Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Dziennik Kazimierza Sokołowskiego to świadectwo czasów notowane przez dziewiętnastolatka, świadectwo jedyne w swoim rodzaju. W tym świadectwie znajdą dla siebie nestorzy wspomnienia tamtoczesnej obyczajowości, historycy – rzetelność fotografii osobistej zestawionej z faktografią historyczną. A młodzi, dla których te czasy są zbyt odległe? Młodzi zobaczą, jak kiedyś w domach polskich pojmowano znaczenie wyrazu Ojczyzna. Wyrazu Ojczyzna pisanego przez duże O i wymawianego z największym poszanowaniem. Tym, którzy urodzili się w Polsce wolnej, trudno będzie zrozumieć wiele spraw w Dzienniku, ale czy wobec tego nie powinni go przeczytać?

W 1920 roku na szalę został postawiony byt niepodległej Polski. Zwycięstwo pod Warszawą to największy w XX wieku sukces Polaków - wojsk prowadzonych przez Józefa Piłsudskiego i całego polskiego społeczeństwa. Pokonanie bolszewików nie tylko umocniło II Rzeczpospolitą, ale też uchroniło zachodnią Europę od najazdu barbarzyńskiej ideologii.

W Stanach Zjednoczonych rok 1920 stanowił według autora książki zapowiedź nowej epoki w historii tego państwa. Zwiastował procesy, które będą typowe nie tylko dla dekady „szalonych lat dwudziestych”, ale i dla całego stulecia. Czas po pierwszej wojnie światowej to m.in. nowe tendencje w modzie i muzyce, wywrotowa działalność anarchistów, recesja, konflikty pracownicze, eksplozja korupcji, także na najwyższych szczeblach władzy. W 1920 r. weszły w życie aż dwie poprawki do Konstytucji Stanów Zjednoczonych: 18. – wprowadzająca prohibicję, czyli zakaz produkcji, importu i sprzedaży alkoholu; oraz 19. – przyznająca kobietom prawo do głosowania w wyborach. W połowie roku runęła pierwsza w XX wieku typowa piramida finansowa. Szesnastego września 1920 r. na Wall Street doszło do pierwszego wielkiego zamachu terrorystycznego, w którym zginęło 38 osób. Wyniki odbywających się 2 października wyborów prezydenckich były po raz pierwszy w historii przekazywane na bieżąco przez radio – przez pierwszą komercyjną radiostację. Dzięki tej transmisji „gadające skrzynki” stały się w ciągu kilku miesięcy niezwykle popularne w całym kraju. O tych i o wielu innych wydarzeniach – obyczajowych, społecznych, kulturalnych i politycznych – pisze Eric Burns, nie ograniczając się do relacjonowania ich przebiegu, ale także śledząc, jak do nich doszło, i wskazując ich następstwa. Tworzy przed oczami czytelnika panoramiczny obraz społeczeństwa amerykańskiego na przełomie drugiej i trzeciej dekady XX wieku.

Książka ma charakter nowatorski – po raz pierwszy w polskiej historiografii przedstawionopostawy społeczeństwa ziem Drugiej Rzeczypospolitej wobec wydarzeń wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 r. Książka przedstawia bardzo szeroko zakrojoną panoramę wydarzeń i podstawowych problemów, które wywarły zasadniczy wpływ na nasze dzieje i dzieje Europy. Należy podkreślić, że zostały one omówione w sposób obiektywny, bez zbędnych uproszczeń i przemilczeń. Publikacja powstała wspólnie z Naczelną Dyrekcja Archiwów Państwowych.

Niniejsza książka wydana została w 1934 r., ale prace nad nią rozpoczęły się kilka lat wcześniej, gdy autor porządkował dokumentację dotyczącą bitwy warszawskiej, zgromadzoną w Wojskowym Biurze Historycznym. Należy podkreślić, iż Bój na przedmościu Warszawy do dziś pozostaje najbardziej szczegółowym ujęciem zagadnienia działań 1 Armii na przedpolach stolicy. W publikacji tej od początku zwraca uwagę znakomity warsztat archiwisty oraz obiektywizm autora. Pionierska ta praca posiada tym większe znaczenie dla naszej historiografii wojskowej, iż napisana została w znacznej mierze w oparciu o dokumenty oraz wytrwale zbierane relacje ustne. Tymczasem spora część akt, z których autor korzystał, uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej, stąd też pozycja niniejsza może wręcz pod pewnymi względami aspirować do miana źródłowej. Autor nie miał oczywiście możliwości wglądu w archiwalia sowieckie, tym niemniej trzeba zauważyć, iż wykorzystał on w pełni dostępne wówczas opracowania i artykuły wydane przez stronę przeciwną, co umożliwiło dość szczegółową rekonstrukcję także działań Armii Czerwonej. W miejscu tym należy podkreślić wielki obiektywizm badacza. Otwarcie pisze on nie tylko o czynach bohaterskich, ale i sytuacjach, gdy całe pododdziały, ogarnięte uczuciem trwogi, poddawały się panice i rzucały do ucieczki, czy o płaczących z bezsilności żołnierzach, którym przyszło się cofać, ponieważ nie potrafili strzelać.

Wydanie 2012r. Oprawa broszurowa. Strony 202. Format 14,5x20,5cm. Książka niniejsza to zbiór tekstów znanych literatów i korespondentów wojennych pokazujących z bliska wojnę polsko-bolszewicką, której kluczowym momentem była bitwa zwana Cudem nad Wisłą. Stanowią one literackie świadectwo epoki, gdyż często pisane były na gorąco przez uczestników lub bezpośrednich obserwatorów zdarzeń. Wśród autorów odnajdzie Czytelnik takie sławy jak Stefan Żeromski i Melchior Wańkowicz, a także nazwisko znanego przedwojennego podróżnika Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego i żołnierza-poety Eugeniusza Małaczewskiego. Teksty te nie są suchym opisem wojennych wydarzeń, ale stanowią pełen emocji, żywy, niezwykle sugestywny obraz tamtych dramatycznych dni, kiedy ważyły się losy całej Europy.

Rok 1920 Józefa Piłsudskiego to wykładnia myśli strategicznej Marszałka spisana bezpośrednio po zakończeniu wojny polsko bolszewickiej. Wojny, w trakcie której osamotniona i zrujnowana Polska obroniła swoje istnienie przed bolszewicką nawałą i zatrzymała pochód rewolucji na zachód Europy. Książka wydana po raz pierwszy w 1924 roku ukazuje się w wolnej Polsce po raz pierwszy po drugiej wojnie światowej. Pomimo upływu czasu nie straciła na aktualności. Obecne wydanie poprzedza przedmowa płk. dra hab. Juliusza Tyma, podsumowująca główne inicjatywy badawcze dotyczące tej wojny.

"Wojna roku 1920" widziana oczami dowódcy legendarnej 10 Dywizji Piechoty to obraz szczególny. Sam będąc doświadczonym oficerem Żeligowski stara się wyjaśnić motywy swoich działań oraz konsekwencje, czasami negatywne, rozkazów które otrzymywał. Książka zawiera liczne uwagi zarówno pod adresem szeregowych żołnierzy jak i oficerów dając świadectwo głębokiej znajomości praktycznej strony wojny.

Do decyzji utworzenia na ziemiach centralnej Polski radzieckiej republiki bolszewiccy przywódcy powrócili latem 1920 roku w czasie sukcesów armii Frontu Zachodniego Michaiła N. Tuchaczewskiego. Bezpośrednim wykonawcą sowietyzacji Polski zostało utworzone 19 lipca w Moskwie, przez Biuro Organizacyjne KC RKP (b), nowe Polskie Biuro (Polbiuro). W jego składzie znaleźli się Feliks Dzierżyński (przewodniczący) oraz Julian Marchlewski, Feliks Kon, Edward Próchniak i Józef Unszlicht. Zgodnie z postanowieniem Biura Politycznego KC RKP (b) z 23 lipca Polbiuro na ziemiach polskich występowało pod nazwą Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski (TKRP). W tym jednak przypadku przewodniczył mu Marchlewski. Łączność z Moskwą i Leninem utrzymywał F. Dzierżyński. Rezydujący w Białymstoku TKRP nie nawiązał stałej łączności z KC Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i pracował bez udziału jego najważniejszych działaczy. Liczył się z tymczasową władzą rewolucyjną, aktywną do czasu zdobycia Warszawy przez Czerwoną Armię i zebrania w niej Rady delegatów robotniczych, żołnierskich i chłopskich. TKRP wydał dekrety nacjonalizujące przedsiębiorstwa przemysłowe, banki i majątki ziemskie. Nie zdecydował się jednak na przekazanie części przejętej ziemi chłopom. Jego członkowie nie określili też, mimo nalegań Lenina, swojego stosunku do drobnej własności chłopskiej. Zakładali w miejsce rad wojenno-rewolucyjnych powoływanych przez jednostki Czerwonej Armii własne rady i komitety. Traktowano je jako rewolucyjną administrację odpowiedzialną za przebieg pierwszych i fundamentalnych reform gospodarczych, własnościowych i społecznych. Ich autorytet w lokalnych społecznościach okazał się niewielki. Przy tym wielu członków rad i komitetów nie rozumiało lub nie utożsamiało się z bolszewickimi hasłami i programami. Nie przyniosła pozytywnych rezultatów inicjatywa sformowania Polskiej Czerwonej Armii. Działalność TKRP, a następnie Polbiura zakończyła klęska Czerwonej Armii na linii Wisły, potem nad Niemnem. Po opuszczeniu centralnych ziem polskich TKRP zaprzestał działalności, a Polbiuro zmieniło swój skład osobowy i otrzymało od KC RKP(b) nowe obowiązki, związane przede wszystkim z aktywnością polskich środowisk komunistycznych w radzieckiej Rosji.