Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Słynna l Armia Konna oraz postać jej wodza Siemiona Michajtowicza Budionnego była - i jest nadal - dość powszechnie znana nie tylko w byłym Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich, a współcześnie w Rosji, lecz również często obecna w historiografii europejskiej, a przede wszystkim w polskiej. Za czasów sowieckich w świadomości społeczeństwa, głównie rosyjskiego, ale także pozostałych republik europejskiej części ZSRS, funkcjonowała ona na zasadach tworzonego oraz podtrzymywanego przez państwo oficjalnego i jednocześnie pozytywnego mitu. Obok kart urzędowej historii obecny był on też w pieśni, literaturze i teatrze, sztukach plastycznych oraz w filmie. Ponadto służba w szeregach l Armii Konnej zarówno przed 1941 r., jak i później, choć już w nieco mniejszym stopniu, znacznie ułatwiała dalszą karierę wojskową, a w latach trzydziestych dość skutecznie chroniła przed represjami ramach masowych czystek, jakie dotknęły wtenczas Robotniczo-Chłopską Armię Czerwoną. W rezultacie sporo byłych ?konarmiejców", nie zawsze mając dostateczne kwalifikacje wojskowe lub intelektualne, osiągnęło najwyższe sowieckie godności wojskowe, obejmując często najważniejsze stanowiska w państwie i w armii. Stanowili więc oni ważną część elity ówczesnych sowieckich sił zbrojnych. Jednocześnie jeszcze przed 1941 r., w uznaniu ich zasług z czasów wojny domowej, wszystkie dywizje kawalerii wchodzące w skład byłej l Armii Konnej otrzymały liczne najwyższe sowieckie odznaczenia10.Warto dodać, iż jesienią 1971 r. w stanicy Budionnowskiej w Obwodzie Rostowskim powstało Muzeum l Armii Konnej, w otwarciu którego zdążył Deszcze wziąć udział Siemion Michajłowicz Budionny. Natomiast w 1973 r., już po jego śmierci, w celu ?uwiecznienia pamięci wielkiego dowódcy i bohatera wojny domowej oraz Wielkiej Wojny Ojczyźnianej" postanowieniem Prezydium Rady Najwyższej Rosyjskiej Sowieckiej Federacyjnej Republiki Socjalistycznej miasto Prikumsk i Rejon Prikumski leżące w Kraju Stawropolskim zostały przemianowane na Budionnowsk i Rejon Budionnowski. Ponadto na mocy decyzji Rady Ministrów ZSRS jego imię nadano Wojskowej Akademii Łączności, na gmachu dowództwa Moskiewskiego Okręgu Wojskowego wmurowano tablicę pamiątkową, a jedna z większych ulic Moskwy otrzymała nazwę Prospektu Budionnego.

Do decyzji utworzenia na ziemiach centralnej Polski radzieckiej republiki bolszewiccy przywódcy powrócili latem 1920 roku w czasie sukcesów armii Frontu Zachodniego Michaiła N. Tuchaczewskiego. Bezpośrednim wykonawcą sowietyzacji Polski zostało utworzone 19 lipca w Moskwie, przez Biuro Organizacyjne KC RKP (b), nowe Polskie Biuro (Polbiuro). W jego składzie znaleźli się Feliks Dzierżyński (przewodniczący) oraz Julian Marchlewski, Feliks Kon, Edward Próchniak i Józef Unszlicht. Zgodnie z postanowieniem Biura Politycznego KC RKP (b) z 23 lipca Polbiuro na ziemiach polskich występowało pod nazwą Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski (TKRP). W tym jednak przypadku przewodniczył mu Marchlewski. Łączność z Moskwą i Leninem utrzymywał F. Dzierżyński. Rezydujący w Białymstoku TKRP nie nawiązał stałej łączności z KC Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i pracował bez udziału jego najważniejszych działaczy. Liczył się z tymczasową władzą rewolucyjną, aktywną do czasu zdobycia Warszawy przez Czerwoną Armię i zebrania w niej Rady delegatów robotniczych, żołnierskich i chłopskich. TKRP wydał dekrety nacjonalizujące przedsiębiorstwa przemysłowe, banki i majątki ziemskie. Nie zdecydował się jednak na przekazanie części przejętej ziemi chłopom. Jego członkowie nie określili też, mimo nalegań Lenina, swojego stosunku do drobnej własności chłopskiej. Zakładali w miejsce rad wojenno-rewolucyjnych powoływanych przez jednostki Czerwonej Armii własne rady i komitety. Traktowano je jako rewolucyjną administrację odpowiedzialną za przebieg pierwszych i fundamentalnych reform gospodarczych, własnościowych i społecznych. Ich autorytet w lokalnych społecznościach okazał się niewielki. Przy tym wielu członków rad i komitetów nie rozumiało lub nie utożsamiało się z bolszewickimi hasłami i programami. Nie przyniosła pozytywnych rezultatów inicjatywa sformowania Polskiej Czerwonej Armii. Działalność TKRP, a następnie Polbiura zakończyła klęska Czerwonej Armii na linii Wisły, potem nad Niemnem. Po opuszczeniu centralnych ziem polskich TKRP zaprzestał działalności, a Polbiuro zmieniło swój skład osobowy i otrzymało od KC RKP(b) nowe obowiązki, związane przede wszystkim z aktywnością polskich środowisk komunistycznych w radzieckiej Rosji.