Przejdź do wyników wyszukiwania
Sortuj:
Zainstaluj wyszukiwarkę
Włączyłeś filtrowanie wyników wyszukiwania. Aby znaleźć więcej produktów wyłącz część lub wszystkie filtry.
  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Opancerzenie > Tarcze

    TARCZA Z HERBEM RYCERSTWA TOLEDAŃSKIEGO Znakomita tarcza rycerstwa toledańskiego. Symbolika herbowa w postaci dwugłowego orła, została zaczerpnięta od Karola V Habsburga oraz Piotra Kastylijskiego. Dane... Pełen opis produktu 'TARCZA Z HERBEM RYCERSTWA TOLEDAŃSKIEGO repliki broni (874)' »

    TARCZA Z HERBEM RYCERSTWA TOLEDAŃSKIEGOZnakomita tarcza rycerstwa toledańskiego. Symbolika herbowa w postaci dwugłowego orła, została zaczerpnięta od Karola V Habsburga oraz Piotra Kastylijskiego.Dane techniczne:Wysokość : 76 cm Szerokość: 48 cm Waga: 2,5 kgDrewniana tarcza zdobiona heraldycznym przedstawieniem czarnego, dwugłowego orła. Zdobiona pozłacaną ornamentyką z jeźdźcem na koniu uzbrojonym we włócznię i kwiatami lilii fleur-de-lis . Tarcza wykonana ze stali toledańskiej oraz drewna.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ).   Producent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO  Materiał:drewno oraz wysokowęglowa stal toledańska (874)
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o TARCZA Z HERBEM RYCERSTWA TOLEDAŃSKIEGO repliki broni (874)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Opancerzenie > Tarcze

    TARCZA RYCERSKA KAROLA WIELKIEGO Kopia rycerskiej tarczy Karola Wielkiego. Karol Wielki był twórcą największego, europejskiego imperium w średniowieczu. Imperium to obejmowało w IX wieku terytoria dzisiejszej... Pełen opis produktu 'TARCZA RYCERSKA KAROLA WIELKIEGO repliki broni (876)' »

    TARCZA RYCERSKA KAROLA WIELKIEGOKopia rycerskiej tarczy Karola Wielkiego. Karol Wielki był twórcą największego, europejskiego imperium w średniowieczu. Imperium to obejmowało w IX wieku terytoria dzisiejszej Francji, Belgii, Holandii, Austrii, Szwajcarii, zachodnich Niemiec, północnych Włoch, Korsyki i północno-wschodnią część Hiszpanii.Dane techniczne:Wysokość : 76 cm Szerokość: 48 cm Waga: 2,5 kgTarcza drewniana, dekorowana stalowymi motywami zobniczymi w postaci trzech dużych i czterech mniejszych kwiatów lilii fleur-de-lis oraz wielkiego, złotego orła w dolnej części tarczy. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ).   Producent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO  Materiał:drewno oraz wysokowęglowa stal toledańska  (876)
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o TARCZA RYCERSKA KAROLA WIELKIEGO repliki broni (876)

  • ZBROJA RYCERSKA 1:1 Z XVI w. Z TARCZĄ I KOPIĄ repliki broni (905) w sklepie internetowym Aleprezent.com.pl

    Powiększ zdjęcie

    16000,00 zł

    [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Opancerzenie > Zbroje

    z drewna polakierowanego WYSOKOŚĆ 190cm waga 44 kg Ta wyjątkowa pełnowymiarowa replika jest wzorowana na XVI wiecznej zbroi rycerskiej. Zbroja została wykonana z wysokowęglowej stali toledań... Pełen opis produktu 'ZBROJA RYCERSKA 1:1 Z XVI w. Z TARCZĄ I KOPIĄ repliki broni (905)' »

    ZBROJA RYCERSKA 1:1 Z XVI w. Z TARCZĄ I KOPIĄ WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA ZBROJA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ). ZAKUP TEGO UNIKATOWEGO MODELU WYMAGA WPŁACENIA ZALICZKI W WYSOKOŚCI 50% WARTOŚCI. PO OTRZYMANIU WPŁATY PRZYSTĘPUJEMY DO REALIZACJI ZAMÓWIENIA. TERMIN REALIZACJI WYNOSI 30 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA ZALICZKI. KOSZTY DOSTAWY USTALANE SĄ INDYWIDUALNIEProducent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO (905) Materiał: wysokowęglowa stal toledańskapodstawa z drewna polakierowanego WYSOKOŚĆ 190cm waga 44 kgTa wyjątkowa pełnowymiarowa replika jest wzorowana na XVI wiecznej zbroi rycerskiej. Zbroja została wykonana z wysokowęglowej stali toledańskiej (polerowanej i grawerowanej). Poszczególne elementy są rozłączane. Całość zamontowana jest na drewnianej podstawie i prezentuje się bardzo okazale. Replika tarczy i kopii jest elementem zestawu. Zbroja jest wytwarzana całkowicie ręcznie przez najwyższej klasy płatnerzy z Toledo.„Zbroja – część pasywnego uzbrojenia ochronnego wojowników, stosowana od starożytności do ok. XVII wieku. W Polsce przetrwały aż do wieku XVIII jako zbroje husarskie i kolczugi pancernych.Elementy zbroi pojawiały się później, jednak były to odosobnione przypadki. Na XVIII oraz XIX-wiecznych polach bitew walczyli ciężkozbrojni jeźdźcy, kirasjerzy, na wyposażeniu których były kirysy oraz skórzane bądź żelazne hełmy – tzw. kaski. Podczas I wojny światowej uprzywilejowani oficerowie zaopatrzeni byli w tzw. pancerze okopowe, które miały za zadanie osłaniać dowódców przed m.in. pociskami szrapnelowymi. Pod koniec XX wieku wrócono do idei wykorzystywania pancerzy w uzbrojeniu żołnierzy w postaci płyt ceramicznych lub tytanowych uzupełniających kamizelki kuloodporne. Termin \\\\\\\\\\\\\\\"zbroja\\\\\\\\\\\\\\\" jest nieprecyzyjny, ponieważ niektórzy bronioznawcy (np. Andrzej Nowakowski w Uzbrojenie średniowieczne w Polsce) wprowadzają podział na dwa odrębne typy uzbrojenia ochronnego: pancerza jako ochrony elastycznej, oraz zbroi wykonanej ze sztywnych elementów. Ów podział jest dość płynny, zaś w obiegowym znaczeniu oba pojęcia są tożsame.1” 1-Zbroja [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-05-9 04:49Z [dostęp: 2009-05-17 10:02Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbroja&oldid=16983350
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o ZBROJA RYCERSKA 1:1 Z XVI w. Z TARCZĄ I KOPIĄ repliki broni (905)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Opancerzenie > Tarcze

    Piękna kopia tarczy herbowej Czarnego Księcia. Czarny książe, czyli Edward Woodstock żył w latach 1330-1376, był księciem Walii i jednocześnie najstarszym synem króla Anglii Edwarda III Plantageneta. Uznawany... Pełen opis produktu 'RYCERSKA STALOWA TARCZA CZARNEGO KSIĘCIA repliki broni (806)' »

    Piękna kopia tarczy herbowej Czarnego Księcia. Czarny książe, czyli Edward Woodstock żył w latach 1330-1376, był księciem Walii i jednocześnie najstarszym synem króla Anglii Edwarda III Plantageneta. Uznawany za najwybitniejszego dowódcę wojny stuletniej.Dane techniczne:Wysokość : 79 cm Szerokość: 45 cm Waga: 2 kgTarcza wykonana z wysokowęglowej stali, zdobiona mosiężnymi heraldycznymi przedstawieniami gryfów (na czerwonym tle) i stylizowanych lilii fleur-de-lis (tło niebieskie). UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ).   Producent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO  (806)
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o RYCERSKA STALOWA TARCZA CZARNEGO KSIĘCIA repliki broni (806)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Repliki mieczy > Miecze rzymskie

    WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE. WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH. WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ... Pełen opis produktu 'MIECZ GLADIUS JULIUSZA CEZARA Z POCHWĄ repliki broni historycznej (200/V)' »

    WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(200/V)Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:głownia wysokowęglowa stal toledańska, rękojeść wykonana z brązu oraz z drewnapochwa: skóra naturalna i mosiądzDŁUGOŚĆ: 81cm WAGA: 2,5 kg" Gladius (łac., plur. gladii – miecz) jest to krótki miecz rzymski. Jego żelazna głownia była obosieczna z ością przez środek i ostro zarysowanym szczytem. Rękojeść natomiast posiadała kulistą głowicę z drewna lub z rogu, której trzon był karbowany albo ujęty w obłe pierścienie, z mało wydatnym pudełkowatym jelcem.Gladius był noszony przez lewe ramię po prawej stronie w pochwie okutej metalem zwanej vagina. Pas służący do noszenia miecza zwano balteus.Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III w. p.n.e. do III w. n.e. Została ona przyswojona od ludów hiszpańskich. W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej uległ on zmianom konstrukcyjnym. Najstarsze znane nam modele ("Wzór Mainz" nazwany tak od miejsca znalezienia) miał długość od 400 mm do 550 mm i szerokość od 48 mm do 74 mm. Przeznaczony był przede wszystkim to kłucia i stąd też posiadał charakterystyczny, długi sztych. Późniejszym typem jest "Wzór Pompejański" mierzący od 42 cm do 50 cm długości i od 4,2 cm do 4,5 cm szerokości (jednakowej na całej długości ostrza). Przeznaczony był zarówno do kłucia jak i cięcia. Wszystkie znalezione gladiusy charakteryzują się doskonałym wyważeniem. Także antyczni byli pod ogromnym wrażeniem ich możliwości - król Macedonii, Filip V rzekomo był przerażony, gdy ujrzał ludzi zabitych tym typem miecza.Gladius był popularnym mieczem podczas walk gladiatorów"1.1-Gladius [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-06-10 14:02Z [dostęp: 2009-08-26 19:01Z]. Dostępny w Internecie:http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gladius&oldid=17365485
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o MIECZ GLADIUS JULIUSZA CEZARA Z POCHWĄ repliki broni historycznej (200/V)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Opancerzenie > Zbroje

    szeregów, przy czym walczyły tylko dwa pierwsze (zadając ciosy 2,3-2,5-metrowymi włóczniami skośnie w dół, znad głowy, mierząc w twarze i ramiona przeciwników). Dodatkową bronią był krótki miecz,... Pełen opis produktu 'ORYGINALNY PANCERZ GRECKIEGO HOPLITY Z PASEM repliki broni (AGI6071/R.09)' »

    WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(AGI6071/R.09)Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Zbroja posiada skórzane pasy mocujące. Pas ze skóry naturalnej. Ozdoby mosiężne. Materiał: Materiał:wysokowęglowa stal toledańska, skóra naturalna i mosiądz. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKIOBWÓD PAS 109 cmOBWÓD KLATKA 120 cmwysokość: 51 cmszerokość: 40 cm waga: 7 kg „Hoplici (stgr. ὁπλῖται hoplitai, l.poj. ὁπλίτης hoplites) – ciężkozbrojni piechurzy walczący w zwartym szyku, zwanym falangą.Hoplici pojawili się na polach bitew w starożytnej Grecji w połowie VII wieku p.n.e.[potrzebne źródło] Oddziały hoplitów tworzyli wolni, mniej zamożni obywatele miast greckich, czyli polis. Ich sukcesy w walkach z wojskami perskimi spowodowały, że po wojnach perskich władcy tego kraju chętnie najmowali Greków do swoich armii (w wojskach perskich walczących z Aleksandrem Macedońskim było do 30000 najemnych Greków). W ten sposób rozpoczęło się przechodzenie od armii obywatelskich do najemnych, które rozpowszechniły się w świecie hellenistycznym za panowania Diadochów.  Powstanie szyku falangi było możliwe dzięki wynalezieniu "argiwskiej" tarczy hoplon[1] z podwójnym uchwytem. Wcześniej[2] wojownicy helleńscy posługiwali się tarczami osłaniającymi wprawdzie niemal całe ciało, ale wyposażonymi w jeden, centralnie położony uchwyt, co powodowało szybkie zmęczenie nadgarstka i przedramienia. Teraz uchwyt dla dłoni przesunięto ku krawędzi tarczy, a centralnie umieszczono pas mocujący przedramię żołnierza tuż poniżej łokcia. Drugim ważnym nabytkiem był "koryncki" hełm pozostawiający odsłonięte jedynie oczy i usta.Wielkość tarczy (średnica ok. 100 cm) oraz fakt, że nie chroniła ona już całego ciała spowodował, że żołnierze stawali w zwartej formacji, ramię przy ramieniu tak, by tarcza zachodziła za tarczę osłaniającą kolegę z prawej. Powstała więc formacja zwana falangą, która - wobec tendencji do dążenia do maksymalnie pewnego schronienia za tarczą sąsiada - miała naturalną tendencję do przesuwania się w prawo.Początkowo falanga była formacją o głębokości od czterech do ośmiu szeregów, przy czym walczyły tylko dwa pierwsze (zadając ciosy 2,3-2,5-metrowymi włóczniami skośnie w dół, znad głowy, mierząc w twarze i ramiona przeciwników). Dodatkową bronią był krótki miecz, a wyposażeniem ochronnym napierśnik i nagolenniki. Wraz z ubożeniem społeczeństw polis napierśnik zastąpił płócienny kaftan, a bywało, że hoplici walczyli w samych chlamidach, a nawet nago.W okresie późniejszym do taktyki frontalnej dodano dwa dodatkowe manewry: kontrmarsz lakoński (wykorzystywany przy przechodzeniu z szyku marszowego w czołowy i odwrotnie, jak i przy zmianie frontu całości lub części falangi, gdy nieprzyjaciel uderzał z kierunku innego niż czołowy) i anastrofę (polegającą na kontrmarszowym wycofaniu jednego ze skrzydeł i ustawieniu go za plecami innej części formacji dla przydania falandze ciężaru). W tych czasach też, a mowa o IV wieku p.n.e., liczba szeregów wahała się od ośmiu do - nawet (wyjątkowo) - trzydziestu sześciu.Hoplici w bitwiePierwszą znaną nam bitwą hoplitów jest starcie pod Hysiaj w roku 669 p.n.e., kiedy to Argos pokonało po raz ostatni (właśnie przy zastosowaniu falangi hoplitów) Spartę. Poeta Tyrtajos zaczął opiewać falangę około roku 650 p.n.e..Falanga ruszała do bitwy wznosząc okrzyki bojowe lub skandując powszechnie znane poematy (przede wszystkim Tyrtajosa) a czasami uderzając drzewcami włóczni o tarcze celem przerażenia przeciwnika. Hoplici atakowali biegiem (jak pod Maratonem lub Delion) lub też wolno, krokiem mierzonym, do wtóru piszczałek (pod Mantineją). Następnie ściany falang zderzały się tarczami i następowało spychanie (othismos) gdzie decydował ciężar prącej wszystkimi szeregami naprzód formacji. Żołnierze pierwszego szeregu szli naprzód lub cofali się, walczyli i umierali, a pomóc im mogli tylko koledzy z szeregu drugiego, bowiem tylko ich włócznie mogły dosięgnąć wroga. Zabitego zastępował natychmiast idący za nim, a na jego miejsce wchodził kolejny, z dalszego szeregu.Falandze, formacji ciężkiej i w starciu rozstrzygającej, towarzyszyła lekka piechota peltastów oraz pododdziały strzeleckie - procarzy, rzadziej łuczników. Sporadycznie też pojawiała się na polach bitew konnica - hippeis - wykonująca przeważnie (z braku siodła i strzemion) zadania zwiadowcze, względnie pościgowe. Właściwie dopiero za czasów Aleksandra Macedońskiego konnica zaczęła odgrywać rolę formacji przełamującej.Wyszkolenie  HoplitaDo IV wieku p.n.e. szkolenia żołnierzy toczyło się od dziecka od ukończenia 7 lat. Hoplita umiał perfekcyjne władać bronią, znał swoje miejsce w szeregu i musztrę pododdziału, wiele również wiedział o taktyce. Cywilizacja oparta na militaryzmie jako swój element wprowadzała taktykę jako element kultury i wiedzy. Podobnie w dziedzinie dowodzenia - strategami zostawali ludzie o odpowiednim doświadczeniu zdobytym w walce i popartym sukcesami lub o odpowiednim statusie społecznym, co wiązało się ze szczególnym dostępem do wiedzy o taktyce z racji elitarnej pozycji. W Sparcie naczelne dowództwo przypadało - z racji urodzenia - jednemu z dwóch królów, którzy podlegali nawet zwykłemu wyszkoleniu żołnierskiemu, jakiemu poddawani byli wszyscy Spartiaci od 7 roku życia.Podobnie było z posługiwaniem się bronią. Hoplita umiał jako ekspert operować tarczą i włócznią, mieczem, oraz - w ograniczonym zakresie - procą lub łukiem; przewaga formacji hoplitów nad innymi rodzajami wojsk w tamtym okresie leżała głównie właśnie w perfekcyjnym wyszkoleniu i w niepowtarzalności tej formacji.Uzbrojenie hoplity:włócznia (ok. 2.5 metra długości)krótki miecztarczahełmpancerznagolenicePełen rynsztunek hoplity ważył ok. 30-35 kg.[3].Kres formacji Początek końca hoplitów nastąpił w roku 338 p.n.e. pod Cheroneją gdzie sprzymierzone armie greckie sromotnie przegrały z uzbrojonymi w długie sarissy Macedończykami Filipa II i jego syna Aleksandra. W tej bitwie hoplici odsłonili swe prawe (a więc nie osłonięte) skrzydło w wyniku skośnego manewru Macedończyków, a w powstałą lukę wpadła konnica Aleksandra, dokonując pogromu.Ostateczny kres falangi[4] jako szyku bojowego nastąpił natomiast w początkach II wiek p.n.e., gdy zniknęły ostatnie państwa helleńskie i świat grecki znalazł się w rękach Republiki Rzymskiej. Pierwszą większą klęskę w starciu z rzymskimi legionami macedońscy falangiści ponieśli w bitwie pod Kynoskefaleją w 197 p.n.e. roku”1. 1-Hoplici [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2011-08-25 07:51Z [dostęp: 2011-08-27 10:04Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hoplici&oldid=27768926
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o ORYGINALNY PANCERZ GRECKIEGO HOPLITY Z PASEM repliki broni (AGI6071/R.09)

  • BOGATO ZDOBIONA ZBROJA Z XVIw. repliki broni (703) w sklepie internetowym Aleprezent.com.pl

    Powiększ zdjęcie

    13500,00 zł

    [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Opancerzenie > Zbroje

    stal toledańska podstawa z drewna polakierowanego strusie pióra przy hełmie   WYSOKOŚĆ 190cm waga 27 kg Ta wyjątkowa pełnowymiarowa replika jest wzorowana na XVI wiecznej zbroi hiszpańskiej.... Pełen opis produktu 'BOGATO ZDOBIONA ZBROJA Z XVIw. repliki broni (703)' »

    GRAWEROWANA PEŁNOWYMIAROWA ZBROJA RYCERSKA Z XVI W. WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA ZBROJA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.   WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.   WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ).KOSZTY DOSTAWY USTALANE SĄ INDYWIDUALNIEZAKUP TEGO UNIKATOWEGO MODELU WYMAGA WPŁACENIA ZALICZKI W WYSOKOŚCI 50% WARTOŚCI. PO OTRZYMANIU WPŁATY PRZYSTĘPUJEMY DO REALIZACJI ZAMÓWIENIA.. TERMIN REALIZACJI WYNOSI 30 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA ZALICZKI.   Producent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO (703)   Materiał: wysokowęglowa stal toledańskapodstawa z drewna polakierowanegostrusie pióra przy hełmie   WYSOKOŚĆ 190cm waga 27 kgTa wyjątkowa pełnowymiarowa replika jest wzorowana na XVI wiecznej zbroi hiszpańskiej. Zbroja została wykonana z wysokowęglowej stali toledańskiej (polerowanej i grawerowanej). Poszczególne elementy są rozłączane. Całość zamontowana jest na drewnianej podstawie i prezentuje się bardzo okazale. Replika miecza Carlosa V jest elementem zestawu. Zbroja jest wytwarzana całkowicie ręcznie przez najwyższej klasy płatnerzy z Toledo. „Karol V (ur. 24 lutego 1500, zm. 21 września 1558) – cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego w latach 1519-1556 z dynastii Habsburgów, król Hiszpanii w latach 1516-1556 jako Karol I Hiszpański. Najstarszy syn Filipa I (syna Maksymiliana I i Marii, księżnej Burgundii) i Joanny Szalonej (córki Ferdynanda II Aragońskiego i Izabeli I Kastylijskiej).1” „Zbroja – część pasywnego uzbrojenia ochronnego wojowników, stosowana od starożytności do ok. XVII wieku. W Polsce przetrwały aż do wieku XVIII jako zbroje husarskie i kolczugi pancernych.Elementy zbroi pojawiały się później, jednak były to odosobnione przypadki. Na XVIII oraz XIX-wiecznych polach bitew walczyli ciężkozbrojni jeźdźcy, kirasjerzy, na wyposażeniu których były kirysy oraz skórzane bądź żelazne hełmy – tzw. kaski. Podczas I wojny światowej uprzywilejowani oficerowie zaopatrzeni byli w tzw. pancerze okopowe, które miały za zadanie osłaniać dowódców przed m.in. pociskami szrapnelowymi. Pod koniec XX wieku wrócono do idei wykorzystywania pancerzy w uzbrojeniu żołnierzy w postaci płyt ceramicznych lub tytanowych uzupełniających kamizelki kuloodporne. Termin "zbroja" jest nieprecyzyjny, ponieważ niektórzy bronioznawcy (np. Andrzej Nowakowski w Uzbrojenie średniowieczne w Polsce) wprowadzają podział na dwa odrębne typy uzbrojenia ochronnego: pancerza jako ochrony elastycznej, oraz zbroi wykonanej ze sztywnych elementów. Ów podział jest dość płynny, zaś w obiegowym znaczeniu oba pojęcia są tożsame.2” 1- Karol V Habsburg [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-05-16 18:45Z [dostęp: 2009-05-17 10:31Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_V_Habsburg&oldid=17076653 2-Zbroja [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-05-9 04:49Z [dostęp: 2009-05-17 10:02Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbroja&oldid=16983350
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o BOGATO ZDOBIONA ZBROJA Z XVIw. repliki broni (703)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Repliki mieczy > Miecze historyczne

    INTERESUJĄCY MIECZ RYCERZA WILFREDA Z IVANHOE WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.   WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.   WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ... Pełen opis produktu 'INTERESUJĄCY MIECZ RYCERZA WILFREDA Z IVANHOE replika broni (539)' »

    INTERESUJĄCY MIECZ RYCERZA WILFREDA Z IVANHOEWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.  WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.  WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE  PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ). (539)Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem.   Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI  Materiał:głownia wysokowęglowa stal toledańska, rękojeść wykonana z brązuDŁUGOŚĆ: 101cm WAGA: 2 kg"Ivanhoe - powieść historyczna autorstwa sir Waltera Scotta napisana w roku 1819. Akcja powieści rozgrywa się w XII-wiecznej Anglii. Jej głównym bohaterem jest Wilfred z Ivanhoe, anglosaski rycerz w opanowanej przez Normanów Anglii. Akcja powieści dzieje się w okolicach południowego Yorkshire i północnego Nottinghamshire. Jedną z występujących postaci jest również legendarny banita, Robin Hood"1."Anglosasi – tym mianem określa się rozmaite plemiona, wywodzące się z terenu obecnych Niemiec i Skandynawii, takie jak Anglowie, Sasi i Jutowie. Począwszy od V wieku plemiona te zasiedliły większą część Wysp Brytyjskich. Współczesny język angielski pochodzi od języka, którym Anglosasi posługiwali się 1500 lat temu.Anglosasi byli germańskimi plemionami, które zamieszkiwały Brytanię od połowy V wieku n.e. Zajęcie Brytanii przez Anglosasów jest powszechnie uważane za początki współczesnego narodu angielskiego.Pod koniec IV i na początku V wieku Rzymianie przywieźli wojowników anglosaskich wraz z rodzinami do Brytanii. Mieli oni jako płatni żołnierze pomagać Rzymianom w obronie południowych i wschodnich wybrzeży przed innymi Sasami. Około 410 roku ostatnie oddziały rzymskie opuściły Brytanię. Mimo że niektórzy jej mieszkańcy nadal wiedli życie na sposób rzymski, w miarę napływu coraz to nowych osadników zza kanału La Manche i Morza Północnego wiele miejsc zaczęło się zmieniać i przybierać anglosaski charakter.Przybywający do Brytanii Anglosasi stopniowo zajmowali coraz rozleglejsze tereny i zakładali farmy, wioski oraz miasta. W ciągu 200 lat, od około 450 do 650 roku, przesunęli się dalej na zachód i utworzyli królestwa. Niektóre anglosaskie nazwy przetrwały, na przykład Anglia Wschodnia będąca kiedyś królestwem wschodnich Anglów. Inne anglosaskie nazwy są nadal w użyciu. Słowo ford oznacza skrzyżowanie i występuje na przykład w nazwie Bradford, ton zaś znaczyło farma lub wioska i zawarte jest w wielu nazwach na Wyspach Brytyjskich, na przykład Brighton lub Preston. W 1016 roku Kanut I Wielki (siostrzeniec Bolesława Chrobrego) i jego armia podbili stopniowo całą Anglię. Kanuta uznano za króla. Od połowy VI wieku mnisi irlandzcy rozpoczęli nawracanie na chrześcijaństwo ludów zamieszkujących północną część Brytanii. Koniec epoki Anglosasów to bitwa pod Hastings w 1066, w której zwyciężył normański najeźdźca Wilhelm Zdobywca.Życie kulturalne skupiało się wokół klasztorów i na dworze królewskim. Przed wprowadzeniem chrześcijaństwa i języka łacińskiego, Anglosasi posługiwali się alfabetem złożonym z 33 znaków zwanych runami.Uczeni zajmowali się tłumaczeniem klasycznych dzieł łacińskich na język anglosaski bądź staroangielski.Architektura anglosaska na tamte czasy była zwyczajna. Kościoły anglosaskie, jak np. kościół w Earls Barton, często mają kwadratowe wieże ozdabiane kamiennymi reliefami. Wzór ten mógł być umieszczany także na ówczesnych drewnianych budynkach, z których żaden nie zachował się do dzisiejszych czasów.Anglosascy mnisi sporządzali nadzwyczaj piękne rękopisy. Jeden z mnichów (skryba) przepisywał tekst, drugi go ilustrował, a trzeci tworzył wszelkie inne ozdoby.Anglosasi wyrabiali także biżuterię. Obrabiali piękne klejnoty i umieszczali na nich wyrzeźbione obrazy przedstawiające ich władców, albo inskrypcje które ich chwaliły. Anglosasi wyrabiali także naczynia, biżuterię metalową i przedmioty z kości ułatwiające codzienne życie.Z małych skrawków odzieży znalezionych w grobowcach archeolodzy wysnuli wniosek, że kobiety często nosiły długie, powiewne szaty mocowane na ramionach wielkimi broszami. Przy pasach mogły mieć sakiewki. Znaleziono też biżuterię, na przykład brosze, naszyjniki, szpile i bransolety. Mężczyźni zwykle ubierali się w krótkie tuniki wkładane na wąskie spodnie oraz w płaszcze. Niektórych mężczyzn chowano z tarczą i mieczem"2. 1-Ivanhoe [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-01-20 12:19Z [dostęp: 2009-08-27 13:28Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ivanhoe&oldid=156206992- Anglosasi [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-06-11 22:56Z [dostęp: 2009-08-27 13:32Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anglosasi&oldid=17382783
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o INTERESUJĄCY MIECZ RYCERZA WILFREDA Z IVANHOE replika broni (539)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Repliki mieczy > Miecze ceremonialne

    UWAGA!!!  WYSYŁKA TEGO MODELU BĘDZIE MOŻLIWA OK 30.10.2020   MONUMENTALNY BOGATO ZDOBIONY MIECZ KRÓLA SALOMONA Monumentalny miecz króla Izraela – Salomona. Za lata rządów Salomona, jako króla Izraela uznaje... Pełen opis produktu 'MONUMENTALNY BOGATO ZDOBIONY MIECZ KRÓLA SALOMONA repliki broni białej (586.2)' »

    UWAGA!!!  WYSYŁKA TEGO MODELU BĘDZIE MOŻLIWA OK 30.10.2020 MONUMENTALNY BOGATO ZDOBIONY MIECZ KRÓLA SALOMONAMonumentalny miecz króla Izraela – Salomona. Za lata rządów Salomona, jako króla Izraela uznaje się 970-931 p.n.e. Słynął ze swojej wielkiej mądrości, znany jest głównie z Biblii – z Pierwszej Księgi Królewskiej oraz Drugiej Księgi Kronik. Podtrzymywał dobre stosunki z Fenicją i Egiptem. Wybudował pierwszą Świątynię Jerozolimską.Dane techniczne:Długość: 121 cm Waga: 3,2 kgGłownia wykonana z wysokowęglowej, chromowanej stali. Rękojeść srebrna z jelcem dekorowanym na ramionach dwoma sfinksami oraz po środku ornamentem w postaci mitycznej menory i Gwiazdy Dawida. Rękojeść owinięta czarną skórą i wzmocniona ornamentowanym, stalowym pierścieniem. Wydatna głowica, pozłacana, z dużą Gwiazdą Dawida wygrawerowaną po środku. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE  PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ). (586.2)Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem.   Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI  Materiał:wysokowęglowa stal toledańska
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o MONUMENTALNY BOGATO ZDOBIONY MIECZ KRÓLA SALOMONA repliki broni białej (586.2)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Repliki mieczy > Miecze ceremonialne

    CEREMONIALNY MIECZ ALEKSANDRA MACEDOŃSKIEGO WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE. WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH. WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADO... Pełen opis produktu 'CEREMONIALNY MIECZ ALEKSANDRA MACEDOŃSKIEGO repliki broni (265)' »

    CEREMONIALNY MIECZ ALEKSANDRA MACEDOŃSKIEGOWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(265)Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:głownia wysokowęglowa stal toledańska,DŁUGOŚĆ: 94cm WAGA: 2,4 kg PONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: "Aleksander III Wielki (Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας Aleksandros ho Megas) zwany też Aleksandrem Macedońskim (gr. Ἀλέξανδρος ὁ Τρίτος ὁ Μακεδών Aleksandros ho Tritos ho Makedon); ur. 20 albo 26 lipca 356 p.n.e. w Pella, zm. 10 czerwca 323 p.n.e.) – król Macedonii z dynastii Argeadów (336-323 p.n.e.). Jest powszechnie uznawany za wybitnego stratega i jednego z największych zdobywców w historii ludzkości.W latach 334-327 p.n.e. podbił największe państwo ówczesnego świata – imperium perskie. Najsłynniejsze zwycięstwa odniósł pod Issos, Gaugamelą i nad rzeką Hydaspes. Gdy umierał w wieku 33 lat w Babilonie, rozpiętość jego imperium ze wschodu na zachód wynosiła 5 tys. km.Wczesne lata Aleksander był najstarszym synem króla Macedonii i twórcy potęgi tego państwa, Filipa II. Matką przyszłego zdobywcy była córka króla Epiru - księżniczka Olimpias. Młody książę został wszechstronnie wykształcony m.in. przez samego Arystotelesa, który zaszczepił w nim zainteresowanie filozofią, medycyną i naukami przyrodniczymi. W naukach pobieranych w Mieza, Aleksandrowi towarzyszyli jego przyjaciele: Ptolemeusz, Hefajstion, Harpalos, Filotas (syn Parmeniona) i Kassander (syn Antypatra). Podobno Aleksander był pełen wyobraźni, odważny i gwałtowny. Marzył o wielkich czynach, którymi przyćmiłby sławę Achillesa i Heraklesa. Już jako 12-letnie (lub 9-letnie wg innych źródeł) dziecko miał ujarzmić wierzchowca, z którym nie radzili sobie najlepsi jeźdźcy. Aleksander zauważył, że koń boi się własnego cienia i gdy wsiadł na niego, tak nakazał ustawić mu łeb, by ten nie widział ziemi. Bucefał (gr. Boukephalos, "głowa wołu") – tak młody książę nazwał rumaka – towarzyszył Aleksandrowi i służył mu w bitwach przez 20 lat, sam władca zaś uznawał go za jednego ze swych najbliższych przyjaciół.Pierwszy raz Aleksander dowodził wojskiem w wieku 15 lat, gdy północnym granicom Macedonii zagroziło jedno z trackich plemion. Trzy lata później młody książę dowodził jazdą macedońską w bitwie pod Cheroneą (338 p.n.e.), gdzie miał za zadanie zniszczyć najlepszy oddział armii tebańskiej (tzw. Święty Zastęp). Zadanie wykonał bezbłędnie, a zwycięstwo nad wojskami ateńsko-tebańskimi zapewniło Filipowi hegemonię w Grecji.Władzę objął po zamordowaniu Filipa II przez byłego kochanka króla, Pauzaniasza. Według oficjalnej wersji mordercę, który został zabity podczas ucieczki, przekupił król Persji Dariusz III. Podejrzenie o spisek padło jednak na Aleksandra i Olimpias, których pozycja była zagrożona przez nowe małżeństwo Filipa. Po ojcu Aleksander odziedziczył silną Macedonię, kontrolującą od niedawna znaczną część Grecji, dobrze zorganizowaną armię oraz ideę podboju Persji, która od dwóch stuleci była największym zagrożeniem dla Grecji.Gdy wkrótce po objęciu przez Aleksandra władzy, na wieść o jego śmierci w walce z Trakami zbuntowało się greckie miasto Teby (335 p.n.e.), młody król błyskawicznie je zdobył. Około sześciu tysięcy mieszkańców zostało wymordowanych, a 30 tysięcy sprzedano w niewolę. Miasto zrównano z ziemią. Ów pokaz siły schłodził buntownicze zamiary innych greckich państw.Zajęcie Anatolii W roku 334 p.n.e. Aleksander zostawił w Macedonii z częścią wojsk regenta Antypatra i wyruszył na podbój Persji na czele 47 tysięcy żołnierzy – Macedończyków, Greków, Traków i Ilirów. Wyprawa według oficjalnej propagandy miała na celu wyzwolić greckie miasta w Anatolii oraz pomścić krzywdy, jakich doznała Grecja podczas perskich najazdów na początku V w. p.n.e. Pierwsza bitwa z perskimi wojskami miała miejsce nad rzeką Granik. Król Macedonii zwyciężył. Po bitwie wysłał do pracy w kopalniach dwa tysiące wziętych do niewoli greckich najemników, którzy służyli w perskiej armii. Według niektórych źródeł wielu najemników zostało zamordowanych zaraz po bitwie.Przez kilkanaście kolejnych miesięcy opanował Anatolię, zajmując bez walki wiele polis. Poważniejszy opór stawiły jedynie Milet i Halikarnas, w których broniły się perskie garnizony wspierane przez mieszkańców. Z reguły zabraniał swojej armii rabunków, od miast żądał umiarkowanych danin i pozostawiał na zdobytych terenach niezmienioną administrację. W trakcie podboju Anatolii Aleksander zawitał do miasta Gordion, gdzie rozsupłał legendarny węzeł. Zrobił to bardzo prosto: wyjął miecz i rozciął go. Wedle legendy ten, kto tego dokona, miał zostać panem Azji.Bitwa pod Issos, podbój Fenicji i Egiptu Po opanowaniu dzisiejszej zachodniej Turcji Aleksander skierował się ze swoją armią do Fenicji (dzisiejszy Liban). Chciał zająć wszystkie perskie porty nad Morzem Śródziemnym, by uniemożliwić wrogom inwazję na Grecję. Przeciwko niemu ruszył z Mezopotamii król Persji Dariusz III, prowadząc potężną armię, w której służyło między innymi 30 000 greckich najemników. Obie armie spotkały się w pobliżu Issos. Wyrównaną bitwę rozstrzygnęła brawurowa szarża macedońskiej jazdy prowadzona przez samego Aleksandra, która zmusiła perskiego władcę do ucieczki. Pozbawiona dowódcy perska armia rozpadła się. Korzystając z chaosu, Macedończycy zabili tysiące swych wrogów (starożytni mówili o stu tysiącach, ale niechybnie mocno przesadzili). Wojska Aleksandra miały stracić jedynie 302 zabitych. W zdobytym obozie wroga Aleksander pojmał między innymi: matkę Dariusza - królową Sisygambis, jego żonę - Statejrę I oraz córki: Statejrę II i Drypetis, które – co podkreślali starożytni pisarze – Aleksander traktował bardzo dobrze. Po bitwie macedoński władca przeszedł przez Fenicję i dotarł do jej największego miasta – położonego na przybrzeżnej wyspie Tyru, który nie otworzył przed nim swoich bram. Rozpoczęło się oblężenie, trwające aż osiem miesięcy. Przełom nastąpił dopiero, gdy na stronę Aleksandra przeszły okręty z Fenicji i Cypru, które dotychczas walczyły dla perskiego króla. Po zdobyciu miasta 8 000 jego mieszkańców zostało zamordowanych, a 30 000 sprzedano w niewolę. Następnie Aleksander musiał zdobyć bronioną przez perski garnizon Gazę, po czym dotarł do Egiptu.Król Górnego i Dolnego Egiptu Od 525 roku p.n.e., kiedy to król perski Kambyzes II pokonał Psametyka III, Egiptem rządzili Persowie. Po zwycięstwie i zdobyciu Tyru i Gazy (jesienią 332 roku p.n.e.) Aleksander przekroczył w Peluzjum granice Egiptu, gdzie entuzjastycznie witany był jako wyzwoliciel. Następnie Aleksander wraz z wojskami skierował się w górę Nilu, w kierunku Memfis. Perski satrapa Egiptu Sabakes poległ pod Issos, a jego następca Mazakes, rezydujący w Memfis, po krótkich negocjacjach poddał miasto bez walki. Oddał Aleksandrowi pałac i wypłacił ze skarbca sumę około 800 talentów. W świątyni Ptaha, w Memfis, kapłani prawdopodobnie wprowadzili Aleksandra na tron faraonów, nadając mu tytuł Króla Dolnego i Górnego Egiptu. Następnie na śródziemnomorskim wybrzeżu, na zachód od kanopijskiego ujścia Nilu, Aleksander założył najsłynniejsze z wielu miast nazwanych swoim imieniem – Aleksandrię. Egipska Aleksandria stała się później siedzibą władców z dynastii Ptolemeuszy oraz jednym z najważniejszych miast starożytnego świata. Na wiosnę 331 roku p.n.e. Aleksander opuścił Egipt, powierzając administrację państwem dwóm byłym nomarchom - Doloaspisowi i Petisisowi, pozostawiając dowództwo sił wojskowych Macedończykom. Był to pierwszy w historii rozdział władzy cywilnej i wojskowej.Bitwa pod Gaugamelą, opanowanie Mezopotamii i Persji W roku 331 p.n.e. na czele 40 000 piechoty i 7000 jazdy Aleksander wyruszył w głąb Azji. Pod Gaugamelą w Asyrii na jego drodze stanął Dariusz III w asyście 40 000 konnych oraz 16 000 ciężkich piechurów wspartych słoniami, rydwanami i ogromnymi rzeszami lekkozbrojnej piechoty. Według ostrożnych szacunków armia perska liczyła około 200 tysięcy ludzi. Bitwę raz jeszcze rozstrzygnęła szarża ciężkiej macedońskiej jazdy – hetajrów – która wdarła się w lukę między perskimi oddziałami i ruszyła prosto na Dariusza. Ten już po raz drugi musiał ratować się ucieczką. Armia perska znowu poszła w rozsypkę. Po tym zwycięstwie Aleksander zajął Babilon i zdobył skarbiec perski w Suzie zagarniając bajeczne skarby perskiego władcy.Kolejna armia perska przegrała z macedońskimi zdobywcami w 330 p.n.e., gdy próbowała zablokować drogę do stolicy Persji, Persepolis. Po zdobyciu miasta 1 października zostało ono splądrowane i spalone. W pościgu za uciekającym Dariuszem armia Aleksandra dotarła w okolice dzisiejszego Teheranu, a później ruszyła w kierunku Afganistanu. W końcu Aleksander dogonił Dariusza, który konał od ran zadanych mu przez zdradzieckiego satrapę Baktrii - Bessosa, który ogłosił się nowym królem Persji. Nie zakończyło to jednak kampanii. Aleksander postanowił pojmać morderców Dariusza i wyruszył ich śladem na wschód, gdzie Bessos rozpoczął rządy pod imieniem Artakserksesa IV.Walki w Baktrii i Sogdianie Przez kolejne lata Aleksander prowadził ciężkie walki w Baktrii i Sogdianie (obecne tereny Uzbekistanu i Afganistanu). Pojmał w końcu Bessosa i innych zabójców Dariusza. By zdławić ciągłe bunty, założył w tych prowincjach liczne Aleksandrie, w których osiedlał weteranów i kolonistów z Grecji. Ostatecznie podporządkował sobie te prowincje zawierając małżeństwo z Roksaną, księżniczką baktryjską. W tym samym czasie doszło do pierwszych konfliktów z częścią macedońskich arystokratów, którym nie podobało się przejmowanie przez Aleksandra perskich obyczajów i coraz większa rola Persów w otoczeniu macedońskiego króla. Ofiarą gniewu Aleksandra padł m.in. Parmenion, który został oskarżony o zdradę, najważniejsza osoba w armii po Aleksandrze, a zarazem jego najwierniejszy przyjaciel.Kampania w Indiach Po zakończeniu podboju Sogdiany żądny dalszych zwycięstw Aleksander ruszył w roku 327 p.n.e. na Indie. W wyprawie uczestniczyło już wtedy około 120 tysięcy ludzi – macedońskich, greckich i azjatyckich żołnierzy oraz kupców, tragarzy, niewolników, kurtyzan i żon. Była to najcięższa część kampanii. Mieszkańcy ziem nad Indusem okazali się twardym przeciwnikiem, a klimat (m.in. częste deszcze) dawał się we znaki wojskom Aleksandra. Rozdrażnieni żołnierze urządzali prawdziwe rzezie miejscowej ludności. Nad rzeką Hydaspes macedoński król pokonał wojska indyjskiego księcia Porusa, który miał aż 200 słoni bojowych. Było to już ostatnie wielkie zwycięstwo Aleksandra. W politeistycznych Indiach Północnych Aleksander wywarł takie wrażenie na Hindusach, że przez pewien czas był czczony jako bóstwo. Słynne plemię walecznych Gurkhów wywodzi pochodzenie swoich noży Kukri od greckich mieczy Kopis w które uzbrojeni byli żołnierze Aleksandra. Zmęczone niekończącą się wojną wojsko odmówiło dalszego marszu. Wielki zdobywca musiał wrócić na zachód. W drodze powrotnej podczas szturmu na jedno z indyjskich miast Aleksander sam rzucił się na mury, by pociągnąć niechętnych wojaczce żołnierzy do szturmu. Swojej brawury mało nie przypłacił życiem, gdy indyjska strzała zraniła go w płuco. Maszerując z Indii do Persji ruszył z częścią sił przez pustynną Gedrozję. Marsz zakończył się śmiercią tysięcy ludzi z braku wody i jedzenia.Ostatni rok W 324 p.n.e. Aleksander zorganizował w Suzie olbrzymie wesele nakłonił wielu dostojników macedońskich do małżeństwa z przedstawicielkami arystokracji perskiej. Sam poślubił dodatkowo dwie córki królów perskich: Parisatis (córkę Artakserksesa III) i Statejrę II (córkę Dariusza III) - miał już 3 żony. Hefajstion poślubił siostrę Statejry II - Drypetis. Wokół tej uroczystości powstało mnóstwo teorii w nowożytnej historiografii, starającej się zgłębić motywy i cele macedońskiego króla. W oczach wielu historyków Aleksander coraz szybciej przekształcał się w despotę i tracił kontakt z rzeczywistością. W świetle najnowszych badań ten sąd wydaje się jednak zbyt pochopny. Podczas wyprawy Aleksandra do Baktrii, Sogdiany i Indii wielu satrapów, sądząc, że nigdy już stamtąd nie powróci, nadużywało władzy przez niesubordynację, zły zarząd, a nawet grabież królewskich pieniędzy (vide Harpalos). Po powrocie króla ze wschodu wielu satrapów podejrzanych o spisek (np. niedostarczenie zapasów dla maszerującej przez Gedrozję armii) zostało skazanych na śmierć lub też zdjętych ze stanowiska, co być może było jedynym sposobem, by opanować poważny kryzys imperium, jaki wówczas nastąpił.W roku 333 p.n.e. wyrocznia w Egipcie ujawniła Aleksandrowi, że jest synem samego Zeusa. Aleksander z czasem zaczął wierzyć, że jest półbogiem, a pod koniec swego życia nabrał przekonania, że jest wręcz bogiem i wysłał list nakazujący greckim miastom uznania jego boskości. Te uczyniły to, ale nie obyło się bez drwin pod adresem króla.Stan Aleksandra pogorszył się latem 324 p.n.e. w Ekbatanie po śmierci jego najbliższego przyjaciela, współpracownika, a według części źródeł, także kochanka – Hefajstiona. Na pogrzeb i grobowiec wydał gigantyczną fortunę i zaczął jeszcze bardziej nadużywać alkoholu.Po kilkunastu dniach choroby, Aleksander zmarł. Absolutnie nie można wykluczyć, że został otruty przez obawiających się kolejnej fali czystek dowódców jego armii (wlana trucizna do wina). Kilka miesięcy po jego śmierci Roksana urodziła mu syna - pogrobowca, Aleksandra IV. Inne teorie mówią, że przyczyną śmierci Aleksandra mogło być niezamierzone przedawkowanie stosowanej wówczas jako lek białej ciemiężycy, która w mniejszych dawkach działa jako lekarstwo, lecz w większych - zabija.Mimo że nie rządził swoim wielkim imperium zbyt długo, efekty jego podbojów były ogromne. Zakładane przez niego greckie kolonie spowodowały rozprzestrzenienie się helleńskiej kultury na ogromnych obszarach, co spowodowało powstanie kultury hellenistycznej. W kilka lat po jego śmierci imperium zostało podzielone w wyniku wojen diadochów – dowódców armii Aleksandra Wielkiego. Założone przez nich królestwa na wiele lat zdominowały Bliski Wschód.Dzieje Aleksandra są nam znane dzięki przekazom Flawiusza Arriana, Plutarcha, Diodora Sycylijskiego oraz Kwintusa Kurcjusza Rufusa"1.1-Aleksander Macedoński [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-10-2 04:24Z [dostęp: 2009-10-15 13:14Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Macedo%C5%84ski&oldid=18671485
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o CEREMONIALNY MIECZ ALEKSANDRA MACEDOŃSKIEGO repliki broni (265)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Templariusze

    WSPANIAŁY DUŻY MIECZ TEMPLARIUSZY WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE. WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH. WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ ... Pełen opis produktu 'WSPANIAŁY DUŻY MIECZ TEMPLARIUSZY repliki broni (280)' »

    WSPANIAŁY DUŻY MIECZ TEMPLARIUSZYWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(280)Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:głownia wysokowęglowa stal toledańska,DŁUGOŚĆ: 106cm WAGA: 2,4 kgPONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: "Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni, czyli templariuszy powstał w 1118 roku (lub, jak sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120 roku), kiedy Hugo de Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze: Godfryd de Saint-Omer, Godfryd d'Eygorande, Nicolas de Neuvic, Jean d'Ussel, Jean de Meymac i Pierre d'Orlean złożyli przed Gormondem de Picquigny, patriarchą Jerozolimy śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej (św. Bernarda z Clairvaux). Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić pielgrzymów i chronić szlaki pielgrzymkowe. Od króla Jerozolimy, Baldwina II, otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym, przebudowany na kościół, meczet Al-Aksa i wznoszący się w pobliżu pałac, który stał się ich kwaterą. Po 10 latach istnienia w 1128 na synodzie w Troyes któremu przewodzili kardynał legat Mateusz d'Albano i Bernard z Clairvaux, templariusze faktycznie konstytuowali się jako zakon: otrzymali Regułę Zakonną [ich sentencją stało się zdanie Memento Finis (łac. "pamiętaj o końcu")]. Reguła łacińska składała się z siedemdziesięciu dwóch artykułów, które omawiały obowiązki religijne i wojskowe braci, porządek dnia zakonnego, doczesnych własności braci, hierarchii zakonu i posłuszeństwa. W 1147 roku w czasie pontyfikatu Eugeniusza III, który uczestniczył w kapitule generalnej w Paryżu, papież nadał templariuszom godło czerwonego, ośmiokątnego krzyża, symbolu męczeństwa, które noszono na białym habicie. W tym samym czasie regułę łacińską przetłumaczono na język francuski, wprowadzając zmiany reguł, jak np. rezygnacja z zasady nowicjatu.Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa templum – świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni Salomona w Jerozolimie. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy dosiadających jednego wierzchowca, i symbolizowała pokorę i ubóstwo.Struktura zakonu Na czele Zakonu stał wielki mistrz, którego, większością głosów, wybierało kolegium złożone z trzynastu elektorów: ośmiu rycerzy, czterech serwientów i jednego kapelana. Wielkim mistrzem mógł zostać wyłącznie brat po ślubach zakonnych.W sprawach ważnych mistrz podejmował decyzje radząc się kapituły, w której skład wchodzili: seneszal, marszałek, szatny, komandor Królestwa Jerozolimskiego, Komandor Grodu Jeruzalem, komandor Akki, komandor Trypolisu i komandor Antiochii. Zastępcą wielkiego mistrza był seneszal, odpowiedzialny za zaopatrzenie i gospodarkę zakonu. Nad jego namiotem w obozie powiewała baussant - srebrzysto-biała chorągiew zakonu. Na czele hierarchii wojskowej stał marszałek, który dowodził hufcami w czasie wojny i był odpowiedzialny za dyscyplinę zakonników. Podczas bitwy marszałek osobiście dzierżył sztandar, najważniejszy znak dla walczących rycerzy.Komandor Królestwa Jerozolimskiego był skarbnikiem zakonu. Komandor Grodu Jeruzalem odpowiadał za bezpieczeństwo szlaków pielgrzymkowych prowadzących nad Jordan. Komandor Jeruzalem i jego dziesięciu rycerzy miało przywilej strzec relikwii Świętego Krzyża, który stracono w czasie bitwy pod Hattin. Komandorzy, przy pomocy własnych marszałków i szatnych - sukienników, zarządzali swoimi prowincjami zakonnymi. Podlegali im kasztelani i komandorzy poszczególnych domów zakonnych.W Europie templariusze posiadali 13 prowincji: Francja, Anglia ze Szkocją i Irlandią, Flandria, Poitou, Akwitania, Owernia, Prowansja, Sycylia, Apulia, Portugalia, Katalonia, Aragonia i Węgry. Na czele każdej stał mistrz. Najważniejszymi prowincjami, które posiadały status równy prowincjom wschodnim, były prowincje hiszpańskie, w których również walczono z niewiernymi. Pozostałe europejskie prowincje, baliwaty i komandorie pełniły funkcje gospodarcze i finansowe. Każdy klasztor miał swoją kapitułę zwykłą, zbierającą się raz w tygodniu, i kapitułę generalną, która służyła jako instancja odwoławcza.Członkowie Zakonu dzielili się na cztery grupy: braci-rycerzy (fratres milities), braci służebnych - serwientów (fratres servientes armigerii), kapelanów (fratres capellani), oraz służby i rzemieślników (servients famuli et officii). W zakonie mogli również służyć rycerze na określony czas, po którym wracali do życia świeckiego, oraz fratres conjugati - bracia żonaci. Rycerze odbywający czasową służbę w zakonie i bracia żonaci nie mogli nosić białych habitów, lecz, podobnie jak serwienci, brązowe lub czarne. Wicemarszałek, chorąży, brat kucharz klasztoru, kowal klasztoru, komandor portu w Akce rekrutowali się spośród braci służebnych. Historia W dniu 19 marca 1128 roku templariusze otrzymali pierwsze nadanie z rąk Teresy, królowej Portugalii, która oddała im zamek w Soure nad Mondego strzegący południowej granicy królestwa przed Maurami. Także w tym roku Hugo de Payens założył prowincję angielską ze Starą Świątynią w Holborn jako ośrodkiem, a Gotfryd z Saint-Omer, syn kasztelana z Saint-Omer uzyskał darowizny na rzecz zakonu od Wilhelma Clitona, hr. Flandrii. W kolejnych latach templariusze pozyskali kolejnych hojnych sponsorów i współbraci. 14 lipca 1130 r. ślub zakonny złożył Rajmund Berengar III, hrabia Barcelony i Prowansji, ofiarowując templariuszom zamek Granena na granicy marchii saraceńskiej, zaś Alfons, król Portugalii obdarzył templariuszy nadaniem puszczy Cera pozostającej w rękach Saracenów; po wyzwoleniu regionu rycerze założyli Coimbrę, Ega i Rodin, które podlegały papieżowi bez pośrednictwa biskupów, a w 1131 podczas oblężenia Burgos Alfons I, król Aragonii pozostawił w testamencie templariuszom 1/3 swego królestwa. Jednak po jego śmierci w 1134 roku poddani unieważnili testament dzielący królestwo pomiędzy zakony rycerskie i przekazali królestwo don Ramirowi, bratu Alfonsa, biskupowi Burgos; w walkach o sukcesję, które wybuchły po unieważnieniu testamentu templariusze nie wzięli udziału. Kolejne nadania uzyskali w 1132 uzyskując zamek Barbara od Armengola, hr. Urgel, a w 1134 twierdzę saraceńską Calatrava zdobytą przez Alfonsa, kr. Kastylii i Aragonii od arcybiskupa Toledo, zaś w kwietniu tego roku hrabia Barcelony Rajmund Berengar IV przyrzekł templariuszom pomoc w obronie Graneny. 24 maja 1136 umarł Hugo de Payens, pierwszy mistrz templariuszy, jego następcą został wybrany Robert de Craon z Andegawenii, który uzyskał od papieży szereg bulli potwierdzających przywileje dla zakonu i stanowiących podstawę ich działalności. 23 marca 1138 r. papież Innocenty II wydał bullę Omne Datum Optimum będącą podstawą przywilejów templariuszy: wprowadził do zakonu braci kapelanów, wyłączył templariuszy spod władzy kościelnej (poza papieską) i powierzył mistrzowi oraz kapitule pełną odpowiedzialność za władzę w Zakonie, wyłączył spod opłaty dziesięcin, upoważnił do budowy kaplic i kościołów wyłączonych spod jurysdykcji biskupów. Bulla Milites Templi z 1144 r. nadała templariuszom prawo do kwestowania raz do roku w każdym kościele, nawet w okolicach obłożonych interdyktem; w tymże roku templariusze przyjęli do swego grona będącego w agonii i obłożonego klątwą Gotfryda z Mandeville, hr. Essex, co umożliwiło jego pochowanie w ziemi poświęconej i stanowiło wyraz ich szczególnego przywileju. W 1145 r. kolejna bulla Militia Dei powiadomiła biskupów o prawie templariuszy do budowy kaplic, a w 1147 papież Eugeniusz III nadał templariuszom godło czerwonego krzyża na białych habitach (miał być symbolem permanentnej krucjaty zakonu przeciw niewiernym) podczas obrad kapituły generalnej zakonu w Paryżu. Wszystkie te przywileje uszczuplające dochody duchowieństwa i wyłączające templariuszy spod jurysdykcji biskupiej spowodowały narastanie niechęci kleru do zakonu. Nowe bractwo wypełniło lukę w wewnętrznej organizacji kolonialnego państwa Franków. Początkowo spełniało tylko rolę policji, patrolując drogi i zwalczając opór ludności miejscowej – muzułmańskiej i chrześcijańskiej. Odciążało w ten sposób szczupłe siły wojskowe królestwa od zajmowania się sprawami bezpieczeństwa wewnętrznego w okupowanym kraju. Dlatego szybko zyskało uznanie, popularność i cieszyło się poparciem króla i możnych. Również duchowieństwo przyjęło z zadowoleniem powstanie rycerskiego bractwa.Gdy w 1291 roku upadło Królestwo Jerozolimskie, pozbawieni siedziby templariusze przenieśli się na Cypr (1291), a następnie do Francji.Król francuski Filip IV Piękny który miał wielkie długi u templariuszy postanowił uwolnić się od nich. 13 października 1307 (13 w piątek) uwięził członków zakonu we Francji, zarzucając im herezję, świętokradztwo, czary, rozpustę i spiskowanie z Saracenami. Po długotrwałym procesie, trwającym do czerwca 1311 roku, sobór w Vienne zdecydował o kasacie zakonu templariuszy. Jego majątki we Francji zostały skonfiskowane, wielu templariuszy poniosło śmierć na stosie, w tym wielki mistrz Jakub de Molay i 54 innych dostojników zakonnych. Nie wszędzie jednak likwidacja zakonu przebiegła bez problemu. Zbrojny opór stawili templariusze aragońscy i cypryjscy. Templariusze niemieccy zaś stawili się władzom świeckim w pełnym rynsztunku bojowym, dzięki czemu uniknęli aresztowania.Liczebność zakonu w różnych okresach była różna, jednak tuż przed upadkiem zakon liczył ok. 4500 ludzi, z czego 1000 to najwyżej postawieni w hierarchii bracia-rycerze, pozostali to bracia służebni, rzemieślnicy i kapelani-duchowni. Z tej liczby 2000 przebywało we Francji, a 2500 poza nią.Ulegając naciskom króla Francji papież Klemens V zawiesił, (ale nie skasował) zakon w 1312, ostatecznie jednak uniewinnił go z zarzutów o herezję. Po zawieszeniu zakonu templariuszy dobra jego zostały przez papieża przekazane joannitom, jednak nie wszystkie udało im się przejąć, część przejęli bowiem lokalni władcy. Templariuszom w Portugalii pozwolono natomiast na utworzenie nowego zakonu - Zakonu Rycerzy Chrystusa - który przejął posiadłości templariuszy. Stworzenie tego zakonu było możliwe dzięki wyjątkowym stosunkom templariuszy w tym kraju z jego władcami, gdyż już wcześniej zakonnicy składali tam przysięgę na wierność królowi, co ich uzależniało od władzy królewskiej, ale dzięki temu cieszyli się licznymi przywilejami i protekcją panujących. Podobnej zależności nie było w innych krajach, gdzie zakon funkcjonował. W Aragonii majątek zakonu został przekazany nowo utworzonemu Zakonowi Rycerzy z Montesy.Po zawieszeniu zakonu templariuszy, kontynuatorzy ich tradycji mieli ponoć w czasach nowożytnych utworzyć masonerię. Nie ma na to jednak przekonujących dowodów, choć część lóż masońskich przyjęła nazwę Rycerzy Świątyni, a więc "templariuszy". Ponadto, niektóre loże masońskie posługują się flagami templariuszy, a podczas niektórych spotkań masoni przebierają się za templariuszy. Wojsko Początkowo templariusze byli tylko strażnikami szlaków pielgrzymkowych, by następnie wraz ze swoim liczebnym wzrostem stać się jedną z ważniejszych stron militarnych w Outremer. Ten fakt był min. przyczyną opracowania nowej Reguły w języku francuskim, która szczegółowo omawiała również militarne aspekty życia zakonnego. Z bronią w ręku musieli służyć wszyscy bracia i serwienci. Każdy rycerz-zakonnik mógł posiadać trzy wierzchowce, a czwartego dosiadał jego giermek. Zbroja rycerza składała się z hełmu, kolczugi oraz żelaznych nogawic. Templariusz uzbrojony był w miecz, tarczę, kopię, młot turecki i puginał. Serwianci najczęściej walczyli pieszo, chociaż mogli posiadać jednego konia, i byli uzbrojeni trochę gorzej. Podstawową jednostką taktyczną był hufiec, składający się z rycerzy i ich giermków. U boku templariuszy służyli turkopole - lekka jazda syryjska. Oddziałami templariuszy w czasie marszu, postoju i w boju dowodził marszałek. Reguła zakonna wymagała bezwzględnego podporządkowania się rozkazom marszałka, a każde naruszenie reguły było karane, najsurowiej tchórzostwo i przejście na stronę wroga. Nikt nie mógł opuścić pola walki, jeżeli widoczny był czarno-biały sztandar trzymany przez marszałka, którego chroniło dziesięciu rycerzy.Militarny charakter działalności templariuszy kazał im wznosić na Wschodzie obronne fortece, również na terenie miast, które powierzono im w obronę. Templariusze stanowili garnizon twierdz, zamków i warowni: Gazy, Tortosy, Safad, Safity - Chastel-Blanc, Sydonu, Arsour, Atlit, Natron, Bagras, Askalon, Toron, Beaufort, Ajn Musa, Chastellet, Chastel Rouge, Ahamant, Destroit, La Fève, Maldoim, Merla, Casal des Plaines, La Colée, Darbasak, La Roche de Roussel"1.1-http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Templariusze&oldid=15452916
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o WSPANIAŁY DUŻY MIECZ TEMPLARIUSZY repliki broni (280)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Templariusze

    Jerozolimy śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej (św. Bernarda z Clairvaux). Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić pielgrzymów i chronić szlaki... Pełen opis produktu 'STALOWA TARCZA TEMPLARIUSZY GRAWEROWANA repliki broni (965.1)' »

    STALOWA TARCZA TEMPLARIUSZY GRAWEROWANA WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA TARCZA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ). Producent: PŁATNERZE HISZPAŃSCY (965.1) Materiał:wysokowęglowa stal toledańskaWYSOKOŚĆ: 88cmSZEROKOŚĆ: 50cm WAGA: 2,6 kg PONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: "Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni, czyli templariuszy powstał w 1118 roku (lub, jak sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120 roku), kiedy Hugo de Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze: Godfryd de Saint-Omer, Godfryd d'Eygorande, Nicolas de Neuvic, Jean d'Ussel, Jean de Meymac i Pierre d'Orlean złożyli przed Gormondem de Picquigny, patriarchą Jerozolimy śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej (św. Bernarda z Clairvaux). Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić pielgrzymów i chronić szlaki pielgrzymkowe. Od króla Jerozolimy, Baldwina II, otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym, przebudowany na kościół, meczet Al-Aksa i wznoszący się w pobliżu pałac, który stał się ich kwaterą. Po 10 latach istnienia w 1128 na synodzie w Troyes któremu przewodzili kardynał legat Mateusz d'Albano i Bernard z Clairvaux, templariusze faktycznie konstytuowali się jako zakon: otrzymali Regułę Zakonną [ich sentencją stało się zdanie Memento Finis (łac. "pamiętaj o końcu")]. Reguła łacińska składała się z siedemdziesięciu dwóch artykułów, które omawiały obowiązki religijne i wojskowe braci, porządek dnia zakonnego, doczesnych własności braci, hierarchii zakonu i posłuszeństwa. W 1147 roku w czasie pontyfikatu Eugeniusza III, który uczestniczył w kapitule generalnej w Paryżu, papież nadał templariuszom godło czerwonego, ośmiokątnego krzyża, symbolu męczeństwa, które noszono na białym habicie. W tym samym czasie regułę łacińską przetłumaczono na język francuski, wprowadzając zmiany reguł, jak np. rezygnacja z zasady nowicjatu.Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa templum – świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni Salomona w Jerozolimie. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy dosiadających jednego wierzchowca, i symbolizowała pokorę i ubóstwo.Struktura zakonu Na czele Zakonu stał wielki mistrz, którego, większością głosów, wybierało kolegium złożone z trzynastu elektorów: ośmiu rycerzy, czterech serwientów i jednego kapelana. Wielkim mistrzem mógł zostać wyłącznie brat po ślubach zakonnych.W sprawach ważnych mistrz podejmował decyzje radząc się kapituły, w której skład wchodzili: seneszal, marszałek, szatny, komandor Królestwa Jerozolimskiego, Komandor Grodu Jeruzalem, komandor Akki, komandor Trypolisu i komandor Antiochii. Zastępcą wielkiego mistrza był seneszal, odpowiedzialny za zaopatrzenie i gospodarkę zakonu. Nad jego namiotem w obozie powiewała baussant - srebrzysto-biała chorągiew zakonu. Na czele hierarchii wojskowej stał marszałek, który dowodził hufcami w czasie wojny i był odpowiedzialny za dyscyplinę zakonników. Podczas bitwy marszałek osobiście dzierżył sztandar, najważniejszy znak dla walczących rycerzy.Komandor Królestwa Jerozolimskiego był skarbnikiem zakonu. Komandor Grodu Jeruzalem odpowiadał za bezpieczeństwo szlaków pielgrzymkowych prowadzących nad Jordan. Komandor Jeruzalem i jego dziesięciu rycerzy miało przywilej strzec relikwii Świętego Krzyża, który stracono w czasie bitwy pod Hattin. Komandorzy, przy pomocy własnych marszałków i szatnych - sukienników, zarządzali swoimi prowincjami zakonnymi. Podlegali im kasztelani i komandorzy poszczególnych domów zakonnych.W Europie templariusze posiadali 13 prowincji: Francja, Anglia ze Szkocją i Irlandią, Flandria, Poitou, Akwitania, Owernia, Prowansja, Sycylia, Apulia, Portugalia, Katalonia, Aragonia i Węgry. Na czele każdej stał mistrz. Najważniejszymi prowincjami, które posiadały status równy prowincjom wschodnim, były prowincje hiszpańskie, w których również walczono z niewiernymi. Pozostałe europejskie prowincje, baliwaty i komandorie pełniły funkcje gospodarcze i finansowe. Każdy klasztor miał swoją kapitułę zwykłą, zbierającą się raz w tygodniu, i kapitułę generalną, która służyła jako instancja odwoławcza.Członkowie Zakonu dzielili się na cztery grupy: braci-rycerzy (fratres milities), braci służebnych - serwientów (fratres servientes armigerii), kapelanów (fratres capellani), oraz służby i rzemieślników (servients famuli et officii). W zakonie mogli również służyć rycerze na określony czas, po którym wracali do życia świeckiego, oraz fratres conjugati - bracia żonaci. Rycerze odbywający czasową służbę w zakonie i bracia żonaci nie mogli nosić białych habitów, lecz, podobnie jak serwienci, brązowe lub czarne. Wicemarszałek, chorąży, brat kucharz klasztoru, kowal klasztoru, komandor portu w Akce rekrutowali się spośród braci służebnych. Historia W dniu 19 marca 1128 roku templariusze otrzymali pierwsze nadanie z rąk Teresy, królowej Portugalii, która oddała im zamek w Soure nad Mondego strzegący południowej granicy królestwa przed Maurami. Także w tym roku Hugo de Payens założył prowincję angielską ze Starą Świątynią w Holborn jako ośrodkiem, a Gotfryd z Saint-Omer, syn kasztelana z Saint-Omer uzyskał darowizny na rzecz zakonu od Wilhelma Clitona, hr. Flandrii. W kolejnych latach templariusze pozyskali kolejnych hojnych sponsorów i współbraci. 14 lipca 1130 r. ślub zakonny złożył Rajmund Berengar III, hrabia Barcelony i Prowansji, ofiarowując templariuszom zamek Granena na granicy marchii saraceńskiej, zaś Alfons, król Portugalii obdarzył templariuszy nadaniem puszczy Cera pozostającej w rękach Saracenów; po wyzwoleniu regionu rycerze założyli Coimbrę, Ega i Rodin, które podlegały papieżowi bez pośrednictwa biskupów, a w 1131 podczas oblężenia Burgos Alfons I, król Aragonii pozostawił w testamencie templariuszom 1/3 swego królestwa. Jednak po jego śmierci w 1134 roku poddani unieważnili testament dzielący królestwo pomiędzy zakony rycerskie i przekazali królestwo don Ramirowi, bratu Alfonsa, biskupowi Burgos; w walkach o sukcesję, które wybuchły po unieważnieniu testamentu templariusze nie wzięli udziału. Kolejne nadania uzyskali w 1132 uzyskując zamek Barbara od Armengola, hr. Urgel, a w 1134 twierdzę saraceńską Calatrava zdobytą przez Alfonsa, kr. Kastylii i Aragonii od arcybiskupa Toledo, zaś w kwietniu tego roku hrabia Barcelony Rajmund Berengar IV przyrzekł templariuszom pomoc w obronie Graneny. 24 maja 1136 umarł Hugo de Payens, pierwszy mistrz templariuszy, jego następcą został wybrany Robert de Craon z Andegawenii, który uzyskał od papieży szereg bulli potwierdzających przywileje dla zakonu i stanowiących podstawę ich działalności. 23 marca 1138 r. papież Innocenty II wydał bullę Omne Datum Optimum będącą podstawą przywilejów templariuszy: wprowadził do zakonu braci kapelanów, wyłączył templariuszy spod władzy kościelnej (poza papieską) i powierzył mistrzowi oraz kapitule pełną odpowiedzialność za władzę w Zakonie, wyłączył spod opłaty dziesięcin, upoważnił do budowy kaplic i kościołów wyłączonych spod jurysdykcji biskupów. Bulla Milites Templi z 1144 r. nadała templariuszom prawo do kwestowania raz do roku w każdym kościele, nawet w okolicach obłożonych interdyktem; w tymże roku templariusze przyjęli do swego grona będącego w agonii i obłożonego klątwą Gotfryda z Mandeville, hr. Essex, co umożliwiło jego pochowanie w ziemi poświęconej i stanowiło wyraz ich szczególnego przywileju. W 1145 r. kolejna bulla Militia Dei powiadomiła biskupów o prawie templariuszy do budowy kaplic, a w 1147 papież Eugeniusz III nadał templariuszom godło czerwonego krzyża na białych habitach (miał być symbolem permanentnej krucjaty zakonu przeciw niewiernym) podczas obrad kapituły generalnej zakonu w Paryżu. Wszystkie te przywileje uszczuplające dochody duchowieństwa i wyłączające templariuszy spod jurysdykcji biskupiej spowodowały narastanie niechęci kleru do zakonu. Nowe bractwo wypełniło lukę w wewnętrznej organizacji kolonialnego państwa Franków. Początkowo spełniało tylko rolę policji, patrolując drogi i zwalczając opór ludności miejscowej – muzułmańskiej i chrześcijańskiej. Odciążało w ten sposób szczupłe siły wojskowe królestwa od zajmowania się sprawami bezpieczeństwa wewnętrznego w okupowanym kraju. Dlatego szybko zyskało uznanie, popularność i cieszyło się poparciem króla i możnych. Również duchowieństwo przyjęło z zadowoleniem powstanie rycerskiego bractwa.Gdy w 1291 roku upadło Królestwo Jerozolimskie, pozbawieni siedziby templariusze przenieśli się na Cypr (1291), a następnie do Francji.Król francuski Filip IV Piękny który miał wielkie długi u templariuszy postanowił uwolnić się od nich. 13 października 1307 (13 w piątek) uwięził członków zakonu we Francji, zarzucając im herezję, świętokradztwo, czary, rozpustę i spiskowanie z Saracenami. Po długotrwałym procesie, trwającym do czerwca 1311 roku, sobór w Vienne zdecydował o kasacie zakonu templariuszy. Jego majątki we Francji zostały skonfiskowane, wielu templariuszy poniosło śmierć na stosie, w tym wielki mistrz Jakub de Molay i 54 innych dostojników zakonnych. Nie wszędzie jednak likwidacja zakonu przebiegła bez problemu. Zbrojny opór stawili templariusze aragońscy i cypryjscy. Templariusze niemieccy zaś stawili się władzom świeckim w pełnym rynsztunku bojowym, dzięki czemu uniknęli aresztowania.Liczebność zakonu w różnych okresach była różna, jednak tuż przed upadkiem zakon liczył ok. 4500 ludzi, z czego 1000 to najwyżej postawieni w hierarchii bracia-rycerze, pozostali to bracia służebni, rzemieślnicy i kapelani-duchowni. Z tej liczby 2000 przebywało we Francji, a 2500 poza nią.Ulegając naciskom króla Francji papież Klemens V zawiesił, (ale nie skasował) zakon w 1312, ostatecznie jednak uniewinnił go z zarzutów o herezję. Po zawieszeniu zakonu templariuszy dobra jego zostały przez papieża przekazane joannitom, jednak nie wszystkie udało im się przejąć, część przejęli bowiem lokalni władcy. Templariuszom w Portugalii pozwolono natomiast na utworzenie nowego zakonu - Zakonu Rycerzy Chrystusa - który przejął posiadłości templariuszy. Stworzenie tego zakonu było możliwe dzięki wyjątkowym stosunkom templariuszy w tym kraju z jego władcami, gdyż już wcześniej zakonnicy składali tam przysięgę na wierność królowi, co ich uzależniało od władzy królewskiej, ale dzięki temu cieszyli się licznymi przywilejami i protekcją panujących. Podobnej zależności nie było w innych krajach, gdzie zakon funkcjonował. W Aragonii majątek zakonu został przekazany nowo utworzonemu Zakonowi Rycerzy z Montesy.Po zawieszeniu zakonu templariuszy, kontynuatorzy ich tradycji mieli ponoć w czasach nowożytnych utworzyć masonerię. Nie ma na to jednak przekonujących dowodów, choć część lóż masońskich przyjęła nazwę Rycerzy Świątyni, a więc "templariuszy". Ponadto, niektóre loże masońskie posługują się flagami templariuszy, a podczas niektórych spotkań masoni przebierają się za templariuszy. Wojsko Początkowo templariusze byli tylko strażnikami szlaków pielgrzymkowych, by następnie wraz ze swoim liczebnym wzrostem stać się jedną z ważniejszych stron militarnych w Outremer. Ten fakt był min. przyczyną opracowania nowej Reguły w języku francuskim, która szczegółowo omawiała również militarne aspekty życia zakonnego. Z bronią w ręku musieli służyć wszyscy bracia i serwienci. Każdy rycerz-zakonnik mógł posiadać trzy wierzchowce, a czwartego dosiadał jego giermek. Zbroja rycerza składała się z hełmu, kolczugi oraz żelaznych nogawic. Templariusz uzbrojony był w miecz, tarczę, kopię, młot turecki i puginał. Serwianci najczęściej walczyli pieszo, chociaż mogli posiadać jednego konia, i byli uzbrojeni trochę gorzej. Podstawową jednostką taktyczną był hufiec, składający się z rycerzy i ich giermków. U boku templariuszy służyli turkopole - lekka jazda syryjska. Oddziałami templariuszy w czasie marszu, postoju i w boju dowodził marszałek. Reguła zakonna wymagała bezwzględnego podporządkowania się rozkazom marszałka, a każde naruszenie reguły było karane, najsurowiej tchórzostwo i przejście na stronę wroga. Nikt nie mógł opuścić pola walki, jeżeli widoczny był czarno-biały sztandar trzymany przez marszałka, którego chroniło dziesięciu rycerzy.Militarny charakter działalności templariuszy kazał im wznosić na Wschodzie obronne fortece, również na terenie miast, które powierzono im w obronę. Templariusze stanowili garnizon twierdz, zamków i warowni: Gazy, Tortosy, Safad, Safity - Chastel-Blanc, Sydonu, Arsour, Atlit, Natron, Bagras, Askalon, Toron, Beaufort, Ajn Musa, Chastellet, Chastel Rouge, Ahamant, Destroit, La Fève, Maldoim, Merla, Casal des Plaines, La Colée, Darbasak, La Roche de Roussel"1.1-http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Templariusze&oldid=15452916
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o STALOWA TARCZA TEMPLARIUSZY GRAWEROWANA repliki broni (965.1)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Herby i panoplie

    WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE. WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH. WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ... Pełen opis produktu 'Wielka panoplia z mieczem oraz rękawicą repliki broni historycznej (6200)' »

    WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE. Zarówno miecz jak i rękawica to stalowe repliki 1:1 bazujące na wzorach historycznych. (6200) Materiał: drewno, stal (miecz jest wyjmowany) wysokość: 90 cm szerokość: 40 cmgłębokość : 19cmWAGA: 35,5 kg"Panoplia, l.p. panoplium (armatura, spolia hostium) motyw dekoracyjno-symboliczny złożony najczęściej z broni białej i uzbrojenia ochronnego (tarcz, mieczy, zbroi, hełmów) często stylizowanych na spartańskie) i ułożonych w płaszczyźnie pionowej, symetrycznie wokół tarczy z herbem właściciela.Nazwa pochodzi od greckiego pan - wszystko i hoplon - tarcza hoplity i oznaczała pełny rynsztunek ciężkozbrojnego wojownika. Dawniejsi wojownicy swoją broń wieszali na ślepej ścianie pomieszczenia mieszkalnego, z daleka od okna i drzwi. W razie niespodziewanej napaści można było się cofnąć i chwycić za tarczę oraz włócznię lub miecz i przystąpić do obrony. W czasach republiki rzymskiej i późniejszego cesarstwa oręż zdobyty na wrogu, po zwycięskiej bitwie układano pod zawieszoną na krzyżu zbroją wodza pokonanej armii. Był to znak chwalebnego zwycięstwa, jednocześnie ofiara dla boga Marsa oraz symbol deifikacji zwycięskiego wodza. Były to autentyczne elementy uzbrojenia. Stopniowo broń biała wychodziła z mody, spadkobiercy rycerzy poświęcali się służbie cywilnej natomiast uzbrojenie wiszące na ścianie coraz rzadziej było w użyciu praktycznym a coraz częściej miało tylko przypominać rzeczywiste lub przyszywane tradycje rycerskie rodu. Coraz mniej było autentycznego uzbrojenia (niszczyło się, produkowano zupelnie inne niż kiedyś, nowe pokolenia były liczniejsze) a coraz więcej symboliki. W XVIII wieku na ściany trafiły panoplia ze stiuku, sztuczne lecz jeszcze wyglądające jak prawdziwe. Jako symbole, do "uzbrojenia panopliów" mogły teraz trafić armaty, kule armatnie oraz karabiny. W heraldyce nowożytnej panoplia umieszczano początkowo za i pod herbem dowódcy wojskowego po odniesionym przez niego znaczącym zwycięstwie. Armaturę herbową komponowano z pik, halabard, buńczuków, chorągwi, szabli, dział i innego sprzętu wojennego. Przykładem zastosowania armatury w heraldyce Polski szlacheckiej jest herb na portrecie starosty sandomierskiego Krzysztofa Tarnowskiego z XVI wieku. W wieku XVIII i XIX (styl barokowy oraz klasycystyczny) armaturę spotyka się nieporównanie częściej niż w czasach wcześniejszych, W polskiej heraldyce stanowiły one zwyczajowo obowiązujący element herbu (zwłaszcza na pieczęci) osoby w służbie wojskowej, niekoniecznie związany z faktycznymi osiągnięciami militarnymi.Z upływem czasu, panoplia z ozdób podkreślających rycerskie koneksje właściciela posesji stały się symbolami tradycji wojskowej państw i ich walk o niepodległość, z budynków prywatnych przeniosły się na pomniki, budynki państwowe i symbolikę państwową. Panoplia, mniej lub bardziej rozbudowane spotyka się często w herbach krajów Ameryki południowej i środkowej. Stosowane są również w herbach państwowych, terytorialnych i miejskich innych regionów świata. Miniatura klasycznych panopliów stanowi część dekoracji (zawieszkę) wielu rycerskich orderów - m.in. Orderu Kawalerów Maltańskich, Orderu św. Łazarza, Orderu Grobu Pańskiego oraz wielu orderów świeckich"1. 1-Panoplia [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2008-06-13 11:45Z [dostęp: 2008-09-9 07:23Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Panoplia&oldid=12926546
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o Wielka panoplia z mieczem oraz rękawicą repliki broni historycznej (6200)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Repliki mieczy > Miecze rzymskie

    WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE. WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH. WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ... Pełen opis produktu 'GLADIUS IMPERATORSKI JULIUSZA CEZARA repliki broni historycznej (212)' »

    WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(212)Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:głownia wysokowęglowa stal toledańska, rękojeść wykonana z brązu oraz z drewnaDŁUGOŚĆ: 78cm WAGA: 1,5 kg" Gladius (łac., plur. gladii – miecz) jest to krótki miecz rzymski. Jego żelazna głownia była obosieczna z ością przez środek i ostro zarysowanym szczytem. Rękojeść natomiast posiadała kulistą głowicę z drewna lub z rogu, której trzon był karbowany albo ujęty w obłe pierścienie, z mało wydatnym pudełkowatym jelcem.Gladius był noszony przez lewe ramię po prawej stronie w pochwie okutej metalem zwanej vagina. Pas służący do noszenia miecza zwano balteus.Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III w. p.n.e. do III w. n.e. Została ona przyswojona od ludów hiszpańskich. W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej uległ on zmianom konstrukcyjnym. Najstarsze znane nam modele ("Wzór Mainz" nazwany tak od miejsca znalezienia) miał długość od 400 mm do 550 mm i szerokość od 48 mm do 74 mm. Przeznaczony był przede wszystkim to kłucia i stąd też posiadał charakterystyczny, długi sztych. Późniejszym typem jest "Wzór Pompejański" mierzący od 42 cm do 50 cm długości i od 4,2 cm do 4,5 cm szerokości (jednakowej na całej długości ostrza). Przeznaczony był zarówno do kłucia jak i cięcia. Wszystkie znalezione gladiusy charakteryzują się doskonałym wyważeniem. Także antyczni byli pod ogromnym wrażeniem ich możliwości - król Macedonii, Filip V rzekomo był przerażony, gdy ujrzał ludzi zabitych tym typem miecza.Gladius był popularnym mieczem podczas walk gladiatorów"1.1-Gladius [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-06-10 14:02Z [dostęp: 2009-08-26 19:01Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gladius&oldid=17365485
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o GLADIUS IMPERATORSKI JULIUSZA CEZARA repliki broni historycznej (212)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Pozostała broń biała > Rapiery

    UNIKATOWY HISZPAŃSKI RAPIER DON KICHOTA WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.   WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.   WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADO... Pełen opis produktu 'UNIKATOWY HISZPAŃSKI RAPIER DON KICHOTA repliki broni (750)' »

    UNIKATOWY HISZPAŃSKI RAPIER DON KICHOTAWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.  WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.  WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE  PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ). (750)Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Rapier nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem.   Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI  Materiał:wysokowęglowa stal toledańskaDŁUGOŚĆ: 102cm WAGA: 1,3 kgPONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH:"Don Kichot z La Manchy, zwany także "Błędnym Rycerzem" – fikcyjna postać z powieści Miguela de Cervantesa.Don Kichot, będąc pod wpływem lektury średniowiecznych romansów, za swój cel wybrał naprawę świata. Aby tego dokonać, wyruszył w podróż, w której wiernie towarzyszył mu giermek Sancho Pansa. Podczas wyprawy Don Kichot stoczył słynne "walki z wiatrakami".Don Kichot jest symbolem ludzi broniących swoich racji, często nierozumianych przez innych.Od fikcyjnej walki stoczonej przez Don Kichota wywodzi się frazeologizm walka z wiatrakami, natomiast od postawy życiowej, którą się kierował – donkiszoteria"1."Rapier jest bronią białą o długiej, prostej i obusiecznej klindze, dłuższą od szabli. Jego początki sięgają wczesnego renesansu, kiedy to zrodziła się potrzeba broni noszonej "na co dzień" przez mieszczan. Był najpopularniejszą bronią Europy Zachodniej od XVI do XVII wieku. Natomiast w Polsce był używany głównie przez wojska autoramentu cudzoziemskiego (arkebuzerów, rajtarów, dragonów i muszkieterów).Wbrew obiegowym opiniom jest on stosunkowo ciężką i powolną bronią (jego waga porównywalna jest do późnych mieczy jednoręcznych) – wymagał od posługującego się nim szermierza sporej sprawności fizycznej. Mimo, iż początkowo na równi służył do cięć i sztychów (pchnięć), w drodze ewolucji jego znaczenie jako broni siecznej zanikło.Za rapier należy uznać każdą jednoręczną broń białą posiadająca podkrzyże (ricasso) wraz z wolnym do niego dostępem od strony kosza, pełną oślą podkowę (pas d'ane) oraz głownię przeznaczoną głównie do pchnięć.Powyższa definicja jest oparta na kryterium funkcjonalności. Istnieje także inna, oparta na wyglądzie broni, podawana np. przez Zdzisława Żygulskiego (powołuje się na Herberta Seitzem).HistoriaWraz z końcem średniowiecza pojawiła się potrzeba wynalezienia broni codziennej, noszonej przez mieszczan, będącej częścią garderoby. Głównym powodem była "moda" na pojedynki, które najczęściej odbywały się na miejscu i bez wcześniejszego przygotowania. Kolejną sprawą była możliwość zadawania pchnięć, co pozwalało na dokładne punktowanie słabych miejsc w opancerzeniu oraz walkę w małych pomieszczeniach (choć problem mogło stanowić samo wyciągnięcie broni).Na podstawie badań broni wiemy, że głownia rapiera miała długość około metra (zazwyczaj nieco więcej), a cała broń ważyła około 1,2 kg (waga ta wahała się od większej na początku ery rapiera, do mniejszej u jej schyłku).W czasach świetności rapiera (od około 1500 do 1680 roku) można wyróżnić trzy podstawowe okresy. W pierwszym był on cięższy i technika walki równoważyła cięcia i zadawanie pchnięć. Była to głównie pierwsza połowa XVI wieku.Kolejnym okresem były czasy Capo Ferro (koniec XVI wieku). Walka rapierem polegała głównie na zadawaniu pchnięć, choć możliwość cięć pozostała. Broń stała się bardziej kunsztowna, zdobna – jest to okres z którego wywodzi się obecny wizerunek rapiera. Zmieniło się również podejście do szermierki – stanowiła wtedy bardziej element obronny, sposób na pozyskanie czasu, niż przygotowania do ataku.Ostatni okres (lata 1650-1680) zwany jest przejściowym, ze względu na zmianę technik tempa szermierczego z pojedynczego na podwójne (z czasem szybsze riposty wymusiły zmniejszenie się broni, zarówno jeśli chodzi o wagę jak i długość – w wyniku czego powstały szpady).BudowaRapier składa się z dwóch części – głowni i oprawy. Na oprawę składają się kosz, rękojeść i głowica.GłowniaGłownia rapiera to prosta i zaostrzona część broni służąca do zadawania i parowania ciosów. Ze względu na te dwie funkcje dzieli się ją na dwie części:forte – znajdująca się bliżej rękojeści, bardziej masywna, przeznaczona do obrony i zbić foible – cieńsza i delikatniejsza, służy do ataku Wykonana jest z jednego fragmentu litego metalu. Wyróżnia się na niej tang, czyli trzpień, przechodzący przez rękojeść, do którego przykręcona jest głowica.Wymiary głowni rapiera mieszczą się w zakresie: długość od 90 do 130 cm, szerokość u nasady od 4 (tylko w przypadkach, kiedy szeroka u nasady głownia raptownie zwęża się ku sztychowi) do 1,5 cm.Przekrój głowni bywa romboidalny, soczewkowy, lub rzadziej płaski. Czasem występuje żebro, usztywniające głownię, prostopadłe do osi przekroju głowni.Dokładne wymiary i kształt głowni różnią się w zależności od rodzaju rapiera. Najczęściej spotyka się rapiery z głownią długości około metra, o przekroju soczewkowym lub romboidalnym.Długie, liczące 110-130 cm, wyposażone najczęściej w żebro rapiery włoskie, służyły przede wszystkim do pchnięć oraz do scramaccioni (szybkiego cięcia na twarz), zadawanego specjalnie ku temu ukształtowanym, liściasto rozszerzonym sztychem. Bardzo często głownia była ażurowa – w strudzinach znajdują się okna, które czynią głownię lżejszą, a ponadto przydają jej elegancji.Dłuższe niż metr bywały głównie tzw. rapierów saksońskich, których klasyfikacja jako rapiery jest problematyczna – jako ciężka broń kawaleryjska bliższe są raczej koncerzom.Oprawa Srebrny kosz rapiera z lat ok. 1580-1600 rękojeść – najczęściej drewniana, zwężająca się ku końcom. Czasem pokryta plecionką drucianą, karbowana, emaliowana lub obciągnięta skórą. głowica – przykręcona do trzpienia, ma znaczenie konstrukcyjne (przez odkręcenie głowicy można rapier rozłożyć), oraz wyważa broń. Często zakończona niewielkim bolcem, mającym zwiększyć obrażenia przy ciosie głowicą. jelec – prostopadły do głowni i rękojeści pręt, czasem wygięty esowato. Często zdobiony, czasem ograniczony do jednego, dolnego ramienia. kabłąk – chroni dłoń trzymającą rękojeść. W niektórych rapierach nie występuje. ośla podkowa (pas d'ane) – dwa wygięte pręty, obejmujące ricasso. Część ta ma za zadanie chronić przełożone przez jelce palce lub palec. Za nią zaczyna się głownia podkrzyże (ricasso) – tępa i nie profilowana część głowni na której spoczywa palec wskazujący. obłęki – ośla podkowa, jelce i kabłąk są najczęściej połączone skomplikowanym systemem obłęków, mających za zadanie chronić dłoń. Czasem obłęki uzupełniane są o tarczki, lub wręcz zastępowane miseczką rapiera cup-hilt. Typy koszyKosz "prosty" to najwcześniejsza forma kosza – składa się z jelca, oślej podkowy, jednego, ewentualnie dwóch poziomych obłęków, oraz (choć nie zawsze) kabłąka. W takie rękojeści często oprawiano głownie mieczowe, lub pośrednie między głowniami rapierowymi a mieczowymi. Podobny rapier, z tym że wyposażony w kabłąk, nosi przy pasie szuler na obrazie Caravaggia pt. Powołanie św. Mateusza Kosz obłękowy to najczęściej spotykana forma, można powiedzieć – klasyczna. Jest to również klasa najszersza – obejmuje szereg typów rapierów, których kosze oprócz jelca, pas d'ane i kabłąka posiadają jeszcze szereg różnych obłęków. Nie istnieje polskie nazewnictwo rozróżniające poszczególne obłęki w sposób jednoznaczny, dlatego wygodne jest stosowanie słownictwa angielskiego w tym wypadku. Wariacją rapiera obłękowego jest kosz z tarczkami (niem. pappenheimer) – znowu, klasyfikacja tutaj nie jest ostra. Tarczki mogą przyjmować formę szczątkową, proszącą się o zaklasyfikowanie do rapierów obłękowych, mogą też być tak duże, że rapier w zasadzie przypomina rapier dzwonowy. Charakterystyczna jest perforacja tarczek – być może w celu zmniejszenia wagi lub (co bardziej prawdopodobne) ważniejsza jest tutaj funkcja dekoracyjna. Pappenheimery były najprawdopodobniej jedynymi rapierami używanymi na wojnie. Często do takiego kosza doprawiano ciężkie głownie, pośrednie między głowniami rapiera a miecza, nie jest to jednak zasadą – czasem podobnie oprawiano głownie wręcz filigranowe, lub wyposażano lekkie rapiery obłękowe w niewielkie tarczki. Z pappenheimerem w ręku zginął pod Lützen król Gustaw Adolf.Chronologicznie ostatnim typem kosza jest kosz dzwonowy. Taka forma rapiera została wprowadzona w Hiszpanii lub we Włoszech w pierwszej połowie XVII wieku. Najpowszechniejsza stała się w Hiszpanii, gdzie rapierów dzwonowych używano bardzo długo, aż do początków XVIII wieku (podczas gdy wszędzie indziej rapier dawno już wyparty został przez szpadę). Nieco zdegenerowane formy rapiera dzwonowego przetrwały w Ameryce Łacińskiej aż do wieku XIX. Nieodłącznym towarzyszem rapiera dzwonowego jest lewak hiszpański. Jak żaden inny kosz, kosz dzwonowy ma formę raczej jednostajną i łatwą do wyróżnienia spośród innych rapierów (chociaż i tutaj występują sporadycznie formy przejściowe). Najczęściej łączony był z jednym typem głowni – długiej, najczęściej z żebrem, wyłącznie do pchnięcia. Występuje on w kilku wariacjach – z kabłąkiem, bez kabłąka, z kabłąkiem "wyciągniętym" z kosza, z jelcami, i bardzo rzadko, bez jelców. Głowica, oprócz form powszechnie spotykanych w innych rapierach, przyjmuje czasem formę dla rapiera dzwonowego swoistą – spłaszczonej, grzybkowatej kuli"2. 1-Don Kichot (postać) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-03-19 15:35Z [dostęp: 2009-08-25 06:05Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Don_Kichot_(posta%C4%87)&oldid=16394162 2-Rapier [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-07-2 01:16Z [dostęp: 2009-08-25 05:43Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rapier&oldid=17625457
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o UNIKATOWY HISZPAŃSKI RAPIER DON KICHOTA repliki broni (750)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Repliki mieczy > Miecze masońskie

    WIELKI PEŁNY SYMBOLI I TAJEMNICZY MIECZ MASOŃSKI WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.   WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.   WYOBRAŹ SOBIE ... Pełen opis produktu 'WIELKI PEŁNY SYMBOLI I TAJEMNICZY MIECZ MASOŃSKI repliki broni białej (776)' »

    WIELKI PEŁNY SYMBOLI I TAJEMNICZY MIECZ MASOŃSKIWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.  WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.  WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE  PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(776)Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem.   Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI  Materiał:wysokowęglowa stal toledańskaDŁUGOŚĆ: 115cm WAGA: 2,7 kg "Wolnomularstwo, inaczej masoneria lub sztuka królewska – ponadnarodowy, częściowo tajny ruch etyczny o swoistych strukturach organizacyjnych (m.in. trójkąty, loże, obediencje), który swe pryncypia i idee wyraża za pośrednictwem rozbudowanej symboliki i rytuałów. Masoneria to także zespół bractw o charakterze elitarnym i dyskretnym. Kolorytu masonerii dodaje wielka ilość legend i spiskowych teorii na jej temat. Nauka badająca historię wolnomularską i idee wolnomularskie nazywa się masonologią. Cyrkiel i Węgielnica – symbole wolnomularstwaPortal: WolnomularstwoZobacz zbiór multimediów na Wikimedia Commons: WolnomularstwoWolnomularstwo nie jest jedną organizacją, lecz swoistym nurtem wyznającym pewne przekonania metafizyczne oraz dążącym do zmiany człowieka oraz społeczeństwa wg zasad uznawanych przez masonów za ważne. Wolnomularstwo jest wewnętrznie bardzo zróżnicowane: tworzą je zarówno organizacje umiarkowanie liberalne, mistyczno-ezoteryczne, jak i konserwatywno-tradycjonalistyczne. Nie można wskazać uznawanego przez wszystkich wolnomularzy kierowniczego centrum, choć istnieją wspólne fora, federacje, które jednak na ogół skupiają organizacje najbardziej do siebie zbliżone. Wspólnym ideowym łącznikiem wszystkich organizacji masońskich jest przekonanie o konieczności pracy nad wewnętrznym rozwojem człowieka i społeczeństw – wg zasad bliskich temu ruchowi – oraz imperatyw braterstwa – łączenia ponad podziałami (zwłaszcza religijnymi i politycznymi).Współczesna nazwa wolnomularstwa powinna brzmieć "wolne murarstwo" lub "wolnomurarstwo", analogicznie do form występujących w językach zachodnich, gdzie "maçon", "mason", "Maurer" znaczą tyle co murarz. Słowo "murarz" i "mularz" były synonimami, to drugie słowo wyszło z użycia. Ponieważ jednak wolnomularstwo w Polsce nie istniało przez wiele lat, to nie zmieniono tej formy na bardziej współczesną. Słowo "masoneria" jest pochodzenia francuskiego (maçonnerie)[1] i przyjęło się w Polsce wśród elit znających ten język, nie oddaje jednak fundamentalnego, zrozumiałego tylko dla osób znających francuski znaczenia. Człon "wolny" oznacza osobę niepodległą żadnemu panu, mogącą tym samym odbywać długie podróże, które poszerzają horyzonty. Określenie "sztuka królewska" dotyczy zaś w równym stopniu architektury i alchemii.Ciekawostka: Niezbyt pochlebne w języku polskim określenie "farmazon", dotyczyło kiedyś właśnie wolnomularzy i jest kompilacją angielskich słów "free" i "mason" (cyt. za Jędrzejem Kitowiczem).Początek pisanej i względnie pewnej historii wolnomularstwa wiąże się z epoką Oświecenia; istnieje jednak szereg wolnomularskich legend, które nadają historii wolnomularskiej nimb romantyczności i starożytnego pochodzenia. Patronem masonerii jest Hiram, budowniczy Świątyni Salomona, który został zamordowany przez nieuczciwych czeladników, ponieważ nie chciał wyjawić tajemnic swojego rzemiosła (zob. też Legenda o mistrzu Hiramie). Masoneria odwołuje się do podań o budowniczych piramid starożytnych i katedr gotyckich, nosicieli niezwykłej wiedzy i umiejętności architektonicznych, które pozwalały im wznosić potężne budowle w czasach, gdy większość społeczeństwa była niepiśmienna. Masoni uważają za masonów także Adama, pierwszego człowieka, i Noego, budowniczego biblijnej arki. Według tej tradycji razem z wiedzą geometryczno-architektoniczną przekazywana była także tajemna doktryna metafizyczno-etyczna o Wielkim Budowniczym Wszechświata (zwanym też Wielkim Geometrą). W średniowieczu nosicielami tej wiedzy miały być cechowe organizacje wolnych murarzy (stąd nazwa), później określane jako "wolnomularstwo operatywne", którego współczesnymi przedstawicielami byliby zwykli, wykwalifikowani architekci i murarze; cechy takie istniały w całej średniowiecznej Europie, w której budowano katedry gotyckie. Wolnomularstwo spekulatywne, czyli właściwa masoneria, miała powstać z zetknięcia wolnomularstwa operatywnego i nauki, takich jak Robert Fludd[2], różokrzyżowców, których nauki mają początek w pismach Niemca Johanna Valentina Andreae, za sprawą tegoż ma ono związki także ze starożytną wiedzą tajemną, na przykład z pitagoreizmem. Pewne symbole i nauki wolnomularskie pochodzą także z filozoficznej alchemii. Niektóre legendy wskazują na związki wolnomularstwa z zakonem templariuszy. Historyk John Robinson w dziele Zrodzeni z krwi twierdzi jednak, że wolnomularstwo może wywodzić się faktycznie od tego zakonu, z którego część z zakonników przedostała się z Francji do Anglii, poprzysiągłszy zemstę papieżowi, i tam w ukryciu przekazywała swoje sekrety aż do XVIII wieku, kiedy mogła się wreszcie bez przeszkód objawić. Większość terminologii wolnomularskiej ma pochodzenie starofrancuskie i została przez angielszczyznę przejęta.Pierwsze samodzielne loże powstały pod koniec XVII wieku w Szkocji i Anglii. Pierwsza Wielka Loża powstała w Wielkiej Brytanii w londyńskiej gospodzie "Pod Gęsią i Rusztem" przez unifikację czterech lóż 24 czerwca 1717. Od tego czasu 24 czerwca jest największym świętem wolnomularskim. Wkrótce potem James Anderson ułożył pierwszą konstytucję wolnomularską; ukazała się ona drukiem 17 stycznia 1723 roku. Masoneria skupiała wówczas przedstawicieli bogatego mieszczaństwa i arystokracji, głoszących moralne doskonalenie człowieka oraz braterstwo ludzi bez względu na pochodzenie, stan społeczny, religię i narodowość. Pierwsi wolnomularze byli urzędnikami i duchownymi, potem byli to królowie i filozofowie, w tym na przykład Monteskiusz, twórca klasycznego trójpodziału władzy. Spośród pierwszych członków lóż można wymienić Eliasa Ashmole'a i Christophera Wrena, budowniczego katedry św. Pawła w Londynie. Najstarszą w Europie kontynentalnej jurysdykcją jest założony w roku 1728 Grand Orient de France (Wielki Wschód Francji). Wolnomularstwo było prześladowane przez Inkwizycję w Portugalii, gdzie dotarło wraz z marynarzami angielskimi.Wtedy istniały zantagonizowane ze sobą loże sprzyjające oranżystom i sprzyjające Stuartom.W roku 1751 pod przywództwem Laurence'a Dermotta powstała kolejna Wielka Loża, nieuznająca konstytucji Andersona. Dermott opracował odrębną konstytucję. Te warsztaty nawiązywały do średniowiecznych cechów murarskich, określały się mianem "dawnych", loże Wielkiej Loży Londynu określały mianem "nowoczesnych".W XVIII wieku znanymi wolnomularzami byli także Hrabia de Saint-Germain, Giacomo Casanova i Hrabia Cagliostro.Idee wolnomularskie wywarły silny wpływ na Konstytucję Stanów Zjednoczonych[3], francuską Deklarację Praw Człowieka i Obywatela i polską Konstytucję 3 maja[4] [5], ponieważ ich sygnatariuszami i osobami ustalającymi tekst było wielu masonów: ojcowie założyciele Stanów Zjednoczonych (między innymi Benjamin Franklin, George Washington), Georges Danton, Stanisław Kostka Potocki i król Stanisław August Poniatowski. Masonami byli także wszyscy marszałkowie Napoleona I, wśród nich książę Józef Poniatowski. Byli nimi także m.in. prymasi Polski Gabriel Podoski i Michał Jerzy Poniatowski oraz twórca konfederacji targowickiej Stanisław Szczęsny Potocki.Król-mason Fryderyk II Wielki wprowadził w swoim państwie, jako drugi po królu Danii, powszechne nauczanie elementarne, co w późniejszym okresie przyczyniło się do gwałtownego rozwoju cywilizacyjnego Prus. Również polscy masoni przyczynili się do rozwoju edukacji na ziemiach polskich. W roku 1816 wielki mistrz Wielkiego Wschodu Polskiego Stanisław Kostka Potocki wystarał się o pozwolenie na założenie państwowego Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego.Przez wieki wolnomularstwo dzieliło się na różne odłamy: najważniejsza schizma nastąpiła, gdy Grand Orient de France w roku 1877 przestał wymagać od braci wiary w Wielkiego Budowniczego Wszechświata. Dlatego wolnomularstwo dzieli się na konserwatywne – anglosaskie i liberalne – francuskie; później powstało również wolnomularstwo mistyczne, mieszane i murzyńskie. We Francji jedyną uznawaną przez Wielką Zjednoczoną Lożę Anglii (UGLE) obediencją jest Wielka Loża Narodowa Francji (GLNF). Swoiste bezorganizacyjne wolnomularstwo głosił wolnomularz i utopijny socjalista Henri de Saint-Simon, którego dzieła wywarły silny wpływ na twórczość Adama Mickiewicza, zwłaszcza III część Dziadów. W młodości Mickiewicz zetknął się z przetłumaczonym wtedy na polski dziełem jezuity Augustina Barruela, organizacja filomatów była zorganizowana na wzór wolnomularski.W XIX wieku we Francji i krajach katolickich wolnomularstwo związane było z ruchami liberalnymi, antyklerykalnymi i republikańskimi. We Francji wolnomularstwo sprzyjało zawsze sekularyzacji, doprowadzając w 1905 roku, poprzez wypowiedzenie konkordatu, do oddzielenia instytucji państwowych od kościelnych; dotyczy to przede wszystkim usunięcia wszystkich symboli religijnych z miejsc publicznych i ograniczenia czy wręcz wycofania nauczania religii w szkołach (obecnie ten zakaz objął także noszenia chust w urzędach państwowych i szkołach publicznych przez kobiety muzułmańskie). Wpływy masonerii spowodowały, że francuscy ministrowie spraw wewnętrznych i edukacji tradycyjnie są masonami. [6] We Włoszech wspierało ruch zjednoczeniowy (Risorgimento), co było sprzeczne z interesami papiestwa. Podobnie antyklerykalny i republikański charakter miała masoneria hiszpańska.W Ameryce Południowej wolnomularze wspierali ruchy niepodległościowe. Wolnomularzem był m.in. Simón Bolívar [7].W krajach katolickich i prawosławnych przynależność do masonerii była zakazana przez kościoły i często źle widziana przez państwo; loże były postrzegane jako potencjalne miejsca antyrządowych spisków i intryg, rozsiewające antypaństwowe doktryny światopoglądowego liberalizmu, antyklerykalizmu i relatywizmu etycznego. Często stowarzyszenia wolnomularskie skupiały reformatorów lub konspiratorów, którzy wykorzystywali formułę pracy wolnomularskiej do utrzymywania swojej działalności w tajemnicy; w innych wypadkach loże masońskie miały charakter miejsca spotkań towarzyskich. W tych warunkach powstawały spiskowe teorie na temat celów organizacji masońskich: według jednej z popularniejszych była to szatańska organizacja, zmierzająca do zniszczenia Kościoła katolickiego i przekazania władzy nad światem w ręce Antychrysta. Masonerię wiązano także z Żydami, gdyż działała ona na rzecz emancypacji ludności żydowskiej. W krajach protestanckich masoneria była ściśle związana z rządzącymi elitami: należeli do niej członkowie rodzin panujących, dostojnicy kościelni, wysocy urzędnicy, a przynależność do masonerii ułatwiała karierę; w tych krajach też przynależność do masonerii stała się zjawiskiem masowym.W większości krajów Europy Środkowo-Wschodniej loże narodowe zaczęły powstawać dopiero w XX wieku, wcześniej bowiem te kraje znajdowały się w strefie wpływów tureckich i rosyjskich, gdzie działalność masonerii była zakazana. Swoje struktury rozwijało tam przede wszystkim od lat dziewięćdziesiątych wolnomularstwo regularne o rodowodzie anglosaskim. W Rosji działało wiele lóż "dzikich" (nieregularnych).Masoneria na początku XX wieku przyczyniła się do europeizacji Turcji: wprowadzenia alfabetu łacińskiego zamiast arabskiego, wprowadzenia kalendarza gregoriańskiego, ograniczenia wpływu duchownych muzułmańskich na politykę państwa. Masonem był sam prezydent Kemal Atatürk – "Ojciec narodu tureckiego".W systemach totalitarnych (komunizm, faszyzm i nazizm) działalność masonerii była zakazana.Dzisiaj na świecie najwięcej wolnomularzy żyje w Stanach Zjednoczonych (ok. 2 mln), Wielkiej Brytanii (ok. 500 tys.), Francji (ok. 120 tys.). Proporcjonalnie do liczby mieszkańców stosunkowo dużo masonów jest w krajach skandynawskich (w czteromilionowej Norwegii ok. 14 tys., w trzystutysięcznej Islandii ponad 3 tys., podczas gdy w osiemdziesięciomilionowych Niemczech tylko ok. 13 tys.). Liczba wolnomularzy współcześnie maleje, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, gdzie do niedawna był to ruch masowy. Do czasów zakazania przez III Rzeszę działalności wszelkich lóż liczna i silna była masoneria niemiecka. W Holandii, Włoszech i Hiszpanii jest ich kilka tysięcy. Masoneria istnieje także w Japonii. W Quebecu działa zaledwie kilka lóż powiązanych z Wielkim Wschodem Francji, działają natomiast francuskojęzyczne loże regularne i loże Rytu Memphis-Misraim"1.1-http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wolnomularstwo&oldid=15624049
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o WIELKI PEŁNY SYMBOLI I TAJEMNICZY MIECZ MASOŃSKI repliki broni białej (776)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Pozostała broń biała > Sztylety z pochwą

    ŚREDNIOWIECZNY SZTYLET, DAGA ROBINA Z LOCKSLEY WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.   WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.   WYOBRAŹ SOBIE JA... Pełen opis produktu 'ŚREDNIOWIECZNY SZTYLET, DAGA ROBINA Z LOCKSLEY repliki broni białej (524)' »

    ŚREDNIOWIECZNY SZTYLET, DAGA ROBINA Z LOCKSLEYWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.  WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.  WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE  PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ). (524)Prezentowany model jest wierną repliką bazującą na wzorach historycznych. Replika nie jest naostrzona ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej.   Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI  Materiał:wysokowęglowa stal toledańskaDŁUGOŚĆ: 47cmWAGA: 0,7 kgPONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: "Robin Hood, znany też jako Robin z Locksley - postać legendarna, średniowieczny bohater grabiący bogatych i rozdający dobra ubogim. Robin Hood był banitą, który wraz z kompanami zamieszkiwał w lesie Sherwood i uprzykrzał życie szeryfowi z Nottingham, Robertowi de Rainault. W większości wersji legendy o Robin Hoodzie jest on ułaskawiany przez powracającego do ojczyzny, po długim czasie nieobecności, króla Ryszarda Lwie Serce. Robin był także świetnym łucznikiem, jego oryginalny łuk i dwie świetnie zachowane strzały można obecnie podziwiać w muzeum na zamku Nottingham. W skład drużyny, z którą działa Robin wchodzą: brat Tuck, młody David z Doncasteru, Mały John z Hathersage, Much syn młynarza, Allan z Doliny i Will Szkarłatny, Lady Marion, a także wielu innych. Najsłynniejszej książkowej adaptacji legendy dokonał Howard Pyle. Jedną z ekranizacji legendy jest film Robin Hood - książę złodziei z Alanem Rickmanem i Kevinem Costnerem.Utwory o Robin Hoodzie oraz prace historyczne na jego temat liczą w świecie przeszło 750 pozycji, np. A Lytell Geste of Robyn Hode (1510), powieść Ivanhoe Waltera Scotta (1819, wydanie polskie 1821). Liczne ekranizacje filmowe, m.in. w reżyserii Douglasa Fairbanksa Starszego (1922), z Errolem Flynnem w roli głównej (1938) sparodiowany później przez Mela Brooksa w komedii Robin Hood: Faceci w rajtuzach 1993, filmy rysunkowe Walta Disneya. Także utwory muzyczne.Jest też bohaterem gier: Robin Hood - Legend of Sherwood i Robin Hood: Defender of the crown.Jeden z obrazów Robin Hooda stworzył Kevin Costner w filmie Robin Hood - książę złodziei 1991, W Wielkiej Brytanii znajduje się lotnisko Doncaster-Sheffield nazwane imieniem Robin Hooda"1."Sztylet (staropolskie tulich, włoskie stiletto) – krótka, biała broń sieczna o prostej, cienkiej, ostro zakończonej trójgraniastej głowni i krótkim, prostym jelcu, przeznaczona do kłucia. Sztylet jest rodzajem noża. Najwcześniejsze formy sztyletu, wykonywane z kamienia, kości lub rogu, znane są z paleolitu. Rozpowszechnił się w okresie średniowiecza i renesansu, kiedy był wykonywany w całości ze stali.Sztyletów używano także do zabójstw, m.in. do eliminacji przeciwników politycznych, np. Juliusza Cezara. Na podobieństwie sztyletu robiono też maczety"2."Daga, deka – sztylet o długiej (40-60 cm), zwężającej się ku sztychowi głowni. Najczęściej używana jako broń dodatkowa (w drugiej ręce) wraz z mieczem, służyła do rozdzierania kolczugi przeciwnika lub zadawania ciosów w miejsca nie osłonięte zbroją. Broni tej używano w Europie Zachodniej od wczesnego średniowiecza do XVII wieku, początkowo jako broń piechoty, później także przez jazdę. W Polsce mało popularna"3."Mizerykordia (ła. misericordia) – miłosierdzie, wcześniejsza nazwa puginał – krótki, wąski sztylet służący do dobijania rannego/konającego przeciwnika (stąd nazwa), o mocnym sztychu oraz długiej klindze przystosowanej do pchnięcia przeciwnika.Stanowiła ważną rolę w uzbrojeniu średniowiecznego rycerstwa. Używana głównie w okresie późnego średniowiecza, gdy do użytku weszły zbroje płytowe – dzięki wąskiemu ostrzu umożliwiała zadanie ciosu pomiędzy płytami pancerza lub nawet jego przebicie. Łączyła stosunkowo niewielkie rozmiary i wysoką skuteczność bojową.W wiekach XIII – XV mizerykordię noszono obok miecza, zawieszano z prawej strony pasa, od drugiej połowy XIV w. mocowano na łańcuszku przytwierdzonym do napierśnika zbroi.Pośród mizerykordii można wyróżnić dwie grupy broni – noże bojowe o głowni jednosiecznej oraz sztylety z głownią obusieczną.Jest to także element kulturowy i tradycyjny wielu narodów (gruziński kindżał, hiszpańska navaja lub japońskie tantō).Mizerykordia charakteryzowała się również motywami zdobniczymi, co według niektórych historyków odróżnia ją od puginału, aczkolwiek nie zachował się żaden egzemplarz potwierdzający tę hipotezę"4.1-Robin Hood [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-08-23 02:31Z [dostęp: 2009-08-28 16:19Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Robin_Hood&oldid=182211302-Sztylet [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-10-6 18:30Z [dostęp: 2009-10-11 14:17Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sztylet&oldid=187349723-Daga [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-05-24 20:06Z [dostęp: 2009-10-11 14:18Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Daga&oldid=171761584-Mizerykordia [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-09-18 07:43Z [dostęp: 2009-10-11 14:20Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mizerykordia&oldid=18518973
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o ŚREDNIOWIECZNY SZTYLET, DAGA ROBINA Z LOCKSLEY repliki broni białej (524)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Noże > Nożyki do listów

    MINIATURKA PARADNY MIECZ NAPOLEOŃSKI Z 1809r WYKONANY PRZEZ MARTINA BIENNAIS STAL TOLEDAŃSKA - GUSTOWNY I PRAKTYCZNY NOŻYK DO LISTÓW WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZ... Pełen opis produktu 'MINIATURKA PARADNY MIECZ NAPOLEOŃSKI Z 1809r replika broni (04)' »

    MINIATURKA PARADNY MIECZ NAPOLEOŃSKI Z 1809r WYKONANY PRZEZ MARTINA BIENNAISSTAL TOLEDAŃSKA - GUSTOWNY I PRAKTYCZNY NOŻYK DO LISTÓWWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE. Prezentowany model jest wierną repliką bazującą na wzorach historycznych. Replika nie jest naostrzona ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej. Cena nie zawiera skrzynki drewnianej. Cena za skrzynkę wynosi 29zł. - aby ją zamówić wystarczy wysłać do nas maila w tej sprawie po dokonaniu zakupu i powiększyć kwotę przelewu o 29 zł. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:wysokowęglowa stal toledańska (od czasów wieków średnich stal toledańska była uważana za najlepszy w Europie materiał do wyrobu doskonałej broni białej)DŁUGOŚĆ: 24-26CMWAGA: 0,2 kg (04)PONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: Jednym z najsłynniejszych rzemieślników specjalizujących się w produkcji srebrnych sztućców, był w XVIII wieku Martin Guillaume Biennais – nadworny złotnik Napoleona Bonaparte. Karierę rozpoczynał jako stolarz specjalizujący się w różnego rodzaju podróżnych necessaire, czyli zestawach toaletowych codziennego użytku. W okresie cesarstwa produkował na potrzeby dworu liczne zestawy srebrnych sztućców i przedmiotów codziennego użytku. Wykonywał biżuterię i kunsztowne puzderka do przechowywani kosztowności. Wyroby Biennais’a znajdują się w kolekcjach muzealnych na całym świecie, m.in. w Luwrze, Nowym Jorku a także wspomnianym już wcześniej Muzeum w Wilanowie.
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o MINIATURKA PARADNY MIECZ NAPOLEOŃSKI Z 1809r replika broni (04)

  • [PŁATNERZE HISZPAŃSCY]

    Kategoria: Kategorie > Hełmy > Hełmy greckie

    Czarny hełm hoplity typ koryncki (AGI6058/R.09) Wspaniała replika hoplickiego hełmu korynckiego z mosiężnym wizerunkiem Ateny na czole oraz wiwern po bokach, mitycznego stwora zaczerpniętego od... Pełen opis produktu 'HISTORYCZNY HEŁM GRECKIEGO HOPLITY Z GRZEBIENIEM repliki broni (AGI6058/R.09)' »

    Czarny hełm hoplity typ koryncki (AGI6058/R.09)Wspaniała replika hoplickiego hełmu korynckiego z mosiężnym wizerunkiem Ateny na czole oraz wiwern po bokach, mitycznego stwora zaczerpniętego od Daków.Dane techniczne:Obwód: 68 cm Wysokość całkowita: 52 cm Średnica: 20 cm x 25 cm Waga: 1,8 kgTa piękna replika wykonana została z oksydowanej stali wysokowęglowej i ozdobiona wspaniałym mosiężnym wizerunkiem twarzy Ateny na frontowej części i dwóch wiwern po bokach. Posiada wielki, grzebień dający mu prestiżowy wygląd. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI
    Ranking sklepy24.pl : 0

    Więcej o HISTORYCZNY HEŁM GRECKIEGO HOPLITY Z GRZEBIENIEM repliki broni (AGI6058/R.09)


Aleprezent.com.pl

Maski i karabiny oraz hełmy i zbroje.
Sklepy24.pl - przewodnik kupujących online Sklep wpisany: 03.09.2009
płatnerze, veronese, usa, denix, pŁatnerze hiszpaŃscy, kuŹnia mieczy samurajskich, wŁochy, hiszpania, guillermo forchino, nepal
Produkty w ofercie: 4559
Promocje: b/d
Wysyłka do 3 dni: b/d
Opinie pozytywne: 0
Opinie neutralne: 0
Opinie negatywne: 0