Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

TARCZA Z HERBEM RYCERSTWA TOLEDAŃSKIEGOZnakomita tarcza rycerstwa toledańskiego. Symbolika herbowa w postaci dwugłowego orła, została zaczerpnięta od Karola V Habsburga oraz Piotra Kastylijskiego.Dane techniczne:Wysokość : 76 cm Szerokość: 48 cm Waga: 2,5 kgDrewniana tarcza zdobiona heraldycznym przedstawieniem czarnego, dwugłowego orła. Zdobiona pozłacaną ornamentyką z jeźdźcem na koniu uzbrojonym we włócznię i kwiatami lilii fleur-de-lis . Tarcza wykonana ze stali toledańskiej oraz drewna.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ).   Producent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO  Materiał:drewno oraz wysokowęglowa stal toledańska (874)

TARCZA RYCERSKA KAROLA WIELKIEGOKopia rycerskiej tarczy Karola Wielkiego. Karol Wielki był twórcą największego, europejskiego imperium w średniowieczu. Imperium to obejmowało w IX wieku terytoria dzisiejszej Francji, Belgii, Holandii, Austrii, Szwajcarii, zachodnich Niemiec, północnych Włoch, Korsyki i północno-wschodnią część Hiszpanii.Dane techniczne:Wysokość : 76 cm Szerokość: 48 cm Waga: 2,5 kgTarcza drewniana, dekorowana stalowymi motywami zobniczymi w postaci trzech dużych i czterech mniejszych kwiatów lilii fleur-de-lis oraz wielkiego, złotego orła w dolnej części tarczy. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ).   Producent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO  Materiał:drewno oraz wysokowęglowa stal toledańska  (876)

ZBROJA RYCERSKA 1:1 Z XVI w. Z TARCZĄ I KOPIĄ WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA ZBROJA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ). ZAKUP TEGO UNIKATOWEGO MODELU WYMAGA WPŁACENIA ZALICZKI W WYSOKOŚCI 50% WARTOŚCI. PO OTRZYMANIU WPŁATY PRZYSTĘPUJEMY DO REALIZACJI ZAMÓWIENIA. TERMIN REALIZACJI WYNOSI 60 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA ZALICZKI. KOSZTY DOSTAWY USTALANE SĄ INDYWIDUALNIEProducent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO (905) Materiał: wysokowęglowa stal toledańskapodstawa z drewna polakierowanego WYSOKOŚĆ 190cm waga 44 kgTa wyjątkowa pełnowymiarowa replika jest wzorowana na XVI wiecznej zbroi rycerskiej. Zbroja została wykonana z wysokowęglowej stali toledańskiej (polerowanej i grawerowanej). Poszczególne elementy są rozłączane. Całość zamontowana jest na drewnianej podstawie i prezentuje się bardzo okazale. Replika tarczy i kopii jest elementem zestawu. Zbroja jest wytwarzana całkowicie ręcznie przez najwyższej klasy płatnerzy z Toledo.„Zbroja – część pasywnego uzbrojenia ochronnego wojowników, stosowana od starożytności do ok. XVII wieku. W Polsce przetrwały aż do wieku XVIII jako zbroje husarskie i kolczugi pancernych.Elementy zbroi pojawiały się później, jednak były to odosobnione przypadki. Na XVIII oraz XIX-wiecznych polach bitew walczyli ciężkozbrojni jeźdźcy, kirasjerzy, na wyposażeniu których były kirysy oraz skórzane bądź żelazne hełmy – tzw. kaski. Podczas I wojny światowej uprzywilejowani oficerowie zaopatrzeni byli w tzw. pancerze okopowe, które miały za zadanie osłaniać dowódców przed m.in. pociskami szrapnelowymi. Pod koniec XX wieku wrócono do idei wykorzystywania pancerzy w uzbrojeniu żołnierzy w postaci płyt ceramicznych lub tytanowych uzupełniających kamizelki kuloodporne. Termin \\\\\\\\\\\\\\\"zbroja\\\\\\\\\\\\\\\" jest nieprecyzyjny, ponieważ niektórzy bronioznawcy (np. Andrzej Nowakowski w Uzbrojenie średniowieczne w Polsce) wprowadzają podział na dwa odrębne typy uzbrojenia ochronnego: pancerza jako ochrony elastycznej, oraz zbroi wykonanej ze sztywnych elementów. Ów podział jest dość płynny, zaś w obiegowym znaczeniu oba pojęcia są tożsame.1” 1-Zbroja [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-05-9 04:49Z [dostęp: 2009-05-17 10:02Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbroja&oldid=16983350

Piękna kopia tarczy herbowej Czarnego Księcia. Czarny książe, czyli Edward Woodstock żył w latach 1330-1376, był księciem Walii i jednocześnie najstarszym synem króla Anglii Edwarda III Plantageneta. Uznawany za najwybitniejszego dowódcę wojny stuletniej.Dane techniczne:Wysokość : 79 cm Szerokość: 45 cm Waga: 2 kgTarcza wykonana z wysokowęglowej stali, zdobiona mosiężnymi heraldycznymi przedstawieniami gryfów (na czerwonym tle) i stylizowanych lilii fleur-de-lis (tło niebieskie). UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ).   Producent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO  (806)

WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(AGI6071/R.09)Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Zbroja posiada skórzane pasy mocujące. Pas ze skóry naturalnej. Ozdoby mosiężne. Materiał: Materiał:wysokowęglowa stal toledańska, skóra naturalna i mosiądz. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKIOBWÓD PAS 109 cmOBWÓD KLATKA 120 cmwysokość: 51 cmszerokość: 40 cm waga: 7 kg „Hoplici (stgr. ὁπλῖται hoplitai, l.poj. ὁπλίτης hoplites) – ciężkozbrojni piechurzy walczący w zwartym szyku, zwanym falangą.Hoplici pojawili się na polach bitew w starożytnej Grecji w połowie VII wieku p.n.e.[potrzebne źródło] Oddziały hoplitów tworzyli wolni, mniej zamożni obywatele miast greckich, czyli polis. Ich sukcesy w walkach z wojskami perskimi spowodowały, że po wojnach perskich władcy tego kraju chętnie najmowali Greków do swoich armii (w wojskach perskich walczących z Aleksandrem Macedońskim było do 30000 najemnych Greków). W ten sposób rozpoczęło się przechodzenie od armii obywatelskich do najemnych, które rozpowszechniły się w świecie hellenistycznym za panowania Diadochów.  Powstanie szyku falangi było możliwe dzięki wynalezieniu "argiwskiej" tarczy hoplon[1] z podwójnym uchwytem. Wcześniej[2] wojownicy helleńscy posługiwali się tarczami osłaniającymi wprawdzie niemal całe ciało, ale wyposażonymi w jeden, centralnie położony uchwyt, co powodowało szybkie zmęczenie nadgarstka i przedramienia. Teraz uchwyt dla dłoni przesunięto ku krawędzi tarczy, a centralnie umieszczono pas mocujący przedramię żołnierza tuż poniżej łokcia. Drugim ważnym nabytkiem był "koryncki" hełm pozostawiający odsłonięte jedynie oczy i usta.Wielkość tarczy (średnica ok. 100 cm) oraz fakt, że nie chroniła ona już całego ciała spowodował, że żołnierze stawali w zwartej formacji, ramię przy ramieniu tak, by tarcza zachodziła za tarczę osłaniającą kolegę z prawej. Powstała więc formacja zwana falangą, która - wobec tendencji do dążenia do maksymalnie pewnego schronienia za tarczą sąsiada - miała naturalną tendencję do przesuwania się w prawo.Początkowo falanga była formacją o głębokości od czterech do ośmiu szeregów, przy czym walczyły tylko dwa pierwsze (zadając ciosy 2,3-2,5-metrowymi włóczniami skośnie w dół, znad głowy, mierząc w twarze i ramiona przeciwników). Dodatkową bronią był krótki miecz, a wyposażeniem ochronnym napierśnik i nagolenniki. Wraz z ubożeniem społeczeństw polis napierśnik zastąpił płócienny kaftan, a bywało, że hoplici walczyli w samych chlamidach, a nawet nago.W okresie późniejszym do taktyki frontalnej dodano dwa dodatkowe manewry: kontrmarsz lakoński (wykorzystywany przy przechodzeniu z szyku marszowego w czołowy i odwrotnie, jak i przy zmianie frontu całości lub części falangi, gdy nieprzyjaciel uderzał z kierunku innego niż czołowy) i anastrofę (polegającą na kontrmarszowym wycofaniu jednego ze skrzydeł i ustawieniu go za plecami innej części formacji dla przydania falandze ciężaru). W tych czasach też, a mowa o IV wieku p.n.e., liczba szeregów wahała się od ośmiu do - nawet (wyjątkowo) - trzydziestu sześciu.Hoplici w bitwiePierwszą znaną nam bitwą hoplitów jest starcie pod Hysiaj w roku 669 p.n.e., kiedy to Argos pokonało po raz ostatni (właśnie przy zastosowaniu falangi hoplitów) Spartę. Poeta Tyrtajos zaczął opiewać falangę około roku 650 p.n.e..Falanga ruszała do bitwy wznosząc okrzyki bojowe lub skandując powszechnie znane poematy (przede wszystkim Tyrtajosa) a czasami uderzając drzewcami włóczni o tarcze celem przerażenia przeciwnika. Hoplici atakowali biegiem (jak pod Maratonem lub Delion) lub też wolno, krokiem mierzonym, do wtóru piszczałek (pod Mantineją). Następnie ściany falang zderzały się tarczami i następowało spychanie (othismos) gdzie decydował ciężar prącej wszystkimi szeregami naprzód formacji. Żołnierze pierwszego szeregu szli naprzód lub cofali się, walczyli i umierali, a pomóc im mogli tylko koledzy z szeregu drugiego, bowiem tylko ich włócznie mogły dosięgnąć wroga. Zabitego zastępował natychmiast idący za nim, a na jego miejsce wchodził kolejny, z dalszego szeregu.Falandze, formacji ciężkiej i w starciu rozstrzygającej, towarzyszyła lekka piechota peltastów oraz pododdziały strzeleckie - procarzy, rzadziej łuczników. Sporadycznie też pojawiała się na polach bitew konnica - hippeis - wykonująca przeważnie (z braku siodła i strzemion) zadania zwiadowcze, względnie pościgowe. Właściwie dopiero za czasów Aleksandra Macedońskiego konnica zaczęła odgrywać rolę formacji przełamującej.Wyszkolenie  HoplitaDo IV wieku p.n.e. szkolenia żołnierzy toczyło się od dziecka od ukończenia 7 lat. Hoplita umiał perfekcyjne władać bronią, znał swoje miejsce w szeregu i musztrę pododdziału, wiele również wiedział o taktyce. Cywilizacja oparta na militaryzmie jako swój element wprowadzała taktykę jako element kultury i wiedzy. Podobnie w dziedzinie dowodzenia - strategami zostawali ludzie o odpowiednim doświadczeniu zdobytym w walce i popartym sukcesami lub o odpowiednim statusie społecznym, co wiązało się ze szczególnym dostępem do wiedzy o taktyce z racji elitarnej pozycji. W Sparcie naczelne dowództwo przypadało - z racji urodzenia - jednemu z dwóch królów, którzy podlegali nawet zwykłemu wyszkoleniu żołnierskiemu, jakiemu poddawani byli wszyscy Spartiaci od 7 roku życia.Podobnie było z posługiwaniem się bronią. Hoplita umiał jako ekspert operować tarczą i włócznią, mieczem, oraz - w ograniczonym zakresie - procą lub łukiem; przewaga formacji hoplitów nad innymi rodzajami wojsk w tamtym okresie leżała głównie właśnie w perfekcyjnym wyszkoleniu i w niepowtarzalności tej formacji.Uzbrojenie hoplity:włócznia (ok. 2.5 metra długości)krótki miecztarczahełmpancerznagolenicePełen rynsztunek hoplity ważył ok. 30-35 kg.[3].Kres formacji Początek końca hoplitów nastąpił w roku 338 p.n.e. pod Cheroneją gdzie sprzymierzone armie greckie sromotnie przegrały z uzbrojonymi w długie sarissy Macedończykami Filipa II i jego syna Aleksandra. W tej bitwie hoplici odsłonili swe prawe (a więc nie osłonięte) skrzydło w wyniku skośnego manewru Macedończyków, a w powstałą lukę wpadła konnica Aleksandra, dokonując pogromu.Ostateczny kres falangi[4] jako szyku bojowego nastąpił natomiast w początkach II wiek p.n.e., gdy zniknęły ostatnie państwa helleńskie i świat grecki znalazł się w rękach Republiki Rzymskiej. Pierwszą większą klęskę w starciu z rzymskimi legionami macedońscy falangiści ponieśli w bitwie pod Kynoskefaleją w 197 p.n.e. roku”1. 1-Hoplici [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2011-08-25 07:51Z [dostęp: 2011-08-27 10:04Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hoplici&oldid=27768926

Producent:  PŁATNERZE (WS884505)  MATERIAŁ: STAL WYSOKOWĘGLOWA  Obwód: 48 cmWaga: 3,2 kg   PONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: "Spartakus - (zm. 71 p.n.e.) niewolnik, gladiator rzymski, z pochodzenia prawdopodobnie Trak. Przywódca powstania niewolników.Był organizatorem i przywódcą największego powstania niewolników w starożytnym Rzymie (73-71 p.n.e.), w którym wzięło udział około 100 tys. wojowników (niewolników i gladiatorów). Powstanie zostało krwawo stłumione przez Marka Krassusa. Spartakus zginął w walce, jego ciało nie zostało odnalezione. 6 tys. pojmanych powstańców ukrzyżowano wzdłuż via Appia, a ich krzyże podpalono.  Nie jest pewne, czy Spartakus był rzeczywiście Trakiem. Przypisywano mu tę narodowość, ponieważ jako gladiator był szkolony w trackim stylu walki. Prawdopodobnie był dezerterem z rzymskiej armii, potem rozbójnikiem. Ponownie schwytany przez Rzymian, został sprzedany do szkoły gladiatorów w Kapui. W czasie buntu najpierw pokonał strażników, następnie zbiegł ku Wezuwiuszowi i tam powoli zaczął tworzyć armię złożoną z niewolników i zbiegłych gladiatorów. Pierwszy o jej sile miał przekonać się Klaudiusz Glaber, wysłany przez pretora Publiusza Wariniusa. Śmierć poniosło wówczas 3000 żołnierzy rzymskich. Spartakus, jako doskonały gladiator, przez pewien czas pełnił stanowisko nauczyciela w szkole gladiatorów w Kapui, uczył cennych "sztuk" tej walki. Od jego imienia pochodzi nazwa "spartakiada"1.1-Spartakus [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2010-01-27 11:07Z [dostęp: 2010-03-4 16:39Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Spartakus&oldid=20120606

GRAWEROWANA PEŁNOWYMIAROWA ZBROJA RYCERSKA Z XVI W. WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA ZBROJA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.   WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.   WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ).KOSZTY DOSTAWY USTALANE SĄ INDYWIDUALNIEZAKUP TEGO UNIKATOWEGO MODELU WYMAGA WPŁACENIA ZALICZKI W WYSOKOŚCI 50% WARTOŚCI. PO OTRZYMANIU WPŁATY PRZYSTĘPUJEMY DO REALIZACJI ZAMÓWIENIA.. TERMIN REALIZACJI WYNOSI 30 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA ZALICZKI.   Producent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO (703)   Materiał: wysokowęglowa stal toledańskapodstawa z drewna polakierowanegostrusie pióra przy hełmie   WYSOKOŚĆ 190cm waga 27 kgTa wyjątkowa pełnowymiarowa replika jest wzorowana na XVI wiecznej zbroi hiszpańskiej. Zbroja została wykonana z wysokowęglowej stali toledańskiej (polerowanej i grawerowanej). Poszczególne elementy są rozłączane. Całość zamontowana jest na drewnianej podstawie i prezentuje się bardzo okazale. Replika miecza Carlosa V jest elementem zestawu. Zbroja jest wytwarzana całkowicie ręcznie przez najwyższej klasy płatnerzy z Toledo. „Karol V (ur. 24 lutego 1500, zm. 21 września 1558) – cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego w latach 1519-1556 z dynastii Habsburgów, król Hiszpanii w latach 1516-1556 jako Karol I Hiszpański. Najstarszy syn Filipa I (syna Maksymiliana I i Marii, księżnej Burgundii) i Joanny Szalonej (córki Ferdynanda II Aragońskiego i Izabeli I Kastylijskiej).1” „Zbroja – część pasywnego uzbrojenia ochronnego wojowników, stosowana od starożytności do ok. XVII wieku. W Polsce przetrwały aż do wieku XVIII jako zbroje husarskie i kolczugi pancernych.Elementy zbroi pojawiały się później, jednak były to odosobnione przypadki. Na XVIII oraz XIX-wiecznych polach bitew walczyli ciężkozbrojni jeźdźcy, kirasjerzy, na wyposażeniu których były kirysy oraz skórzane bądź żelazne hełmy – tzw. kaski. Podczas I wojny światowej uprzywilejowani oficerowie zaopatrzeni byli w tzw. pancerze okopowe, które miały za zadanie osłaniać dowódców przed m.in. pociskami szrapnelowymi. Pod koniec XX wieku wrócono do idei wykorzystywania pancerzy w uzbrojeniu żołnierzy w postaci płyt ceramicznych lub tytanowych uzupełniających kamizelki kuloodporne. Termin "zbroja" jest nieprecyzyjny, ponieważ niektórzy bronioznawcy (np. Andrzej Nowakowski w Uzbrojenie średniowieczne w Polsce) wprowadzają podział na dwa odrębne typy uzbrojenia ochronnego: pancerza jako ochrony elastycznej, oraz zbroi wykonanej ze sztywnych elementów. Ów podział jest dość płynny, zaś w obiegowym znaczeniu oba pojęcia są tożsame.2” 1- Karol V Habsburg [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-05-16 18:45Z [dostęp: 2009-05-17 10:31Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_V_Habsburg&oldid=17076653 2-Zbroja [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-05-9 04:49Z [dostęp: 2009-05-17 10:02Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbroja&oldid=16983350

WSPANIAŁY DUŻY MIECZ TEMPLARIUSZYWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(280)Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:głownia wysokowęglowa stal toledańska,DŁUGOŚĆ: 106cm WAGA: 2,4 kgPONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: "Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni, czyli templariuszy powstał w 1118 roku (lub, jak sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120 roku), kiedy Hugo de Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze: Godfryd de Saint-Omer, Godfryd d'Eygorande, Nicolas de Neuvic, Jean d'Ussel, Jean de Meymac i Pierre d'Orlean złożyli przed Gormondem de Picquigny, patriarchą Jerozolimy śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej (św. Bernarda z Clairvaux). Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić pielgrzymów i chronić szlaki pielgrzymkowe. Od króla Jerozolimy, Baldwina II, otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym, przebudowany na kościół, meczet Al-Aksa i wznoszący się w pobliżu pałac, który stał się ich kwaterą. Po 10 latach istnienia w 1128 na synodzie w Troyes któremu przewodzili kardynał legat Mateusz d'Albano i Bernard z Clairvaux, templariusze faktycznie konstytuowali się jako zakon: otrzymali Regułę Zakonną [ich sentencją stało się zdanie Memento Finis (łac. "pamiętaj o końcu")]. Reguła łacińska składała się z siedemdziesięciu dwóch artykułów, które omawiały obowiązki religijne i wojskowe braci, porządek dnia zakonnego, doczesnych własności braci, hierarchii zakonu i posłuszeństwa. W 1147 roku w czasie pontyfikatu Eugeniusza III, który uczestniczył w kapitule generalnej w Paryżu, papież nadał templariuszom godło czerwonego, ośmiokątnego krzyża, symbolu męczeństwa, które noszono na białym habicie. W tym samym czasie regułę łacińską przetłumaczono na język francuski, wprowadzając zmiany reguł, jak np. rezygnacja z zasady nowicjatu.Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa templum – świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni Salomona w Jerozolimie. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy dosiadających jednego wierzchowca, i symbolizowała pokorę i ubóstwo.Struktura zakonu Na czele Zakonu stał wielki mistrz, którego, większością głosów, wybierało kolegium złożone z trzynastu elektorów: ośmiu rycerzy, czterech serwientów i jednego kapelana. Wielkim mistrzem mógł zostać wyłącznie brat po ślubach zakonnych.W sprawach ważnych mistrz podejmował decyzje radząc się kapituły, w której skład wchodzili: seneszal, marszałek, szatny, komandor Królestwa Jerozolimskiego, Komandor Grodu Jeruzalem, komandor Akki, komandor Trypolisu i komandor Antiochii. Zastępcą wielkiego mistrza był seneszal, odpowiedzialny za zaopatrzenie i gospodarkę zakonu. Nad jego namiotem w obozie powiewała baussant - srebrzysto-biała chorągiew zakonu. Na czele hierarchii wojskowej stał marszałek, który dowodził hufcami w czasie wojny i był odpowiedzialny za dyscyplinę zakonników. Podczas bitwy marszałek osobiście dzierżył sztandar, najważniejszy znak dla walczących rycerzy.Komandor Królestwa Jerozolimskiego był skarbnikiem zakonu. Komandor Grodu Jeruzalem odpowiadał za bezpieczeństwo szlaków pielgrzymkowych prowadzących nad Jordan. Komandor Jeruzalem i jego dziesięciu rycerzy miało przywilej strzec relikwii Świętego Krzyża, który stracono w czasie bitwy pod Hattin. Komandorzy, przy pomocy własnych marszałków i szatnych - sukienników, zarządzali swoimi prowincjami zakonnymi. Podlegali im kasztelani i komandorzy poszczególnych domów zakonnych.W Europie templariusze posiadali 13 prowincji: Francja, Anglia ze Szkocją i Irlandią, Flandria, Poitou, Akwitania, Owernia, Prowansja, Sycylia, Apulia, Portugalia, Katalonia, Aragonia i Węgry. Na czele każdej stał mistrz. Najważniejszymi prowincjami, które posiadały status równy prowincjom wschodnim, były prowincje hiszpańskie, w których również walczono z niewiernymi. Pozostałe europejskie prowincje, baliwaty i komandorie pełniły funkcje gospodarcze i finansowe. Każdy klasztor miał swoją kapitułę zwykłą, zbierającą się raz w tygodniu, i kapitułę generalną, która służyła jako instancja odwoławcza.Członkowie Zakonu dzielili się na cztery grupy: braci-rycerzy (fratres milities), braci służebnych - serwientów (fratres servientes armigerii), kapelanów (fratres capellani), oraz służby i rzemieślników (servients famuli et officii). W zakonie mogli również służyć rycerze na określony czas, po którym wracali do życia świeckiego, oraz fratres conjugati - bracia żonaci. Rycerze odbywający czasową służbę w zakonie i bracia żonaci nie mogli nosić białych habitów, lecz, podobnie jak serwienci, brązowe lub czarne. Wicemarszałek, chorąży, brat kucharz klasztoru, kowal klasztoru, komandor portu w Akce rekrutowali się spośród braci służebnych. Historia W dniu 19 marca 1128 roku templariusze otrzymali pierwsze nadanie z rąk Teresy, królowej Portugalii, która oddała im zamek w Soure nad Mondego strzegący południowej granicy królestwa przed Maurami. Także w tym roku Hugo de Payens założył prowincję angielską ze Starą Świątynią w Holborn jako ośrodkiem, a Gotfryd z Saint-Omer, syn kasztelana z Saint-Omer uzyskał darowizny na rzecz zakonu od Wilhelma Clitona, hr. Flandrii. W kolejnych latach templariusze pozyskali kolejnych hojnych sponsorów i współbraci. 14 lipca 1130 r. ślub zakonny złożył Rajmund Berengar III, hrabia Barcelony i Prowansji, ofiarowując templariuszom zamek Granena na granicy marchii saraceńskiej, zaś Alfons, król Portugalii obdarzył templariuszy nadaniem puszczy Cera pozostającej w rękach Saracenów; po wyzwoleniu regionu rycerze założyli Coimbrę, Ega i Rodin, które podlegały papieżowi bez pośrednictwa biskupów, a w 1131 podczas oblężenia Burgos Alfons I, król Aragonii pozostawił w testamencie templariuszom 1/3 swego królestwa. Jednak po jego śmierci w 1134 roku poddani unieważnili testament dzielący królestwo pomiędzy zakony rycerskie i przekazali królestwo don Ramirowi, bratu Alfonsa, biskupowi Burgos; w walkach o sukcesję, które wybuchły po unieważnieniu testamentu templariusze nie wzięli udziału. Kolejne nadania uzyskali w 1132 uzyskując zamek Barbara od Armengola, hr. Urgel, a w 1134 twierdzę saraceńską Calatrava zdobytą przez Alfonsa, kr. Kastylii i Aragonii od arcybiskupa Toledo, zaś w kwietniu tego roku hrabia Barcelony Rajmund Berengar IV przyrzekł templariuszom pomoc w obronie Graneny. 24 maja 1136 umarł Hugo de Payens, pierwszy mistrz templariuszy, jego następcą został wybrany Robert de Craon z Andegawenii, który uzyskał od papieży szereg bulli potwierdzających przywileje dla zakonu i stanowiących podstawę ich działalności. 23 marca 1138 r. papież Innocenty II wydał bullę Omne Datum Optimum będącą podstawą przywilejów templariuszy: wprowadził do zakonu braci kapelanów, wyłączył templariuszy spod władzy kościelnej (poza papieską) i powierzył mistrzowi oraz kapitule pełną odpowiedzialność za władzę w Zakonie, wyłączył spod opłaty dziesięcin, upoważnił do budowy kaplic i kościołów wyłączonych spod jurysdykcji biskupów. Bulla Milites Templi z 1144 r. nadała templariuszom prawo do kwestowania raz do roku w każdym kościele, nawet w okolicach obłożonych interdyktem; w tymże roku templariusze przyjęli do swego grona będącego w agonii i obłożonego klątwą Gotfryda z Mandeville, hr. Essex, co umożliwiło jego pochowanie w ziemi poświęconej i stanowiło wyraz ich szczególnego przywileju. W 1145 r. kolejna bulla Militia Dei powiadomiła biskupów o prawie templariuszy do budowy kaplic, a w 1147 papież Eugeniusz III nadał templariuszom godło czerwonego krzyża na białych habitach (miał być symbolem permanentnej krucjaty zakonu przeciw niewiernym) podczas obrad kapituły generalnej zakonu w Paryżu. Wszystkie te przywileje uszczuplające dochody duchowieństwa i wyłączające templariuszy spod jurysdykcji biskupiej spowodowały narastanie niechęci kleru do zakonu. Nowe bractwo wypełniło lukę w wewnętrznej organizacji kolonialnego państwa Franków. Początkowo spełniało tylko rolę policji, patrolując drogi i zwalczając opór ludności miejscowej – muzułmańskiej i chrześcijańskiej. Odciążało w ten sposób szczupłe siły wojskowe królestwa od zajmowania się sprawami bezpieczeństwa wewnętrznego w okupowanym kraju. Dlatego szybko zyskało uznanie, popularność i cieszyło się poparciem króla i możnych. Również duchowieństwo przyjęło z zadowoleniem powstanie rycerskiego bractwa.Gdy w 1291 roku upadło Królestwo Jerozolimskie, pozbawieni siedziby templariusze przenieśli się na Cypr (1291), a następnie do Francji.Król francuski Filip IV Piękny który miał wielkie długi u templariuszy postanowił uwolnić się od nich. 13 października 1307 (13 w piątek) uwięził członków zakonu we Francji, zarzucając im herezję, świętokradztwo, czary, rozpustę i spiskowanie z Saracenami. Po długotrwałym procesie, trwającym do czerwca 1311 roku, sobór w Vienne zdecydował o kasacie zakonu templariuszy. Jego majątki we Francji zostały skonfiskowane, wielu templariuszy poniosło śmierć na stosie, w tym wielki mistrz Jakub de Molay i 54 innych dostojników zakonnych. Nie wszędzie jednak likwidacja zakonu przebiegła bez problemu. Zbrojny opór stawili templariusze aragońscy i cypryjscy. Templariusze niemieccy zaś stawili się władzom świeckim w pełnym rynsztunku bojowym, dzięki czemu uniknęli aresztowania.Liczebność zakonu w różnych okresach była różna, jednak tuż przed upadkiem zakon liczył ok. 4500 ludzi, z czego 1000 to najwyżej postawieni w hierarchii bracia-rycerze, pozostali to bracia służebni, rzemieślnicy i kapelani-duchowni. Z tej liczby 2000 przebywało we Francji, a 2500 poza nią.Ulegając naciskom króla Francji papież Klemens V zawiesił, (ale nie skasował) zakon w 1312, ostatecznie jednak uniewinnił go z zarzutów o herezję. Po zawieszeniu zakonu templariuszy dobra jego zostały przez papieża przekazane joannitom, jednak nie wszystkie udało im się przejąć, część przejęli bowiem lokalni władcy. Templariuszom w Portugalii pozwolono natomiast na utworzenie nowego zakonu - Zakonu Rycerzy Chrystusa - który przejął posiadłości templariuszy. Stworzenie tego zakonu było możliwe dzięki wyjątkowym stosunkom templariuszy w tym kraju z jego władcami, gdyż już wcześniej zakonnicy składali tam przysięgę na wierność królowi, co ich uzależniało od władzy królewskiej, ale dzięki temu cieszyli się licznymi przywilejami i protekcją panujących. Podobnej zależności nie było w innych krajach, gdzie zakon funkcjonował. W Aragonii majątek zakonu został przekazany nowo utworzonemu Zakonowi Rycerzy z Montesy.Po zawieszeniu zakonu templariuszy, kontynuatorzy ich tradycji mieli ponoć w czasach nowożytnych utworzyć masonerię. Nie ma na to jednak przekonujących dowodów, choć część lóż masońskich przyjęła nazwę Rycerzy Świątyni, a więc "templariuszy". Ponadto, niektóre loże masońskie posługują się flagami templariuszy, a podczas niektórych spotkań masoni przebierają się za templariuszy. Wojsko Początkowo templariusze byli tylko strażnikami szlaków pielgrzymkowych, by następnie wraz ze swoim liczebnym wzrostem stać się jedną z ważniejszych stron militarnych w Outremer. Ten fakt był min. przyczyną opracowania nowej Reguły w języku francuskim, która szczegółowo omawiała również militarne aspekty życia zakonnego. Z bronią w ręku musieli służyć wszyscy bracia i serwienci. Każdy rycerz-zakonnik mógł posiadać trzy wierzchowce, a czwartego dosiadał jego giermek. Zbroja rycerza składała się z hełmu, kolczugi oraz żelaznych nogawic. Templariusz uzbrojony był w miecz, tarczę, kopię, młot turecki i puginał. Serwianci najczęściej walczyli pieszo, chociaż mogli posiadać jednego konia, i byli uzbrojeni trochę gorzej. Podstawową jednostką taktyczną był hufiec, składający się z rycerzy i ich giermków. U boku templariuszy służyli turkopole - lekka jazda syryjska. Oddziałami templariuszy w czasie marszu, postoju i w boju dowodził marszałek. Reguła zakonna wymagała bezwzględnego podporządkowania się rozkazom marszałka, a każde naruszenie reguły było karane, najsurowiej tchórzostwo i przejście na stronę wroga. Nikt nie mógł opuścić pola walki, jeżeli widoczny był czarno-biały sztandar trzymany przez marszałka, którego chroniło dziesięciu rycerzy.Militarny charakter działalności templariuszy kazał im wznosić na Wschodzie obronne fortece, również na terenie miast, które powierzono im w obronę. Templariusze stanowili garnizon twierdz, zamków i warowni: Gazy, Tortosy, Safad, Safity - Chastel-Blanc, Sydonu, Arsour, Atlit, Natron, Bagras, Askalon, Toron, Beaufort, Ajn Musa, Chastellet, Chastel Rouge, Ahamant, Destroit, La Fève, Maldoim, Merla, Casal des Plaines, La Colée, Darbasak, La Roche de Roussel"1.1-http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Templariusze&oldid=15452916

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(212)Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:głownia wysokowęglowa stal toledańska, rękojeść wykonana z brązu oraz z drewnaDŁUGOŚĆ: 78cm WAGA: 1,5 kg" Gladius (łac., plur. gladii – miecz) jest to krótki miecz rzymski. Jego żelazna głownia była obosieczna z ością przez środek i ostro zarysowanym szczytem. Rękojeść natomiast posiadała kulistą głowicę z drewna lub z rogu, której trzon był karbowany albo ujęty w obłe pierścienie, z mało wydatnym pudełkowatym jelcem.Gladius był noszony przez lewe ramię po prawej stronie w pochwie okutej metalem zwanej vagina. Pas służący do noszenia miecza zwano balteus.Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III w. p.n.e. do III w. n.e. Została ona przyswojona od ludów hiszpańskich. W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej uległ on zmianom konstrukcyjnym. Najstarsze znane nam modele ("Wzór Mainz" nazwany tak od miejsca znalezienia) miał długość od 400 mm do 550 mm i szerokość od 48 mm do 74 mm. Przeznaczony był przede wszystkim to kłucia i stąd też posiadał charakterystyczny, długi sztych. Późniejszym typem jest "Wzór Pompejański" mierzący od 42 cm do 50 cm długości i od 4,2 cm do 4,5 cm szerokości (jednakowej na całej długości ostrza). Przeznaczony był zarówno do kłucia jak i cięcia. Wszystkie znalezione gladiusy charakteryzują się doskonałym wyważeniem. Także antyczni byli pod ogromnym wrażeniem ich możliwości - król Macedonii, Filip V rzekomo był przerażony, gdy ujrzał ludzi zabitych tym typem miecza.Gladius był popularnym mieczem podczas walk gladiatorów"1.1-Gladius [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-06-10 14:02Z [dostęp: 2009-08-26 19:01Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gladius&oldid=17365485

Hełmy wikińskie datowane na erę wikingów (koniec VIII do połowy XI wieku) znane są wyłącznie za sprawą trzech egzemplarzy, z czego tylko jeden zachował się w całości. Okaz ten, znaleziony we wsi Gjermundbu w gminie Ringerike w Norwegii datowany jest na X wiek. Prezentowany hełm to wierna replika znalezionego w Norwegii hełmu z dodatkowym elementem jakim jest czepiec kolczy.Dane techniczne:Waga: 3,6 kg Wymiary zgodne z oryginałem w skali 1:1Hełm ten posiada kolisty dzwon złożony z czterech części wzorem hełmu spangenhelm. Dookoła oczu znajduje się charakterystyczna osłona, chroniąca brwi i nos, uformowana w stylu maski, nawiązujące ściśle do hełmów z wcześniejszego okresu Vendel (550-790 n.e.). W zestawie z kolczugą. Całość wykonana z wysokowęglowej stali.  Producent:  PŁATNERZE (WS300456)  HEŁM JEST W PEŁNI FUNKCJONALNY I NADAJE SIĘ DO WALKI

ZOBACZ TEN MODEL NA FILMIE    Replika szabli polskiej kawaleryjskiej wz.1917 Radziwiłłówka z pochwą Szabla polskiej kawalerii wz. 1917 nazywana była „radziwiłłówką”.  Produkowana od zakończenia I Wojny Światowej i używana w wojnie z Bolszewikami.Dane techniczne:Wymiary:Długość całkowita w pochwie: ok 95 cmDługość szabli bez pochwy: ok 91 cmDługość klingi: ok 78 cmGrubość ostrza przy rękojeści: ok 4-6 mm Szerokość ostrza przy rękojeści: ok 3,3 cm Długość pochwy: ok 83 cmWaga z pochwą: ok 1,9 kg Waga bez pochwy: ok 1,1 kg Waga pochwy: ok 0,8 kgRękojeść o wpływach zagranicznych, będąca odzwierciedleniem 123 letniego okresu kiedy nie istniała Polska państwowość. 3 kabłąki łączące się w jeden spotykane są zarówno w szabli z Europy Zachodniej jak i w szabli rosyjskiej. Typowo polska jest głownia, z inskrypcją „Honor i Ojczyzna” i polskim orłem w koronie. Zakrzywiona kołowo ze stali hartowanej. Pochwa wytworzona z wysokowęglowej, chromowanej stali. STAL I KONSERWACJASzabla nie jest naostrzona ani przystosowany do ostrzenia (nie nadaje się do fechtunku). Ostrze (głownia) wykonane jest ze stali węglowej polerowanej. Polerowanie jest wykonywane do uzyskania jednolitej, matowej, gładkiej struktury. Zalecamy aby co jakiś czas głownia była konserwowane bardzo cienką warstwą oliwki lub innego natłuszczającego środka dedykowanego do konserwacji stali (pomoże to w utrzymaniu wysokiej jakości produktu).Pochwa jest chromowana i nie wymaga konserwacji.

DUŻA SKRZYNIA DREWNIANA NA MASKI ORAZ REPLIKI BRONI Skrzynia drewniana wypełniona siankiem jest idealnym rozwiązaniem kiedy chcą Państwo wreczyć prezent. Skrzynia doskonale nadaje się do masek długich oraz do wszystkich replik pistoletów skałkowych, pistoletów kapiszonowych oraz do sztyletów. wymiary: długość: 52cm szerokość: 21cm wysokość: 13cm