Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Początki niniejszej pracy sięgają roku 1963, kiedy to jako Pomorzanin z urodzenia rozglądałem się za materiałami, mogącymi posłużyć do zwięzłego przedstawienia walk na Pomorzu, toczonych w początkach 1945 r. Początkowo moim zamiarem było napisanie na ten temat artykułu, który docelowo zamierzałem zamieścić w periodyku Baltische Studien (rocznik wydawany przez Towarzystwo Badań nad Historią, Starożytnością i Sztuką Pomorza [niem. Gesellschaft fr Pommersche Geschichte, Altertumskunde und Kunst przyp. tłum.]). Obficie napływające materiały, pochodzące zarówno z cywilnych, jak i wojskowych źródeł bardzo szybko jednak zweryfikowały ten zamiar; okazało się, że rozmiar pracy wykroczy daleko poza ograniczone możliwości publikacyjne rocznika. Toteż w końcu października 1964 r., w porozumieniu z redaktorem naczelnym Baltische Studien, panem prof. dr. Hansem-Jrgenem Eggersem z Hamburga zrezygnowałem z tej formy publikacji i dzięki gorliwemu wsparciu ze strony zmarłego niestety w 1967 r. przewodniczącego Komisji Historycznej dla Pomorza, pana dyrektora Archiwum Państwowego, dr. Franza Engela z Bckeburga powziąłem zamiar opublikowania tego w formie książki, mającej ukazać się w ramach serii Komisji Historycznej dla Pomorza Forschungen zur Pommerschen Geschichte. Do takiego rozwiązania skłaniał nie tylko sam rozmiar pracy, lecz i konieczność dodania szkiców sytuacyjnych oraz pewnych załączników.

Początki niniejszej pracy sięgają roku 1963, kiedy to jako Pomorzanin z urodzenia rozglądałem się za materiałami, mogącymi posłużyć do zwięzłego przedstawienia walk na Pomorzu, toczonych w początkach 1945 r. Początkowo moim zamiarem było napisanie na ten temat artykułu, który docelowo zamierzałem zamieścić w periodyku ?Baltische Studien? (rocznik wydawany przez Towarzystwo Badań nad Historią, Starożytnością i Sztuką Pomorza [niem. Gesellschaft für Pommersche Geschichte, Altertumskunde und Kunst ? przyp. tłum.]). Obficie napływające materiały, pochodzące zarówno z cywilnych, jak i wojskowych źródeł bardzo szybko jednak zweryfikowały ten zamiar; okazało się, że rozmiar pracy wykroczy daleko poza ograniczone możliwości publikacyjne rocznika. Toteż w końcu października 1964 r., w porozumieniu z redaktorem naczelnym ?Baltische Studien?, panem prof. dr. Hansem-Jürgenem Eggersem z Hamburga zrezygnowałem z tej formy publikacji i dzięki gorliwemu wsparciu ze strony zmarłego niestety w 1967 r. przewodniczącego Komisji Historycznej dla Pomorza, pana dyrektora Archiwum Państwowego, dr. Franza Engela z Bückeburga powziąłem zamiar opublikowania tego w formie książki, mającej ukazać się w ramach serii Komisji Historycznej dla Pomorza ?Forschungen zur Pommerschen Geschichte?. Do takiego rozwiązania skłaniał nie tylko sam rozmiar pracy, lecz i konieczność dodania szkiców sytuacyjnych oraz pewnych załączników. Moja praca na bieżąco wspierana była przez Komisję Historyczną dla Pomorza; nie tylko radą, lecz również środkami finansowymi, niezbędnymi dla pozyskania materiałów oraz ich przetłumaczenia z rosyjskiego i polskiego na niemiecki.

Nieudane operacje, związane z odsieczą Gniewu, były decydującym, zwrotnym momentem wojny. Ani wykup Malborka, ani bitwa pod Świecinem nie stanowiły przełomu. Przełomowych momentów było dwa: bitwa pod Chojnicami w roku 1454, która dała początek wojnie długiej i przewlekłej, i bitwa morska, która udaremniła odsiecz Gniewu i spowodowała powolną likwidację sił zbrojnych Zakonu na lewym brzegu Wisły. Zauważyć i podkreślić tu trzeba, że walka o Pomorze i Prusy rozstrzygnęła się nie na lądzie, ale na morzu; bez floty, którą dysponował wówczas król polski, złamanie krzyżaków byłoby niemożliwe. Panowanie na morzu było podstawowym warunkiem zwycięstwa na lądzie. Wojna trzynastoletnia ma wybitną analogię z wojnami szwedzkimi, które się również na tej ziemi toczyły: decyzja w tych wojnach leżała na morzu, ten kto na nim panował, odnosił zwycięstwa na lądzie. Skutki nieudanej odsieczy Gniewu nie dały długo na siebie czekać. Nowa próba odsieczy skończyła się na koncentracji sił krzyżackich, w czasie której Polacy zdobyli Olsztyn. Dnia 1 stycznia 1464 roku wreszcie załoga Gniewu pod wodzą w. komtura i kilku braci zakonnych na mocy kapitulacji wyszła wolna z miasta i udała się do Królewca. Dowodzić miał wówczas Polakami według Lindaua Jan Kościelecki, starosta malborski, według Długosza Piotr Dunin. w ogóle źródła gdańskie pomijają osobę Dunina, gdy Długosz zasługi jego podnosi. Zdaje się, że historiograf gdański nie był mu życzliwy. (Dunin odznaczał się bezwzględnością i twardością we wszelkich rokowaniach). Wkrótce po kapitulacji Gniewu, dnia 18 marca 1464 roku, poddał się królowi biskup warmiński Legendorf, dotąd raczej Zakonowi przyjazny, a wraz z nim odzyskano utraconą Warmię. Był to bezpośredni skutek kapitulacji Gniewu.

Z końcem 1306 roku, po wymarciu panującej w Czechach i krótko także w Polsce dynastii czeskich Przemyślidów, możnowładztwo Pomorza Wschodniego zdecydowało się przyjąć jako swego księcia przedstawiciela polskiej dynastii książęcej, Władysława Łokietka. W lecie 1306 i następnie w lecie 1307 roku margrabiowie brandenburscy, w tym drugim wypadku wykorzystując konflikt części możnowładztwa wschodniopomorskiego z księciem Władysławem, opanowali Pomorze Środkowe (czyli ziemię sławieńską i słupską), w 1308 roku podjęli zaś zbrojną wyprawę na Gdańsk. Korzystając z poparcia tutejszych mieszczan, w końcu sierpnia bądź na początku wrześniu stali się panami miasta, nie zdołali jednak opanować gdańskiego grodu, najpotężniejszej z ówczesnych twierdz tej części Pomorza. Wierni Władysławowi Łokietkowi obrońcy, nie mogąc doczekać się odsieczy swego władcy, za jego zgodą zwrócili się o pomoc do zakonu krzyżackiego, uchodzącego za przyjaciela tak samego księcia Władysława jak i w ogóle polskich książąt. Sojusznicze wojska krzyżackie rychło pojawiły się w gdańskim grodzie i na Pomorzu, wypierając z ziemi gdańskiej brandenburskich najeźdźców, walcząc przy tym z nimi ramię w ramię z pomorskim, wiernym Łokietkowi rycerstwem. W nocy z 12 na 13 listopada 1308 roku niespodziewanym atakiem Krzyżacy opanowali w dalszym ciągu wierne margrabiom brandenburskim miasto Gdańsk, dokonując słynnej rzezi jego mieszkańców i stanowiących jego załogę rycerzy. Od tego momentu Krzyżacy, dotychczasowi sojusznicy polskiego władcy, sami zmienili się w agresorów. Złamali bowiem niespodziewanie umowę z Władysławem Łokietkiem i Gdańska mu nie oddali. Przystąpili również do sukcesywnego zajmowania także tych pomorskich grodów, które stale pozostawały pod władzą Władysława Łokietka, jak Tczew czy Świecie nad Wisłą. W 1309 roku obaj najeźdźcy, margrabiowie i Krzyżacy, zawarli porozumienie w sprawie podziału między siebie niedawno jeszcze polskiego Pomorza Wschodniego. Dla nadwiślańskiej części oznaczało to półtorawiekową przynależność do państwa zakonu krzyżackiego, nim król Kazimierz Jagiellończyk nie przywrócił tu polskiej władzy w trakcie wojny trzynastoletniej (1454-1466). Nigdy nie zapomniane przez Polaków ich prawa do Pomorza Środkowego przez wiele następnych stuleci nie znalazły tak szczęśliwego dla nich rozwiązania. Zajęcie przez margrabiów brandenburskich Sławna i Słupska, a przez zakon krzyżacki Gdańska, Tczewa i Świecia stanowiło także moment, od którego ziemia wschodniopomorska na wiele stuleci ? aż po czasy niemal nam współczesne ? stała się terenem konfliktów polsko-niemieckich, wielokrotnie krwawych i gwałtownych.

Tytuł Bój o Pomorze Podtytuł Ostatnie walki obronne na wschodzie Autor Erich Murawski Język polski Wydawnictwo Napoleon V ISBN 978-83-65746-21-4 Rok wydania 2017 Liczba

Nieudane operacje, związane z odsieczą Gniewu, były decydującym, zwrotnym momentem wojny. Ani wykup Malborka, ani bitwa pod Świecinem nie stanowiły przełomu. Przełomowych momentów było dwa: bitwa pod Chojnicami w roku 1454, która dała początek wojnie długiej i przewlekłej, i bitwa morska, która udaremniła odsiecz Gniewu i spowodowała powolną likwidację sił zbrojnych Zakonu na lewym brzegu Wisły. Zauważyć i podkreślić tu trzeba, że walka o Pomorze i Prusy rozstrzygnęła się nie na lądzie, ale na morzu; bez floty, którą dysponował wówczas król polski, złamanie krzyżaków byłoby niemożliwe. Panowanie na morzu było podstawowym warunkiem zwycięstwa na lądzie. Wojna trzynastoletnia ma wybitną analogię z wojnami szwedzkimi, które się również na tej ziemi toczyły: decyzja w tych wojnach leżała na morzu, ten kto na nim panował, odnosił zwycięstwa na lądzie. Skutki nieudanej odsieczy Gniewu nie dały długo na siebie czekać. Nowa próba odsieczy skończyła się na koncentracji sił krzyżackich, w czasie której Polacy zdobyli Olsztyn. Dnia 1 stycznia 1464 roku wreszcie załoga Gniewu pod wodzą w. komtura i kilku braci zakonnych na mocy kapitulacji wyszła wolna z miasta i udała się do Królewca. Dowodzić miał wówczas Polakami według Lindaua Jan Kościelecki, starosta malborski, według Długosza Piotr Dunin. w ogóle źródła gdańskie pomijają osobę Dunina, gdy Długosz zasługi jego podnosi. Zdaje się, że historiograf gdański nie był mu życzliwy. (Dunin odznaczał się bezwzględnością i twardością we wszelkich rokowaniach). Wkrótce po kapitulacji Gniewu, dnia 18 marca 1464 roku, poddał się królowi biskup warmiński Legendorf, dotąd raczej Zakonowi przyjazny, a wraz z nim odzyskano utraconą Warmię. Był to bezpośredni skutek kapitulacji Gniewu....

Początki niniejszej pracy sięgają roku 1963, kiedy to jako Pomorzanin z urodzenia rozglądałem się za materiałami, mogącymi posłużyć do zwięzłego przedstawienia walk na Pomorzu, toczonych w początkach 1945 r. Początkowo moim zamiarem było napisanie na ten temat artykułu, który docelowo zamierzałem zamieścić w periodyku Baltische Studien (rocznik wydawany przez Towarzystwo Badań nad Historią, Starożytnością i Sztuką Pomorza [niem. Gesellschaft fr Pommersche Geschichte, Altertumskunde und Kunst przyp. tłum.]). Obficie napływające materiały, pochodzące zarówno z cywilnych, jak i wojskowych źródeł bardzo szybko jednak zweryfikowały ten zamiar; okazało się, że rozmiar pracy wykroczy daleko poza ograniczone możliwości publikacyjne rocznika. Toteż w końcu października 1964 r., w porozumieniuz redaktorem naczelnym Baltische Studien, panem prof. dr. Hansem-Jrgenem Eggersem z Hamburga zrezygnowałem z tej formy publikacji i dzięki gorliwemu wsparciu ze strony zmarłego niestety w 1967 r. przewodniczącego Komisji Historycznej dla Pomorza, pana dyrektora Archiwum Państwowego, dr. Franza Engela z Bckeburga powziąłem zamiar opublikowania tego w formie książki, mającej ukazać się w ramach serii Komisji Historycznej dla Pomorza Forschungen zur Pommerschen Geschichte. Do takiego rozwiązania skłaniał nie tylko sam rozmiar pracy, lecz i konieczność dodania szkiców sytuacyjnych oraz pewnych załączników.Moja praca na bieżąco wspierana była przez Komisję Historyczną dla Pomorza; nie tylko radą, lecz również środkami finansowymi, niezbędnymi dla pozyskania materiałów oraz ich przetłumaczenia z rosyjskiego i polskiego na niemiecki.

Z końcem 1306 roku, po wymarciu panującej w Czechach i krótko także w Polsce dynastii czeskich Przemyślidów, możnowładztwo Pomorza Wschodniego zdecydowało się przyjąć jako swego księcia przedstawiciela polskiej dynastii książęcej, Władysława Łokietka. W lecie 1306 i następnie w lecie 1307 roku margrabiowie brandenburscy, w tym drugim wypadku wykorzystując konflikt części możnowładztwa wschodniopomorskiego z księciem Władysławem, opanowali Pomorze Środkowe (czyli ziemię sławieńską i słupską), w 1308 roku podjęli zaś zbrojną wyprawę na Gdańsk. Korzystając z poparcia tutejszych mieszczan, w końcu sierpnia bądź na początku wrześniu stali się panami miasta, nie zdołali jednak opanować gdańskiego grodu, najpotężniejszej z ówczesnych twierdz tej części Pomorza. Wierni Władysławowi Łokietkowi obrońcy, nie mogąc doczekać się odsieczy swego władcy, za jego zgodą zwrócili się o pomoc do zakonu krzyżackiego, uchodzącego za przyjaciela tak samego księcia Władysława jak i w ogóle polskich książąt. Sojusznicze wojska krzyżackie rychło pojawiły się w gdańskim grodzie i na Pomorzu, wypierając z ziemi gdańskiej brandenburskich najeźdźców, walcząc przy tym z nimi ramię w ramię z pomorskim, wiernym Łokietkowi rycerstwem. W nocy z 12 na 13 listopada 1308 roku niespodziewanym atakiem Krzyżacy opanowali w dalszym ciągu wierne margrabiom brandenburskim miasto Gdańsk, dokonując słynnej rzezi jego mieszkańców i stanowiących jego załogę rycerzy. Od tego momentu Krzyżacy, dotychczasowi sojusznicy polskiego władcy, sami zmienili się w agresorów. Złamali bowiem niespodziewanie umowę z Władysławem Łokietkiem i Gdańska mu nie oddali. Przystąpili również do sukcesywnego zajmowania także tych pomorskich grodów, które stale pozostawały pod władzą Władysława Łokietka, jak Tczew czy Świecie nad Wisłą. W 1309 roku obaj najeźdźcy, margrabiowie i Krzyżacy, zawarli porozumienie w sprawie podziału między siebie niedawno jeszcze polskiego Pomorza Wschodniego. Dla nadwiślańskiej części oznaczało to półtorawiekową przynależność do państwa zakonu krzyżackiego, nim król Kazimierz Jagiellończyk nie przywrócił tu polskiej władzy w trakcie wojny trzynastoletniej (1454-1466). Nigdy nie zapomniane przez Polaków ich prawa do Pomorza Środkowego przez wiele następnych stuleci nie znalazły tak szczęśliwego dla nich rozwiązania. Zajęcie przez margrabiów brandenburskich Sławna i Słupska, a przez zakon krzyżacki Gdańska, Tczewa i Świecia stanowiło także moment, od którego ziemia wschodniopomorska na wiele stuleci aż po czasy niemal nam współczesne stała się terenem konfliktów polsko-niemieckich, wielokrotnie krwawych i gwałtownych.

Z końcem 1306 roku, po wymarciu panującej w Czechach i krótko także w Polsce dynastii czeskich Przemyślidów, możnowładztwo Pomorza Wschodniego zdecydowało się przyjąć jako swego księcia przedstawiciela polskiej dynastii książęcej, Władysława Łokietka. W lecie 1306 i następnie w lecie 1307 roku margrabiowie brandenburscy, w tym drugim wypadku wykorzystując konflikt części możnowładztwa wschodniopomorskiego z księciem Władysławem, opanowali Pomorze Środkowe (czyli ziemię sławieńską i słupską), w 1308 roku podjęli zaś zbrojną wyprawę na Gdańsk. Korzystając z poparcia tutejszych mieszczan, w końcu sierpnia bądź na początku wrześniu stali się panami miasta, nie zdołali jednak opanować gdańskiego grodu, najpotężniejszej z ówczesnych twierdz tej części Pomorza. Wierni Władysławowi Łokietkowi obrońcy, nie mogąc doczekać się odsieczy swego władcy, za jego zgodą zwrócili się o pomoc do zakonu krzyżackiego, uchodzącego za przyjaciela tak samego księcia Władysława jak i w ogóle polskich książąt. Sojusznicze wojska krzyżackie rychło pojawiły się w gdańskim grodzie i na Pomorzu, wypierając z ziemi gdańskiej brandenburskich najeźdźców, walcząc przy tym z nimi ramię w ramię z pomorskim, wiernym Łokietkowi rycerstwem. W nocy z 12 na 13 listopada 1308 roku niespodziewanym atakiem Krzyżacy opanowali w dalszym ciągu wierne margrabiom brandenburskim miasto Gdańsk, dokonując słynnej rzezi jego mieszkańców i stanowiących jego załogę rycerzy. Od tego momentu Krzyżacy, dotychczasowi sojusznicy polskiego władcy, sami zmienili się w agresorów. Złamali bowiem niespodziewanie umowę z Władysławem Łokietkiem i Gdańska mu nie oddali. Przystąpili również do sukcesywnego zajmowania także tych pomorskich grodów, które stale pozostawały pod władzą Władysława Łokietka, jak Tczew czy Świecie nad Wisłą. W 1309 roku obaj najeźdźcy, margrabiowie i Krzyżacy, zawarli porozumienie w sprawie podziału między siebie niedawno jeszcze polskiego Pomorza Wschodniego. Dla nadwiślańskiej części oznaczało to półtorawiekową przynależność do państwa zakonu krzyżackiego, nim król Kazimierz Jagiellończyk nie przywrócił tu polskiej władzy w trakcie wojny trzynastoletniej (1454-1466). Nigdy nie zapomniane przez Polaków ich prawa do Pomorza Środkowego przez wiele następnych stuleci nie znalazły tak szczęśliwego dla nich rozwiązania. Zajęcie przez margrabiów brandenburskich Sławna i Słupska, a przez zakon krzyżacki Gdańska, Tczewa i Świecia stanowiło także moment, od którego ziemia wschodniopomorska na wiele stuleci – aż po czasy niemal nam współczesne – stała się terenem konfliktów polsko-niemieckich, wielokrotnie krwawych i gwałtownych.

Początki niniejszej pracy sięgają roku 1963, kiedy to jako Pomorzanin z urodzenia rozglądałem się za materiałami, mogącymi posłużyć do zwięzłego przedstawienia walk na Pomorzu, toczonych w początkach 1945 r. Początkowo moim zamiarem było napisanie na ten temat artykułu, który docelowo zamierzałem zamieścić w periodyku „Baltische Studien” (rocznik wydawany przez Towarzystwo Badań nad Historią, Starożytnością i Sztuką Pomorza [niem. Gesellschaft für Pommersche Geschichte, Altertumskunde und Kunst – przyp. tłum.]). Obficie napływające materiały, pochodzące zarówno z cywilnych, jak i wojskowych źródeł bardzo szybko jednak zweryfikowały ten zamiar; okazało się, że rozmiar pracy wykroczy daleko poza ograniczone możliwości publikacyjne rocznika. Toteż w końcu października 1964 r., w porozumieniu z redaktorem naczelnym „Baltische Studien”, panem prof. dr. Hansem-Jürgenem Eggersem z Hamburga zrezygnowałem z tej formy publikacji i dzięki gorliwemu wsparciu ze strony zmarłego niestety w 1967 r. przewodniczącego Komisji Historycznej dla Pomorza, pana dyrektora Archiwum Państwowego, dr. Franza Engela z Bückeburga powziąłem zamiar opublikowania tego w formie książki, mającej ukazać się w ramach serii Komisji Historycznej dla Pomorza „Forschungen zur Pommerschen Geschichte”. Do takiego rozwiązania skłaniał nie tylko sam rozmiar pracy, lecz i konieczność dodania szkiców sytuacyjnych oraz pewnych załączników. Moja praca na bieżąco wspierana była przez Komisję Historyczną dla Pomorza; nie tylko radą, lecz również środkami finansowymi, niezbędnymi dla pozyskania materiałów oraz ich przetłumaczenia z rosyjskiego i polskiego na niemiecki.