[Płatnerze]
Kategoria: Kategorie > Szable polskie dekoracyjne > Grawerowane szable polskie na tablo
HISTORYCZNA REPLIKA BRONI - SZABLA HUSARSKA 1750r PLUS
TABLO replika broni Producent: PŁATNERZE
Prezentowany model jest wierną repliką szabli husarskiej. Jest to
szabla używana przez...
Pełen opis produktu 'HISTORYCZNA REPLIKA BRONI - SZABLA HUSARSKA 1750r PLUS TABLO replika broni' »
HISTORYCZNA REPLIKA BRONI - SZABLA HUSARSKA 1750r PLUS
TABLO replika broni
Producent: PŁATNERZE Prezentowany model jest wierną repliką
szabli husarskiej. Jest to szabla używana przez husarię i inne
formacje polskiej jazdy w XVII i XVIII-wiecznej
Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Jej pierwowzorem była batorówka,
powszechna w Polsce w XVI wieku.Dane
techniczne:Długość: 92 cm
Waga: 1,2 kgPolska szabla husarska łączyła w sobie najlepsze cechy
szabli zachodnio i wschodnioeuropejskich. Rękojeść dosyć ciężka, o
pół-zamkniętym kabłąku. Jej masa daje lepszą kontrolę nad szablą.
Rozbudowany jelec chroni dłoń i zapewnia szabli dłuższą żywotność
przez wzmocnienie jej w miejscu złączenia rękojeści z głownią.
Znajdujący się po jego środku paluch, osłania kciuk i umożliwia
szybkie wycofanie broni po nieudanym ataku.
Charakterystyczna, lekko zakrzywiona, długa głownia wykończona
została tzw. piórem – ostrzem obustronnym.
Na jednej stronie ostrza wygrawerowany jest napis: „VIVAT
HUSSARIA”. Druga strona ostrza jest gładka, ale przystosowana do
grawerunku.Wykonana została z najwyższej jakości stali toledańskiej
i mosiądzu.Zestaw zawiera drewniane tablo.Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 20 cm
Waga tabla: 2 kgRys historyczny:Historia szabli w
wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski
za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,
lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem,
chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych
świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez
zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią
popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt
nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.
Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi
Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska,
uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim
bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach
nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia
polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych
czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były
szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633.
Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe
Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku,
które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w
1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione
zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy
zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny)
ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy
linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W
drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i
artylerii.Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie
XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko
towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często
kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII
wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na
wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz
lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W
latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii
towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach
jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605),
bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa
pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.