 1920" widziana oczami dowódcy legendarnej 10 Dywizji Piechoty to obraz szczególny. Sam będąc doświadczonym oficerem Żeligowski stara się wyjaśnić motywy swoich działań oraz konsekwencje, czasami negatywne, rozkazów które otrzymywał. Książka zawiera liczne uwagi zarówno pod adresem szeregowych żołnierzy jak i oficerów dając świadectwo głębokiej znajomości praktycznej strony wojny

Słynna l Armia Konna oraz postać jej wodza Siemiona Michajtowicza Budionnego była - i jest nadal - dość powszechnie znana nie tylko w byłym Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich, a współcześnie w Rosji, lecz również często obecna w historiografii europejskiej, a przede wszystkim w polskiej. Za czasów sowieckich w świadomości społeczeństwa, głównie rosyjskiego, ale także pozostałych republik europejskiej części ZSRS, funkcjonowała ona na zasadach tworzonego oraz podtrzymywanego przez państwo oficjalnego i jednocześnie pozytywnego mitu. Obok kart urzędowej historii obecny był on też w pieśni, literaturze i teatrze, sztukach plastycznych oraz w filmie. Ponadto służba w szeregach l Armii Konnej zarówno przed 1941 r., jak i później, choć już w nieco mniejszym stopniu, znacznie ułatwiała dalszą karierę wojskową, a w latach trzydziestych dość skutecznie chroniła przed represjami ramach masowych czystek, jakie dotknęły wtenczas Robotniczo-Chłopską Armię Czerwoną. W rezultacie sporo byłych ?konarmiejców", nie zawsze mając dostateczne kwalifikacje wojskowe lub intelektualne, osiągnęło najwyższe sowieckie godności wojskowe, obejmując często najważniejsze stanowiska w państwie i w armii. Stanowili więc oni ważną część elity ówczesnych sowieckich sił zbrojnych. Jednocześnie jeszcze przed 1941 r., w uznaniu ich zasług z czasów wojny domowej, wszystkie dywizje kawalerii wchodzące w skład byłej l Armii Konnej otrzymały liczne najwyższe sowieckie odznaczenia10.Warto dodać, iż jesienią 1971 r. w stanicy Budionnowskiej w Obwodzie Rostowskim powstało Muzeum l Armii Konnej, w otwarciu którego zdążył Deszcze wziąć udział Siemion Michajłowicz Budionny. Natomiast w 1973 r., już po jego śmierci, w celu ?uwiecznienia pamięci wielkiego dowódcy i bohatera wojny domowej oraz Wielkiej Wojny Ojczyźnianej" postanowieniem Prezydium Rady Najwyższej Rosyjskiej Sowieckiej Federacyjnej Republiki Socjalistycznej miasto Prikumsk i Rejon Prikumski leżące w Kraju Stawropolskim zostały przemianowane na Budionnowsk i Rejon Budionnowski. Ponadto na mocy decyzji Rady Ministrów ZSRS jego imię nadano Wojskowej Akademii Łączności, na gmachu dowództwa Moskiewskiego Okręgu Wojskowego wmurowano tablicę pamiątkową, a jedna z większych ulic Moskwy otrzymała nazwę Prospektu Budionnego.

Niniejsza publikacja powstała, aby upamiętnić mało znane bitwy, toczone przez wojska piechoty kresowej na frontach wojny polsko-bolszewickiej w latach 1919-1920. Zamieszczono tu zbiór relacji, wspomnień i wypisów z literatury historycznej, przedstawiających fragmenty działań wojennych 1. Dywizji Legionów oraz kilku pułków piechoty Strzelców Kresowych - hallerczyków; formacji Wojska Polskiego, które w latach międzywojennych kwaterowały w Wilnie, Stanisławowie, Kołomyi, Brzeżanach, Stryju i Tarnopolu.

Opis - Wydanie 2012r.Oprawa broszurowa.Strony 202.Format 14,5x20,5cm.Książka niniejsza to zbiór tekstów znanych literatów i korespondentów wojennych pokazujących z bliska wojnę polsko-bolszewicką, której kluczowym momentem była bitwa zwana Cudem nad Wisłą. Stanowią one literackie świadectwo epoki, gdyż często pisane były na gorąco przez uczestników lub bezpośrednich obserwatorów zdarzeń. Wśród autorów odnajdzie Czytelnik takie sławy jak Stefan Żeromski i Melchior Wańkowicz, a także nazwisko znanego przedwojennego podróżnika Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego i żołnierza-poety Eugeniusza Małaczewskiego. Teksty te nie są suchym opisem wojennych wydarzeń, ale stanowią pełen emocji, żywy, niezwykle sugestywny obraz tamtych dramatycznych dni, kiedy ważyły się losy całej Europy. Nazwa - Szlakiem zwycięstwa. Relacje literatów z wojny 1920 roku. Autor - Grzymała-Siedlecki Adam, Irzykowski Karol, Makuszyński Kornel Oprawa - Miękka Wydawca - LTW Kod ISBN - 9788375652390 Kod EAN - 9788375652390 Rok wydania - 2012 Język - polski Format - 14.5x20.5cm Ilość stron - 202 Podatek VAT - 5% Premiera - 2012-08-14

Książka ma charakter nowatorski ? po raz pierwszy w polskiej historiografii przedstawionopostawy społeczeństwa ziem Drugiej Rzeczypospolitej wobec wydarzeń wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 r. Książka przedstawia bardzo szeroko zakrojoną panoramę wydarzeń i podstawowych problemów, które wywarły zasadniczy wpływ na nasze dzieje i dzieje Europy. Należy podkreślić, że zostały one omówione w sposób obiektywny, bez zbędnych uproszczeń i przemilczeń.Publikacja powstała wspólnie z Naczelną Dyrekcja Archiwów Państwowych.

Rok 1920 był przełomowym momentem w najbardziej romantycznej epopei narodu polskiego, który ocknąwszy się po 123-letniej niewoli, chwycił za broń, aby walczyć o niepodległy byt i granice Rzeczypospolitej. Zwycięstwo w wojnie z bolszewicką Rosją to niewątpliwie największy sukces polskiego oręża w ubiegłym stuleciu, nazwany przez lorda D'Abernona "osiemnastą, decydującą bitwą w dziejach świata". Toteż wojna 1920 r. funkcjonuje w przestrzeni społecznej nie tylko jako prosty fakt historyczny, ale również istotny element świadomości historycznej i tożsamości narodowej Polaków. Zamieszczone w niniejszym tomie teksty autorstwa lubelskich historyków koncentrują się przede wszystkim na różnych aspektach natury politycznej związanych z przebiegiem wojny polsko-bolszewickiej. Część z nich stanowi podsumowanie dotychczasowego stanu badań, inne są poświęcone mniej znanym osobom i wydarzeniom.

Do decyzji utworzenia na ziemiach centralnej Polski radzieckiej republiki bolszewiccy przywódcy powrócili latem 1920 roku w czasie sukcesów armii Frontu Zachodniego Michaiła N. Tuchaczewskiego. Bezpośrednim wykonawcą sowietyzacji Polski zostało utworzone 19 lipca w Moskwie, przez Biuro Organizacyjne KC RKP (b), nowe Polskie Biuro (Polbiuro). W jego składzie znaleźli się Feliks Dzierżyński (przewodniczący) oraz Julian Marchlewski, Feliks Kon, Edward Próchniak i Józef Unszlicht. Zgodnie z postanowieniem Biura Politycznego KC RKP (b) z 23 lipca Polbiuro na ziemiach polskich występowało pod nazwą Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski (TKRP). W tym jednak przypadku przewodniczył mu Marchlewski. Łączność z Moskwą i Leninem utrzymywał F. Dzierżyński. Rezydujący w Białymstoku TKRP nie nawiązał stałej łączności z KC Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i pracował bez udziału jego najważniejszych działaczy. Liczył się z tymczasową władzą rewolucyjną, aktywną do czasu zdobycia Warszawy przez Czerwoną Armię i zebrania w niej Rady delegatów robotniczych, żołnierskich i chłopskich. TKRP wydał dekrety nacjonalizujące przedsiębiorstwa przemysłowe, banki i majątki ziemskie. Nie zdecydował się jednak na przekazanie części przejętej ziemi chłopom. Jego członkowie nie określili też, mimo nalegań Lenina, swojego stosunku do drobnej własności chłopskiej. Zakładali w miejsce rad wojenno-rewolucyjnych powoływanych przez jednostki Czerwonej Armii własne rady i komitety. Traktowano je jako rewolucyjną administrację odpowiedzialną za przebieg pierwszych i fundamentalnych reform gospodarczych, własnościowych i społecznych. Ich autorytet w lokalnych społecznościach okazał się niewielki. Przy tym wielu członków rad i komitetów nie rozumiało lub nie utożsamiało się z bolszewickimi hasłami i programami. Nie przyniosła pozytywnych rezultatów inicjatywa sformowania Polskiej Czerwonej Armii. Działalność TKRP, a następnie Polbiura zakończyła klęska Czerwonej Armii na linii Wisły, potem nad Niemnem. Po opuszczeniu centralnych ziem polskich TKRP zaprzestał działalności, a Polbiuro zmieniło swój skład osobowy i otrzymało od KC RKP(b) nowe obowiązki, związane przede wszystkim z aktywnością polskich środowisk komunistycznych w radzieckiej Rosji.

"Rok 1920" Józefa Piłsudskiego to wykładnia myśli strategicznej Marszałka spisana bezpośrednio po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej. Wojny, w trakcie której osamotniona i zrujnowana Polska obroniła swoje istnienie przed bolszewicką nawałą i zatrzymała pochód rewolucji na zachód Europy. Książka wydana po raz pierwszy w 1924 roku ukazuje się w wolnej Polsce po raz pierwszy po drugiej wojnie światowej. Pomimo upływu czasu nie straciła na aktualności. Obecne wydanie poprzedza przedmowa płk. dra hab. Juliusza Tyma, podsumowująca główne inicjatywy badawcze dotyczące tej wojny.

Oprócz kilku zwycięskich i przełomowych operacji przeprowadzonych przez Wojsko Polskie w 1920 r. w wojnie z bolszewicką Rosją (Bitwa o Ukrainę, Bitwa Warszawska i Bitwa Niemeńska) żadna inna nie doczekała się odrębnej monografii. Dlatego przedstawienie walk Armii Rezerwowej (na tle działań bojowych Frontu gen. Stanisława Szeptyckiego) jest pionierskie i stanowi ważny wkład do historiografii konfliktu z bolszewicką Rosją. Monografia Armii Rezerwowej jest nie tylko niezwykle szczegółowym opracowaniem poświęconym zagadnieniom organizacyjnym, lecz także (co widać w zestawionych pieczołowicie aneksach) okolicznościom utworzenia armii, jej składowi bojowemu, dowództwu (z gen. Kazimierzem Sosnkowskim na czele), sztabowi, ugrupowaniu armii oraz przebiegowi działań bojowych. Szczególny nacisk jest w niej położony na przedstawienie roli tej armii w likwidacji majowej ofensywy sowieckiej na Białorusi (zwanej też Bitwą nad Berezyną lub pierwszą ofensywą Michaiła Tuchaczewskiego).dr hab. Grzegorz Nowik, prof. ISP PAN

Praca przedstawia działania wojenne na Mazowszu Północnym latem 1920 roku w kontekście Bitwy Warszawskiej, rozstrzygającej o losach odrodzonej Polski. Autor wykorzystując różnorodne źródła dowiódł, że przełom w bitwie na przedpolach Warszawy nie dokonał się na bezpośrednich podejściach do stolicy (Radzymin, Ossów), jak powszechnie jest to interpretowane, lecz na Mazowszu Północnym podczas walk toczonych nad Wkrą i Narwią, a w nich kluczową rolę odegrała bitwa o Nasielsk.