Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Baw się i ćwicz swoją pamięć rysując portrety zwariowanych postaci. Zdobywaj punkty za dobre zapamiętywanie postaci. Aby cieszyć się grą nie trzeba umieć pięknie rysować! Tutaj liczy się wyłącznie doskonała zabawa!. Rozwijane umiejętności: zapamiętywanie rysowanie rozróżnianie kształtów wyobraźnia przestrzenna. Rozwój dziecka + zabawa! Elementy gry: 50 kart postaci plansza 6 ołówków klepsydra bloczek do rysowania. Gra dla 2-6 graczy, w wieku 6-106 lat.

Sztuka portretu to autorski podręcznik Izabeli Marcinek przeznaczony dla osób malujących portrety oraz dopiero chcących się tego nauczyć. Przemyślana konstrukcja książki prowadzi czytelnika od zagadnień najogólniejszych i najprostszych technicznie do tematyki bardziej szczegółowej i zaawansowanego warsztatu. Bogactwo ilustracji - zwłaszcza w zasadniczej, praktycznej części książki - pozwala na porównywanie efektów własnych prac z wzorcem i pomaga osiągnąć doskonałość w sztuce portretowania.

Modlitewnik przygotowany specjalnie w związku z kanonizacją Matki Teresy z Kalkuty. Zawiera rozważania Tajemnic Różańca w oparciu o wypowiedzi i pisma nowej Świętej Kościoła. Miała ona ogromne nabożeństwo do maryi i bardzo często podkreślała swoje do Niej przywiązanie. Widziała w Niej wzór swej działalności wobec ubogich, ale też wzór życia modlitewnego. W komplecie także: drewniany różaniec z wizerunkiem św. Matki Teresy oraz portret kanonizacyjny.

To był na pozór banalny incydent na autostradzie. Jednak Ashley Montaque, studentce kończącej Akademię Policyjną, okoliczności zdarzenia od razu wydają się podejrzane. Gdy dowiaduje się, że w wypadku został ciężko ranny Stuart Fresia, jej szkolny kolega, postanawia zebrać jak najwięcej informacji. Szybko odkrywa nić łączącą ten wypadek z przerażającymi morderstwami sprzed lat. Stuart był dziennikarzem. Prawdopodobnie wpadł na trop tajemniczej sekty i seryjnego mordercy

Zawsze żyję chwilą. Nie lubię budować planów na przyszłość. Jutro wieczorem wszystko może się zmienić – moje życie, mój wizerunek, ludzie wokół mnie, moja praca... Inaczej byłoby nudno żyć. Angelina Jolie, jedna z najpiękniejszych i odnoszących największe sukcesy aktorek Hollywood, połówka słynnej superpary, Brangelina, wydaje się mieć już wszystko. Jednak życie tej największej uwodzicielki wśród gwiazd filmowych na świecie nie zawsze było łatwe. Bolesne, skomplikowane dzieciństwo do dziś rzuca cień na jej relacje ze słynnym ojcem, aktorem Jonem Voightem. Choć poszła w jego ślady i została aktorką, uwagę popularnej prasy przyciągały przede wszystkim jej namiętne związki z mężczyznami i kobietami, fantazje, liczne tatuaże i próby samobójcze, czyli to, co przynosiło jej reputację niegrzecznej dziewczynki Hollywood. Jednakże teraz Angelina, która wraz z Bradem Pittem wychowuje trójkę adoptowanych i trójkę własnych dzieci oraz jako ambasador dobrej woli ONZ poświęca się bez reszty pracy na rzecz uchodźców, zupełnie zmieniła swój wizerunek. Laureatka Nagrody Akademii Filmowej i trzech Złotych Globów w końcu po ekstremalnych wzlotach i upadkach odzyskała równowagę, wiodąc dziś ustabilizowane życie rodzinne, jakiego zawsze pragnęła. Książka przedstawia historię dramatów, skandali, przygód i romansów Angeliny Jolie, a jednocześnie jest wnikliwą, inspirującą opowieścią i lekturą obowiązkową każdego wielbiciela tej aktorki. Dziesięć groszy z każdego sprzedanego egzemplarza książki zostanie przekazane na statutową działalność Stowarzyszenia „Wspólnymi Siłami”, potocznie zwanego Domem Samotnej Matki.

Wiek XX stawia przed brutalnym wyborem - albo dołączyć do szeregu (jak Marinetti, Aragon czy Pound), albo popełnić samobójstwo (jak Majakowski, Kirchner lub Jesienin). Nie są to już czasy indywidualnej refleksji nad pierwszymi objawami nowoczesności, lecz pora kolektywnego wkroczenia w nowoczesność w pełni rozwiniętą. Nie są to już czasy, gdy można się było "przepychać przez tłum" w stolicach przyprawiających o zawrót głowy, lecz gdy trzeba rozpychać się łokciami samemu w tłumie wielkiego miasta. W ślepej wierze w przyszłość, w perspektywie "interwencjonistycznej" i "kolektywistycznej" ruchów awangardowych walczących o rewolucję artystycznej wypowiedzi, mentalności i obyczaju tkwią zarówno pozorne zbieżności, jak i zarzewia konfliktów między artystą a władzą polityczną, intelektualistą a reżimem totalitarnym, które charakteryzować będą całą pierwszą połowę XX wieku. Roberto Salvadori

Budka na cmentarzu to jedyne miejsce wśród grobów zajmowane przez żywego człowieka. Należy ono do Knuta, strażnika czuwającego nad spokojem zmarłych oraz tych, którzy przychodzą do nich w odwiedziny. Knut zna skomplikowane historie swoich podopiecznych, myśli i opowiada o nich ciepło jak o przyjaciołach. Losy postaci z portretów na porcelanie przeplatają się ze sobą, nie zawsze ci, którzy przeżyją, są szczęśliwsi, nie zawsze martwi prawdziwie odchodzą. Jedni uczą się od drugich, rozpoznają znaczenie szacunku, przyjaźni, poświęcenia, jednak ponad wszystko starają się pokonać strach przed śmiercią, ale też i przed życiem. Nawet strażnik Knut, dawno pogodzony z egzystencją zakreśloną cmentarnym murem, otrzyma dar głębokiej przyjaźni młodziutkiej Kariny, jakby na potwierdzenie głoszonej wiary w to, że wszystko może się wydarzyć w świecie ludzi dobrej woli. Portrety na porcelanie to w istocie optymistyczna książka i niewiele w niej czarnego koloru. Znajdziemy w niej za to mnóstwo uczuć zwłaszcza miłości, także tej nieobliczalnej, trudnej i silnej aż po grób. Jednak... końcowym punktem zawsze będzie cichy cmentarz, pięknie zapraszający na kontemplacyjny spacer między drzewa, wśród których jego mieszkańcy pogodnie proszą o westchnienie. I nie trzeba się tego obawiać, bo nie warto smucić się w miejscu, w którym odnajduje się spokój.

Pierwsza pełna retrospektywa filmów Allena na polskim rynku wydawniczym. Książka opisuje szczegółowo wszystkie filmy Woody’ego Allena, zawiera także eseje o reżyserze, jego twórczości, kobietach i ulubionych aktorach. Album zawiera ponad 250 wspaniałych fotografii, w tym niepublikowane zdjęcia z planów filmowych, kadry oraz liczne materiały archiwalne.

Robert Pruszczyński ("Xięgarnia") tak opisuje powieść: „Portret trumienny” Kuby Wojtaszczyka to historia wyrośnięcia z domowego ciepełka, które staje się domowym piekiełkiem. Główny bohater, Aleks, udowadnia, że pokrewieństwo to czysto umowna kategoria i w pewnym momencie rodzina to już tylko grupa obcych ludzi. Stosunek bohatera do „gwałtu na jego intymności” cechuje duża ironia i tendencja do autoanalizy, nie przynosi ona jednak nigdy rozładowanie negatywnych emocji, przeciwnie neurotyczne rozgadanie prowokuje do coraz bardziej zaawansowanych aktów agresji. Na pierwszy rzut (czytającego) oka wydaje się to zabawne, ale z czasem zaczyna budzić przerażenie. Fantastycznie opisane rodzinne piekiełko, każda z postaci jest barwna i zapadająca w pamięć". Z kolei Bartosz Żurawiecki następującymi słowami rekomenduje książkę: „‚Rodziny, nienawidzę was!’ – krzyknął kiedyś André Gide. Książka Kuby Wojtaszczyka dowodzi, że ten okrzyk wciąż jest aktualny”.

Książka ta powstała jako zapis serii wywiadów z ludźmi, którzy mieli szczęście osobiście spotkać Ojca Pio. Jej pomysłodawcą jest amerykański kapucyn o. John Schug. Zebrane przez niego świadectwa zapisane zostały językiem potocznym, pełnym barwnych opisów, żywych zwrotów i indywidualnych upodobań stylistycznych. Dzięki temu bardzo dobrze oddają one portret psychologiczny rozmówców zafascynowanych postacią Ojca Pio. Wielu z nich po raz pierwszy zgodziło się opowiedzieć o swoim spotkaniu ze Świętym.

Wat nadal prowokuje do analiz, dokonywanych za pomocą rozmaitych języków badawczych. Jest twórcą wciąż interesującym, o czy świadczy przekonująco tom studiów poświęconych jego twórczości – zbiór bogaty problemowo, a w efekcie przynoszący wielostronny portret autora Mojego wieku jako pisarza i człowieka Tom Elementy do portretu zdaje sprawę nie tylko z uzasadnionego ożywienia zainteresowań twórczością Wata, ale stanowi najpoważniejszy obecnie głos w dyskusji nad jego dziełem. Dyskusja ta nie polega na „odgrzewaniu” znanych już spraw i tematów, lecz przeciwnie; rekontekstualizuje tę twórczość, wynajduje nowe języki interpretacji, a tym samym, co oczywiste – nowe problemy.

Część pierwsza (A-K) tomu trzeciego "Portretów Uczonych" zawiera eseje biograficzne poświęcone wybitnym postaciom, których najbardziej znacząca działalność naukowa i dydaktyczna przypadła po 1945 r. Mowa będzie zatem o osobach stopniowo, ale konsekwentnie odtwarzających Uniwersytet po zniszczeniach wojennych oraz budujących jego pozycję społeczną i rangę naukową. Przedstawione w tomie trzecim "Portretów” grono 186 uczonych cechuje duże zróżnicowanie. Niektórzy z nich urodzili się jeszcze w XIX w., wyższe wykształcenie zdobyli w czasie I wojny światowej lub tuż po niej, kariery zawodowe rozpoczynali i kontynuowali w latach II Rzeczypospolitej, po II wojnie stając się środowiskowymi autorytetami. Inni decydowali się na emigrację, zrywając więzi z Uniwersytetem, ale zarazem odnosząc niekwestionowane sukcesy naukowe i utrzymując kontakty z krajem. Byli jednak i tacy, którzy właśnie wtedy, po wojnie, z zagranicy do kraju przyjechali. Skomplikowanie ludzkich losów spowodowało, że decyzja o przypisaniu konkretnej postaci do tomu drugiego lub trzeciego musiała mieć charakter arbitralny. Najliczniej na kartach niniejszego tomu są reprezentowani uczeni urodzeni pomiędzy wielkimi wojnami, ukształtowani w dwudziestoleciu i z takim zapleczem moralnym oraz intelektualnym funkcjonujący w powojennej rzeczywistości. Pojawiają się tu także osoby, których całe świadome życie, łącznie z intelektualną formacją, upłynęło w czasach PRL oraz w okresie po odzyskaniu przez Polskę pełnej suwerenności. Część tekstów powstała specjalnie na potrzeby Monumentów, wiele było pisanych przez bliskich współpracowników danego uczonego, niektóre są przedrukami wcześniejszych publikacji. Zamierzeniem redaktorów naukowych nie było stworzenie zbioru zwięzłych biogramów typu słownikowego, lecz przybliżenie zainteresowanym czytelnikom najwybitniejszych postaci środowiska uniwersyteckiego – stąd teksty zarówno eseistyczne czy wspomnieniowe, jak i bardziej naukowe, obudowane odnośnikami i przypisami. Przy każdym eseju zamieszczono także standardowy biogram encyklopedyczny. Trzy tomy "Portretów Uczonych" (podzielone na sześć części) zawierają teksty o wybitnych uczonych – profesorach Uniwersytetu Warszawskiego, których działalność naukowa, praca dydaktyczna i organizacyjna pozostały w pamięci szeroko pojmowanego środowiska naukowego. Bohaterowie esejów są związani ze wszystkimi dziedzinami nauki reprezentowanymi na Uniwersytecie Warszawskim: humanistycznymi, społecznymi, ścisłymi, przyrodniczymi, medycznymi i artystycznymi. Wybór nie był łatwy i wymagał wielu konsultacji. Warto zaznaczyć, że lista uczonych ograniczona jest do osób nieżyjących.

Część druga (M-Ż) tomu drugiego "Portretów Uczonych" zawiera eseje biograficzne o wybitnych profesorach Uniwersytetu Warszawskiego działających głównie w okresie od wskrzeszenia polskiej uczelni w 1915 r. aż do końca okupacji niemieckiej w 1945 r. Początek tego przedziału czasowego to okres organizacji uczelni. Kadrę odrodzonego Uniwersytetu Warszawskiego stanowili początkowo członkowie warszawskiego środowiska naukowego, wykładowcy ośrodków akademickich Galicji, a także Polacy pracujący jako profesorowie w różnych uczelniach europejskich. Byli to ludzie urodzeni w ostatnich dekadach XIX w., którzy uzyskali wykształcenie na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, na polskojęzycznych uczelniach Galicji, a także na uniwersytetach w Rosji i innych państwach europejskich. Większość profesorów miała już za sobą bogatą karierę naukową, dla niektórych praca w odrodzonej stołecznej uczelni była ostatnim, niedługim etapem życia. W dwudziestoleciu międzywojennym profesorowie Uniwersytetu Warszawskiego często pełnili także ważne funkcje państwowe, byli posłami, senatorami, ministrami – jednak w prezentowanych tekstach na pierwszy plan zawsze wysuwa się ich działalność naukowa i akademicka. Tom drugi "Portretów Uczonych" zawiera 97 esejów. Podobnie jak w tomie pierwszym także tu zostały zamieszczone artykuły opublikowane już dawniej z innych okazji. Ich autorami często byli wybitni uczeni, o których działalności na Uniwersytecie Warszawskim będzie mowa w tomie trzecim "Portretów Uczonych". Mamy więc na przykład esej Jerzego Pniewskiego o Stefanie Pieńkowskim, Władysława Tatarkiewicza o Zygmuncie Batowskim czy Witolda Doroszewskiego o Janie Baudouinie de Courtenay. Teksty pisane przez uczniów są świadectwem ciągłości pokoleniowej w społeczności Uniwersytetu: młodzi badacze z czasem sami stali się znanymi naukowcami, mistrzami dla kolejnych generacji. Trzeba zaznaczyć, że życie i działalność nauczycieli akademickich nie trzymają się ściśle ram czasowych 1915-1945 ustalonych dla tego tomu, dlatego też znalazło się w nim wielu profesorów, którzy przeżyli wojnę, kontynuując pracę naukową i dydaktyczną po 1945 r. Z kolei tom trzeci obejmuje także eseje o profesorach rozpoczynających swą karierę na UW w okresie międzywojennym. Trzy tomy "Portretów Uczonych" (podzielone na sześć części) zawierają teksty o wybitnych uczonych – profesorach Uniwersytetu Warszawskiego, których działalność naukowa, praca dydaktyczna i organizacyjna pozostały w pamięci szeroko pojmowanego środowiska naukowego. Bohaterowie esejów są związani ze wszystkimi dziedzinami nauki reprezentowanymi na Uniwersytecie Warszawskim: humanistycznymi, społecznymi, ścisłymi, przyrodniczymi, medycznymi i artystycznymi. Wybór nie był łatwy i wymagał wielu konsultacji. Warto zaznaczyć, że lista uczonych ograniczona jest do osób nieżyjących.

Część trzecia (S-Ż) tomu trzeciego "Portretów Uczonych" zawiera eseje biograficzne poświęcone wybitnym postaciom, których najbardziej znacząca działalność naukowa i dydaktyczna przypadła po 1945 r. Mowa będzie zatem o osobach stopniowo, ale konsekwentnie odtwarzających Uniwersytet po zniszczeniach wojennych oraz budujących jego pozycję społeczną i rangę naukową. Przedstawione w tomie trzecim "Portretów” grono 186 uczonych cechuje duże zróżnicowanie. Niektórzy z nich urodzili się jeszcze w XIX w., wyższe wykształcenie zdobyli w czasie I wojny światowej lub tuż po niej, kariery zawodowe rozpoczynali i kontynuowali w latach II Rzeczypospolitej, po II wojnie stając się środowiskowymi autorytetami. Inni decydowali się na emigrację, zrywając więzi z Uniwersytetem, ale zarazem odnosząc niekwestionowane sukcesy naukowe i utrzymując kontakty z krajem. Byli jednak i tacy, którzy właśnie wtedy, po wojnie, z zagranicy do kraju przyjechali. Skomplikowanie ludzkich losów spowodowało, że decyzja o przypisaniu konkretnej postaci do tomu drugiego lub trzeciego musiała mieć charakter arbitralny. Najliczniej na kartach niniejszego tomu są reprezentowani uczeni urodzeni pomiędzy wielkimi wojnami, ukształtowani w dwudziestoleciu i z takim zapleczem moralnym oraz intelektualnym funkcjonujący w powojennej rzeczywistości. Pojawiają się tu także osoby, których całe świadome życie, łącznie z intelektualną formacją, upłynęło w czasach PRL oraz w okresie po odzyskaniu przez Polskę pełnej suwerenności. Część tekstów powstała specjalnie na potrzeby Monumentów, wiele było pisanych przez bliskich współpracowników danego uczonego, niektóre są przedrukami wcześniejszych publikacji. Zamierzeniem redaktorów naukowych nie było stworzenie zbioru zwięzłych biogramów typu słownikowego, lecz przybliżenie zainteresowanym czytelnikom najwybitniejszych postaci środowiska uniwersyteckiego – stąd teksty zarówno eseistyczne czy wspomnieniowe, jak i bardziej naukowe, obudowane odnośnikami i przypisami. Przy każdym eseju zamieszczono także standardowy biogram encyklopedyczny. Trzy tomy "Portretów Uczonych" (podzielone na sześć części) zawierają teksty o wybitnych uczonych – profesorach Uniwersytetu Warszawskiego, których działalność naukowa, praca dydaktyczna i organizacyjna pozostały w pamięci szeroko pojmowanego środowiska naukowego. Bohaterowie esejów są związani ze wszystkimi dziedzinami nauki reprezentowanymi na Uniwersytecie Warszawskim: humanistycznymi, społecznymi, ścisłymi, przyrodniczymi, medycznymi i artystycznymi. Wybór nie był łatwy i wymagał wielu konsultacji. Warto zaznaczyć, że lista uczonych ograniczona jest do osób nieżyjących.

Część druga (L-R) tomu trzeciego "Portretów Uczonych" zawiera eseje biograficzne poświęcone wybitnym postaciom, których najbardziej znacząca działalność naukowa i dydaktyczna przypadła po 1945 r. Mowa będzie zatem o osobach stopniowo, ale konsekwentnie odtwarzających Uniwersytet po zniszczeniach wojennych oraz budujących jego pozycję społeczną i rangę naukową. Przedstawione w tomie trzecim "Portretów” grono 186 uczonych cechuje duże zróżnicowanie. Niektórzy z nich urodzili się jeszcze w XIX w., wyższe wykształcenie zdobyli w czasie I wojny światowej lub tuż po niej, kariery zawodowe rozpoczynali i kontynuowali w latach II Rzeczypospolitej, po II wojnie stając się środowiskowymi autorytetami. Inni decydowali się na emigrację, zrywając więzi z Uniwersytetem, ale zarazem odnosząc niekwestionowane sukcesy naukowe i utrzymując kontakty z krajem. Byli jednak i tacy, którzy właśnie wtedy, po wojnie, z zagranicy do kraju przyjechali. Skomplikowanie ludzkich losów spowodowało, że decyzja o przypisaniu konkretnej postaci do tomu drugiego lub trzeciego musiała mieć charakter arbitralny. Najliczniej na kartach niniejszego tomu są reprezentowani uczeni urodzeni pomiędzy wielkimi wojnami, ukształtowani w dwudziestoleciu i z takim zapleczem moralnym oraz intelektualnym funkcjonujący w powojennej rzeczywistości. Pojawiają się tu także osoby, których całe świadome życie, łącznie z intelektualną formacją, upłynęło w czasach PRL oraz w okresie po odzyskaniu przez Polskę pełnej suwerenności. Część tekstów powstała specjalnie na potrzeby Monumentów, wiele było pisanych przez bliskich współpracowników danego uczonego, niektóre są przedrukami wcześniejszych publikacji. Zamierzeniem redaktorów naukowych nie było stworzenie zbioru zwięzłych biogramów typu słownikowego, lecz przybliżenie zainteresowanym czytelnikom najwybitniejszych postaci środowiska uniwersyteckiego – stąd teksty zarówno eseistyczne czy wspomnieniowe, jak i bardziej naukowe, obudowane odnośnikami i przypisami. Przy każdym eseju zamieszczono także standardowy biogram encyklopedyczny. Trzy tomy "Portretów Uczonych" (podzielone na sześć części) zawierają teksty o wybitnych uczonych – profesorach Uniwersytetu Warszawskiego, których działalność naukowa, praca dydaktyczna i organizacyjna pozostały w pamięci szeroko pojmowanego środowiska naukowego. Bohaterowie esejów są związani ze wszystkimi dziedzinami nauki reprezentowanymi na Uniwersytecie Warszawskim: humanistycznymi, społecznymi, ścisłymi, przyrodniczymi, medycznymi i artystycznymi. Wybór nie był łatwy i wymagał wielu konsultacji. Warto zaznaczyć, że lista uczonych ograniczona jest do osób nieżyjących.

„Kapitan Żbik. Portret pamięciowy” to podróż w czasy PRL-u, kiedy nieoczekiwanie władza postanowiła posłużyć się komiksem, jako medium do uprawiania propagandy wobec dzieci i młodzieży. Najważniejszą i największą serią komiksową socjalistycznej Polski były tzw. „kolorowe zeszyty” z supermilicjantem: kapitanem Żbikem w roli głównej. Autor książki w dowcipny sposób opowiada o okolicznościach powstania serii w roku 1968, jej złotym okresie w latach 70-tych, oraz wydarzeniach towarzyszących jej zamknięciu w roku 1982. To również sentymentalna podróż po najważniejszych dokonaniach popkultury PRL-owskiej. Dodatkowym walorem książki jest duża ilość ilustracji oraz wywiady z twórcami Żbika, wybitnymi rysownikami: Grzegorzem Rosińskim oraz Bogusławem Polchem.

Puzzle 1500 elementów z portretem lwa. Po ułożeniu powstanie obrazek o wymiarach 85x58 cm. Wysoką jakość, nasycenie kolorów i bezpieczeństwo układania zapewnia kalandrowany papier odbijający światło, pokryty ekologicznymi farbami spożywczymi.

Postać Adama Ciołkosza nie tylko dowodzi, że lewica i socjalizm w Polsce mają piękne karty w swej historii. Pokazuje też, że przez całe dekady to właśnie socjaliści reprezentowali to wszystko, co w polskiej tradycji politycznej najlepsze: ideały demokracji, sprawiedliwości społecznej, wolności i praw obywatelskich, pluralizmu i tolerancji, wreszcie niepodległości. Książka Andrzeja Friszke o wybitnym działaczu Polskiej Partii Socjalistycznej to nie tylko zapis pasjonującej biografii politycznej to również opowieść o sukcesach, klęskach i patologiach II Rzeczpospolitej, dylematach wojennych uchodźców i powojennych emigrantów.

„PORTRET BRIANA BREI” to cykl trzynastu krótkich, humorystycznych opowiadań, które niewątpliwie łączy tematyka muzyczna. Każde z nich to osobna historia, zupełnie inna od poprzedniej, jedyna w swoim rodzaju. Do książki została dołączona płyta - prawdziwy biały kruk - płytowy debiut gitarzystów: Krzysztofa Pełecha i Jaremy Klicha.