Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Opis - Wydanie 2012r.Oprawa twarda.Strony 482.Format 17,5x24,0cm."Praca Elżbiety Romanowskiej, dotycząca dziejów prokuratur wojskowych w Polsce w latach 1944-1955 ma charakter historyczno-prawny. Wyodrębnieni prokuratury w ramach struktur przesądzających o ustroju organów wymiaru sprawiedliwości ma bardzo ważne znaczenie. Podkreślić należy, że w nauce prawa karnego pomijano rozważania na ten temat. Jak autorka wskazuje, model prokuratury został przyjęty z systemu radzieckiego prawa karnego, z odrzuceniem klasycznego modelu procesu karnego opartego na zasadzie kontradyktoryjności, czyli równości stron procesu. Radziecki model prokuratury był ściśle związany z funkcjonowaniem najwyższych władz państwowych kierujących państwem komunistycznym opartym na dyktaturze proletariatu z całkowitym odrzuceniem trójpodziału władz, na ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. W tym układzie prokuratura obok funkcji dochodzeniowych, śledczych i oskarżycielskich miała strzec bezpieczeństwa wewnętrznego państwa w zakresie jego tworzenia, wykładni i stosowania."Z recenzji prof. Genowefy Rejman Nazwa - Karzące ramię sprawiedliwości ludowej. Prokuratury wojskowe w Polsce w latach 1944-1955. Autor - Elżbieta Romanowska Oprawa - Twarda Wydawca - LTW Kod ISBN - 9788375652055 Kod EAN - 9788375652055 Rok wydania - 2012 Język - polski Seria wydawnicza - W służbie Niepodległej Format - 17.0x25.0cm Ilość stron - 482 Podatek VAT - 5% Premiera - 2012-12-29

W monografii przedstawiono rozwój polskiej prokuratury od 1918 r. do chwili obecnej na tle ustroju społeczno-politycznego państwa.W opracowaniu zaprezentowano m.in.:- międzynarodowe standardy prokuratury zawarte w dokumentach Narodów Zjednoczonych, Rady Europy i Unii Europejskiej,- zasady etyczne prokuratorów,- propozycje zmian modelu prokuratury na tle standardów międzynarodowych,- ocenę nowych regulacji z zakresu procedury karnej....

Opis - Publikacje naukowe poświęcone funkcjonowaniu prokuratury najczęściej mają charakter fragmentaryczny. Odczuwalny więc jest brak opracowań kompleksowych o charakterze monograficznym, zwłaszcza poświęconych ostatnim zmianom ustrojowym i funkcjonalnym prokuratury.W okresie transformacji ustrojowej w naszym kraju szczególną rolę odgrywają liczne głosy krytyczne, zarówno w środowiskach naukowych, jak też w szerszych kręgach społecznych, wobec upolitycznienia, a nawet zdecydowanego upartyjnienia funkcjonowania prokuratury w latach 1945-1989. Miało to oczywisty wpływ na ograniczanie, a niejednokrotnie wyłączenie niezależności prokuratorów w pełnieniu powierzonych im obowiązków służbowych. W tym stanie rzeczy naczelnym zadaniem prawnoustrojowym stało się tworzenie gwarancji niezależności zewnętrznej i wewnętrznej jednostek organizacyjnych prokuratury oraz prokuratorów w zakresie wykonywania czynności procesowych. Decydujące znaczenie dla tej niezależności ma zasada nieingerencji zewnętrznej i wewnętrznej w decyzje procesowe prokuratorów. Doniosłe znaczenie w tej mierze ma wprowadzona, nowelizacją ustawy o prokuratorze z dnia 9 października 2009 r, niedopuszczalność wydawania prokuratorom poleceń, co do treści czynności procesowych. Poprzedni zakaz ten dotyczył jedynie poleceń wydawanych przez Prokuratora Generalnego, a obecnie rozszerzony został na wszystkich przełożonych w jednostkach organizacyjnych prokuratury. Jest to gwarancja prawna, zaś inną kwestię jest ścisłe przestrzeganie jej w praktyce.Rozwiązaniem o fundamentalnym znaczeniu dla niezależności prokuratury od władzy wykonawczej ma wprowadzone powyższą nowelizacją rozdzielenie funkcji państwowych Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego.Wątpliwości jednak nasuwa niejednolity tryb odwoływania Prokuratora Generalnego, a zwłaszcza możliwość odwołania go w zależności od inicjatywy władzy wykonawczej.Regresem w umacnianiu niezależności prokuratury jest jej dekonstytucjonalizacja, w sytuacji, gdy nawet w poprzednim porządku prawno --ustrojowym prokuratora była tradycyjnie organem konstytucyjnym. Ma to niewątpliwy wpływ na deprecjonowanie prokuratury w systemie organów państwowych. Zauważyć przy tym należy, że prokuratura jako strażnik praworządności w państwie spełnia zadania rangi konstytucyjnej, co wskazuje na potrzebę jej usytuowania wśród konstytucyjnych organów państwa.Waga sygnalizowanych problemów ustrojowych prokuratury oraz wyniki analiz}' prawno-porównawczej i karnoprocesowej funkcjonowania prokuratury, uzasadniają celowość kompleksowej prezentacji tych zagadnień, zakończonej konkretnymi wnioskami o charakterze organizacyjnym, kadrowym i legislacyjnym.Praca składa się z dwunastu rozdziałów, zawierających syntetyczne informacje oraz oceny dotyczące: ustroju prokuratury w ujęciu historycznym, usytuowania prokuratury wśród organów państwowych, statusu prokuratora i obowiązujących go zasad etyki, modeli ustrojowych prokuratury w Europie i USA, procesowego usytuowania prokuratora w postępowaniu przygotowawczym, profilaktyki prokuratorskiej, udziału prokuratora w postępowaniu sądowym.Badania prawno-porównawcze poszerzono o prezentację roli promotora sprawiedliwości w Kodeksie prawa kanonicznego.Analiza funkcjonowania prokuratury w obecnych ramach ustrojowych w powiązaniu z analiza prawno-porównawczą modeli prokuratury w innych krajach, uzasadnia potrzebę całkowitego uniezależnienia prokuratury od władzy wykonawczej, ponownej konstytucjonalizacji prokuratury a także wprowadzenia uproszczeń w jej strukturach organizacyjnych obok zracjonalizowania polityki kadrowej.Niezbędne są również dalsze prace legislacyjne nad urealnieniem nadzoru procesowego prokuratury w postępowaniu przygotowawczym, wobec wielu przypadków jego niedostatecznej sprawności i efektywności.W konkluzji dokonanych analiz nasuwa się generalny wniosek, że wszelkie zmiany fragmentaryczne i połowiczne, jak dotychczasowe, nie są w stanie zapewnić zasadniczej poprawy funkcjonowania prokuratury. Nazwa - Pozycja ustrojowa i karnoprocesowa prokuratury w Polsce na tle prawnoporównawczym Autor - Krystyna Sitkowska Oprawa - Miękka Wydawca - Dom Organizatora Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa Kod ISBN - 9788372856449 Kod EAN - 9788372856449 Rok wydania - 2012 Ilość stron - 339 Podatek VAT - 5%

Etymologia słowa „prokuratura” wywodzi się z języka łacińskiego. Łacińskie procurare oznacza zajmować się interesami, zarządzać. W Cesarstwie Rzymskim prokurator oznaczał zarządcę, wysokiego urzędnika w Rzymie lub prowincji. Wskazać też należy instytucję procurator rei publice, a więc naczelnego prokuratora cesarskiego oraz procurator provincionarum oznaczającego zarządcę prowincji, który działał z upoważnienia i w imieniu cesarza. Prawo rzymskie odróżniało rzeczników (advocati), którzy wyręczali stronę stającą w sądzie w jej oświadczeniach, od zastępców (procuratores), którzy występowali w imieniu strony nieobecnej w sądzie.Prokuratura we współczesnym kształcie nie powstała ex nihilo, ale formowała się na przestrzeni wieków. Instytucja prokuratury w zasadzie jest pochodzenia francuskiego. Nowożytna koncepcja prokuratury pojawiła się na przełomie XIII i XIV wieku we Francji, w Hiszpanii i Portugalii. Prokurator pierwotnie pełnił rolę pełnomocnika monarchy przed sądem. Natomiast od XIV wieku prokuratorzy przekształceni zostali w stałych, mianowanych przez króla urzędników. We Francji prokuratorzy przy sądach wyższych nazywali się prokuratorami generalnymi (prosecureurs généraux), a przy sądach niższych nazywali się prokuratorami królewskimi (prosecureurs du roi) podlegając jednocześnie prokuratorom generalnym przy sądzie wyższym....

Etymologia słowa ?prokuratura? wywodzi się z języka łacińskiego. Łacińskie procurare oznacza zajmować się interesami, zarządzać. W Cesarstwie Rzymskim prokurator oznaczał zarządcę, wysokiego urzędnika w Rzymie lub prowincji. Wskazać też należy instytucję procurator rei publice, a więc naczelnego prokuratora cesarskiego oraz procurator provincionarum oznaczającego zarządcę prowincji, który działał z upoważnienia i w imieniu cesarza. Prawo rzymskie odróżniało rzeczników (advocati), którzy wyręczali stronę stającą w sądzie w jej oświadczeniach, od zastępców (procuratores), którzy występowali w imieniu strony nieobecnej w sądzie.Prokuratura we współczesnym kształcie nie powstała ex nihilo, ale formowała się na przestrzeni wieków. Instytucja prokuratury w zasadzie jest pochodzenia francuskiego. Nowożytna koncepcja prokuratury pojawiła się na przełomie XIII i XIV wieku we Francji, w Hiszpanii i Portugalii. Prokurator pierwotnie pełnił rolę pełnomocnika monarchy przed sądem. Natomiast od XIV wieku prokuratorzy przekształceni zostali w stałych, mianowanych przez króla urzędników. We Francji prokuratorzy przy sądach wyższych nazywali się prokuratorami generalnymi (prosecureurs généraux), a przy sądach niższych nazywali się prokuratorami królewskimi (prosecureurs du roi) podlegając jednocześnie prokuratorom generalnym przy sądzie wyższym.

Publikacje naukowe poświęcone funkcjonowaniu prokuratury najczęściej mają charakter fragmentaryczny. Odczuwalny więc jest brak opracowań kompleksowych o charakterze monograficznym, zwłaszcza poświęconych ostatnim zmianom ustrojowym i funkcjonalnym prokuratury. W okresie transformacji ustrojowej w naszym kraju szczególną rolę odgrywają liczne głosy krytyczne, zarówno w środowiskach naukowych, jak też w szerszych kręgach społecznych, wobec upolitycznienia, a nawet zdecydowanego upartyjnienia funkcjonowania prokuratury w latach 1945-1989. Miało to oczywisty wpływ na ograniczanie, a niejednokrotnie wyłączenie niezależności prokuratorów w pełnieniu powierzonych im obowiązków służbowych. W tym stanie rzeczy naczelnym zadaniem prawnoustrojowym stało się tworzenie gwarancji niezależności zewnętrznej i wewnętrznej jednostek organizacyjnych prokuratury oraz prokuratorów w zakresie wykonywania czynności procesowych. Decydujące znaczenie dla tej niezależności ma zasada nieingerencji zewnętrznej i wewnętrznej w decyzje procesowe prokuratorów. Doniosłe znaczenie w tej mierze ma wprowadzona, nowelizacją ustawy o prokuratorze z dnia 9 października 2009 r, niedopuszczalność wydawania prokuratorom poleceń, co do treści czynności procesowych. Poprzedni zakaz ten dotyczył jedynie poleceń wydawanych przez Prokuratora Generalnego, a obecnie rozszerzony został na wszystkich przełożonych w jednostkach organizacyjnych prokuratury. Jest to gwarancja prawna, zaś inną kwestię jest ścisłe przestrzeganie jej w praktyce. Rozwiązaniem o fundamentalnym znaczeniu dla niezależności prokuratury od władzy wykonawczej ma wprowadzone powyższą nowelizacją rozdzielenie funkcji państwowych Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego. Wątpliwości jednak nasuwa niejednolity tryb odwoływania Prokuratora Generalnego, a zwłaszcza możliwość odwołania go w zależności od inicjatywy władzy wykonawczej. Regresem w umacnianiu niezależności prokuratury jest jej dekonstytucjonalizacja, w sytuacji, gdy nawet w poprzednim porządku prawno --ustrojowym prokuratora była tradycyjnie organem konstytucyjnym. Ma to niewątpliwy wpływ na deprecjonowanie prokuratury w systemie organów państwowych. Zauważyć przy tym należy, że prokuratura jako strażnik praworządności w państwie spełnia zadania rangi konstytucyjnej, co wskazuje na potrzebę jej usytuowania wśród konstytucyjnych organów państwa. Waga sygnalizowanych problemów ustrojowych prokuratury oraz wyniki analiz}' prawno-porównawczej i karnoprocesowej funkcjonowania prokuratury, uzasadniają celowość kompleksowej prezentacji tych zagadnień, zakończonej konkretnymi wnioskami o charakterze organizacyjnym, kadrowym i legislacyjnym. Praca składa się z dwunastu rozdziałów, zawierających syntetyczne informacje oraz oceny dotyczące: ustroju prokuratury w ujęciu historycznym, usytuowania prokuratury wśród organów państwowych, statusu prokuratora i obowiązujących go zasad etyki, modeli ustrojowych prokuratury w Europie i USA, procesowego usytuowania prokuratora w postępowaniu przygotowawczym, profilaktyki prokuratorskiej, udziału prokuratora w postępowaniu sądowym. Badania prawno-porównawcze poszerzono o prezentację roli promotora sprawiedliwości w Kodeksie prawa kanonicznego. Analiza funkcjonowania prokuratury w obecnych ramach ustrojowych w powiązaniu z analiza prawno-porównawczą modeli prokuratury w innych krajach, uzasadnia potrzebę całkowitego uniezależnienia prokuratury od władzy wykonawczej, ponownej konstytucjonalizacji prokuratury a także wprowadzenia uproszczeń w jej strukturach organizacyjnych obok zracjonalizowania polityki kadrowej. Niezbędne są również dalsze prace legislacyjne nad urealnieniem nadzoru procesowego prokuratury w postępowaniu przygotowawczym, wobec wielu przypadków jego niedostatecznej sprawności i efektywności. W konkluzji dokonanych analiz nasuwa się generalny wniosek, że wszelkie zmiany fragmentaryczne i połowiczne, jak dotychczasowe, nie są w stanie zapewnić zasadniczej poprawy funkcjonowania prokuratury.

Tytuł Zasady ustrojowe i działania prokuratury w Polsce nowe spojrzenie Autorzy Michał Mistygacz, Jarosław Onyszczuk, Małgorzata Szeroczyńska Język polski Wydawnictwo Elipsa Dom Wydawniczy ISBN 9788380174658 Rok

Tytuł Prokuratura w Polsce (1918-2014) Autor Lidia Mazowiecka Język polski Wydawnictwo Wolters Kluwer Polska SA ISBN 978-83-264-9193-1 Rok wydania 2015 Liczba stron 292 Format pdf Spis

Tytuł Ustrój prokuratury w Polsce Podtytuł Tradycja i współczesność Autor Michał Mistygacz Język polski Wydawnictwo Elipsa Dom Wydawniczy ISBN 978-83-7151-739-6 Rok wydania 2016

Opis - W monografii przedstawiono rozwój polskiej prokuratury od 1918 r. do chwili obecnej na tle ustroju społeczno-politycznego państwa. W opracowaniu zaprezentowano m.in.: międzynarodowe standardy prokuratury zawarte w dokumentach Narodów Zjednoczonych, Rady Europy i Unii Europejskiej, zasady etyczne prokuratorów, propozycje zmian modelu prokuratury na tle standardów międzynarodowych, ocenę nowych regulacji z zakresu procedury karnej Nazwa - Prokuratura w Polsce (1918-2014) Autor - Lidia Mazowiecka Oprawa - Twarda Wydawca - Wolters Kluwer Kod ISBN - 9788326481956 Kod EAN - 9788326481956 Rok wydania - 2016 Język - polski Format - 13.0x20.5cm Ilość stron - 292 Podatek VAT - 5% Premiera - 2015-06-22

Opis - Etymologia słowa ?prokuratura? wywodzi się z języka łacińskiego. Łacińskie procurare oznacza zajmować się interesami, zarządzać. W Cesarstwie Rzymskim prokurator oznaczał zarządcę, wysokiego urzędnika w Rzymie lub prowincji. Wskazać też należy instytucję procurator rei publice, a więc naczelnego prokuratora cesarskiego oraz procurator provincionarum oznaczającego zarządcę prowincji, który działał z upoważnienia i w imieniu cesarza. Prawo rzymskie odróżniało rzeczników (advocati), którzy wyręczali stronę stającą w sądzie w jej oświadczeniach, od zastępców (procuratores), którzy występowali w imieniu strony nieobecnej w sądzie.Prokuratura we współczesnym kształcie nie powstała ex nihilo, ale formowała się na przestrzeni wieków. Instytucja prokuratury w zasadzie jest pochodzenia francuskiego. Nowożytna koncepcja prokuratury pojawiła się na przełomie XIII i XIV wieku we Francji, w Hiszpanii i Portugalii. Prokurator pierwotnie pełnił rolę pełnomocnika monarchy przed sądem. Natomiast od XIV wieku prokuratorzy przekształceni zostali w stałych, mianowanych przez króla urzędników. We Francji prokuratorzy przy sądach wyższych nazywali się prokuratorami generalnymi (prosecureurs généraux), a przy sądach niższych nazywali się prokuratorami królewskimi (prosecureurs du roi) podlegając jednocześnie prokuratorom generalnym przy sądzie wyższym. Nazwa - Ustrój prokuratury w Polsce Autor - Michał Mistygacz Oprawa - Miękka Wydawca - Elipsa Kod ISBN - 9788371517396 Kod EAN - 9788371517396 Rok wydania - 2013 Język - polski Format - 17.0x24.0cm Ilość stron - 348 Podatek VAT - 5%

W monografii przedstawiono rozwój polskiej prokuratury od 1918 r. do chwili obecnej na tle ustroju społeczno-politycznego państwa.W opracowaniu zaprezentowano m.in.:- międzynarodowe standardy prokuratury zawarte w dokumentach Narodów Zjednoczonych, Rady Europy i Unii Europejskiej,- zasady etyczne prokuratorów,- propozycje zmian modelu prokuratury na tle standardów międzynarodowych,- ocenę nowych regulacji z zakresu procedury karnej.

Etymologia słowa ?prokuratura? wywodzi się z języka łacińskiego. Łacińskie procurare oznacza zajmować się interesami, zarządzać. W Cesarstwie Rzymskim prokurator oznaczał zarządcę, wysokiego urzędnika w Rzymie lub prowincji. Wskazać też należy instytucję procurator rei publice, a więc naczelnego prokuratora cesarskiego oraz procurator provincionarum oznaczającego zarządcę prowincji, który działał z upoważnienia i w imieniu cesarza. Prawo rzymskie odróżniało rzeczników (advocati), którzy wyręczali stronę stającą w sądzie w jej oświadczeniach, od zastępców (procuratores), którzy występowali w imieniu strony nieobecnej w sądzie.Prokuratura we współczesnym kształcie nie powstała ex nihilo, ale formowała się na przestrzeni wieków. Instytucja prokuratury w zasadzie jest pochodzenia francuskiego. Nowożytna koncepcja prokuratury pojawiła się na przełomie XIII i XIV wieku we Francji, w Hiszpanii i Portugalii. Prokurator pierwotnie pełnił rolę pełnomocnika monarchy przed sądem. Natomiast od XIV wieku prokuratorzy przekształceni zostali w stałych, mianowanych przez króla urzędników. We Francji prokuratorzy przy sądach wyższych nazywali się prokuratorami generalnymi (prosecureurs généraux), a przy sądach niższych nazywali się prokuratorami królewskimi (prosecureurs du roi) podlegając jednocześnie prokuratorom generalnym przy sądzie wyższym....

Etymologia słowa „prokuratura” wywodzi się z języka łacińskiego. Łacińskie procurare oznacza zajmować się interesami, zarządzać. W Cesarstwie Rzymskim prokurator oznaczał zarządcę, wysokiego urzędnika w Rzymie lub prowincji. Wskazać też należy instytucję procurator rei publice, a więc naczelnego prokuratora cesarskiego oraz procurator provincionarum oznaczającego zarządcę prowincji, który działał z upoważnienia i w imieniu cesarza. Prawo rzymskie odróżniało rzeczników (advocati), którzy wyręczali stronę stającą w sądzie w jej oświadczeniach, od zastępców (procuratores), którzy występowali w imieniu strony nieobecnej w sądzie. Prokuratura we współczesnym kształcie nie powstała ex nihilo, ale formowała się na przestrzeni wieków. Instytucja prokuratury w zasadzie jest pochodzenia francuskiego. Nowożytna koncepcja prokuratury pojawiła się na przełomie XIII i XIV wieku we Francji, w Hiszpanii i Portugalii. Prokurator pierwotnie pełnił rolę pełnomocnika monarchy przed sądem. Natomiast od XIV wieku prokuratorzy przekształceni zostali w stałych, mianowanych przez króla urzędników. We Francji prokuratorzy przy sądach wyższych nazywali się prokuratorami generalnymi (prosecureurs généraux), a przy sądach niższych nazywali się prokuratorami królewskimi (prosecureurs du roi) podlegając jednocześnie prokuratorom generalnym przy sądzie wyższym.