[Impuls]
Kategoria: Wydawnictwa naukowe i popularno-naukoweWysyłka: od ręki
Książka ?Psychologia twórczości
plastycznej? jest pierwszą pozycją naukową z tego zakresu
w Polsce. Zbudowana jest z trzech części: część I obejmuje
teoretyczne podstawy twórczości...
Pełen opis produktu 'Psychologia twórczości plastycznej' »
Książka ?Psychologia twórczości plastycznej? jest pierwszą pozycją
naukową z tego zakresu w Polsce. Zbudowana jest z trzech części:
część I obejmuje teoretyczne podstawy twórczości plastycznej w
świetle głównych nurtów psychologii XX w. i teorii
psychopatologicznej, psychoanalizy i psychologii głębi, psychologii
poznawczej, humanistycznej i interakcyjnej.Autor wychodzi z
założenia, że każda z wymienionych teorii wyjaśnia w jakimś stopniu
istotę i mechanizmy procesu twórczego, uwarunkowania osobowościowe
i społeczne, ale ani jedna z nich nie może pretendować do miana
teorii uniwersalnej.Część I-szą kończy prezentacja stanowiska
holistycznego (teorii interakcyjnej), traktowanego jako
hipotetyczna podstawa do dalszych badań.Część II-ga to efekt
30-letnich badań empirycznych, prowadzonych osobiści przez autora,
obejmujących fazy i etapy rozwoju twórczości plastycznej dzieci i
młodzieży, zjawisko kryzysu w okresie fizjoplastyki, próby
przezwyciężenia tych zahamowań, a także analizę typologiczną
procesu twórczego. Łącznie autor przebadał ponad 25 tysięcy
wytworów dzieci od 2 r.ż., młodzieży do 20 r.ż.Część III-cia to
analiza podstawowych funkcji twórczości plastycznej w ujęciu
człowieka (edukacyjnej, projekcyjnej, terapeutycznej). Całość
ilustrowana przykładami reprodukcji dzieł sztuki i prac dzieci i
młodzieży. Podejście teoretyczne, badania eksperymentalne czynią z
tej monografii pracy oryginalną dla nauki, a także ważną dla
praktyki pedagogicznej.Praca oparta jest na realizacji własnego
wieloletniego programu badawczego (30 lat). Było to możliwe dzięki
profesjonalnemu przygotowaniu Autora w dziedzinie psychologii i
plastyki. Badania i analiza materiałów empirycznych pochłonęły
przez te 30 lat tysiące godzin. Była to praca oparta na
samosterowności i realizacji własnej pasji poznawczej, bez
jakiegokolwiek wsparcia finansowego ze strony uczelni, czy
sponsorów prywatnych. Oddajemy do Państwa rąk książkę, niemającą
jak dotąd pierwowzoru w literaturze psychologicznej w takim jak ta
zakresie, jest autorską próbą dyskusji z czytelnikami. Ambicją
autora nie było opracowanie podręcznika w ujęciu encyklopedycznym
lub wyczerpująco przybliżającego szczegółowe opracowania związane z
psychologią twórczości artystycznej. Publikacja jest wykładnią nie
tylko wiedzy, doświadczenia osobistego, lecz także przyjętego
systemu wartości. Takie nastawienie pozwalało autorowi na wybiórcze
traktowanie materiału historycznego (dzieł sztuki) oraz wielu
opracowań naukowych. Przedstawione w książce rozważania o
twórczości plastycznej posłużą wielu psychologom jako materiał do
refleksji, a plastykom przybliżą wiedzę psychologiczną na temat tej
dziedziny twórczości. Ten ostatni cel wpłynął w znacznym stopniu na
sposób prezentacji zagadnień z nią związanych. Autor unikał recept,
komplikacji formalnej treści, niezrozumiałej dla plastyków
prezentacji danych statystycznych z badań empirycznych. Przyjęte
sposoby prezentacji wiedzy znalazły wielokrotne potwierdzenie w
licznych kontaktach ze środowiskami twórców, a także z psychologami
badającymi problemy dotyczące psychologii twórczości. Studia
teoretyczne i badania empiryczne omówione w tej książce są związane
są z jedną, ale jakże istotną dziedziną aktywności ludzkiej.
Twórczość plastyczna, obejmująca rysunek, malarstwo, grafikę,
rzeźbę, architekturę, urbanistykę i wiele sztuk stosowanych (np.
projektowanie form użytkowych, sztukę ogrodową, projektowanie
ubiorów itp.), a także wchodzących w syntezę z innymi dziedzinami
sztuki (film, teatr, cyrk), to aktywność mająca ponad 40 tysięcy
lat. Wprawdzie ewolucja twórczości plastycznej w różnych kręgach
kulturowych to domena historii sztuki, niemniej psychologia, która
poszukuje społecznych i osobowych uwarunkowań i mechanizmów tej
dziedziny działalności ludzkiej, musi odwoływać się do faktów
historycznie uzasadnionych.