Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Pigułki przeciwbólowe towarzyszyły mi w przeprowadzce ze Szwajcarii do Warszawy ? ich biało­-czerwony kolor jest zupełnie jak flaga Polski. Do dziś ich nie zużyłam, więc rok spędzony tutaj nie był aż tak bolesny.Zaczęłam prowadzić bloga Pilules polonaises bez refleksji o tym, ?dlaczego to robię?, kompletnie spontanicznie, intymnie ? dla siebie. Myślę, że na początku właśnie w ten sposób usiłowałam oswoić się z nowym środowiskiem. Ale nie nazwałabym tego terapią, raczej potrzebą zrozumienia, zbudowania więzi emocjonalnej z miejscem, próbą zakorzenienia się i polubienia swojego nowego otoczenia. Przyjechanie do Warszawy jest trochę czymś innym niż na przykład przybycie do San Francisco, bo Warszawa wymaga czasu i cierpliwości i determinacji w odkrywaniu wszystkiego krok po kroku. Po prostu trzeba chcieć się z nią zmierzyć, a nie biernie oczekiwać, że jej piękno rzuci się nam w oczy.

Przy przeprowadzce ze Szwajcarii do Warszawy wzięłam ze sobą pigułki przeciwbólowe  były biało-czerwone, zupełnie jak flaga Polski. Do dziś ich nie zużyłam, więc rok spędzony tutaj nie był aż tak bolesny. Zaczęłam rysować Polskie pigułki bez refleksji o tym, „dlaczego to robię”, zupełnie spontanicznie, intymnie – przede wszystkim dla siebie. Myślę, że na początku właśnie w ten sposób usiłowałam oswoić się z nowym środowiskiem. Nie nazwałabym tego jednak terapią – raczej potrzebą zrozumienia, zbudowania więzi emocjonalnej z miejscem, próbą zakorzenienia się i polubienia nowego otoczenia. Kilka lat po ukazaniu się pierwszego wydania Polskich pigułek z radością oddaję w Wasze ręce drugą wersję, która uzupełnia moją rysunkową kronikę z lat 2012–2014 o rozdziały dotyczące już nie tylko samej stolicy, ale też innych miejsc, stworzone podczas drugiego roku mojego pobytu w Polsce.

Przy przeprowadzce ze Szwajcarii do Warszawy wzięłam ze sobą pigułki przeciwbólowe  były biało-czerwone, zupełnie jak flaga Polski.Do dziś ich nie zużyłam, więc rok spędzony tutaj nie był aż tak bolesny. Zaczęłam rysować Polskie pigułki bez refleksji o tym, „dlaczego to robię”, zupełnie spontanicznie, intymnie – przede wszystkim dla siebie.Myślę, że na początku właśnie w ten sposób usiłowałam oswoić się z nowym środowiskiem. Nie nazwałabym tego jednak terapią – raczej potrzebą zrozumienia, zbudowania więzi emocjonalnej z miejscem, próbą zakorzenienia się i polubienia nowego otoczenia.Kilka lat po ukazaniu się pierwszego wydania Polskich pigułek z radością oddaję w Wasze ręce drugą wersję, która uzupełnia moją rysunkową kronikę z lat 2012–2014 o rozdziały dotyczące już nie tylko samej stolicy, ale też innych miejsc, stworzone podczas drugiego roku mojego pobytu w Polsce.